2021.01.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.390.2020.4.SG
z 22 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2020 r. (data wpływu 1 października 2020 r.), uzupełnionym 7 stycznia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 grudnia 2020 r., Znak: 0114-KDIP4-3.4012.548.2020.2.IG, 0111-KDIB1-1.4010.390.2020.3.SG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 7 stycznia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: „Wnioskodawcą”) prowadzi działalność windykacyjną, a w szczególności występuje jako pełnomocnik reprezentujący klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych. W chwili obecnej Wnioskodawca negocjuje stale umowy współpracy (dalej: „Umowy współpracy”) z kilkoma dużymi klientami (dalej: „Klienci”), gdzie głównym przedmiotem umowy będzie reprezentowanie tych Klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych związanych z odzyskaniem należności klientów. Klienci każdorazowo będą przekazywać do Wnioskodawcy pakiety zleceń odzyskania wierzytelności od wielu dłużników. Prowadzenie takich postępowań wiąże się z koniecznością ponoszenia określonych opłat (np. opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw, opłaty sądowe od pozwów i inne opłaty sądowe, zaliczki do komornika itp., dalej: „Opłaty sądowe”).

Wnioskodawca w zawieranych z Klientami Umowach współpracy rozważa przyjęcie następujących zasad rozliczeń:

model standardowy, gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%). Koszty Opłat sądowych, do których zapłaty jest zobowiązany Klient, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca w następnym miesiącu obciążać będzie z tego tytułu Klienta notą (obowiązek zwrotu na rzecz Wnioskodawcy uiszczonych Opłat sądowych). Strony przyjmą następującą kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:
1. należność główną wierzytelności;
2. poniesione przez Klienta koszty procesu sądowego;
3. poniesione przez Klienta koszty opłaty skarbowej;
4. poniesione przez Klienta koszty opłaty klauzuli wykonalności;
5. poniesione przez Klienta koszty egzekucyjne;
6. zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
7. zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
8. koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
9. zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt f., g., h.;
10. odsetki ustawowe za opóźnienie;
11. dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.
model inwestorski gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%). Zgodnie z Umową Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia Opłat sądowych, przy czym wartość tych Opłat sądowych nie będzie refundowana przez Klienta. Zgodnie z umowa zawartą pomiędzy Klientem a Wnioskodawcą, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Jednakże wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy (z tytułu odzyskanych kwot) będzie wyższe aniżeli wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym. Dodatkowo w tym modelu zostanie ustalony inna, korzystniejsza dla Wnioskodawcy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:
1. poniesione przez Wnioskodawcę koszty egzekucyjne;
2. poniesione przez Wnioskodawcę koszty procesu sądowego;
3. poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty skarbowej;
4. poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty od klauzuli wykonalności;
5. zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowymi w tym nieprawomocne;
6. zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
7. koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
8. zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt e., f., g.;
9. należność główna;
10. odsetki ustawowe za opóźnienie;
11. dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

W przypadku odzyskania od Dłużników Klientów kwot Opłat sądowych, będą one zatrzymywane przez Wnioskodawcę jako refundacja wydatków przez nią poniesionych w celu uiszczenie w imieniu Klientów Opłat sądowych. W przypadku braku wyegzekwowania takich kwot, nie będą one dodatkowo refundowane przez Klientów.

Zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy (wyższe niż w standardowymi modelu) oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników (bardziej preferencyjna dla Wnioskodawcy niż modelu standardowym) rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Dodatkowo należy wskazać, iż warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności (do wyegzekwowania) jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru i ryzyka Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności.

W ten sposób Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia ma pewność ile będzie kosztowała go dana sprawa, nie martwi się koniecznością wnoszenia żadnych dodatkowych opłat ponad kwotę wynagrodzenia - wszelkie te obowiązki i ryzyko nieodzyskania opłat, ciążą bowiem na Wnioskodawcy - czyli jego pełnomocniku, do czego zobowiązuje się Wnioskodawca umownie. Ten model będzie stosowany przede wszystkim w relacjach z Klientami posiadającymi siedzibę na terenie kraju Unii Europejskiej i będącymi również podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów rozliczeń wewnątrzwspólnotowych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 30 grudnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał dane podmiotu, z którym zawarł/zawrze Umowę Współpracy w modelu inwestorskim, o którym mowa we wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
Czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy?
Czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 3 i 4)

