2020.12.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.608.2020.1.JM
z 29 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 30 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zarządzając ryzykiem dotyczącym personelu, wpisując się jednocześnie w Narodową Strategię Onkologiczną (NSO), prowadzi projekt „(…)”, będącą inicjatywą Wnioskodawcy jako pracodawcy oraz podmiotu odpowiedzialnego za społeczeństwo, którego częścią są zarówno jego pracownicy, jak i członkowie rodzin pracowników (partnerzy życiowi).

Projekt „(…)”, należący do grupy celów strategicznych dla Wnioskodawcy na rok 2020, został przyjęty w dokumencie strategicznym przez Zarząd. Z dokumentu wynika m.in., że celem strategicznym dla Wnioskodawcy jest prowadzenie działalności w sposób odpowiedzialny uwzględniając także niefinansowe czynniki ESG (ang. environmental – środowisko, social – społeczeństwo, governance – ład korporacyjny). Wnioskodawca, kierując się tą zasadą odpowiedzialności społecznej, uwzględnia wpływ swoich działań na społeczeństwo: pracowników, klientów, dostawców i akcjonariuszy, a jednym z jego działań, stanowiących przykład realizacji tak ujętego celu strategicznego, jest właśnie projekt „(…)”

Realizacja przez Wnioskodawcę projektu „(…)”, ma na celu także usprawnienie w procesie zarządzania nieobecnościami pracowników z tytułu zachorowania na choroby nowotworowe, przez nich samych lub przez członków ich rodzin/partnerów życiowych, które skutkują długotrwałymi nieobecnościami w pracy, a w ostateczności także całkowitym ustaniem stosunku pracy z przyczyn naturalnych.

Cel ten realizowany będzie przez profilaktykę, do której pracowników i ich najbliższych zachęcać będzie Wnioskodawcę, co jest poniekąd kolejnym istotnym aspektem tego działania. Zwiększenie wśród pracowników świadomości na temat profilaktyki nowotworowej ma na celu nie tylko przyczynienie się do poprawy procesu zarządzania nieobecnościami pracowników, ale przede wszystkim ma służyć wyeliminowaniu aspektu czasowego lub trwałego wykluczenia takich osób przez chorobę (brak możliwości normalnej egzystencji) z życia społecznego. Działania podejmowane przez Wnioskodawcę przyczynią się także do podwyższenia atrakcyjności Wnioskodawcy jako pracodawcy oraz zapewnią lepszą atmosferę pracy, co przełoży się no efektywność wykonywania obowiązków przez pracowników.

Warto wspomnieć, że wystąpienie długotrwałych nieobecności pracowników, z powodu choroby nowotworowej wykrytej u pracownika bądź członka jego rodziny/partnera życiowego, wiąże się, w procesie zarzadzania personelem oraz efektywnością działania Wnioskodawcy jako jednostki gospodarczej, z koniecznością organizowania zastępstw nieobecnych pracowników, tak, aby zagwarantować ciągłość pracy i działalności Wnioskodawcy, szczególnie w odniesieniu do pracowników posiadających unikatową wiedzę, doświadczenie i umiejętności. W tym kontekście profilaktyka ma także na celu wyeliminowanie lub ograniczenia generowania dodatkowych kosztów dla Wnioskodawcy, w szczególności poprzez występowanie nagłych absencji o długotrwałym charakterze.

Właściwie podjęta i prowadzona profilaktyka zapewnia wcześniejsze wykrywanie nowotworów, co z kolei daje szansę na szybsze i bardziej efektywne leczenie, dzięki czemu pracownik nie zostaje wykluczony przez brak możliwości wykonywania pracy ze względu na chorobę, o ponadto perspektywa potencjalnie szybszego powrotu do pracy, do organizacji i społeczeństwo, przyczynić się może także do szybszego jego wyzdrowienia.

Tego typu inicjatywa, w ocenie Wnioskodawcy, niesie ze sobą nie tylko wymierne efekty ekonomiczne, ale także wpływa no pozytywny wizerunek na rynku jako pracodawcy dbającego o zdrowie swoich pracowników i członków ich rodzin/partnerów życiowych i organizacji odpowiedzialnej za społeczeństwo. Wizja zapobiegania i przeciwdziałania chorobom pozostaje ponadto w zgodzie z wizerunkiem Wnioskodawcy, jako jednego z najlepszych pracodawców w Polsce.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca zorganizował akcję prozdrowotną, wpisującą się także w ramy Narodowej Strategii Onkologicznej przyjętej przez Sejm i Radę Ministrów, mającą na celu umożliwienie pracownikom oraz jednemu członkowi rodziny pracownika/partnerowi życiowemu wykonania badań genetycznych pod kątem ryzyko zachorowania na nowotwór, których koszt w całości zostanie pokryty przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych.

