Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.660.2020.5.AA
z 8 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2020 r. (data wpływu 29 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 6 grudnia 2020 r. (data wpływu 9 grudnia 2020 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą w branży informatycznej. W związku z decyzją o rozszerzeniu przedmiotu działalności gospodarczej, Wnioskodawca nabył nieruchomość gruntową, na której ma zamiar wybudować budynek II kondygnacyjny przeznaczony na cele najmu krótkoterminowego, rekreacyjnego (m.in. pobyt turystów) oraz na cele prywatnego pobytu krótkoterminowego. Będzie to domek całoroczny, ocieplony, zbudowany z tradycyjnych materiałów. Budynek połączony będzie z gruntem w sposób trwały i będzie posiadać pełne wyposażenie niezbędne do czasowego lub całorocznego pobytu. Powierzchnia użytkowa budynku będzie wynosić ok. 110 m².

Podatnik ma zamiar dokonać inwestycji w taki sposób, że nabyty grunt wprowadzi do ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa bez prowadzenia odpisów amortyzacyjnych od jego wartości, natomiast budynek po oddaniu do używania wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako odrębny środek trwały podlegający amortyzacji i będzie z tego tytułu dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie ma zamiar odliczyć podatek od towarów i usług od nabycia gruntu i wykorzystywać wytworzony budynek dla działalności opodatkowanej VAT pozostawiając jego część dla celów prywatnych. Podatnik rozszerzył działalność gospodarczą w zakresie PKD 55.20.Z - usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

Świadczyć będzie usługi krótkoterminowego zakwaterowania turystom, opodatkowane VAT. Wytworzony budynek ma zamiar podzielić na część, którą przeznaczy na prowadzenie usług najmu, tj. na prowadzenie działalności gospodarczej oraz na część prywatną, w której okresowo będzie przebywał. W zależności od ostatecznego rozkładu izb, podatnik dokona faktycznego podziału na część prywatną i związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W nieruchomości znajdą się również pomieszczenia przeznaczone do prowadzonej działalności, przez które podatnik będzie musiał przechodzić (np. korytarz, ganek) lub w bardzo nieznacznym stopniu przebywać (np. kuchnia), a które kwalifikuje w części jako związane z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT (przeznaczone pod pobyt turystów, w pełni oddawane do dyspozycji turystów w czasie ich pobytu i sporadycznie do celów własnych).

Jednocześnie podatnik wyjaśnia, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (Dz.U. 19944 Nr 89 poz. 414) budynek zgłoszony zostanie w celu odbioru technicznego albo jako budynek mieszkalny jednorodzinny, albo jako budynek rekreacji indywidualnej (budynek letniskowy), przy czym zgłoszenie będzie przeprowadzone zgodnie z warunkami stawianymi Wnioskodawcy przez organy administracji w tym względzie. Dla celów pobytu turystów (najemców) przeznaczone będą pokoje gościnne oraz pomieszczenia użytku wspólnego (korytarz, klatka schodowa, kuchnia, łazienka, salon, ogrodzony teren działki wraz z infrastrukturą techniczną i rekreacyjną). Część z wydatków ponoszonych na materiały, usługi etc. nabywane do wytworzenia środka trwałego nie może być jednoznacznie wydzielona jako związana z działalnością wykonywaną dla celów pobytu najemców (dla celów działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług) oraz jednoznacznie jako związana z częścią prywatną, są to zatem wydatki o charakterze mieszanym. W zakresie natomiast nabywanego wyposażenia, podatnik może ustalić elementy nabywanego wyposażenia budynku, związane wyłącznie z częścią prywatną i częścią usługową. Tego typu wydatków prywatnych nie zamierza rozliczać podatkowo w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na następujące pytania:

