Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.546.2020.2.PJ
z 15 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 września 2020 r. (data wpływu 15 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie określenia stawki podatku od towarów i usług na usługi transportu międzynarodowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku od towarów i usług na usługi transportu międzynarodowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu towarów. Jest podatnikiem VAT. Na zlecenie polskiego czynnego podatnika podatku od towarów i usług Wnioskodawca dokonuje przewozu towaru na trasie Norwegia - Polska. Ostateczna odprawa celna wg procedury „DDP Incoterms” zostaje dokonana w urzędzie celnym w Szwecji na granicy Unii Europejskiej z Norwegią. Usługa transportowa jest świadczona dla siedziby nabywcy znajdującej się w Polsce

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po zmianie definicji importu towarów od 1 kwietnia 2013 r. nadal stawką właściwą dla dokonywanej przez Wnioskodawcę usługi międzynarodowego transportu towaru - przy posiadaniu dokumentu potwierdzającego fakt, że w wyniku przewozu towarów z miejsca nadania (Norwegii) do miejsca przeznaczenia (Polski) nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim oraz faktury VAT dokumentującej obciążenie nabywcy za wykonaną usługę międzynarodowego transportu towarów jest stawka 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy nadal ma on prawo do stosowania stawki 0% do usług transportu międzynarodowego opisanego w poz. 74 wniosku zgodnie z interpretacją indywidualną ITPP2/443-953/10RS z dnia 1 grudnia 2010 r. wydaną na dla Wnioskodawcy. Wprawdzie od 1 kwietnia 2013 r. Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o VAT za import towarów uznaje się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, jednak zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT w Polsce podlega tylko taki import towarów, który został dokonany na terytorium naszego kraju. W związku z tym nadal właściwe dla Wnioskodawcy są wskazania z interpretacji ITPP2/443-953/10RS z dnia 1 grudnia 2010 r., że w sytuacji dopuszczenia towaru transportowanego przez Wnioskodawcę do obrotu w innym kraju członkowskim Unii niż Polska, nie mamy do czynienia z importem towaru w rozumieniu polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym do zastosowania 0% stawki podatku dla świadczonej przez Wnioskodawcę usługi międzynarodowego transportu towarów nie jest wymagany dokument, o którym mowa w art. 83 ust. 5 pkt 2 powołanej ustawy, potwierdzający wliczenie wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów, lecz jedynie dokumenty wskazane w ust. 5 pkt 1 tego artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 106; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Na marginesie należy zauważyć, że zmiana treści powyższego przepisu obowiązująca od 1 kwietnia 2013 r., dokonana na mocy art. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35) miała na celu modyfikację definicji importu towarów (art. 2 pkt 7) poprzez dostosowanie do terminologii użytej w przepisach określających miejsce importu towarów (druk sejmowy nr 805, VII kadencja).

Regulacje dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług zostały zawarte w rozdziale 3 działu V ustawy. I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług
   
   
   

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Istotą przepisu art. 28a ustawy, jest odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów.

Zatem „podatnikiem” dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, jak i z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z przywołanych przepisów ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2- 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

Jednocześnie stosownie do art. 146aa ust. 1a ustawy jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%
   
   

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W oparciu art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług transportu międzynarodowego.

Przez usługi transportu międzynarodowego - zgodnie z ust. 3 pkt 1 powyższego artykuł - rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów:

1. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej,
2. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium kraju,
3. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt),
4. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej lub z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju;
   
   

Stosownie do ust. 5 powyższego artykułu, dokumentami stanowiącymi dowód świadczenia usług, o których mowa w ust. 1 pkt 23, są w przypadku transportu:

1. towarów przez przewoźnika lub spedytora - list przewozowy lub dokument spedytorski (kolejowy, lotniczy, samochodowy, konosament morski, konosament żeglugi śródlądowej), stosowany wyłącznie w komunikacji międzynarodowej, lub inny dokument, z którego jednoznacznie wynika, że w wyniku przewozu z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim, oraz faktura wystawiona przez przewoźnika (spedytora), z zastrzeżeniem pkt 2;
2. towarów importowanych - oprócz dokumentów, o których mowa w pkt 1, dokument potwierdzony przez urząd celno-skarbowy, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów;
3. towarów przez eksportera - dowód wywozu towarów;
4. osób - międzynarodowy bilet lotniczy, promowy, okrętowy lub kolejowy, wystawiony przez przewoźnika na określoną trasę przewozu dla konkretnego pasażera
   
   

W myśl art. 60 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), miejscem importu towarów jest państwo członkowskie, na którego terytorium znajdują się towary w momencie ich wprowadzenia do Wspólnoty.

Zgodnie z art. 85 ww. Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wartość celna określona zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi.

Stosownie do art. 86 ust. 1 powołanej Dyrektywy podstawa opodatkowania obejmuje następujące elementy, o ile nie zostały one włączone wcześniej:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności należne poza państwem członkowskim importu, a także inne należności z tytułu importu, z wyłączeniem VAT do pobrania;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego importu, jak również koszty dodatkowe wynikające z transportu do innego miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium Wspólnoty, jeżeli miejsce to jest znane w momencie wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.
   