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z 30 grudnia 2020 r.) w art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm., dalej „ustawy CIT”) ustawodawca wymienił przykładowe pozycje, których otrzymanie kreuje u podatnika przychód podatkowy. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny, faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Nie stanowi definitywnego przyrostu majątku podatnika zwrot uprzednio poniesionych wydatków w imieniu i na rzecz osób trzecich. Wnioskodawca reprezentując Klientów przed sądem, w imieniu i na rzecz Klientów opłaca z kasy bądź rachunku bankowego należne Opłaty sądowe. Na podstawie przedłożonych zestawień wydatków Klienci zwracają te wydatki na rzecz Wnioskodawcy. Powyższe oznacza, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę nie są definitywne, zaś zwrot ich przez klientów nie powoduje przyrostu aktywów Wnioskodawcy. Wymienione wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, zaś ich zwrot przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Z powyższego przepisu wynika, że warunkami kwalifikującymi dany koszt do grupy kosztów uzyskania przychodów są:

wydatek jest poniesiony przez podatnika,
wydatek jest definitywny (rzeczywisty),
pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
wydatek zostaje poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
wydatek nie został zakwalifikowany do grupy kosztów nieuznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów.

Nadmienić należy, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny, a ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Dlatego też każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W przedmiotowym stanie faktycznym, w niektórych umowach Wnioskodawca planuje przyjąć zasadę rozliczeń na zasadzie modelu inwestorskiego (model nr 2). Na podstawie powyższego modelu Wnioskodawca zobowiązuje się do pokrycia wszelkich Opłat sądowych związanych z prowadzonym postępowaniem. Obowiązek ponoszenia Opłat sądowych ciążył będzie na Wnioskodawcy, natomiast Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia nie będzie ponosił żadnych dodatkowych opłat.

Zgodnie z umową zawartą pomiędzy Klientem, a Wnioskodawcą, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Klienta Opłat sądowych Jednakże wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy (z tytułu odzyskanych kwot) będzie wyższe aniżeli wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym.

W przypadku odzyskania od Dłużników Klientów kwot Opłat sądowych, będą one zatrzymywane przez Wnioskodawcę jako refundacja wydatków przez nich poniesionych na uiszczenie w imieniu Klientów Opłat sądowych. W przypadku braku wyegzekwowania takich kwot, nie będą one dodatkowo refundowane przez Klientów.

Zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy (wyższe niż w standardowym modelu) oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników (bardziej preferencyjna dla Wnioskodawcy niż modelu standardowym) rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Dodatkowo należy wskazać, iż warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności (do wyegzekwowania) jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności. W ten sposób Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia ma pewność ile będzie kosztowała go dana sprawa, nie martwi się koniecznością wnoszenia żadnych dodatkowych opłat ponad kwotę wynagrodzenia - wszelkie te obowiązki ciążą bowiem na Wnioskodawcy - czyli jego pełnomocniku, do czego zobowiązuje się Wnioskodawcę umownie.

Równocześnie należy wskazać, iż w odniesieniu do takich wydatków zostały spełnione wszystkie przesłanki konieczne do uznania danego wydatku za koszt podatkowy, tj.:

wydatek (Opłata sądowa) zostanie uiszczona przez Wnioskodawcę na rachunek właściwego sądu lub komornika,
wydatek taki będzie odpowiednio udokumentowany (w tym będzie przypisany do odpowiedniego postępowania, w którym Wnioskodawca występuje jako pełnomocnik Klienta),
wydatek taki będzie pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem obowiązek do jego poniesienia jest następstwem zawarcia przez Wnioskodawcę Umowy współpracy z Klientem,
wydatek będzie pozostawiał w związku przyczynowym z przychodem Wnioskodawcy (lub zabezpieczeniem źródła przychodu), bowiem warunkiem przekazania przez Klienta pakietu zleceń (na podstawie Umowy współpracy) będzie obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę dodatkowych kosztów (np. Opłata sądowa). Innymi słowy bez poniesienia takiego wydatku przez Wnioskodawcę, Klient nie przekazałby pakietu zleceń, a tym samym Wnioskodawca nie byłby w stanie uzyskać takiego przychodu,
wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu uiszczonych Opłat sądowych nie zostały wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Mając więc na uwadze powołane przepisy oraz zaprezentowany opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że skoro według postanowień konkretnej Umowy współpracy to na Wnioskodawcy spoczywać będzie ciężar poniesienia Opłat sądowych, wydatki z tego tytułu, które poniesie Wnioskodawcę we własnym imieniu i na własny koszt, mogą być uznane za koszt podatkowy jako związane z usługą, którą wykonuje Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej. Reasumując, przy takim skonstruowaniu Umowy współpracy z Klientem (tzw. model inwestorski), przysługiwać będzie Wnioskodawcy prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu należnych Opłat sądowych.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 12 ust. 1 ustawy CIT ustawodawca zdefiniował pojęcie przychodu podatkowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny, faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. W przypadku potwierdzenia stanowiska Wnioskodawcy (pytanie 2) dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu poniesionych Opłat sądowych (w wariancie inwestorskim), na zasadzie symetrii uzyskanie przez Wnioskodawcę zwrotu wyegzekwowanych od Dłużnika kwot Opłat sądowych stanowić będzie definitywne przysporzenie Wnioskodawcy. Tym samym kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu w rozumieniu ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm., dalej „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów – art. 7 ust. 2 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1-2 updop).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 updop. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi działalność windykacyjną, a w szczególności występuje jako pełnomocnik reprezentujący klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych. W chwili obecnej Wnioskodawca negocjuje stale umowy współpracy (dalej: „Umowy współpracy”) z kilkoma dużymi klientami (dalej: „Klienci”), gdzie głównym przedmiotem umowy będzie reprezentowanie tych Klientów w postępowaniach sądowych oraz egzekucyjnych związanych z odzyskaniem należności klientów. Klienci każdorazowo będą przekazywać do Wnioskodawcy pakiety zleceń odzyskania wierzytelności od wielu dłużników. Prowadzenie takich postępowań wiąże się z koniecznością ponoszenia określonych opłat (np. opłaty skarbowe od udzielonych pełnomocnictw, opłaty sądowe od pozwów i inne opłaty sądowe, zaliczki do komornika itp., dalej: „Opłaty sądowe”).