1. Jaka jest forma opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i rodzaj prowadzonej dokumentacji podatkowej dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych?
   Podatnik prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną liniowo; księgowość prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
2. Czy budynek, o którym mowa we wniosku, na moment przyjęcia go do używania będzie kompletny i zdatny do użytku, a jego przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok?
   Tak, na moment przyjęcia budynku do używania będzie on kompletny i zdatny do użytku, a jego przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok.
3. Co Wnioskodawca rozumie przez koszty wyposażenia, czy Wnioskodawca zamierza uwzględnić je w wartości początkowej budynku; jeśli nie to jak je Wnioskodawca zamierza rozliczyć?
   Po przeformułowanych pytaniach powyższe wyróżnienie nie jest elementem istotnym zdaniem Wnioskodawcy. Tym niemniej przedmiot wniosku dotyczy wydatków na wytworzenie nieruchomości, tzn. poniesionych do dnia przekazania jej do użytkowania, do których to wydatków zaliczane będzie również stałe wyposażenie nieruchomości, nierozerwalnie związane z jego konstrukcją (np. wanny/prysznice, stała zabudowa kuchenna, zlew).
4. Do jakiego rodzaju środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych zostanie zakwalifikowany budynek, o którym mowa we wniosku?
   Budynek zostanie sklasyfikowany do grupowania KŚT 110.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy prawidłowym będzie postępowanie Wnioskodawcy, gdy w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca ustali najpierw wartość początkową wytworzonego środka trwałego na podstawie wszystkich wydatków poniesionych na wytworzenie budynku do dnia przekazania go do użytkowania, a następnie przyjmie do kosztów część wartości odpisów amortyzacyjnych proporcjonalnie do powierzchni (metrażu użytkowego) przeznaczonej na cele prowadzonej działalności gospodarczej (tj. powierzchni związanej z uzyskiwaniem przychodów), przyjmując, że pomieszczenia do użytku wspólnego wykorzystywane prywatnie sporadycznie w tej działalności (np. korytarze, kuchnia, łazienka) pozostają w metrażu uznane za związane z uzyskiwaniem przychodów w działalności gospodarczej?
2. Czy w przypadku zgłoszenia nieruchomości jako budynek rekreacji indywidualnej podatnik będzie uprawniony do zastosowania stawki amortyzacyjnej 10% rocznie?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 1. Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 wydane zostało postanowienie z 8 stycznia 2021 r. nr 0112-KDIL2-2.4011.952.2020.1.AA o umorzeniu postępowania z uwagi na wycofanie przez Wnioskodawcę tego pytania.

Treść pytania nr 1 oraz własne stanowisko w sprawie przedstawione w niniejszej interpretacji wynikają z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wartość odpisów amortyzacyjnych w proporcji, w której pomieszczenia wykorzystywane sporadycznie do celów prywatnych uznawane są za wykorzystywane w celu uzyskania przychodów (związane z prowadzeniem działalności gospodarczej).

Powyższe stanowisko podatnik opiera na następujących przepisach prawa.

Zgodnie z art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 Nr 80 poz. 350 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 Nr 80 poz. 350 ze zm.), jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawionej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sporadyczne wykorzystanie pomieszczeń dla celów prywatnych (np. przejście przez korytarz, przechowanie prywatnych rzeczy w kuchni, skorzystanie z toalety w nieruchomości) nie powinno w żadnym stopniu zmieniać tej zasady w zakresie ustalania proporcji, gdzie pomieszczenia wspólne pozostają uznane za wykorzystywane w celu uzyskania przychodów.

Co więcej, podatnik udostępniając te pomieszczenia do wykorzystywania przez najemców (tj. wykorzystując je do celów działalności opodatkowanej) czyni je bowiem w pełni dla nich dostępnymi i nie ma fizycznej możliwości ingerować lub ograniczać ich wykorzystywania przez klientów, a podatnik ogranicza do minimum wykorzystanie tych pomieszczeń dla celów własnych.

W żadnym momencie pomieszczenia te nie są również wyłączone z ich wykorzystania przez klientów, zatem w każdym momencie należy je uznać za „przeznaczone do uzyskiwania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów”, a zatem zgodnie z celem wskazanym w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W efekcie w tym zakresie Wnioskodawca uznaje, że prawidłowe będzie postępowanie, gdy ustali najpierw wartość początkową na dzień oddania budynku do użytkowania na podstawie wszystkich wydatków poniesionych na wytworzenie budynku (zarówno w zakresie związanym, jak i niezwiązanym z działalnością), a następnie określi wartość początkową jako część tych wydatków proporcjonalnie do powierzchni (metrażu użytkowego) przeznaczonej na cele prowadzonej działalności gospodarczej w stosunku do całej powierzchni nieruchomości (tzn. zarówno przeznaczonej na cele prywatne, prowadzenia działalności, jak i na cele wspólne) i od tej części wartości początkowej będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych przyjmując, że pomieszczenia wspólne izby są wykorzystywane w celu uzyskiwania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego powyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy: jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest od sposobu ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy - za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
   
   

W myśl art. 22g ust. 3 omawianej ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność gospodarczą w branży informatycznej. Wnioskodawca dla potrzeb podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a dochody opodatkowuje liniowo. W związku z decyzją o rozszerzeniu przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawca nabył nieruchomość gruntową, na której ma zamiar wybudować budynek II kondygnacyjny przeznaczony na cele najmu krótkoterminowego, rekreacyjnego (m.in. pobyt turystów) oraz na cele prywatnego pobytu krótkoterminowego. Będzie to domek całoroczny, ocieplony, zbudowany z tradycyjnych materiałów. Budynek połączony będzie z gruntem w sposób trwały i będzie posiadać pełne wyposażenie niezbędne do czasowego lub całorocznego pobytu. Powierzchnia użytkowa budynku będzie wynosić ok. 110 m². Wnioskodawca ma zamiar dokonać inwestycji w taki sposób, że nabyty grunt wprowadzi do ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa bez prowadzenia odpisów amortyzacyjnych od jego wartości, natomiast budynek po oddaniu do używania wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako odrębny środek trwały podlegający amortyzacji i będzie z tego tytułu dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca wytworzony budynek ma zamiar podzielić na część prywatną, w której będzie okresowo przebywał. W zależności od ostatecznego rozkładu izb, Wnioskodawca dokona faktycznego podziału na część prywatną i związaną z działalnością gospodarczą. W nieruchomości znajdą się również pomieszczenia przeznaczone do prowadzonej działalności, przez które podatnik Wnioskodawca będzie musiał przechodzić (np. korytarz, ganek) lub w bardzo nieznacznym stopniu przebywać (np. kuchnia), a które kwalifikuje się w części jako związane z działalnością gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT (przeznaczone pod pobyt turystów w pełni oddawane do dyspozycji turystów w czasie ich pobytu i sporadycznie do celów własnych). Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że na moment przyjęcia budynku do używania będzie on kompletny i zdatny do użytku, a jego przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok.

Zatem odnosząc się do ustalenia wartości początkowej środka trwałego należy wskazać, że w sytuacji wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie przez Wnioskodawcę będzie on zobowiązany do ustalenia wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, czyli według kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Wysokość wydatków poniesionych na towary i usługi związane z wytworzeniem środka trwałego powinna zostać potwierdzona stosownymi i prawidłowo wystawionymi dokumentami np. fakturami, umowami.

Ponadto z uwagi na to, że Wnioskodawca zamierza wykorzystywać budynek do celów działalności gospodarczej i sporadycznie na potrzeby własne, przy ustaleniu wysokości odpisów amortyzacyjnych powinien uwzględnić zapisy art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia – w dosłownym (fizycznym) sensie – pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik sam powinien określić jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

Wnioskodawca przedstawiając pytanie wskazał, że dla obliczenia powierzchni przeznaczonej na cele prowadzonej działalności przyjmie, że pomieszczenia do użytku wspólnego wykorzystywane prywatnie sporadycznie w tej działalności (np. korytarze, kuchnia, łazienka) pozostają w metrażu uznane za związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej. Wyjaśnić jednak należy, że to Wnioskodawca powinien jednoznacznie i konkretnie określić, jaka część powierzchni budynku (w tym poszczególnych jego pomieszczeń), będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zaliczonego do środków trwałych budynku i zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisów amortyzacyjnych będzie można dokonać w wysokości ustalonej od wartości początkowej ww. budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni tego budynku. Tym samym, jeżeli część powierzchni budynku będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej to w takim zakresie odpisy amortyzacyjne będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując - Wnioskodawca w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest zobowiązany ustalić najpierw wartość początkową wytworzonego środka trwałego na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uwzględniając wszystkie wydatki poniesione na wytworzenie budynku do dnia przekazania go do użytkowania, a następnie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej budynku ustalonej w takiej proporcji w jakiej powierzchnia użytkowa budynku wykorzystywana do prowadzonej działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku. Ponadto należy wyjaśnić, że Wnioskodawca sam powinien określić jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć dokonane odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.