Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.561.2020.2.ISK
z 30 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 16 września 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 21 października 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.561.2020.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 27 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów potwierdzających stałe miejsce zamieszkania uprawniających do skorzystania z procedury zwrotu podatku podróżnym (TAX FREE) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 21 października 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.561.2020.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 27 października 2020 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentów potwierdzających stałe miejsce zamieszkania uprawniających do skorzystania z procedury zwrotu podatku podróżnym (TAX FREE).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca mieszka w Norwegii na stałe od 11 lat. Tam Wnioskodawca płaci podatki i posiada stałe zameldowanie. Od czasu do czasu przylatuje do Polski odwiedzić rodzinę oraz dokonuje zakupów na Tax Free. Od około 3 lat w oddziałach celnych na lotniskach (tylko w Polsce) Wnioskodawca nie może już tak jak wcześniej uzyskać potwierdzenia wywozu i otrzymuje odmowę potwierdzenia wywozu poza UE zakupionych nowych towarów na własne, prywatne potrzeby.

Urzędnicy celni za każdym razem odmowę argumentują koniecznością posiadania przez Wnioskodawcę norweskiego dokumentu tożsamości.

W związku z powyższym Wnioskodawca udał się do odpowiedniego organu w Oslo, a tam poinformowano Go, że dokumentu tożsamości nie może otrzymać od norweskich organów z uwagi na to, że jest obywatelem Unii Europejskiej. By otrzymać taki dokument jak paszport Wnioskodawca musiałby wystąpić o obywatelstwo norweskie, a z kolei karta pobytu dotyczy tylko azylantów i uchodźców pochodzących spoza Unii Europejskiej. W Norwegii nie ma odpowiednika dowodu osobistego jakiego jak jest w Polsce, a używa się jedynie karty bankowe typu (…), (…) posiadające zdjęcie i numer personalny (PESEL).

Wnioskodawca jest w posiadaniu dwóch dokumentów - jeden stanowi o nieograniczonym pozwoleniu na pracę i przebywaniu na terenie Norwegii, drugi jest potwierdzeniem stałego adresu zameldowania Wnioskodawcy w Norwegii.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 listopada 2020 r. (data wpływu 6 listopada 2020 r.) Wnioskodawca wskazał, że jest osobą fizyczną niemającą stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej. Ponadto Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na poniższe pytania:

1. Jakim dokumentem potwierdzającym stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawcy poza terytorium Unii Europejskiej Strona okazuje się/będzie się okazywać podczas wywozu towarów chcąc skorzystać z procedury Tax Free? Należy opisać jakie konkretnie elementy i informacje zawiera wskazany dokument, w tym m.in czy dokument taki identyfikuje daną osobę, wskazując imię, nazwisko, datę i miejsce urodzenia, płeć, numer ewidencyjny oraz wizerunek twarzy tej osoby.

Odpowiedź Wnioskodawcy: Polskim paszportem (wcześniej było to akceptowane i Wnioskodawca dokonywał takich odpraw wielokrotnie na lotniskach w Polsce ). Paszport zawiera elementy indentyfikacyjne takie jak w wezwaniu w pkt 1.

2. Czy dokument, który Wnioskodawca okazuje w celu skorzystania z procedury Tax Free jest wystarczający, aby Wnioskodawca mógł zamieszkiwać na stałe na terytorium Norwegii lub czy Wnioskodawca posiada inny dokument tożsamości uprawniający Go do zamieszkania na stałe w tym kraju np. kartę stałego pobytu?

Odpowiedź Wnioskodawcy: Tak, jest wystarczający lecz Wnioskodawca go nie używa. Powszechnym dokumentem ID w Norwegii jest karta bankowa, ale tylko taka, która zawiera zdjęcie, pesel norweski, nr konta bankowego i podpis. Taką kartą Wnioskodawca legitymuje się we wszystkich skandynawskich urzędach.

3. Jakie towary Wnioskodawca nabywa i wywozi chcąc skorzystać z procedury Tax Free (proszę opisać okoliczności zdarzenia)?

Odpowiedź Wnioskodawcy: Np. urządzenia elektroniczne, ubrania itp. Takie, które wagą i rozmiarem spełniają wymogi linii lotniczych.

4. Czy Wnioskodawca nabył/będzie nabywał ww. towary u podatnika posiadającego status „sprzedawcy” w rozumieniu art. 127 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.)?

Odpowiedź Wnioskodawcy: Tak.

5. Czy Wnioskodawca jest/będzie w posiadaniu dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów, a do ww. dokumentu jest/będzie przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej?

Odpowiedź Wnioskodawcy: Tak.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 3 listopada 2020 r.):

Czy można wobec Wnioskodawcy zastosować inny sposób na ustalenie Jego stałego miejsca zamieszkania poza sposobem wskazanym w art. 126 ust. 2 ustawy o VAT, którego interpretacja przez służbę celną od około 2017 roku do dziś skutecznie blokuje Wnioskodawcy skorzystanie ze zwrotu podatku VAT dla podróżnych pomimo spełnienia przez Wnioskodawcę warunków art. 126 ust. l ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 3 listopada 2020 r.), na dzień dzisiejszy nie wszystkie kraje spoza Unii Europejskiej wydają dokumenty tożsamości (takie jak dowód osobisty - w Norwegii nie istnieje taki dokument, paszport, karta stałego pobytu - wydawana jest tylko azylantom i imigrantom pochodzącym z poza Unii Europejskiej) dla obywateli Unii Europejskiej na stałe zamieszkujących poza nią.

