Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.903.2020.1.AP
z 9 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 12 listopada 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia UPP…) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych z działalności gospodarczej męża – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy ePUAP ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Mąż Wnioskodawczym prowadzi od 27 grudnia 2000 r. jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której zajmuje się głównie sprzedażą gazu (kod PKD 46.71.Z - Sprzedaż hurtowa paliw i produktów pochodnych). Ponadto, w ramach działalności gospodarczej prowadził również sklep z materiałami budowlanymi (kod PKD 46.73.Z - Sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego).

Wnioskodawczyni w dniu 23 grudnia 2019 r. otworzyła jednoosobową działalność gospodarczą, gdzie jako przeważającą działalność wskazano kod PKD 46.73.Z. W dniu 3 stycznia 2020 r. otrzymała od swojego męża darowiznę w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 55¹ ustawy z dnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Sama darowizna została przekazana w formie aktu notarialnego.

W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodziły towary handlowe, środki trwałe oraz inne prawa związane z prowadzonym sklepem z materiałami budowlanymi, a także nieruchomość, w której prowadzony był sklep. Wnioskodawczyni zgodnie z załącznikiem numer 3 do aktu notarialnego przejęła na własność wszystkie towary handlowe, które wcześniej należały do przedsiębiorstwa męża związanego ze sklepem z materiałami budowlanymi.

Wnioskodawczyni i Jej mąż są w związku małżeńskim od 1992 r. i nigdy nie przyjmowali żadnych innych ustrojów majątkowych małżeńskich, co oznacza, że nigdy nie podpisywali żadnej intercyzy.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że zgodnie z prawdą i zapisami aktu notarialnego, w formie darowizny otrzymała towary, które wcześniej były wykorzystywane przez Jej męża do prowadzenia działalności gospodarczej w sklepie z materiałami budowlanymi. W związku z faktem, że między małżonkami od 1992 r. do chwili zawarcia umowy darowizny zorganizowanej części przedsiębiorstwa występowała ustawowa wspólność małżeńska, nigdy nie były zawierane żadne intercyzy, a także nie zmieniano ustroju małżeńskiego, należy wskazać, że wszelkie towary znajdujące się w przedsiębiorstwie męża Wnioskodawczyni były przedmiotem ustawowej wspólności majątkowej.

Wszelkie nakłady na ich zakup były poczynione z majątku wspólnego. Przychody w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności są opodatkowane na zasadach ogólnych w formie skali podatkowej.

Zakup towarów handlowych przez męża Wnioskodawczyni nie stanowił dla niego kosztu uzyskania przychodów w jego działalności, ponieważ mąż Wnioskodawczyni rozliczał się w ramach pełnej księgowość (księgi rachunkowe) prowadząc ewidencję ilościowo-wartościową nabywanych towarów handlowych, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów tylko tą wartość towarów w cenie zakupu, które zostały przez niego sprzedane. Do dnia przekazania towarów handlowych nie zostały sprzedane przez męża Wnioskodawczyni, nie stanowiły więc one na żadnym etapie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi na fakt, że mąż Wnioskodawczyni przeniósł nieodpłatnie towary handlowe na Wnioskodawczynię, utracił możliwość ich sprzedaży, a tym samym uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następując pytania:

1. Czy towary handlowe przekazane Wnioskodawczyni przez Jej męża w ramach przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa mogą stanowić w Jej przedsiębiorstwie koszt uzyskania przychodu?
2. Czy wartość towarów handlowych przekazanych Wnioskodawczyni przez Jej męża w ramach przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy ująć w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów „Zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu”, a następnie w celu ustalenia faktycznie poniesionych kosztów uzyskania przychodu w ramach przekazanych towarów handlowych należy pomniejszyć wartość przekazanych towarów handlowych o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt uzyskania przychodu można uznać koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W tym wypadku wydatki poniesione przez męża na zakup tych towarów handlowych pochodziły z majątku wspólnego, a co za tym idzie również i Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Stosownie natomiast do art. 33 tej ustawy, wyżej wymieniony przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków.

Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z dalszymi przepisami art. 34 i 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Co za tym idzie, w przypadku przekazania przedsiębiorstwa w formie darowizny drugiemu małżonkowi nie zmienia się ich właściciel, gdyż nadal oboje małżonkowie stanowią właścicieli. W przypadku towarów przekazanych przez męża, zostały one użyte do prowadzenia działalności gospodarczej, z racji wspólnego źródła ich finansowania, jakim jest majątek wspólny i cel zarobkowy, jakim jest powstanie przychodu, należy uznać, że mogą one stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Z racji wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, towary handlowe mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tylko raz. W tym wypadku przysługuje on Wnioskodawczyni z racji wystąpienia przychodu po Jej stronie.

Powyższe wynika także z faktu, że mąż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ustalając dochód na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzi ewidencję ilościowo-wartościową nabywanych towarów handlowych, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów tylko tą wartość towarów w cenie zakupu, które zostały przez niego sprzedane.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, do dnia przekazania towary handlowe nie zostały sprzedane przez męża Wnioskodawczyni, nie stanowiły więc one na żadnym etapie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że mąż Wnioskodawczyni przeniósł nieodpłatnie towary handlowe na Wnioskodawczynię, utracił możliwość ich sprzedaży, a tym samym uzyskania przychodu.

Zatem, towary handlowe otrzymane w darowiźnie, Wnioskodawczyni powinna ująć w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów „Zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu”, a jeżeli nie zostaną przez Nią sprzedane - uwzględnić ich wartość z dnia przekazania w spisie z natury sporządzanym na koniec roku podatkowego.