Jak czytamy we wprowadzeniu do załącznika do Uchwały nr 10 Rady Ministrów z dnia 4 lutego 2020 roku „Program wieloletni pn. Narodowa Strategia Onkologiczna na lato 2020-2030” (M.P. z dnia 18 lutego 2020 roku, poz. 189) choroby nowotworowe stanowią jedno z najczęstszych przyczyn zgonu Polaków, dlatego mając na względzie obecne obciążenie oraz prognozowany wzrost zachorowań na choroby nowotworowe oraz wynikające z tego skutki w postaci dużej umieralności, poważnych konsekwencji społeczno-ekonomicznych, w tym pogarszania jakości życia chorych i ich rodzin oraz znacznych obciążeń finansowych związanych z leczeniem tych chorób dla obywateli i finansów publicznych, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę z dnia 26 kwietnia 2019 roku o Narodowej Strategii Onkologicznej (Dz. U. poz. 969), która jako cele strategiczne wskazuje m.in.:

obniżenie zachorowalności na choroby nowotworowe poprzez edukację zdrowotną, promocje zdrowia i profilaktykę, w tym kształtowanie świadomości prozdrowotnej i propagowanie zdrowego trybu życia;
poprawę profilaktyki, wczesnego wykrywania, diagnostyki i leczenie chorób nowotworowych;
rozwój systemu opieki zdrowotnej w obszarze onkologii poprzez koncentrację działań wokół chorego i jego potrzeb ze szczególnym uwzględnieniem poprawy jakości życia chorych i ich rodzin.

Opracowanie Narodowej Strategii Onkologicznej (NSO), jako zbiorczego dokumentu określającego kierunki rozwoju opieki onkologicznej, wpisuje się w zalecenia European Guide for Quality National Center Control Programmes, komunikat Komisji Europejskiej do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Walka z rakiem: partnerstwo europejskie”, z dnia 24 czerwca 2009 r., oraz w sprawozdanie Komisji z dnia 23 września 2014 r. Jak wskazują dotychczasowe doświadczenia państw wysokorozwiniętych posiadających „Cancer Plan”, tylko integracja działań w obszarze kształcenia, profilaktyki, rozwoju nauki, transferu technologii i zmian systemowych umożliwia widoczną poprawę wskaźników epidemiologicznych.

Realizacja 23 działań zaproponowanych w NSO stanowi próbę odwrócenia niekorzystnych trendów epidemiologicznych oraz obniżenia kosztów pośrednich wynikających z obciążenia pacjentów chorobami nowotworowymi. Autorzy wskazują, że zwiększeniu powinna ulec wykrywalność nowotworów we wczesnych stadiach, a obniżeniu umieralność, (str. 3-4).

Cel „Zwiększenie poziomu zgłaszalności na badania przesiewowe oraz poprawa jakości badań” realizowany jest w ramach obszaru „Inwestycje w pacjenta – prewencja wtórna” (str. 34). Wskazano tam, że badania przesiewowe służą do identyfikacji nowotworu lub stanów przednowotworowych na wczesnym etapie procesu chorobowego, zanim pojawią się objawy, a celem badań przesiewowych w kierunku wykrycia nowotworu jest zwiększenie skuteczności leczenia i prawdopodobieństwa przeżycia, przez wczesne rozpoczęcie terapii. Zorganizowane programy badań przesiewowych mają na celu rekrutację możliwie największej liczby osób w grupach docelowych (grupach podwyższonego ryzyka), aby umożliwić identyfikację jak największej liczby chorych nieświadomych toczącego się już procesu chorobowego. Dzięki upowszechnieniu korzyści z wczesnego wykrywania i akceptacji niewielkiego dyskomfortu związanego z badaniem, możliwe jest osiągnięcie wysokich wskaźników zgłaszalności na badania (nawet powyżej 80%), ograniczenie częstości późnej diagnozy i zmniejszanie ryzyka zgonu.

Jak wskazali specjaliści w NOS, w Polce obserwuje się niską zgłaszalność do udziału w programach profilaktycznych, a trend ten przekłada się na niską wykrywalność chorób nowotworowych we wczesnych stadiach rozwojowych, a tym samym na mniejsze szanse wyleczenia oraz jak pokazują analizy ekonomiczne, na zwiększające się nakłady na opiekę zdrowotną i społeczną.

