Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.717.2020.1.MB
z 21 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2020 r. (data wpływu 21 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ustalenia wartości środka trwałego,
• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W kwietniu 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła (brak rozdzielności majątkowej) mieszkanie wybudowane w latach „50” – do kapitalnego remontu. Ze względu na wymagany zakres prac budowlano-remontowych cena mieszkania była atrakcyjna. Część prac wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. Remont mieszkania trwał ponad rok i został wykonany nakładem własnym, tj. bez korzystania z pomocy firm usługowych. Wartość mieszkania po remoncie znacznie wzrosła. Mieszkanie małżonkowie planują wykorzystać na cele wynajmu krótkoterminowego za pośrednictwem portali rezerwacyjnych. Nie będzie to ich główne źródło utrzymania – zarówno Wnioskodawczyni, jak i mąż posiadają inne stałe źródła dochodów, przy czym mąż prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z formą opodatkowania – podatek liniowy. Do celów wynajmu Zainteresowana wraz z mężem planuje albo rozszerzyć zakres dotychczasowej działalności męża o usługi najmu krótkoterminowego (55.20.Z) lub zarejestrować nową, jednoosobową działalność gospodarczą na siebie, a mieszkanie wprowadzić do ewidencji środków trwałych jednej z firm (istniejąca lub nowo utworzona). Niezbędne jest więc określenie aktualnej wartości początkowej mieszkania. Cena zakupu mieszkania z ubiegłego roku nie odzwierciedla rzeczywistej wartości mieszkania po wykonanych pracach remontowych, dlatego małżonkowie planują zlecenie dokonania wyceny profesjonalnemu rzeczoznawcy majątkowemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wycena wykonana na zlecenie przez licencjonowanego rzeczoznawcę majątkowego będzie właściwą podstawą do określenia wysokości mieszkania, a tym samym kwoty miesięcznych odpisów amortyzacyjnych?
2. Czy właściwe będzie przyjęcie stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie wartości mieszkania oszacowanej w operacie?
3. Czy w przypadku rozszerzenia dotychczasowej działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni rozliczanej podatkiem liniowym o usługi najmu krótkoterminowego (55.20.Z) odpisy amortyzacyjne wg przyjętej stawki będą stanowiły koszt uzyskania przychodów ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź w zakresie pytań nr 1 i 2. Natomiast w zakresie pytania nr 3 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 1.

W ocenie podatnika wartość mieszkania oszacowana przez rzeczoznawcę będzie stanowiła właściwą podstawę do określenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, ponieważ wartość mieszkania, w stosunku do pierwotnej ceny zakupu, istotnie wzrosła w wyniku przeprowadzonych własnym nakładem prac remontowych, a inne sposoby określenia wartości mogą być obarczone zbyt dużym błędem.

Stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2.

Zastosowanie podwyższonej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie jest możliwe, ponieważ mieszkanie było wcześniej użytkowane przez poprzednich właścicieli (przez okres dłuższy niż 60 miesięcy), mieszkanie zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy, a okres amortyzacji mieszkania nie będzie krótszy niż 10 lat. Dodatkowo, Wnioskodawczyni z mężem poniosła wydatki na ulepszenie mieszkania powyżej 30% jego wartości początkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ustalenia wartości środka trwałego,
• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• być właściwie udokumentowany,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy podatkowej: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem jedną z przesłanek warunkujących uznanie lokalu mieszkalnego za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z ust. 1 pkt 1 wskazanego w zdaniu poprzednim przepisu: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Z kolei art. 22g ust. 3 ww. ustawy wskazuje, że: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z powołanym przepisem – na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego przebudową poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego składnika majątku. W przypadku środków trwałych, w określonych okolicznościach, istnieje możliwość ustalania wartości początkowej na podstawie wyceny podatnika, o czym stanowi art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do tej regulacji: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast ustalenie wartości początkowej środka trwałego przez biegłego powołanego przez podatnika może nastąpić w sytuacji niemożności określenia kosztu wytworzenia środka trwałego, o czym stanowi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem: jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Powyższy przepis nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ w sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawczyni nie wytworzyła środka trwałego, ale dokonała jego zakupu. Ponadto zasad wyrażonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być bowiem właściwie udokumentowane.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z powyższego wynika, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika lub biegłego nie dotyczy przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty lub wytworzony z zamiarem wykorzystywania go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Sposób ustalenia wartości początkowej przez wycenę stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości według zasady określonej w art. 22g ust. 1 ustawy podatkowej. Przy czym brak możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku. Przepis art. 22g ust. 8 i ust. 9 cyt. ustawy nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości.

Należy również podkreślić, że właściwe udokumentowanie wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest obowiązkiem podatnika. Uznając bowiem wydatek za koszt uzyskania przychodu, podatnik odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania.

Ponadto należy wskazać, że wydatki, które zostały poniesione w celu przystosowania środka trwałego do używania (wykorzystywania go w działalności gospodarczej), niezbędne do uczynienia z niego składnika majątku przedsiębiorstwa kompletnego i zdatnego do użytku, stanowią element ceny nabycia środka trwałego (art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast wydatki poniesione na ulepszenie środków trwałych (a więc składników majątku spełniających definicję środków trwałych i ujętych już w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) powiększają wartość początkową tych środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w kwietniu 2019 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła mieszkanie wybudowane w latach 50. Mieszkanie to małżonkowie planują wykorzystać na cele wynajmu krótkoterminowego za pośrednictwem portali rezerwacyjnych. Remont mieszkania trwał ponad rok, a jego wartość po remoncie znacznie wzrosła. Mieszkanie Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wobec powyższego opisu – należy podkreślić, że sam zakup mieszkania, a następnie inwestycja dotycząca przystosowania tego mieszkania do wynajmowania związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak wskazała Wnioskodawczyni, mieszkanie zostało zakupione z zamiarem wykorzystywania go na cele wynajmu krótkoterminowego w ramach działalności gospodarczej. Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawczyni ponosiła wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której wiadomy od początku był cel wykorzystywania mieszkania do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawczyni powinna gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie wartości początkowej nieruchomości.

Tym samym – brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 8 i ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte lub wytworzone do celów prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że wartość początkową nieruchomości należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według udokumentowanej ceny nabycia.

Brak dokumentów potwierdzających poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na dostosowanie nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowi przesłanki do określenia wartości początkowej nieruchomości według wyceny rynkowej przez rzeczoznawcę.

W konsekwencji w niniejszej sprawie wycena dokonana przez rzeczoznawcę nie będzie stanowiła podstawy od określenia wartości początkowej mieszkania, co oznacza, że wartość początkową nieruchomości Wnioskodawczyni powinna ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy: środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni kupiła mieszkanie wybudowane w latach 50.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że spełniony został warunek wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem przez Wnioskodawczynię przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem Wnioskodawczyni przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując – w niniejszej sprawie wycena dokonana przez rzeczoznawcę nie będzie stanowiła podstawy do określenia wartości początkowej mieszkania, co oznacza, że wartość początkową Wnioskodawczyni powinna ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni przy amortyzacji mieszkania może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.