Przykładem tu jest Norwegia, w której Wnioskodawca mieszka na stałe i rozlicza się z podatku dochodowego od 2011 roku.

Wnioskodawca uważa, że Jego tożsamość oraz miejsce zamieszkania można stwierdzić na podstawie dokumentu urzędowego o Jego stałym zameldowaniu (Underretning om registrert flytting), drugiego urzędowego dokumentu o prawie Wnioskodawcy do rezydencji na czas nieokreślony na terenie Norwegii ( REGISTRERINGSBEVIS) oraz polskiego paszportu.

Celnicy na lotniskach informowali Wnioskodawcę, że muszą odmówić stemplowania dokumentów TAX FREE i pomimo, że rozumieją Jego sytuację to muszą się stosować do nowych dyspozycji od przełożonych (tu chodzi o norweski dokument tożsamości). Czasem byli to ci sami celnicy, którzy wcześniej dokonywali dla Wnioskodawcy potwierdzeń wywozu na TAX FREE.

Od 2011 roku do około 2017 roku wielokrotnie i bez wyjątku służby celne na lotniskach w Polsce nie robiły Wnioskodawcy ani razu problemu ze zwrotem VAT. Tożsamość Wnioskodawcy i miejsce zamieszkania za każdym razem Wnioskodawca dokumentował w ten sam sposób, a dana placówka celna wykonywała kopie tych trzech dokumentów, o których wnioskodawca pisał wcześniej (polski paszport, Underretning om registrert flytting, REGISTRERINGSBEVIS ).

Ponadto, Urząd Wojewódzki w (…) jest w kontakcie z urzędami norweskimi odnośnie np. świadczenia wychowawczego na syna Wnioskodawcy i stwierdza w piśmie, że Wnioskodawca podlega ustawodawstwu norweskiemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

W myśl art. 126 ust. 2 ustawy, stałe miejsce zamieszkania, o którym mowa w ust. 1, ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Natomiast zgodnie z art. 126 ust. 2 ustawy, zwrot podatku nie przysługuje w przypadku nabycia paliw silnikowych.

Stosownie do art. 127 ust. 1 ustawy, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (art. 127 ust. 2 ustawy).

Zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej (art. 127 ust. 5 ustawy).

Sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy (art. 127 ust. 6 ustawy).

W odniesieniu do art. 128 ust. 1 ustawy, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej (art. 128 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 128 ust. 3 ustawy, urząd celno-skarbowy potwierdza wywóz towaru na dokumencie, o którym mowa w ust. 2, po sprawdzeniu zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w tym dokumencie z danymi zawartymi w przedstawionym paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość.

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do potwierdzania wywozu z terytorium Unii Europejskiej towarów nabytych przez podróżnego na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 128 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 128 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy podróżny opuszcza terytorium Unii Europejskiej z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, zwrot podatku przysługuje, jeżeli dokument, o którym mowa w ust. 2, został potwierdzony przez właściwy organ celny, przez który towary zostały wywiezione z terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie zaś do art. 129 ust. 1 ustawy, do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu, sprzedawca stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem że:

1. spełnił warunki, o których mowa w art. 127 ust. 4 pkt 1 i 4, oraz
2. przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument określony w art. 128 ust. 2, zawierający potwierdzenie wywozu tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej;
3. posiada dokumenty, określone odrębnymi przepisami, potwierdzające dokonanie zwrotu kwoty tego podatku - w przypadku gdy zwrot podatku został dokonany w formie polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 1 pkt 2, nie później jednak niż przed upływem 10 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dokonano dostawy, upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego od tej dostawy w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument (art. 129 ust. 2).

Z powyższych przepisów wynika, że osoby fizyczne, które nie mają stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej dokonujące zakupu towarów w Polsce mogą otrzymać zwrot kwoty stanowiącej podatek VAT, który został naliczony przez sprzedawców tych towarów. Stałe miejsce zamieszkania dla tych celów określa się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość. Prawo do otrzymania zwrotu wynika z art. 126 ust. 1 ustawy i występuje wówczas gdy towary, w stanie nienaruszonym, zostaną wywiezione przez podróżnego poza terytorium Unii Europejskiej w jego bagażu osobistym.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która mieszka w Norwegii na stałe od 11 lat. Tam Wnioskodawca płaci podatki i posiada stałe zameldowanie. Od czasu do czasu przylatuje do Polski odwiedzić rodzinę oraz dokonuje zakupów na Tax Free. Wnioskodawca udał się do odpowiedniego organu w Oslo, a tam poinformowano Go, że nie może otrzymać od norweskich organów dokumentu tożsamości z uwagi na to, że jest obywatelem Unii Europejskiej. By otrzymać taki dokument jak paszport Wnioskodawca musiałby wystąpić o obywatelstwo norweskie, a z kolei karta pobytu dotyczy tylko azylantów i uchodźców pochodzących spoza Unii Europejskiej. W Norwegii nie ma odpowiednika dowodu osobistego takiego jaki jest w Polsce, a używa się jedynie karty bankowe typu (…), (…) posiadające zdjęcie i numer personalny (PESEL).