W ramach wskazanego powyżej obszaru „Inwestycje w pacjenta - prewencja wtórna” oczekiwany jest m.in. rezultat w postaci zwiększenia zgłaszalności na badania przesiewowe i właśnie odpowiedzią na to oczekiwanie jest podjęta przez Wnioskodawcę inicjatywa, która skierowana zostanie do wszystkich pracowników i jednego członka ich rodzin/partnerów życiowych.

Inicjatywa Wnioskodawcy wpisuje się w powyższe, a dodatkowo pracownicy, którzy wykonają badania, staną się swoistego rodzaju ambasadorami profilaktyki wśród klientów Wnioskodawcy, stanowiących istotną część społeczeństwa. W ten sposób realizowana będzie dodatkowo społeczna świadomość na temat profilaktyki nowotworowej, wpisująca się w strategię NOS.

Proces przeprowadzenia badań przesiewowych wśród pracowników Wnioskodawcy oraz członków ich rodzin/partnerów życiowych, stanowiąca inicjatywę Wnioskodawcy, wiązać się będzie z następującymi działaniami:

Chęć wzięcia udziału w badaniach przez pracownika i ewentualnie jednego członka rodziny/partnera życiowego, pracownik będzie zgłaszał przez dedykowaną zapisywarkę wewnętrzną,
1. na tej podstawie do pracownika i członka rodziny zostanie przypisany kod rejestracyjny otrzymany przez Wnioskodawcę od dostawcy usługi medycznej, który umożliwi rejestrację badania na stronie tego dostawcy i jej wykonanie na warunkach umowy zawartej z dostawcą, w tym bez ponoszenia opłat przez osobę wykonującą badanie. Podkreślenia wymaga, że pobranie kodu nie oznacza jeszcze, że pracownik skorzysta z Oferty, o tym samym nie można mówić jeszcze o definitywności świadczenia,
2. po rejestracji na stronie dostawcy usługi z wykorzystaniem ww. kodów, pracownicy i członkowie ich rodzin otrzymają za pośrednictwem kuriera zestawy do pobrania materiału do badań, które następnie, także za pośrednictwem kuriera, zostaną przekazane do dostawcy usługi medycznej,
3. podmiot wykonujący badanie udostępni wyniki testów drogą elektroniczną, tj. umożliwi badanym zalogowanie się na swoim profilu poprzez stronę Programu (…), bądź też, w szczególnych przypadkach, udostępni je w trakcie umówionej konsultacji z lekarzem specjalistą.
Koszt przeprowadzonych badań, zestawów do pobrania próbek, usług kurierskich wykorzystanych w ramach procesu (dostarczenie zestawu do pobrania próbek oraz odbiór próbek i ich dostatecznie do dostawcy usług medycznych) zostanie w całości poniesiony przez Wnioskodawcę według ceny ustalonej z dostawcami usług i będzie pokryty ze środków obrotowych.
Wnioskodawca poniesie opłatę za testy dla uprawnionych do wykonania usługi w maksymalnie dwóch transzach,
1. 60% kosztu zestawów obejmujących wykonanie testu, zestaw do pobrania próbek i przesyłki kurierskie, wyliczony od liczby kodów zamówionych przez Wnioskodawcę, zostanie opłacony z góry, na podstawie otrzymanej od Spółki faktury,
2. pozostały koszt zestawów obejmujących wykonanie testu, zestaw do pobrania próbek i przesyłki kurierskie testów, zostanie opłacony przez Wnioskodawcę no podstawie faktury wystawionej przez Spółkę w ustalonym okresie rozliczeniowym, z zastrzeżeniem ust. c,
3. w przypadku, gdyby liczba wykonanych testów w okresie rozliczeniowym było niższa niż 60% wystawiona zostanie faktura korygująca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po stronie pracownika lub członka rodziny pracownika/partnera powstanie przychód z tytułu nieodpłatnie wykonanego badania profilaktycznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób uznać, że pracownicy (lub ich członkowie rodzin/partnerzy) Wnioskodawcy uzyskują przychód w związku z możliwością wykonania badania opłaconego przez Wnioskodawcę.

UZASADNIENIE

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania (na podstawie art. 9 ust. 1 UPDOF). Jednocześnie w art. 12 ust. 1 UPDOF wskazano, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty (...), jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W konsekwencji powyższego uznaje się za przychody każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego kluczowe jest określenie, czy wartość opisanych w stanie faktycznym świadczeń w postaci bonu na badania przesiewowe stanowi przysporzenie (przychód) dla osób te bony otrzymujących, o jeśli tak, to czy przychód ten jest opodatkowany.

