Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.596.2020.1.AS
z 25 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2020 r. (data wpływu 25 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ujęcia w podstawie opodatkowania kosztów dodatkowych ponoszonych w związku ze świadczoną usługą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ujęcia w podstawie opodatkowania kosztów dodatkowych ponoszonych w związku ze świadczoną usługą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

1. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka) świadczy usługi dla firm farmaceutycznych polegające na pośrednictwie w przeprowadzaniu procedur rejestracji produktów leczniczych, w tym w szczególności doradztwo, przygotowanie dokumentacji rejestracyjnej, reprezentowania klientów przed odpowiednimi krajowymi organami rejestracyjnymi, etc. Wśród usług, które świadczy Spółka są więc usługi polegające na rejestracji leków - w takiej sytuacji Spółka na podstawie odpowiedniego pełnomocnictwa dla jej pracownika reprezentuje klienta (firmę farmaceutyczną) przed odpowiednimi organami uprawnionymi do rejestracji leków.
2. W związku ze świadczeniem usług rejestracji leków Spółka ponosi również koszty, którymi następnie obciąża swojego klienta. Wśród tych opłat można wyszczególnić opłaty za pełnomocnictwa, opłaty za notarialne kopie dokumentów i inne poświadczenia notarialne, opłaty za tłumaczenia przysięgłe, a także opłaty wymagane przez właściwe urzędy rejestracyjne (dalej zwane „Kosztami dodatkowymi”). Przed poniesieniem tych kosztów Spółka zobowiązana jest do uzyskania ich uprzedniej akceptacji przez klienta. Spółka działa zatem w imieniu własnym, lecz na rzecz klienta. W umowie z klientem wskazano, że wszelkie opłaty za tłumaczenia przysięgłe, przesyłki kurierskie, koszty zakupu i wysłania próbek wymaganych przez właściwe organy, koszty poniesionych przez Spółkę opłat do organów rejestracyjnych, zostaną przez Spółkę refakturowane na klienta.
3. Powyższe Koszty dodatkowe są ściśle związane z podstawowymi usługami świadczonymi na rzecz klientów, tj. usługami polegającymi na przeprowadzaniu procedur rejestracyjnych produktów leczniczych na rzecz klienta, zaś bez ich poniesienia nie byłoby możliwe prawidłowe wykonanie usługi na rzecz klienta.
4. Co więcej, dokumenty potwierdzające opłacanie tych kosztów - o ile są wystawiane - są wystawiane na Spółkę a nie na jej klienta. W przypadku opłat, takich jak opłata skarbowa od pełnomocnictw, czy też opłaty rejestracyjne, są one ponoszone przez Spółkę bezpośrednio na podstawie odpowiednich przepisów, bez uzyskiwania jakiegokolwiek dokumentu od odpowiedniego organu.
5. Spółka ujmuje poniesione koszty na swoich kontach bilansowych, a nie na kontach przejściowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy w ramach świadczonej usługi rejestracji produktów leczniczych Spółka ponosi Koszty dodatkowe, którymi następnie obciąża swojego klienta, Spółka powinna zwiększyć podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonych przez siebie usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Spółki, w przypadku, gdy w ramach świadczonej usługi rejestracji produktów leczniczych Spółka ponosi Koszty dodatkowe, którymi następnie obciąża swojego klienta, Spółka powinna zwiększyć podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonych przez siebie usług.
   
   Stanowisko Spółki wynika z poniższych okoliczności.
   
2. Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT:
   podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
   
3. Z przytoczonej regulacji wynika, że podstawą opodatkowania są wszystkie kwoty jakie Spółka - usługodawca - otrzymuje z tytułu świadczonych usług rejestracji produktów leczniczych. Skoro więc umowa zawarta pomiędzy Spółką a jej klientami przewiduje, że Spółce - oprócz wynagrodzenia - przysługuje także zwrot poniesionych przez nią kosztów, to takie koszty w praktyce stanowią element tego wynagrodzenia. Można więc stwierdzić, że przytoczone w stanie faktycznym zapisy zawieranych przez Spółkę umów wskazują, że wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczonych przez nią usług składa się z dwóch elementów, tj. ryczałtowej kwoty oraz poniesionych przez Spółkę kosztów związanych z wykonaną usługą - w takiej sytuacji poniesione przez Spółkę koszty, które następnie refakturuje na klienta są elementem zwiększającym podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
   
   
4. Stanowisko Spółki potwierdza również brzmienie art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym:
   podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   
5. Katalog kosztów wymieniony w art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT nie jest katalogiem zamkniętym na co wskazuje użycie w tym przepisie sformułowania „takie jak”, w związku z czym koszty wymienione w tym przepisie mają na celu jedynie określenie charakteru kosztów, które mają być uwzględnione w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak wskazują komentatorzy, ze wskazanego przepisu wynika, że podstawa opodatkowania obejmie wszelkie koszty dodatkowe, o ile zostaną spełnione dwie przesłanki:
   1. koszty te są bezpośrednio związane z czynnością, dla której ustala się podstawę opodatkowania, oraz
      
   2. koszty są pobierane bezpośrednio przez dostawcę towarów (usługodawcę) od ich nabywcy (usługobiorcy).
      