Wnioskodawca jest w posiadaniu dwóch dokumentów - jeden stanowi o nieograniczonym pozwoleniu na pracę i przebywaniu na terenie Norwegii, drugi jest potwierdzeniem stałego adresu zameldowania Wnioskodawcy w Norwegii.

Wnioskodawca podczas wywozu towarów chcąc skorzystać z procedury Tax Free okazuje się polskim paszportem, zawierającym imię, nazwisko, datę i miejsce urodzenia, płeć, numer ewidencyjny oraz wizerunek twarzy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nabywa i wywozi chcąc skorzystać z procedury Tax Free takie towary jak np. urządzenia elektroniczne, ubrania itp. - takie, które wagą i rozmiarem spełniają wymogi linii lotniczych. Wnioskodawca nabył/będzie nabywał ww. towary u podatnika posiadającego status „sprzedawcy” w rozumieniu art. 127 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca jest/będzie w posiadaniu dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celno-skarbowy potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów, a do ww. dokumentu jest/będzie przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia stałego miejsca zamieszkania w celu skorzystania z procedury zwrotu podatku podróżnym (TAX FREE) na podstawie innych dokumentów niż wskazane w art. 126 ust. 2 ustawy.

Wnioskodawca uważa, że Jego tożsamość oraz miejsce zamieszkania można stwierdzić na podstawie dokumentu urzędowego o Jego stałym zameldowaniu (Underretning om registrert flytting), drugiego urzędowego dokumentu o prawie Wnioskodawcy do rezydencji na czas nieokreślony na terenie Norwegii ( REGISTRERINGSBEVIS) oraz polskiego paszportu.

Należy wskazać, że procedura Tax Free dotyczy osób fizycznych nieposiadających stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej. Stałe miejsce zamieszkania ustala się na podstawie paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

Jak wynika z art. 147 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), dokumentem potwierdzającym stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu podróżnego jest paszport, dowód osobisty lub każdy inny dokument potwierdzający tożsamość uznany za ważny przez państwo członkowskie, na którego terytorium odbywa się dostawa.

Polskie przepisy nie zawierają definicji „dokumentu tożsamości” osoby fizycznej. Wskazać należy, iż co do zasady dokument tożsamości to dokument, który identyfikuje daną osobę, wskazując imię, nazwisko, datę i miejsce urodzenia, płeć, numer ewidencyjny oraz wizerunek twarzy tej osoby.

Zatem mając powyższe na uwadze nie wszystkie dokumenty okazywane przez podróżnego mogą stanowić podstawę do potwierdzenia jego stałego miejsca zamieszkania jako realizacji warunku umożliwiającego zastosowanie procedury zwrotu podatku VAT podróżnym wynikającego z powyższych przepisów.

Wskazać w tym miejscu należy, że weryfikacji zgodności danych dotyczących podróżnego zawartych w dokumencie TAX FREE z danymi zawartymi w przedstawionym przez podróżnego paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość, na podstawie art. 128 ust. 3 ustawy o VAT, dokonuje urząd celno-skarbowy. Dopiero po sprawdzeniu zgodności tych danych urząd celno-skarbowy może potwierdzić wywóz towarów wskazanych na dokumencie TAX FREE.

W świetle cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawca chcąc skorzystać z procedury zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów przez podróżnego ma obowiązek przedstawić dokumenty w postaci paszportu lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość, z których będzie wynikało, że Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej. Ponieważ Wnioskodawca wskazał, że nie może otrzymać od norweskich organów dokumentu tożsamości z uwagi na to, że jest obywatelem Unii Europejskiej, to nie można uznać, że wskazywane przez Wnioskodawcę dokumenty w postaci dokumentu urzędowego o stałym zameldowaniu (Underretning om registrert flytting), oraz urzędowego dokumentu o prawie Wnioskodawcy do rezydencji na czas nieokreślony na terenie Norwegii (REGISTRERINGSBEVIS) będą potwierdzały Jego stałe miejsce zamieszkania na terytorium Norwegii dla celów skorzystania z procedury Tax Free.

Tym samym nie można uznać, że Wnioskodawca nie posiadając norweskiego dokumentu tożsamości i okazując się podczas wywozu towarów polskim paszportem przedstawił/przedstawi dokument stwierdzający tożsamość o którym mowa w art. 126 ust. 2 ustawy, który potwierdziłby Jego stałe miejsce zamieszkania w Norwegii. W konsekwencji, Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwało prawo do zwrotu podatku w trybie art. 126 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.