Tematyka zapewniania nieodpłatnie różnego rodzaju świadczeń osobom wykonującym zadania na mocy umowy o pracę, zlecenia, czy innej podobnej jest przedmiotem interpretacji organów podatkowych i wyroków sądów administracyjnych. W kwestii tej wypowiedział się również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., o sygn. K 7/13. Trybunał analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia w dziedzinie podatku dochodowego od osób fizycznych, wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie świadczenia i kwalifikowaniu go jako nieodpłatne. W wyroku tym Trybunał wskazał, że za przychód podatnika w związku z otrzymaniem nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane jedynie te świadczenia, które spełniają łącznie następujące kryteria:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą otrzymującego (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

po drugie, zostały spełnione w interesie otrzymującego (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnie danej osobie (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że inicjatywa podjęta przez Wnioskodawcę skierowana do pracowników, jako działanie w ramach szeroko pojętego procesu zarządzania ryzykiem w obszarze personelu (osobowe i socjalne), jest działaniem podjętym w interesie Wnioskodawcy i jako taka ma na celu zmniejszenie absencji pracowników (ryzyko osobowe i socjalne), przyczynienie się do lepszej atmosfery w pracy, co w zdecydowany sposób przełoży się na efektywność wykonywania pracy przez pracowników oraz podwyższenia atrakcyjności Wnioskodawcy jako pracodawcy. Niezależnie, przedmiotowa inicjatywa stanowi także realizację działań zawartych w Strategii Wnioskodawcy w obszarze ES, które to działania wpisują się równocześnie w ramy Narodowej Strategii Onkologicznej (NSO). Tym samym, poprzez skoordynowane działania i wydatkowane środki Wnioskodawca przyczynia się do zwiększenia zgłaszalności na badania przesiewowe i ich wykonanie, wpływając jednocześnie na realizację założeń NSO przyjętej przez Sejm i Radę Ministrów.

Nie należy zapominać o tym, że każdy podmiot gospodarczy i prowadzona przez niego działalność obarczone są ryzykiem, którego poziom może zostać ograniczony poprzez właściwą jego identyfikację, zrozumienie i kompleksowe zarządzanie nim. Na zapewnienie stabilizacji podmiotowi gospodarczemu działającemu na rynku wpływa zachowanie równowagi pomiędzy zyskami, a odpornością na ryzyko, ład korporacyjny, zgodność z przepisami czy bezpieczeństwo realizowanych projektów. Istotnym aspektem tego procesu jest właśnie skuteczne i prowadzone w sposób zorganizowany zarządzanie ryzykiem, które zabezpiecza działalność przedsiębiorstwa oraz oddziałuje na jej stabilny wzrost. Każdy proces obarczony jest różnego rodzaju ryzkiem, którego negatywne skutki można ograniczyć lub wyeliminować poprzez właściwe zarządzanie nim. Jednym z istotnych obszarów ryzyka, wpływającym istotnie na zachowanie stabilności jest właśnie personel (pracownicy).

Stosunek pracy, którego stroną są pracodawca oraz pracownik, kreuje m.in. w oparciu o przepisy Kodeksu pracy, wzajemne uprawnienia i zarazem zobowiązania do określonego świadczenia. Jak wynika bowiem z art. 22 § 1 Kodeksu pracy, pracownik zobowiązany jest do wykonywania pracy, pracodawca zaś do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Relacje między stronami tego stosunku w istotny sposób modyfikuje zasada ryzyka ponoszonego przez pracodawcę, które jednocześnie modyfikuje cechę wzajemności w stosunku pracy. Ryzyko ponoszone przez pracodawcę (podmiot zatrudniający) jest przez orzecznictwo uznawane za konstytutywną cechę stosunku pracy, choć nie zostało ono wyrażone wprost w art. 22 Kodeksu pracy. Ze stosunkiem pracy powiązane są w szczególności następujące ryzyka: osobowe – wyrażające się m.in. w niewłaściwym doborze pracowników oraz niezawinionych błędów popełnianych przez pracownika oraz socjalne – związane ze zobowiązaniem wypłaty wynagrodzenia chorobowego w czasie usprawiedliwionej nieobecności pracownika (por. M. Tomaszewska [w:] Kodeks pracy. Komentarz. Tom l. Art. 1-113, wyd. V, red. K. W. Baran, Warszawa 2020, art. 22.).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że bezsprzecznie beneficjentem podejmowanych działań jest z pewnością sam Wnioskodawca, który realizując przyjętą w Strategii politykę prospołeczną, wpisującą się również w ramy działań podejmowanych przez Państwo w obszarze NSO, oddziałuje na ograniczenie poziomu ryzyka w zakresie stosunków pracy poprzez wdrożenie procesu zarządzania nieplanowanymi i długotrwałymi absencjami pracowników, a ponadto wpływa pozytywnie na swój wizerunek jako podmiotu działającego w reżimie ESG, dążąc do utrzymania i poprawy efektywności działania operacyjnego jako uczestnika rynku finansowego.

