Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4015.143.2020.2.BFP
z 22 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 sierpnia 2020 r. (data wpływu do Organu – 29 września 2020 r.), uzupełnionym 3 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych ustanowienia nieodpłatnej służebności lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej mi. in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych ustanowienia nieodpłatnej służebności lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 21 października 2020 r., znak: 0111-KDIB2-3.4014.311.2020.1.BFP, 0111-KDIB2-3.4015.143.2020.1.BFP wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 3 listopada 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni zrzeka się roszczeń względem Parafii w W. co do domu typu letniak położonego w K. W zamian za to Parafia przekazuje Wnioskodawczyni do korzystania lokal mieszkalny na zasadzie służebności dożywotniej.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że na mocy testamentu osoby obcej w świetle prawa (siostra zakonna), która wychowywała Wnioskodawczynię, dostała zapis testamentowy w testamencie sporządzonym na rzecz Parafii. Zapis obejmował dom letniak, który Wnioskodawczyni samodzielnie ociepliła, wyremontowała, urządziła i zamieszkuje z rodziną. Parafia nie wykonała tego zapisu, mimo że na mocy testamentu stała się właścicielem całej nieruchomości. Wnioskodawczyni nie miała śmiałości się o nią upomnieć i stan rzeczy taki trwał przez blisko 30 lat, aż do momentu kiedy to Parafia postanowiła sprzedać całą nieruchomość (to blisko 6000 m2 w K.) i musi opróżnić działkę, na której między innymi stoi dom Wnioskodawczyni. Służebność ma być dożywotnia, bezpłatna na mocy aktu notarialnego pomiędzy Wnioskodawczynią a Parafią. Właścicielem mieszkania jest Parafia, a Wnioskodawczyni jedynie wraz z mężem będą mogli tam mieszkać opłacając wszystkie koszty eksploatacyjne i robiąc na własny koszt drobne naprawy czy remonty pod nadzorem i za zgodą Parafii.

Parafia w celu likwidacji ciążącego na niej wykonania zapisu nie spełnia innych świadczeń względem Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni wskazała, że zostały jej 4 lata do emerytury, jej zarobki są poniżej średniej krajowej, a jej mąż ma 65 lat i jest już na emeryturze, najniższej krajowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy w myśl ustawy o podatku od spadku i darowizn w konkretnym przypadku Wnioskodawczyni, gdzie za dożywotnią bezpłatną służebność (oprócz wszystkich opłat eksploatacyjnych, czynsz, woda, energia, itp., które będzie opłacać samodzielnie), oddaje Parafii i zrzeka się wszelkich roszczeń do domu, w którym zamieszkuje, zachodzi konieczność zapłaty przez nią podatku od spadku i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby Parafia wykonała zapis testamentowy na jej rzecz i stałaby się właścicielką domu wtedy zapłata podatku od spadku i darowizn byłaby oczywista, ale w przypadku kiedy za małe mieszkanie ok. 50-60 m2 oddaje Parafii dom o powierzchni 120 m2 plus piwnica i strych i nie staje się właścicielem, ale jedynie użytkownikiem mieszkania, uważa, że nie powinna płacić podatku od spadku i darowizn.