6. W analizowanym stanie faktycznym oba warunki są spełnione. Przede wszystkim ponoszone koszty są bezpośrednio związane ze świadczonymi przez Spółkę usługami. W celu bowiem należytego wykonania usług - czyli doprowadzenia do rejestracji produktu leczniczego -Spółka musi ponieść określone opłaty, które umożliwią jej sprawne i należyte wykonanie usługi. Do kosztów tych należą przede wszystkim opłaty skarbowe od udzielonego pełnomocnictwa, opłaty za notarialne kopie dokumentów i inne poświadczenia notarialne, opłaty za tłumaczenia przysięgłe, a także opłaty wymagane przez właściwe organy rejestracyjne - brak poniesienia tych opłat uniemożliwiałby Spółce prawidłowe wykonanie usług względem klienta, a więc doprowadzenie do rejestracji produktu leczniczego w odpowiednim urzędzie rejestracyjnym. Ponadto, koszty te są bezpośrednio pobierane przez Spółkę jako usługodawcę od klienta.
   W konsekwencji wymienione w stanie faktycznym koszty, które ponosi Spółka a następnie refakturuje je na klienta są immanentnym elementem usług świadczonych przez Spółkę polegających na rejestracji produktów leczniczych. W związku z tym logiczną konsekwencją jest ponoszenie ww. opłat bezpośrednio przez Spółkę oraz ujmowanie ich jako części wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu świadczonych przez nią usług, a więc uwzględnienie tych kosztów w podstawie opodatkowania. Z kolei uznanie takich opłat za opłaty niebędące częścią wynagrodzenia Spółki z tytułu świadczonych usług byłoby sztucznym wyodrębnieniem. Wskazane Koszty dodatkowe nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie odrębnych usług, lecz stanowią czynności pomocnicze w odniesieniu do świadczenia głównego, a co za tym idzie powinny być doliczone do podstawy opodatkowania.
   
   
7. Jednocześnie w ocenie Spółki nie znajdzie zastosowania przepis art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym:
   podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   
8. Przede wszystkim przepis ten wskazuje, że w celu wyłączenia określonego wydatku ponoszonego przez Spółkę z podstawy opodatkowania świadczonej przez Spółkę usługi jest okoliczność, że wydatek ponoszony jest w imieniu i na rzecz usługodawcy - kwestia ta odróżnia wydatki wliczane do podstawy opodatkowania na podstawie art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT (które ponoszone są w imieniu własnym na rzecz nabywcy), od wydatków wyłączonych z podstawy opodatkowania na podstawie art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, które ponoszone są w imieniu i na rzecz nabywcy. Jeżeli więc Spółka ponosi określony wydatek w związku ze świadczeniem usług, robi to z własnego rachunku bankowego, i - jeżeli to możliwe otrzymuje potwierdzenie dokonania opłaty wystawione na Spółkę, to jest to wydatek poniesiony w imieniu własnym ale na rachunek nabywcy.
   
   
9. Ponadto, z przepisu art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT wynika, że wydatek taki ma być zaewidencjonowany przejściowo przez Spółkę w ewidencji dla potrzeb podatku VAT. Oznacza to, że wydatek taki powinien być ujmowany poza kontami bilansowymi. Jeżeli więc Spółka ujmuje takie wydatki na kontach bilansowych, to nie jest spełniony drugi z warunków pozwalających na wyłączenie wydatku z podstawy opodatkowania VAT-em.
   
   
10. Reasumując, art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w stanie faktycznym opisanym we wniosku. W konsekwencji, koszty te powinny - na podstawie art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT - zwiększać podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę, a polegających na świadczeniu usług rejestracji produktów leczniczych na zlecenie klienta.
    
    
    
    

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na podstawie art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.).

Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 cyt. Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Do celów akapitu pierwszego lit. b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z kolei stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

1. obniżek cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. opustów i obniżek cen udzielonych nabywcy lub usługobiorcy i uwzględnionych w momencie transakcji;
3. kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi dla firm farmaceutycznych polegające na pośrednictwie w przeprowadzaniu procedur rejestracji produktów leczniczych, w tym w szczególności doradztwo, przygotowanie dokumentacji rejestracyjnej, reprezentowania klientów przed odpowiednimi krajowymi organami rejestracyjnymi, etc. Wśród usług, które świadczy Spółka są więc usługi polegające na rejestracji leków - w takiej sytuacji Spółka na podstawie odpowiedniego pełnomocnictwa dla jej pracownika reprezentuje klienta (firmę farmaceutyczną) przed odpowiednimi organami uprawnionymi do rejestracji leków.

W związku ze świadczeniem usług rejestracji leków Spółka ponosi również koszty, którymi następnie obciąża swojego klienta. Wśród tych opłat można wyszczególnić opłaty za pełnomocnictwa, opłaty za notarialne kopie dokumentów i inne poświadczenia notarialne, opłaty za tłumaczenia przysięgłe, a także opłaty wymagane przez właściwe urzędy rejestracyjne. Przed poniesieniem tych kosztów Spółka zobowiązana jest do uzyskania ich uprzedniej akceptacji przez klienta. Spółka działa zatem w imieniu własnym, lecz na rzecz klienta. W umowie z klientem wskazano, że wszelkie opłaty za tłumaczenia przysięgłe, przesyłki kurierskie, koszty zakupu i wysłania próbek wymaganych przez właściwe organy, koszty poniesionych przez Spółkę opłat do organów rejestracyjnych, zostaną przez Spółkę refakturowane na klienta. Powyższe koszty dodatkowe są ściśle związane z podstawowymi usługami świadczonymi na rzecz klientów, zaś bez ich poniesienia nie byłoby możliwe prawidłowe wykonanie usługi na rzecz klienta. Dokumenty potwierdzające opłacanie tych kosztów - o ile są wystawiane - są wystawiane na Spółkę a nie na jej klienta. W przypadku opłat, takich jak opłata skarbowa od pełnomocnictw, czy też opłaty rejestracyjne, są one ponoszone przez Spółkę bezpośrednio na podstawie odpowiednich przepisów, bez uzyskiwania jakiegokolwiek dokumentu od odpowiedniego organu. Ponadto Spółka ujmuje poniesione koszty na swoich kontach bilansowych, a nie na kontach przejściowych.

Jak wskazuje przepis art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z tytułu świadczenia usługi lub dostawy towarów. A zatem podstawa opodatkowania obejmuje całość świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Oznacza to, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego. Zatem że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

Wyjątkiem jest sytuacja określona w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy, stanowiąca odpowiednik art. 79 Dyrektywy, dotycząca zwrotu udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Po spełnieniu przesłanek określonych w ww. przepisie, istnieje możliwość odrębnego rozliczenia takich kosztów bez wliczania ich do podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia danej usługi.

W analizowanej sprawie, za podstawę opodatkowania należy uznać całość wynagrodzenia pobieranego od nabywcy, łącznie z kosztami dodatkowymi, które są elementem głównej czynności jaką jest świadczenie usługi. Jak wskazał Wnioskodawca, ponoszone koszty są ściśle związane z podstawowymi usługami świadczonymi na rzecz klientów, zaś bez ich poniesienia nie byłoby możliwe prawidłowe świadczenie. Spółka musi ponieść wskazane opłaty, w celu należytego i sprawnego wykonania usług. Wobec tego stosownie do art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy, należy uznać, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty dodatkowe są elementem rachunku kosztów zmierzającego do ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usługi. Koszty te są związane ze świadczeniem zasadniczym i w efekcie kształtują ostateczną kwotę zapłaty, żądaną od nabywcy.

Jedocześnie jak wynika z opisu sprawy, Spółka ponosząc koszty, którymi następnie obciąża klienta działa na rzecz klienta, lecz w imieniu własnym. Dokumenty potwierdzające opłacanie tych kosztów, jeśli są wystawiane, to na Spółkę a nie klienta. Ponadto Spółka ujmuje poniesione koszty na swoich kontach bilansowych, a nie na kontach przejściowych. Zatem nie są spełnione przesłanki wymagane w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy i nie znajdzie on zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Analiza powyższych przepisów w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia, pozwala stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty dodatkowe w ramach świadczonej usługi rejestracji produktów leczniczych, którymi następnie Spółka obciąża klienta, powinny stosownie do art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy zwiększyć podstawę opodatkowania świadczonych przez Spółkę usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.