Skoordynowane działania podejmowane przez Wnioskodawcę w zakresie zarzadzania ryzykiem personelu, są ponadto spójne z aktualnym trendem krajowym i ogólnoświatowym w obszarze m.in. społecznej odpowiedzialności, w tym przypadku w zakresie ochrony i zabezpieczenia zdrowia społeczeństwa, których częścią są również pracownicy Wnioskodawcy i członkowie ich rodzin (partnerzy życiowi). Kluczowym aspektem tego procesu jest zapewnienie ciągłości działania Wnioskodawcy, a przy okazji istotnym efektem ubocznym staje się także wpływ na poprawę świadomości społecznej w zakresie wpływu badań na wcześniejsze podjęcie leczenia i szybsze (pewniejsze) wyzdrowienie.

Niezależnie, Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że warunkiem powstania nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym jest brak ciążącego na podmiocie uzyskującym świadczenie (tu: pracowniku) obowiązku wykonania świadczenia wzajemnego.

W analizowanym przypadku powyższe nie zostanie spełnione, bowiem Wnioskodawca oczekuje, że w przyszłości uzyska w zamian za wykrycie we wczesnym stadium choroby lub wyeliminowania z grupy „podejrzanych” szereg korzyści o majątkowym charakterze, będących następstwem świadczenia przez pracownika pracy bez długoterminowych nieobecności nie tylko z uwagi na stan zdrowia pracownika, ale także stan zdrowia członka rodziny (partnera) pracownika.

Wnioskodawca finansując takie badania dla swoich pracowników i członka rodziny (partnera życiowego) zyskuje bowiem bezpośredni wpływ na optymalne zarządzanie personelem i jego efektywnością, co przekłada się na możliwość opracowania założeń do planów i kierunków rozwoju Wnioskodawcy, wejścia w projekty (także ogólnokrajowe inicjowane przez organu administracji publicznej) z dużym prawdopodobieństwem dotrzymania przyjętych w nich założeń odnoście m.in. wykorzystania zasobów ludzkich, tj. odpowiedniego zespołu wykwalifikowanych pracowników będących w stanie realizować zaplanowane przedsięwzięcie bez niezaplanowanych przestojów mających znaczący wpływ na powodzenie danego przedsięwzięcia.

W przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, istnieć będzie zatem świadczenie ekwiwalentne w postaci korzyści, którą spodziewa się uzyskać Wnioskodawca w ramach operacyjnego działania przedsiębiorstwa, które poprzez wykonaną przez pracowników pracę przyniesie spodziewane korzyści finansowe w postaci właśnie przychodów z działalności operacyjnej Wnioskodawcy, a zatem świadczenie to nie będzie miało charakteru nieodpłatnego.

Choroba pracownika, szczególnie długotrwała, bądź choroba członka rodziny pracownika w dłuższej perspektywie stanowi istotne ryzyko pracodawcy jako podmiotu funkcjonującego na rynku. Celem zarządzających firmą jest niewątpliwie takie zabezpieczenie procesów, czynników pracy i narzędzi, aby móc w sposób niezakłócony prowadzić bieżącą działalność operacyjną oraz móc wypełnić planowane do podjęcia działania wynikające z zawartych lub planowanych do zwarcia umów i kontraktów.

Skoro bowiem, zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądzie, przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę może stanowić okoliczność niezależna od pracownika, jeżeli tylko przemawia za tym uzasadniony interes pracodawcy (m.in. ósma teza uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 roku, sygn. akt III PZP 10/85), a taką przyczyną w szczególności może być długotrwała usprawiedliwiona nieobecność pracownika w pracy z przyczyn zdrowotnych (wyrok SN z dnia 3 listopada 1997 roku, sygn. akt I PKN 327/97), to także działania mające na celu wyeliminowanie lub ograniczenie ilości długotrwałych nieobecności pracowników z tytułu ich choroby nowotworowej (lub członka ich rodziny/partnera życiowego) bezsprzecznie leżą w interesie pracodawcy.