Reasumując, w odniesieniu do zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe. Jeśli bowiem towary handlowe wchodzą w skład majątku wspólnego małżonków, to wydatki poniesione z majątku wspólnego na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni otrzymała od małżonka, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stan faktyczny i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 23 grudnia 2019 r. otworzyła jednoosobową działalność gospodarczą, gdzie jako przeważającą działalność wskazano kod PKD 46.73.Z. W dniu 3 stycznia 2020 r. otrzymała od swojego męża darowiznę w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa, na podstawie art. 551 ustawy 1964 r. Kodeks cywilny. Sama darowizna została przekazana w formie aktu notarialnego. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa wchodziły towary handlowe, środki trwałe oraz inne prawa związane z prowadzonym sklepem z materiałami budowlanymi, a także nieruchomość, w której prowadzony był sklep. Wnioskodawczyni otrzymała towary, które wcześniej były wykorzystywane przez Jej męża do prowadzenia działalności gospodarczej w sklepie z materiałami budowlanymi. W związku z faktem, że między małżonkami od 1992 r. do chwili zawarcia umowy darowizny zorganizowanej części przedsiębiorstwa występowała ustawowa wspólność małżeńska, nigdy nie były zawierane żadne intercyzy, a także nie zmieniano ustroju małżeńskiego, należy wskazać że wszelkie towary znajdujące się w przedsiębiorstwie męża Wnioskodawczyni były przedmiotem ustawowej wspólności majątkowej. Wszelkie nakłady na ich zakup były poczynione z majątku wspólnego. Przychody w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności są opodatkowane na zasadach ogólnych w formie skali podatkowej. Zakup towarów handlowych przez męża Wnioskodawczyni nie stanowił dla niego kosztu uzyskania przychodów w jego działalności, ponieważ mąż Wnioskodawczyni rozliczał się w ramach pełnej księgowość (księgi rachunkowe) prowadząc ewidencję ilościowo-wartościową nabywanych towarów handlowych, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów tylko tą wartość towarów w cenie zakupu, które zostały przez niego sprzedane. Do dnia przekazania towarów handlowych nie zostały sprzedane przez męża Wnioskodawczyni, nie stanowiły więc one na żadnym etapie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi na fakt, że mąż Wnioskodawczyni przeniósł nieodpłatnie towary handlowe na Wnioskodawczynię, utracił możliwość ich sprzedaży, a tym samym uzyskania przychodu.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

• przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
  

• przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
  

• prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
  

• przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
  

• prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
  

• przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
  

• wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
  

• przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
  

• prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
  

• przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
  
  

Wyżej wymieniony przepis określa, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do dyspozycji art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Z kolei art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego, małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Zatem niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że w wyniku przekazania towarów handlowych z działalności męża do działalności Wnioskodawczyni, w sytuacji gdy, jak to wynika z opisu sprawy, w małżeństwie Wnioskodawczyni obowiązuje wspólność majątkowa, spełniona została w Jej przypadku przesłanka wymieniona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. miało miejsce poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodu. W konsekwencji, wydatki poniesione ze wspólnych środków finansowych na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni otrzymała od męża, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które zostały przekazane Wnioskodawczyni z działalności męża należy ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie kosztów jako zakup towarów handlowych w momencie ich przekazania.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania, powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie zaś do § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544, z późn. zm.), podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do opłacania podatku na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 1905, z późn. zm.), zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

W myśl natomiast pkt 22 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, w celu ustalenia dochodu osiągniętego w roku podatkowym należy na oddzielnej stronie księgi:

1. ustalić wartość osiągniętego przychodu w roku podatkowym (kolumna 9),
2. ustalić wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów w sposób następujący:
   1. do wartości spisu z natury na początek roku podatkowego doliczyć wartość zakupu towarów handlowych (materiałów) z kolumn 10 i 11, a następnie pomniejszyć o wartość spisu z natury sporządzonego na koniec roku podatkowego,
   2. kwotę wynikającą z tego obliczenia powiększyć o kwotę wydatków z kolumny 14 oraz pomniejszyć o wartość wynagrodzeń w naturze w tej części, w której wydatki (koszty) związane z wynagrodzeniami w naturze zostały zaksięgowane w innych kolumnach księgi przychodów i rozchodów (np. w gastronomii koszty zakupu materiałów i towarów handlowych zużytych do przygotowania posiłków dla pracowników zostały wpisane w kolumnie 10),
3. wartość osiągniętego przychodu (kolumna 9) pomniejszyć o wysokość poniesionych w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodu, obliczonych zgodnie z objaśnieniami zawartymi w pkt 2, wynikająca z tego obliczenia różnica stanowi kwotę dochodu osiągniętego w roku podatkowym.
   
   

W świetle powyższego, towary handlowe objęte remanentem sporządzonym na koniec okresu sprawozdawczego, wyłączone zostają z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego, w którym nie uzyskano przychodu z ich sprzedaży.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku, towary handlowe otrzymane w darowiźnie od męża, Wnioskodawczyni powinna ująć w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów „Zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu”, a jeżeli nie zostaną przez Nią sprzedane - uwzględnić ich wartość z dnia przekazania w spisie z natury sporządzanym na koniec roku podatkowego.

Końcowo wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), niniejsza interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawczyni, jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni, w szczególności w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o wartość przekazanych Wnioskodawczyni towarów handlowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Tutejszy Organ zastrzega również, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe są zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.