Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.653.2020.2.IR
z 3 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2020 r. (data wpływu 17 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2020 r. (data wpływu 27 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w zeznaniu podatkowym dochodu komandytariusza z tytułu uczestnictwa w niemieckiej spółce komandytowej posiadającej zakład na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w zeznaniu podatkowym dochodu komandytariusza z tytułu uczestnictwa w niemieckiej spółce osobowej posiadającej zakład na terytorium Polski.

Z uwagi na braki formalne wniosku Organ podatkowy pismem z dnia 6 listopada 2020 r. (doręczonym w dniu 20 listopada 2020 r. wezwał Wnioskodawcę na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 27 listopada 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (przesłane za pośrednictwem platformy e-Puap).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Niemiec oraz jedynym komandytariuszem niemieckiej spółki osobowej – spółki komandytowej (dalej: „Spółka”). Komplementariuszem tej samej Spółki jest natomiast niemiecka spółka kapitałowa (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – GmbH). Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca jest zatem zobowiązany na podstawie art. 7 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (dalej: „UPO”) do opodatkowania dochodu (zysków) zakładu podatkowego w Polsce.

Sposób podziału zysku w Spółce został określony odpowiednimi postanowieniami umowy spółki komandytowej. Z § 9 ust. 1 tej umowy wynika, że komplementariusz otrzymuje ryczałtową kwotę jako zwrot wszystkich wydatków poniesionych w związku z zarządzaniem spółką. Ponadto otrzymuje On wynagrodzenie za ponoszone ryzyko związane z osobistą odpowiedzialnością za długi spółki w kwocie równej 10% jego własnego kapitału zakładowego. Zgodnie zaś z § 9 ust. 2 ww. umowy spółki komandytowej, komandytariuszom przysługuje zysk proporcjonalnie do ich udziału w spółce.

Dodatkowo, w aneksie do umowy spółki komandytowej, wspólnicy (w tym Wnioskodawca) dokonali skonkretyzowania ww. zapisów w celu uniknięcia nieporozumień co do ich interpretacji. W aneksie tym wskazano, że wspólnicy są zgodni i wyjaśniają w zakresie § 9 umowy spółki komandytowej, że komplementariusz ma 0% udziału w zyskach i stratach spółki. Powodem tego jest fakt, że komplementariusz nie posiada udziału w majątku spółki. W efekcie nie przysługuje mu także prawo głosu przy podejmowaniu uchwał na zgromadzeniach wspólników zgodnie z § 7 umowy spółki komandytowej. Postanowienia te są zgodne z zasadami niemieckiego prawa handlowego w zakresie spółek komandytowych. Ponadto wspólnicy zgadzają się również i wyjaśniają w odniesieniu do § 9 umowy spółki komandytowej, że komandytariuszom przysługuje 100% zysku osiąganego przez Spółkę, proporcjonalnie do ich udziału, a komplementariuszowi przypada w konsekwencji 0% zysku lub straty. Powodem tego jest fakt, że komandytariusze posiadają 100% udziału w majątku spółki zgodnie ze swoim wkładem komandytowym. Zgodnie z § 7 umowy spółki komandytowej przysługuje im także 100% głosów przy podejmowaniu uchwał na zgromadzeniach wspólników.

W piśmie z dnia 27 listopada 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że zakład prowadzi działalność w zakresie przygotowania planów, planowania budowy, nadzoru budowlanego, odbiorów technicznych. Spółka komandytowa zaczęła działalność w Polsce od stycznia 2018 r. – wtedy też powstał na terytorium Polski zakład budowlany (w styczniu 2019 r. upłynęło 12 miesięcy obecności Spółki na jednym placu budowy). Obecnie nie posiada już na terytorium Polski zakładu budowlanego, lecz zakład rozumiany jako stałą placówkę, w którym występują przychody i koszty.

Obecnie zakład spełnia definicję określoną w art. 5 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. – jest on stałą placówką spółki komandytowej (biuro). Zakład zatrudnia pracowników, dysponuje powierzchnią biurową i wyposażeniem niezbędnym do prowadzenia działalności w ww. zakresie oraz ma charakter stały, cechujący się trwałością i ciągłością.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako jedyny komandytariusz, posiadający 100% udziału w zyskach i stratach Spółki, powinien wykazać w swoim zeznaniu podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wszystkie przychody i koszty zakładu podatkowego Spółki w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zapisami umowy spółki komandytowej oraz aneksu do tej umowy, powinien On wykazywać w składanym zeznaniu podatkowym wszystkie przychody i koszty zakładu podatkowego Spółki znajdującego się w Polsce.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (dalej: UPO), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie do art. 7 ust. 2 UPO, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że Spółka jest zobowiązana do opodatkowania zysków wynikających z działalności jej zakładu na terytorium Polski w Polsce i odpowiedniego opodatkowania powstającego tutaj na skutek działalności zakładu dochodu.

Jako, że spółka komandytowa jest transparentna podatkowo, opodatkowanie podatkiem dochodowym następuje na poziomie jej wspólników. Oznacza to, że powinni oni opodatkować dochód zakładu w takiej części, w jakiej partycypują w jego zyskach.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.; dalej: „UPDOF”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Z umowy spółki komandytowej oraz aneksu do tej umowy wynika, że komplementariusz posiada 0% udziału w zyskach, podczas gdy komandytariusze posiadają 100% udziału w zyskach. Skoro jedynym komandytariuszem jest obecnie Wnioskodawca, to Jemu przypada 100% udziału w zyskach spółki – a więc i w zyskach jej zakładu w Polsce.

W konsekwencji, Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania w zeznaniu podatkowym składanym na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych całości przychodów i kosztów przypisanych do zakładu Spółki w Polsce.

W piśmie z dnia 27 listopada 2020 r., Wnioskodawca w zakresie przedstawionego we wniosku stanowiska w sprawie oceny prawnej dodał.

Z uwagi na powyższe okoliczności, tj. prowadzenie działalności na terytorium Polski poprzez zakład rozumiany jako stałą placówkę oraz fakt, że spółka komandytowa jest podmiotem transparentnym podatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, wspólnicy Spółki są zobowiązani do opodatkowania zysków wynikających z działalności jej zakładu na terytorium Polski w Polsce i odpowiedniego opodatkowania powstającego tutaj na skutek działalności zakładu dochodu. Jednak, jako że zapisy umowy spółki komandytowej oraz aneksu do tej umowy wskazują, że komplementariusz posiada 0% udziału w zyskach, podczas gdy komandytariusze posiadają 100% udziału w zyskach, a jedynym komandytariuszem jest obecnie Wnioskodawca, to Jemu przypada 100% udziału w zyskach spółki, a więc i w zyskach jej zakładu w Polsce. W konsekwencji, to Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania w zeznaniu podatkowym składanym na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych całości przychodów i kosztów przypisanych do zakładu Spółki w Polsce.

Dodatkowo należy zauważyć, że przedmiotem złożonego wniosku o interpretację nie jest pytanie, czy Wnioskodawca posiada na terytorium kraju zakład, lecz sposób opodatkowania zysków z tego zakładu, a dokładniej, czy przy wskazanych wyżej zapisach umowy spółki komandytowej prowadzącej w Polsce działalność poprzez położony na jej terytorium zakład, Wnioskodawca jako jedyny komandytariusz, posiadający 100% udziału w zyskach i stratach Spółki, powinien wykazać w swoim zeznaniu podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wszystkie przychody i koszty zakładu podatkowego Spółki w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 3 ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie – oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

–chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Stosownie do treści art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii związanych ze sposobem ustalania prawa do udziału w zysku wspólnika spółki osobowej.

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy spółki osobowej. Natomiast przychody wspólnika uzyskane z tytułu udziału w spółce komandytowej prowadzącej działalność gospodarczą należy zaliczyć do wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródła przychodu, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jest rezydentem podatkowym Niemiec oraz jedynym komandytariuszem niemieckiej spółki osobowej – spółki komandytowej (dalej: „Spółka”). Komplementariuszem tej samej Spółki jest natomiast niemiecka spółka kapitałowa (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – GmbH). Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Sposób podziału zysku w Spółce został określony odpowiednimi postanowieniami umowy spółki komandytowej. Z umowy wynika, że komplementariusz otrzymuje ryczałtową kwotę jako zwrot wszystkich wydatków poniesionych w związku z zarządzaniem spółką. Ponadto otrzymuje wynagrodzenie za ponoszone ryzyko związane z osobistą odpowiedzialnością za długi spółki w kwocie równej 10% jego własnego kapitału zakładowego. Zgodnie z umową spółki komandytowej, komandytariuszom przysługuje zysk proporcjonalnie do ich udziału w spółce. W aneksie do umowy wskazano, że komplementariusz ma 0% udziału w zyskach i stratach spółki. Powodem tego jest fakt, że komplementariusz nie posiada udziału w majątku spółki. Komandytariuszom przysługuje 100% zysku osiąganego przez Spółkę, proporcjonalnie do ich udziału, a komplementariuszowi przypada w konsekwencji 0% zysku lub straty. Z uzupełnienia wniosku wynika, że zakład prowadzi działalność w zakresie przygotowania planów, planowania budowy, nadzoru budowlanego, odbiorów technicznych. Spółka komandytowa zaczęła działalność w Polsce od stycznia 2018 r. – wtedy też powstał na terytorium Polski zakład budowlany (w styczniu 2019 r. upłynęło 12 miesięcy obecności Spółki na jednym placu budowy). Obecnie nie posiada już na terytorium Polski zakładu budowlanego, lecz zakład rozumiany jako stałą placówkę, w którym występują przychody i koszty. Obecnie zakład spełnia definicję określoną w art. 5 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku – jest on stałą placówką spółki komandytowej (biuro). Zakład zatrudnia pracowników, dysponuje powierzchnią biurową i wyposażeniem niezbędnym do prowadzenia działalności w ww. zakresie oraz ma charakter stały, cechujący się trwałością i ciągłością.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest rezydentem Niemiec i w Polsce posiada ograniczony obowiązek podatkowy, kwestie opodatkowania dochodów uzyskanych z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowej w związku z prowadzeniem zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy rozpatrywać z uwzględnieniem Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: Umowa polsko-niemiecka).

Odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy wskazać, że stosownie do art. 7 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza powyższych zapisów wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji. W państwie zakładu opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie natomiast z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych.

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Według art. 5 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie natomiast z ust. 2 ww. artykułu określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej, plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy. Przekroczenie terminu określonego w umowie oznacza, że zakład istniał od samego początku (tj. od dnia rozpoczęcia budowy), a nie od momentu przekroczenia 12 miesięcy.

Zatem, na podstawie art. 5 ust. 3 powołanej Umowy, plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 4 Umowy polsko-niemieckiej bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.
   
   

Z powyższych przepisów wynika zatem, że dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Niemczech z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi może być opodatkowany w Polsce.

Reasumując, mając na względzie opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego Wnioskodawca jako jedyny komandytariusz, posiadający 100% udziału w zyskach i stratach spółki komandytowej mającej siedzibę w Niemczech powinien wykazać w swoim zeznaniu podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wszystkie przychody i koszty zakładu spółki komandytowej położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do treści art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 Umowy polsko-niemieckiej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienia się, że przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej – adekwatnie do treści pytania sformułowanego przez Wnioskodawcę – stanowi wyłącznie kwestia wykazania w zeznaniu podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wszystkich przychodów i kosztów zakładu podatkowego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółki komandytowej mającej siedzibę w Niemczech. Natomiast przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia czy spółka komandytowa posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przepisów umowy polsko-niemieckiej.

Kwestię tę przyjęto jako element opisu stanu faktycznego sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.