Ponadto należy podkreślić, że jest to także inicjatywa Wnioskodawcy jako pracodawcy oraz podmiotu odpowiedzialnego za społeczeństwo, którego częścią są jego pracownicy i członkowie rodzin pracowników (partnerzy życiowi), a tym samym sfinansowanie badania jako świadczenie jest spełniane w interesie Wnioskodawcy, którego celem jest przede wszystkim realizacja w jak największym stopniu polityki Wnioskodawcy w zakresie ESG co wpływa także na efektywność i wydajność wykonywanej przez pracowników pracy i poprzez zapewnienie ciągłości funkcjonowania firmy, nie tylko w strategicznych obszarach funkcjonowania Wnioskodawcy jako uczestnika rynku finansowego, w istotny sposób wpływa na wynik ekonomiczny Wnioskodawcy.

Można zatem bezsprzecznie przyjąć, że ze względu na potencjalne negatywne skutki dla Wnioskodawcy związane z długimi nieobecnościami pracowników z powodu późnego wykrycia choroby nowotworowej, w postaci niezaplanowanych przestojów, koniecznością poszukiwania nowych pracowników i czasu niezbędnego z koniecznością wdrożenia tych pracowników w trwające procesy, opodatkowaniu nie powinny podlegać świadczenia w postaci sfinansowania przez Wnioskodawcę swoim pracownikom i jednemu członkowi ich rodzin (partnerowi życiowemu) badania przesiewowego na wykrycie choroby nowotworowej.

Powyższe wskazuje, że zapewnienie opisanych badań przesiewowych leży przede wszystkim w interesie Wnioskodawcy. Oznacza to zatem, że nie zostaje spełniona jedna z trzech obligatoryjnych przesłanek zawartych w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) pkt 4.2.4., które pozwalają na gruncie UPDOF uznać, że doszło do osiągnięcia przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Przesłanka ta to właśnie spełnione świadczenia w interesie osoby otrzymującej świadczenie w sposób przenoszący tej osobie korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który ta osoba musiałby ponieść.

Przystąpienie przez pracownika do projektu, choć dobrowolne, to przez pryzmat przesłanek obiektywnych, o których wspomniał TK w wyroku 7/13, nie stanowi jeszcze o osiągnięciu przez pracownika korzyści w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Warto podkreślić, że to wyłącznie z inicjatywy pracodawcy pracownik przystępuje do tego badania, wychodząc naprzeciw jego oczekiwaniom i celowi, jakiemu przyświeca projekt. Nie oznacza to jednak, że to działanie pozwala jemu uniknąć wydatku, który musiałby ponieść, gdyby przeprowadził badanie z własnej inicjatywy, ponieważ badanie takie nie jest czymś obligatoryjnym, czy to w przypadku podjęcia pracy, trwania stosunku pracy, funkcjonowania w społeczeństwie itp. Nie sposób też przyjąć, że gdyby nie było programu „(…)” organizowanego przez Wnioskodawcę jako pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Powyższe konkluzje pozostają w zgodzie z przyjętą przez TK wykładnią w przywoływanym już wyroku, (jakkolwiek poruszona została działalność szkoleniowo – integracyjna, to w ocenie Wnioskodawcy kwestia ta nie zmienia meritum rozstrzygnięcia odnoszącego się do kwestii „zaoszczędzenia wydatku”), gdzie w pkt 3.4.6. czytamy, że obiektywne kryterium – wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Istota powyższego w kontekście działań podejmowanych przez Wnioskodawcę, które zakorzenione są przede wszystkim w strategii jego funkcjonowania jako podmiotu gospodarczego, sprowadza się zatem do uznania, że prawdopodobieństwo udziału w takich badaniach z własnej inicjatywy pracowników i wydatkowanie pieniędzy byłoby znikome i określane w kategorii zdarzeń niepewnych. Tym samym, za przywołanym uzasadnieniem wyroku TK, należy założyć, że właśnie inicjatywa Wnioskodawcy, z którą wiąże on osiągnięcie korzyści, jest przyczynkiem do rozwijania społecznej odpowiedzialności w zakresie zdrowia i życia.