   

Zgodnie z opisem stanu faktycznego Wnioskodawca na zlecenie polskiego czynnego podatnika podatku od towarów i usług Wnioskodawca dokonuje przewozu towaru na trasie Norwegia - Polska. Ostateczna odprawa celna wg procedury „DDP Incoterms” zostaje dokonana w urzędzie celnym w Szwecji na granicy Unii Europejskiej z Norwegią. Usługa transportowa jest świadczona dla siedziby nabywcy znajdującej się w Polsce.

Usługi transportowe były świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a pkt 1 ustawy (podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 o czym świadczy fakt zarejestrowania jako czynny podatnik VAT w Polsce). Biorąc zatem pod uwagę powołane przepisy w zakresie miejsca świadczenia usług, należy stwierdzić, że miejscem ich świadczenia i opodatkowania, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, było terytorium Polski, czyli miejsce, w którym znajduje się siedziba nabywcy ww. usług.

W związku z tym, że towar transportowano z Norwegii (państwa trzeciego) do Polski należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa – zgodnie z art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy - stanowiła usługę międzynarodowego transportu towarów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania stawki podatku 0% dla dokonywanej przez Wnioskodawcę usługi międzynarodowego transportu towaru w sytuacji gdy jest on w posiadaniu dokumentu potwierdzającego fakt, że w wyniku przewozu towarów z miejsca nadania (Norwegii) do miejsca przeznaczenia (Polski) nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim oraz faktury VAT dokumentującej obciążenie nabywcy za wykonaną usługę międzynarodowego transportu towarów.

Rozpatrując powyższe wątpliwości w świetle przedstawionych przepisów należy określić, czy do zastosowania 0% stawki podatku dla świadczonej przez Wnioskodawcę usługi międzynarodowego transportu towarów wymagane są dokumenty, o których mowa w art. 83 ust. 5 pkt 1 czy pkt 2 powołanej ustawy.

W tym miejscu należy zauważyć, ze zgodnie z definicją sformułowaną w art. 2 pkt 7 ustawy w obecnym brzmieniu tego przepisu, importem jest przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej. Oznacza to, importem nie jest jedynie przywiezienie towarów z kraju trzeciego do Polski, ale również przywóz na terytorium innego państwa UE. Zaliczenie do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT jedynie importu dokonanego na terytorium kraju nie wpływa na to, że towary są przedmiotem importu w rozumieniu polskiej ustawy o VAT.

Z przepisu art. 83 ust. 1 pkt 23 i ust. 5 wynika, że podatnik ma możliwość opodatkowania usług transportowych, spełniających definicje transportu międzynarodowego, pod warunkiem posiadania wskazanych w ustawie dokumentów. Świadczący usługę transportu międzynarodowego towarów importowanych, powinien posiadać oprócz dokumentu przewozowego inny dokument potwierdzony przez organy celne, z którego będzie wynikać fakt wliczenia wartości tej usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów. Trzeba przy tym wskazać, że to przepisy celne regulują w sposób szczegółowy formę i treść stosowanych dokumentów celnych, z których powinna wynikać m.in. podstawa opodatkowania importu, bez względu na to, jaka stawka podatku została zastosowana.

Istotne jest zatem, aby Wnioskodawca dysponował takimi dokumentami, które pozwalają precyzyjnie określić miejsce nadania towaru, identyfikacje towaru, jednostki realizujące transport oraz fakt wliczenia wartości usługi transportowej do podstawy opodatkowania z tytułu importu. W przypadku towarów importowanych prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT ma bowiem wyłącznie podmiot, który posiada oprócz dokumentów, o których mowa w art. 83 ust. 5 pkt 1 ustawy, dokument potwierdzony przez urząd celny, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów. Stawka 0% może mieć zastosowanie jedynie do tej wartości usługi transportowej, która została wliczona do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów, co powinno mieć odzwierciedlenie w dokumencie celnym. Jeżeli więc – w przypadku przewozu towarów importowanych - podatnik nie posiada dokumentu, o którym mowa w art. 83 ust. 5 pkt 2 ustawy, ma obowiązek opodatkować usługę transportu międzynarodowego według stawki właściwej dla tych usług.

W tym miejscu należy wskazać, że w wyroku z 20 marca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1034/16), powołując się na ustawową definicję importu towarów, twierdzi, że „warunek, o którym mowa w art. 83 ust. 5 pkt 2 ustawy o VAT (posiadanie dokumentu wystawionego przez właściwy urząd), obowiązuje niezależnie od tego, czy import miał miejsce w kraju, czy na terytorium innego państwa członkowskiego”.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla świadczonej przez Wnioskodawcę usługi międzynarodowego transportu towarów nie jest wymagany dokument, o którym mowa w art. 83 ust. 5 pkt 2 powołanej ustawy, potwierdzający wliczenie wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów, lecz jedynie dokumenty wskazane w ust. 5 pkt 1 tego artykułu.

Należy zatem stwierdzić, że w sytuacji nieposiadania przez Wnioskodawcę dokumentu potwierdzonego przez urząd celno-skarbowy, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów, to świadczona – na rzecz nabywcy mającego siedzibę w kraju - usługa transportu międzynarodowego towarów importowanych podlega opodatkowaniu stawka podatku VAT właściwą dla tych usług.

Tym samym należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Organ pragnie zauważyć, że przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana z innym, nieobowiązującym już stanie prawnym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r.. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.