Wnioskodawczyni ma świadomość, że z przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że na nabywcy dożywotniej służebności ciąży podatek, ale w jej konkretnym przypadku oddaje Parafii dom, w którym mieszka od 38 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie zachodzi skutek podatkowy w przedmiotowej sprawie, gdyż Wnioskodawczyni nie jest i nie zostanie właścicielem lokalu mieszkalnego, a jedynie będzie korzystała z niego na zasadzie służebności nieodpłatnej; natomiast wszelkie koszty związane z utrzymaniem lokalu (media, czynsz, fundusz remontowy) i inne będzie opłacała sama. Parafia przez cały okres służebności będzie właścicielem lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni zrzeka się na rzecz Parafii jakichkolwiek roszczeń względem niezrealizowanych zapisów testamentowych na jej rzecz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji – zgodnie z wolą Wnioskodawczyni wyrażoną w uzupełnieniu wniosku – jest wyłącznie ocena stanowiska na gruncie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych ustanowienia nieodpłatnej służebności lokalu mieszkalnego. W przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie – postanowienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2019 r., poz. 1813, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika. Takimi tytułami nabycia – jak wyliczono powyżej – wg ustawodawcy są m.in. zapis zwykły oraz nieodpłatna służebność.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że na mocy testamentu osoby obcej w świetle prawa (siostra zakonna), która wychowywała Wnioskodawczynię, w testamencie sporządzonym na rzecz Parafii zawarto rozrządzenie, wg którego na rzecz Wnioskodawczyni ma być wykonany zapis testamentowy. Zapis obejmował dom letniak, który Wnioskodawczyni zamieszkuje z rodziną. Parafia nie wykonała zapisu względem Wnioskodawczyni, mimo że na mocy testamentu stała się właścicielem całej nieruchomości. Parafia postanowiła sprzedać całą nieruchomość, w związku z tym postanowiono ustanowić na rzecz Wnioskodawczyni dożywotnią, nieodpłatną służebność lokalu mieszkalnego, którego właścicielem będzie Parafia. Na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni zrzeka się roszczeń względem Parafii w W. co do domu typu letniak położonego w K. W zamian za to Parafia przekazuje Wnioskodawczyni do korzystania lokal mieszkalny na zasadzie służebności dożywotniej. W związku z ustanowieniem służebności, Wnioskodawczyni zrzeka się na rzecz Parafii jakichkolwiek roszczeń względem niezrealizowanych zapisów testamentowych na jej rzecz. Parafia w celu likwidacji ciążącego na niej wykonania zapisu nie spełnia innych świadczeń względem Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 968 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740) spadkodawca może przez rozrządzenie testamentowe zobowiązać spadkobiercę ustawowego lub testamentowego do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis).

W myśl natomiast art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Wskazać też należy, że zgodnie z art. 244 § 1 ustawy – Kodeks cywilny, służebność jest ograniczonym prawem rzeczowym.

W myśl art. 245 § 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesieniu własności. Jednakże do ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości nie stosuje się przepisów o niedopuszczalności warunku lub terminu. Forma aktu notarialnego jest potrzebna tylko dla oświadczenia właściciela, który prawo ustanawia (art. 245 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 296 Kodeksu cywilnego, nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej (służebność osobista).

Uregulowana w zacytowanym przepisie służebność osobista, stanowi ograniczone prawo rzeczowe, obciążające całą nieruchomość, także w przypadku, gdy wykonywanie tego prawa polega na korzystaniu w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej przez uprawnioną osobę fizyczną. Zasadniczym źródłem służebności osobistych jest umowa zawierana pomiędzy właścicielem nieruchomości obciążonej a oznaczoną osobą fizyczną nabywającą ustanowioną służebność. W określonych przez ustawodawcę przypadkach wchodzi także w grę ustanowienie służebności osobistych w trybie orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej.

Przenosząc powołane powyżej uregulowania prawne na grunt opisanego zdarzenia przyszłego wskazać trzeba, że za zgodą Wnioskodawczyni Parafia nie wykona zapisu testamentowego (zapisu zwykłego), ale w zamian spełni inne świadczenie wobec Wnioskodawczyni – ustanowi nieodpłatną służebność na jej rzecz.

Podkreślić przy tym należy, że zarówno nabycie tytułem zapisu jak również nabycie tytułem nieodpłatnej służebności podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn wg uregulowań ściśle określonych dla tych tytułów nabycia.

W rezultacie stwierdzić należy, że w opisanej we wniosku sytuacji wobec Wnioskodawczyni powstanie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia na podstawie ustanowienia nieodpłatnej służebności. Ustanowienie nieodpłatnej służebności jest bowiem jednym z tytułów prawnych, nabycie na podstawie którego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze nieodpłatnej służebności, renty oraz użytkowania ‒ z chwilą ustanowienia tych praw.