Wnioskodawca w zawieranych z Klientami Umowach współpracy rozważa przyjęcie następujących zasad rozliczeń:

model standardowy, gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%). Koszty Opłat sądowych, do których zapłaty jest zobowiązany Klient, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca w następnym miesiącu obciążać będzie z tego tytułu Klienta notą (obowiązek zwrotu na rzecz Wnioskodawcy uiszczonych Opłat sądowych). Strony przyjmą następującą kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:
1. należność główną wierzytelności;
2. poniesione przez Klienta koszty procesu sądowego;
3. poniesione przez Klienta koszty opłaty skarbowej;
4. poniesione przez Klienta koszty opłaty klauzuli wykonalności;
5. poniesione przez Klienta koszty egzekucyjne;
6. zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowym w tym nieprawomocne;
7. zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
8. koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
9. zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt f., g., h.;
10. odsetki ustawowe za opóźnienie;
11. dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.
model inwestorski gdzie Wnioskodawca będzie naliczać wynagrodzenie prowizyjne w odniesieniu do wyegzekwowanych wierzytelności Klientów (z wyłączeniem wartości wyegzekwowanych Opłat sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego) oraz wynagrodzenie z tytułu kosztów zastępstwa procesowego rozliczane, po uprzednim wyegzekwowaniu całej Wierzytelności Klienta. Wynagrodzenie Wnioskodawcy powiększane będzie o należną stawkę podatku VAT (w chwili obecnej stawka podatku VAT wynosi 23%). Zgodnie z Umową Wnioskodawca będzie zobowiązany do uiszczenia Opłat sądowych, przy czym wartość tych Opłat sądowych nie będzie refundowana przez Klienta. Zgodnie z umowa zawartą pomiędzy Klientem a Wnioskodawcą, warunkiem przekazania zleceń przez Klienta będzie ponoszenie przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Jednakże wynagrodzenie prowizyjne Wnioskodawcy (z tytułu odzyskanych kwot) będzie wyższe aniżeli wynagrodzenie prowizyjne ustalone w modelu standardowym. Dodatkowo w tym modelu zostanie ustalony inna, korzystniejsza dla Wnioskodawcy kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od Dłużników Klientów:
1. poniesione przez Wnioskodawcę koszty egzekucyjne;
2. poniesione przez Wnioskodawcę koszty procesu sądowego;
3. poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty skarbowej;
4. poniesione przez Wnioskodawcę koszty opłaty od klauzuli wykonalności;
5. zasądzone koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu sądowymi w tym nieprawomocne;
6. zasądzone koszty postępowania klauzulowego w tym nieprawomocne;
7. koszty zastępstwa pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym w tym nieprawomocne, naliczone od dnia wysłania wniosku egzekucyjnego;
8. zasądzone odsetki od kwot określonych w pkt e., f., g.;
9. należność główna;
10. odsetki ustawowe za opóźnienie;
11. dochodzone koszty zastępstwa procesowego, które nie zostały zasądzone przez sąd.

W ten sposób Klient uiszczając kwotę wynagrodzenia ma pewność ile będzie kosztowała go dana sprawa, nie martwi się koniecznością wnoszenia żadnych dodatkowych opłat ponad kwotę wynagrodzenia - wszelkie te obowiązki i ryzyko nieodzyskania opłat, ciążą bowiem na Wnioskodawcy - czyli jego pełnomocniku, do czego zobowiązuje się Wnioskodawca umownie. Ten model będzie stosowany przede wszystkim w relacjach z Klientami posiadający siedzibę na terenie kraju Unii Europejskiej i będącymi również podatnikami VAT zarejestrowanymi dla celów rozliczeń wewnątrzwspólnotowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia:

czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy, oraz
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazać należy, że w ocenie Organu, przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz
podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop.