Zatem bez wątpienia działanie realizowane przez Wnioskodawcę stanowi wyłącznie społeczną odpowiedź Wnioskodawcy na wyzwania stawiane NSO, i które to działanie realizowane właśnie w ramach NSO, przyczynia się w istotnym stopniu do realnego i namacalnego wdrożenia profilaktyki Państwo szczególnie wśród osób znajdujących się w grupie ryzyka zachorowania na chorobę nowotworową. Wnioskodawca jest bowiem obecny w wielu inicjatywach społecznych i gospodarczych realizowanych przez Państwo, a jedną z nich są niewątpliwie działania wpisujące się w ramy NSO.

W rezultacie nie można mówić o bezwzględnym spełnieniu kryterium interesu pracownika, co niweczy zasadność rozpoznawania powstania po stronie pracowników Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Jednocześnie warto zaznaczyć, że zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa, niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika, którym w tym przypadku będą pracownicy Wnioskodawcy.

Dlatego w ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, po stronie pracownika, który sam lub wraz z członkiem rodziny (partnerem życiowym) skorzysta z programu bezpłatnych badań profilaktycznych poprzez pobranie i wykorzystanie kodu na badania, nie wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, ponieważ nie zostaną spełnione przesłanki uznania tak uzyskanego świadczenia za nieodpłatne:

istnieć będzie świadczenie ekwiwalentne w postaci korzyści, którą spodziewa się uzyskać Wnioskodawca w postaci zapewnienia ciągłości działania, świadczenia pracy przez pracowników bez niezaplanowanych i długotrwałych absencji oraz wzmocnienia wizerunku, a zatem świadczenie nie będzie nieodpłatne

realizowane działania podejmowane są w interesie Wnioskodawcy w ramach zarzadzania ryzykiem dotyczącym pracowników, choć niewątpliwie ich pośrednim beneficjentem będzie także Państwo (realizacja przez Wnioskodawcę działań wpisujących się w Narodową Strategię onkologiczną) oraz społeczeństwo, zatem nie można mówić o spełnieniu świadczenia w interesie pracownika lub i wyłącznie w jego interesie.

Finalnie należy wskazać, że na brak powstania przychodów po stronie pracowników w przypadku zapewnienia profilaktyki zdrowotnej wskazują także organy państwowe. Jako przykład można tutaj odpowiedź Ministra Finansów z dnia 12 czerwca 2020 r. na interpelację poselską nr 6587, w której wskazano: Dostarczenie środków ochronnych, czy wykonywanie testów zapobiega niekontrolowanemu rozprzestrzenianiu się choroby, niweluje niepożądaną przez każdego pracodawcę absencję pracowników i jest istotne dla terminowego wywiązania się pracodawcy z zawartych kontraktów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska co do oceny konsekwencji podatkowych przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy sfinansowanie pracownikom i członkom ich rodzin badań profilaktycznych spowoduje powstanie obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady opodatkowania nieodpłatnych świadczeń regulują przepisy art. 11 ust. 2-2b w związku z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych opłacone przez pracodawcę świadczenia z zakresu medycyny pracy, takie jak np. badania wstępne i okresowe, czy inne usługi medyczne wymagane przez prawo pracy przy wykonywaniu określonej pracy, czy wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach.

Ponadto, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, również nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z dobrowolnych świadczeń medycznych (część niezwiązana z medycyną pracy i profilaktyczną opieką zdrowotną), ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Przy czym, karnet medyczny dla członków rodziny jest nieodpłatnym świadczeniem otrzymywanym przez pracownika. Należy zwrócić uwagę, że gdyby nie łączący go z pracodawcą stosunek pracy nie otrzymałby on tego świadczenia. Nie ma zatem uzasadnienia, aby w tym przypadku przychód przypisywać osobie trzeciej.

Dodatkowo, z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego świadczeniobiorcy.

Przy czym, zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że ponoszone przez pracodawcę wydatki związane z wykonaniem badań profilaktycznych są świadczeniami poniesionymi w interesie pracownika, bo to jemu przynoszą konkretną i wymierną korzyść w postaci uniknięcia wydatku na przeprowadzenie badania, a ponadto zwiększają szansę pracownika na wczesne wykrycie choroby nowotworowej.