Podstawa opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn określona została w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, z którego wynika, że stanowi ją wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych – w wysokości tych wkładów.

Z ust. 3 ww. przepisu wynika, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Jeżeli nabywca nie określił wartości nabytych rzeczy lub praw majątkowych albo wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny naczelnika urzędu skarbowego wartości rynkowej, organ ten wezwie nabywcę do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli nabywca, pomimo wezwania, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, naczelnik urzędu skarbowego dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez nabywcę wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33 % od wartości podanej przez nabywcę, koszty opinii biegłego ponosi nabywca (art. 8 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 12 cyt. ustawy, jeżeli przedmiotem nabycia jest prawo majątkowe polegające na obowiązku świadczeń powtarzających się na rzecz nabywcy, a wartość tego prawa nie może być ustalona w chwili powstania obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania ustala się w miarę wykonywania tych świadczeń. Naczelnik urzędu skarbowego może jednak za zgodą podatnika przyjąć za podstawę opodatkowania prawdopodobną wartość świadczeń powtarzających się za cały czas trwania obowiązku tych świadczeń.

W myśl natomiast art. 13 ust. 1 tejże ustawy, wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się do podstawy opodatkowania w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego:

1. w razie ustanowienia świadczeń na czas określony co do liczby lat lub ich części - przez liczbę lat lub ich części;
2. w pozostałych przypadkach, w tym w razie ustanowienia świadczeń na czas nieokreślony - przez 10 lat.
   
   

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do obliczenia wartości prawa użytkowania i służebności.

Przy czym – w myśl ust 3 tego samego artykułu, roczną wartość użytkowania i służebności ustala się w wysokości 4% wartości rzeczy oddanej w użytkowanie lub obciążonej służebnością.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9637 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 7276 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

W myśl art. 9 ust. 2 ww. przepisu, jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie.

Na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

Art. 14 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III – innych nabywców.
   
   

W myśl art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania. Obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika (ust. 2 ww. przepisu).

Stosownie do art. 18 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, notariusze są płatnikami podatku od dokonanej w formie aktu notarialnego umowy nieodpłatnego ustanowienia służebności. Jednakże w myśl ust. 3 art. 18 omawianej ustawy, w przypadku określonym w art. 12 notariusz nie oblicza i nie pobiera podatku.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że na Wnioskodawczyni będzie ciążył obowiązek podatkowy zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia nieodpłatnej służebności lokalu mieszkalnego. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do uiszczenia podatek od spadków i darowizn w odpowiedniej wysokości. Jeżeli ustanowienie nieodpłatnej służebności nastąpi w formie aktu notarialnego – notariusz będzie płatnikiem tego podatku.

W treści stanowiska Wnioskodawczyni wskazała, że ma świadomość, że na nabywcy służebności ciąży podatek, ale w jej konkretnym przypadku oddaje dom, zatem uważa, że nie powinna płacić podatku od spadków i darowizn. Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. W treści wniosku kilkukrotnie zostało wskazane, że na rzecz Wnioskodawczyni ustanowiona zostanie nieodpłatna służebność mieszkania. Nie ma zatem podstaw by przyjąć, że opisana sytuacja wywiera inne skutki podatkowe niż te, które wynikają z powołanych wyżej przepisów ustawy. Opisane we wniosku zrzeczenie się roszczeń względem Parafii nie ma wpływu na opodatkowanie ustanawianej nieodpłatnej służebności lokalu mieszkalnego. Za zgodą Wnioskodawczyni Parafia nie wykona co prawda zapisu testamentowego, ale w zamian spełni inne świadczenie, tj. ustanowi służebność na rzecz Wnioskodawczyni. Na gruncie ustawy o podatku od spadków i darowizn zarówno nabycie tytułem zapisu jak i tytułem nieodpłatnej służebności podlega opodatkowaniu. W opisanej sytuacji jednak, obowiązek podatkowy powstanie wyłącznie z tytułu ustanowienia nieodpłatnej służebności, będącej przysporzeniem dla Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.