Zgodnie z powołanym powyżej art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym, wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

W świetle powyższych wyjaśnień, jeżeli w istocie otrzymana od Klienta wartość uiszczonych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych stanowi zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na zapłatę Opłat sądowych, która nie stanowiła (bo nie mogła) kosztów podatkowych, to zastosowanie w sprawie znajdzie wyłączenie z przychodów podatkowych, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop.

W konsekwencji, otrzymana przez Wnioskodawcę wartość uiszczonych Opłat sądowych stanowiąca zwrot wydatków poniesionych przez niego na zapłatę Opłat sądowych (które nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych), nie stanowi przychodu podatkowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 updop.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów Opłat sądowych z kosztów uzyskania przychodów. Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 updop.

Istotne w rozpatrywanej sprawie jest to, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. W ocenie tut. Organu o tym, że dany wydatek został poniesiony „w celu” osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu można mówić wówczas, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, że przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że kwoty uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów w modelu inwestorskim, pozostają w związku z całokształtem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ponadto jak wynika z opisu sprawy wydatek (Opłata sądowa ) zostanie uiszczona przez Wnioskodawcę na rachunek właściwego sądu lub komornika, wydatek taki będzie odpowiednio udokumentowany (w tym będzie przypisany do odpowiedniego postępowania, w którym Wnioskodawca występuje jako pełnomocnik Klienta), wydatek taki będzie pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem obowiązek do jego poniesienia jest następstwem zawarcia przez Wnioskodawcę Umowy współpracy z Klientem, wydatek będzie pozostawiał w związku przyczynowym z przychodem Wnioskodawcy (lub zabezpieczeniem źródła przychodu), bowiem warunkiem przekazania przez Klienta pakietu zleceń (na podstawie Umowy współpracy) będzie obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę dodatkowych kosztów (np. Opłata sądowa), bez poniesienia takiego wydatku przez Wnioskodawcę, Klient nie przekazałby pakietu zleceń, a tym samym Wnioskodawca nie byłby w stanie uzyskać takiego przychodu. Ponadto jak wskazano powyżej wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu uiszczonych Opłat sądowych nie zostały wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Uznać zatem należy, że wydatki z tytułu Opłat sądowych, o których mowa we wniosku będą miały swoje racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie i służyły uzyskiwaniu przychodów oraz zachowaniu źródła przychodów Spółki.

Podsumowując, poniesione przez Spółkę wydatki z tytułu Opłat sądowych, o których mowa we wniosku w modelu inwestorskim stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Z kolei odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazać należy, że z opisu sprawy wynika, że w przypadku odzyskania od Dłużników Klientów kwot Opłat sądowych, będą one zatrzymywane przez Wnioskodawcę jako refundacja wydatków przez nią poniesionych w celu uiszczenie w imieniu Klientów Opłat sądowych. W przypadku braku wyegzekwowania takich kwot, nie będą one dodatkowo refundowane przez Klientów. Zasady ustalenia wynagrodzenia Wnioskodawcy oraz kolejność zaliczania wpłat otrzymywanych od dłużników rekompensuje obowiązek ponoszenia ciężaru przez Wnioskodawcę Opłat sądowych. Dodatkowe należy wskazać, iż warunkiem wynikającym z Umowy współpracy przekazania przez Klienta pakietu wierzytelności (do wyegzekwowania) jest obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę ciężaru i ryzyka Opłat sądowych związanych z dochodzeniem zapłaty wierzytelności.

Mając na względzie powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że jak wynika ze złożonego wniosku oraz zasad rozliczeń wynikających z modelu inwestorskiego kwoty wyegzekwowanych Opłat sądowych przez Wnioskodawcę stanowią trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy.

W związku z powyższym, otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów w modelu inwestorskim, będą stanowić przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota uiszczanych przez Wnioskodawcę Opłat sądowych związanych z dochodzeniem należności Klientów będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawcy,
czy w przypadku określonym w pkt 2 (model inwestorski) kwota wyegzekwowanych Opłat sądowych od Dłużników Klientów, będzie stanowić przychód Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

–jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia zdarzenia przyszłego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Końcowo wskazać należy, że stosownie do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz zadanego pytania oznaczonego we wniosku nr 1 (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji w tej części była wyłącznie kwestia ustalenia, czy w przypadku określonym w pkt 1 (model standardowy), wartość odzyskanych Opłat sądowych nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym tut. Organ nie odniósł się do kwestii ustalenia, czy zwrot wydatków przez klientów stanowi/nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, (tj. w zakresie podatku od towarów i usług) wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin