Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.408.2020.2.AW
z 14 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), uzupełnionym 10 grudnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
• czy można przyjąć, że skoro art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• czy można przyjąć, że skoro art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 grudnia 2020 r.,

Znak: 0111-KDIB1-1.4010.408.2020.1.AW, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym działającym od wielu lat w obszarze marketingu internetowego. W 2013 roku Spółka wynajęła od innego podmiotu lokal biurowy, tj. całe piętro w biurowcu X. Zgodnie z zawartą umowa najmu Spółka poniosła koszty związane z adaptacją lokalu, które to zostały potraktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i były amortyzowane w czasie. W związku z dynamicznym rozwojem w 2015 roku Spółka wynajęła dodatkowo ponad połowę piętra biurowca oraz w 2017 roku kolejne całe piętro, gdzie również poniosła koszty związane z adaptacją lokali biurowych i także zostały one potraktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym, amortyzowana w czasie. W 2019 roku wynajmowana powierzchnia biurowa okazała się niewystarczająca na zaspokojenie potrzeb rozwojowych Spółki, jednak Wynajmujący nie był w stanie zaoferować dodatkowej powierzchni której infrastruktura spełniałaby oczekiwania Wynajmującego (Wnioskodawcy) a jednocześnie koszty niezbędnej adaptacji nie przekroczyłyby kosztów adaptacji najmu nowego biura z odpowiednio przygotowaną już infrastrukturą. Powyższe czynniki spowodowały, iż Spółka podpisała umowę najmu nowego lokalu biurowego w nowo wybudowanym biurowcu i w styczniu 2020 roku nie przedłużyła umowy wynajmu dotychczasowych lokali biurowych. Lokale zostały zwrócone Wynajmującemu a wszelki ruchomy majątek został przeniesiony do nowego biura. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że decyzja o zmianie lokalu biurowego była spowodowana tylko dynamicznym rozwojem oraz racjonalnymi i ekonomicznymi działaniami Spółki. Podjęto ją w związku z realizacją celów wynikających z osiągnięcia nowych przychodów (rozwoju Spółki) a także zachowania i zabezpieczenia dotychczasowych źródeł przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późń. zm., dalej: „updop”)). Spółka nie zmieniła rodzaju (profilu czy też przedmiotu) prowadzonej działalności.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 10 grudnia 2020 r., Wnioskodawca ponadto wskazał, że zakończenie trwania umowy najmu lokali biurowych wskazanych we wniosku nastąpiło z dniem 31 stycznia 2020 r.

Wnioskodawca w związku z zakończeniem w dniu 31 stycznia 2020 r. umowy najmu nie otrzymał od Wynajmującego zwrotu poniesionych nakładów związanych z adaptacją lokali będących przedmiotem niniejszego wniosku. Umowa zawarta między Wnioskodawcą a Wynajmującym nie przewidywała tego i zawierała zapisy:

„Najemca jest uprawniony do wykonania na własny koszt prac adaptacyjnych oraz montażu urządzeń i wyposażenia w terminie uzgodnionym z Wynajmującym”.

„Najemcy nie przysługuje prawo odłączenia nakładów dokonanych w przedmiocie najmu ani roszczenie o zwrot ich wartości (...) W celu uniknięcia wątpliwości Najemcy nie przysługuje żadne wynagrodzenie za pozostawione jakiekolwiek przedmioty wniesione do przedmiotu najmu lub nakłady poczynione w przedmiocie najmu”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych? (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu ujętym w piśmie z dnia 10 grudnia 2020 r.)
2. Czy można przyjąć, że skoro art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu ujętym w piśmie z dnia 10 grudnia 2020 r.), niezamortyzowana część inwestycji w obcym lokalu biurowym stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym 2020, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późń. zm., dalej: „updop”). Likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym, a więc pozbycie się jej poprzez zwrot Wynajmującemu w dniu 31 stycznia 2020 roku została dokonana z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągnięcia nowych przychodów a także zachowania i zabezpieczenia dotychczasowych źródeł przychodów.

Spółka nie zmieniła rodzaju (przedmiotu) działalności gospodarczej. Ponadto w art. 16 ust. 1 updop został zawarty zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków Ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Wnioskodawca pragnie przy tym dodać, że wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkujące likwidacją niektórych z tych środków, jeśli są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej. W takim wypadku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniem, które zaistniało w przypadku Spółki może być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Podsumowując, skoro co do zasady warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości inwestycji w obcym środku trwałym jest jego likwidacja, a likwidacją będzie również definitywne pozbycie się środka trwałego czy też inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez zwrot wynajmującemu oraz jeżeli jest to racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej, to taka niezamortyzowana część inwestycji stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 15 ust. 1 updop.

Wnioskodawca pragnie nadmienić, że jego stanowisko znajduje odzwierciedlenie również w wydawanych interpretacjach indywidualnych (m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 lipca 2016 r.; Znak IBPB-1-3/4510-525/16/IZ, publ. https://sip.mf.gov.pl/).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” – zwane także środkami trwałymi.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak więc, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji).

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca jako Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest polskim rezydentem podatkowym działającym od wielu lat w obszarze marketingu internetowego. W 2013 roku Spółka wynajęła od innego podmiotu lokal biurowy, tj. całe piętro biurowca. Zgodnie z zawartą umową najmu Spółka poniosła koszty związane z adaptacją lokalu, które to zostały potraktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i były amortyzowane w czasie. W związku z dynamicznym rozwojem w 2015 roku Spółka wynajęła dodatkowo ponad połowę piętra biurowca oraz w 2017 roku kolejne całe piętro, gdzie również poniosła koszty związane z adaptacją lokali biurowych i także zostały one potraktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym, amortyzowana w czasie. W 2019 roku wynajmowana powierzchnia biurowa okazała się niewystarczająca na zaspokojenie potrzeb rozwojowych Spółki, jednak Wynajmujący nie był w stanie zaoferować dodatkowej powierzchni, której infrastruktura spełniałaby oczekiwania Wynajmującego (Wnioskodawcy), a jednocześnie koszty niezbędnej adaptacji nie przekroczyłyby kosztów adaptacji najmu nowego biura z odpowiednio przygotowaną już infrastrukturą. Powyższe czynniki spowodowały, iż Spółka podpisała umowę najmu nowego lokalu biurowego w nowo wybudowanym biurowcu i w styczniu 2020 roku nie przedłużyła umowy wynajmu dotychczasowych lokali biurowych. Lokale zostały zwrócone Wynajmującemu a wszelki ruchomy majątek został przeniesiony do nowego biura. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że decyzja o zmianie lokalu biurowego była spowodowana tylko dynamicznym rozwojem oraz racjonalnymi i ekonomicznymi działaniami Spółki. Podjęto ją w związku z realizacją celów wynikających z osiągnięcia nowych przychodów (rozwoju Spółki) a także zachowania i zabezpieczenia dotychczasowych źródeł przychodów. Spółka nie zmieniła rodzaju (profilu czy też przedmiotu) prowadzonej działalności. Zakończenie trwania umowy najmu lokali biurowych wskazanych we wniosku nastąpiło z dniem 31 stycznia 2020 r.

Wnioskodawca w związku z zakończeniem w dniu 31 stycznia 2020 r. umowy najmu nie otrzymał od Wynajmującego zwrotu poniesionych nakładów związanych z adaptacją lokali będących przedmiotem niniejszego wniosku.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, iż w rozpatrywanej sprawie wykorzystywane dotychczas w działalności Spółki inwestycje w obcych środkach trwałych (wynajmowane lokale) uległy likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. przez zwrot Wynajmującemu poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów związanych z adaptacją tych lokali) i ich likwidacja została podyktowana względami ekonomicznymi, a nie zmianą rodzaju prowadzonej działalności, to Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Możliwość zaliczenia powstałej straty z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem, skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć stratę z tytułu niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem, w dniu 31 stycznia 2020 r., trwania umowy najmu lokali biurowych usytuowanych na trzech piętrach biurowca, do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym 2020 w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
• czy można przyjąć, że skoro art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.