W sprawie, Wnioskodawca oferuje pozapłacowe świadczenie w postaci nieodpłatnie wykonanego badania profilaktycznego, które ma przyczynić się do podwyższenia atrakcyjności Wnioskodawcy jako pracodawcy oraz zapewnić lepszą atmosferę pracy. Wnioskodawca wskazuje, że realizacja przez Wnioskodawcę projektu „(…)”, ma na celu także usprawnienie w procesie zarządzania nieobecnościami pracowników z tytułu zachorowania na choroby nowotworowe, przez nich samych lub przez członków ich rodzin/partnerów życiowych, które skutkują długotrwałymi nieobecnościami w pracy, a w ostateczności także całkowitym ustaniem stosunku pracy z przyczyn naturalnych. Zwiększenie wśród pracowników świadomości na temat profilaktyki nowotworowej ma na celu nie tylko przyczynienie się do poprawy procesu zarządzania nieobecnościami pracowników, ale przede wszystkim ma służyć wyeliminowaniu aspektu czasowego lub trwałego wykluczenia takich osób przez chorobę (brak możliwości normalnej egzystencji) z życia społecznego.

Nie przesądza to jednak, że w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu. Wnioskodawca chcąc zachęcić pracowników do podjęcia u niego pracy, oferuje dodatkowe świadczenia w postaci pokrycia kosztów badania profilaktycznego. Jednakże obiektywnie patrząc, pokrycie tych wydatków leży przede wszystkim w interesie pracownika, bowiem opłacenie badań przez pracodawcę pozwala pracownikowi zaoszczędzić wydatków.

Nie ulega zatem wątpliwości, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie tego świadczenia od pracodawcy oznacza uniknięcie wydatku i wymierną korzyść majątkową.

W świetle powyższego, pokrycie kosztów badań profilaktycznych (jeżeli obowiązku ich pokrycia na pracodawcę nie nakładają przepisy prawa) oraz pokrycie kosztów badań członkowi rodziny pracownika/partnerowi, w świetle obowiązujących przepisów, jak również przy uwzględnieniu tez zawartych w powołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, stanowi po stronie pracownika przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, wartość nieodpłatnych świadczeń, które zostaną sfinansowane przez Wnioskodawcę w postaci badań profilaktycznych pod kątem wczesnego wykrywania nowotworu, Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany doliczyć do dochodu danego pracownika ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy.

Niezależnie od powyższego odnosząc się do podnoszonego przez Wnioskodawcę argumentu dotyczącego wpisania się polityki Wnioskodawcy w Narodową Strategię Onkologiczną. Należy wskazać, że działania Wnioskodawcy są spójne z założeniami Narodowej Strategii Onkologicznej, ale jednakże nie można się zgodzić, że są elementem tego planu. Rząd w przyjętej strategii nie nałożył na pracodawców obowiązku finansowania pracownikom kosztów badań przesiewowych ani też innych związanych z wcześniejszym wykrywaniem chorób nowotworowych. Program finansowania badań w kierunku wykrywania obciążeń genetycznych chorobami nowotworowymi jest skierowany do konkretnej grupy osób, tj. pracowników Wnioskodawcy i jednego członka rodziny, nie jest to program państwowy skierowany do ogółu obywateli. Nie zmienia tego fakt, że większościowym właścicielem akcji Wnioskodawcy jest Skarb Państwa. Poza tym, sfinansowanie badań w ramach programu rządowego również stanowi dla beneficjenta programu przychód, z tym że korzysta on ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast program przyjęty przez Wnioskodawcę nie jest programem rządowym w związku z tym świadczenia, które otrzymają pracownicy są przychodem podlegającym opodatkowaniu.

Natomiast wskazana przez Wnioskodawcę odpowiedź Ministra Finansów z dnia 12 czerwca 2020 r. na interpelację poselską nr 6587 dotyczyła finansowania przez pracodawców testów na COVID-19 a więc działań mających na celu ochronę pracodawcy przed zamknięciem zakładu z powodu wybuchu epidemii na jego terenie, jak i rozprzestrzeniania się wirusa w społeczeństwie. Stan epidemii to sytuacja nadzwyczajna i w związku z tym, zdaniem Ministra Finansów, nie należy rozpoznawać przychodu po stronie pracowników. Takie podejście resortu znalazło swój wyraz w Objaśnieniach podatkowych z dnia 21 lipca 2020 r. w sprawie nowych preferencji stosowanych w związku z ponoszeniem negatywnych konsekwencji ekonomicznych z powodu COVID-19 (str. 43 i nast.), w których potwierdzono jednoznacznie kwestię braku skutków podatkowych w przypadku otrzymania przez pracownika świadczeń zapobiegających rozprzestrzenianiu się epidemii. Nie można jednakże stosować analogii pomiędzy walką z wirusem a badaniami finansowanymi przez Wnioskodawcę.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin