Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.352.2020.1.AG
z 2 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2020 r. (data wpływu 15 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, w odniesieniu do kwoty Dyskonta wypłacanego na podstawie umów faktoringu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów finansowania dłużnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej w charakterze dystrybutora samochodów oraz części samochodowych, których sprzedaż do ostatecznych odbiorców jest realizowana poprzez sieć autoryzowanych salonów samochodowych (dalej: „Dealerzy”).

Spółka ma zawarte dwie umowy faktoringu. Pierwsza z nich została zawarta 6 sierpnia 2001 r. i dotyczy sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży samochodów Dealerom (dalej: „Umowa Faktoringu Samochodów”). Aktualnie stroną umów faktoringu jest B. sp. z o.o. Faktor będący stroną powyższych umów faktoringu będzie dalej zwany jako „Faktor”. Wierzytelności wynikają z faktur wystawionych przez Spółkę na rzecz Dealerów.

Druga umowa została zawarta 24 listopada 2009 r. i dotyczy sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży części Dealerom (tj. części, akcesoriów i innych produktów motoryzacyjnych, literatury fachowej oraz usług), z uwzględnieniem faktur korygujących (dalej: „Umowa Faktoringu Części”).

W wyniku sprzedaży wierzytelności na podstawie Umowy Faktoringu Samochodów i Umowy Faktoringu Części (dalej: „Umowy Faktoringu”) ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika/Dealera co do zasady przejmuje Faktora (bez możliwości roszczeń regresowych względem Spółki).

Przelew wierzytelności obejmuje przeniesienie praw do odsetek za opóźnione płatności, jak również wszelkie prawa Spółki stanowiące zabezpieczenie należności z tytułu sprzedaży samochodów/części, w tym już ustanowione zabezpieczenia, a w przypadku pojazdów również wskazane kwoty odszkodowań wypłacone przez ubezpieczyciela z tytułu polis ubezpieczeniowych.

Na podstawie Umowy Faktoringu Samochodów Faktor jest zobowiązany/uprawniony m.in. do:

1. prowadzenia dla swoich potrzeb monitoringu zobowiązań finansowych Dealerów w oparciu o wykaz Dealerów udostępniony przez Spółkę;
2. zawierania osobnych porozumień z Dealerami będących podstawą uzyskiwania dodatkowych informacji od Dealerów w celu oceny ich sytuacji ekonomiczno-finansowej;
   
3. zawierania odrębnych porozumień z Dealerami w celu zmiany, przyspieszenia lub opóźnienia spłaty zadłużenia Dealera związanego z wierzytelnościami nabytymi od Spółki;
   
4. oceny wiarygodności finansowej Dealerów w celu określenia limitu nabycia wierzytelności należnych Spółce od danego Dealera na dany okres;
   
5. dokonywania okresowej kontroli magazynów Dealerów w zakresie stanu faktycznego i prawnego pojazdów, za które nie została uregulowana cena i Faktor ma wierzytelność względem Dealera.

W przypadku Umowy Faktoringu Części, Faktor w sposób ciągły na bazie miesięcznej nabywa wierzytelności za cenę równą sumie wierzytelności, zgodnie z końcowym oświadczeniem miesięcznym przedkładanym przez Spółkę. Spółka otrzymuje miesięczną fakturę dokumentującą rabat skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej, o który pomniejszona jest płatność z tytułu zbycia wierzytelności. Przelew wierzytelności zostaje dokonany z ostatnim dniem miesiąca kalendarzowego, którego dotyczą te wierzytelności.

W przypadku Umowy Faktoringu Samochodów, Faktor nabywa wierzytelności, w sposób ciągły na bazie dziennej, za kwotę równą wartości podanej na fakturach. Spółka płaci upust skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej na podstawie miesięcznej faktury VAT, wystawionej przez Faktora. Cesja wierzytelności następuje w dniu powstania wierzytelności, tj. w dacie wystawienia faktury przez Spółkę z tytułu sprzedaży Dealerowi pojazdu. Faktor płaci Spółce kwotę należną za wierzytelności w ciągu 1 dnia roboczego od daty otrzymania/pobrania z systemu zestawienia odnośnie tychże wierzytelności. Zestawienie odnosi się do wierzytelności wynikających z faktur wystawionych przez Spółkę co do zasady w ciągu jednego dnia roboczego poprzedzającego datę zestawienia. Zdarzają się przypadki, że zestawienie zawiera wierzytelności za więcej niż jeden dzień.

Rabat oraz upust (dalej: „Dyskonto”) stanowią wynagrodzenie Faktora odpowiednio z tytułu Umowy Faktoringu Części i Umowy Faktoringu Samochodów. Wartość Dyskonta jest powiększana o podatek VAT. Faktor otrzymuje Dyskonto oraz przejmuje wszelkie prawa związane z wierzytelnościami w związku z przejęciem ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez Dealera w terminie wskazanym w umowie o dostawę pojazdów lub umowie dostawy części. Ryzyko wygasa w momencie dokonania płatności przez Dealera.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota Dyskonta stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tzw. podatkowa EBIDTA).

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności:

1. odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. opłaty,
   
3. prowizje,
4. premie,
5. część odsetkową raty leasingowej,
6. kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań
7. oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

W świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. (dalej: „Dyrektywa ATAD”) koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z Dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest szeroki. Aczkolwiek każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi „koszt finansowania dłużnego” decydować będzie, czy jest to „koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich”.

W sytuacji Spółki nie można mówić o koszcie związanym z uzyskaniem środków finansowych (koszcie finansowania dłużnego). Spółka otrzymuje zapłatę ceny za sprzedawane wierzytelności odpowiadającą ich wartości i ponosi koszty Dyskonta. Dyskonto jest wydatkiem związanym bezpośrednio ze sprzedażą wierzytelności. Otrzymane środki finansowe z tytułu sprzedaży wierzytelności są definitywnym przysporzeniem i nie podlegają zwrotowi. Podobnie jak w przypadku sprzedaży jakiegokolwiek innego towaru lub usługi cena sprzedaży nie stanowi finansowania dłużnego za udzielenie którego należne jest wynagrodzenie (bez względu na to, czy nabywca finansuje zakup z własnych środków czy uzyskał finansowanie dłużne np. w postaci kredytu czy pożyczki).

Jeżeli nie występowałoby ryzyko niewypłacalności Dealerów, to biorąc pod uwagę, że sprzedaż samochodów i części przez Spółkę jest dokonywana w sposób ciągły, Spółka nie miałaby potrzeby korzystania z usług faktoringu. Nawet jeżeli terminy płatności są długie, to w przypadku sprzedaży ciągłej (braku sezonowości), terminy zapadalności następują kolejno po sobie. W takim przypadku dodatkowe finansowanie może być potrzebne tylko w momencie rozpoczynania działalności lub przestojów.

Doprecyzowując, w związku z zawarciem Umów Faktoringu Spółka sprzedaje swoje wierzytelności do Faktora i otrzymuje za nie zapłatę przed terminem zapłaty ustalonym dla Dealera. Sprzedaż wierzytelności nie powoduje powstania długu po stronie Spółki. Wierzytelności są sprzedawane bez możliwości roszczeń regresowych, więc Spółka nie jest zobowiązana do zwrotu środków otrzymanych od Faktora, nawet jeżeli dłużnik (Dealer) nie ureguluje zobowiązania.

Za monitoring, kontrolę i ściągnięcie wierzytelności odpowiedzialna jest Faktor. Faktor ponosi również koszty pozyskania środków finansowych na zakup wierzytelności oraz ich ubezpieczenia. Za przejęcie ryzyka niewypłacalności Dealera i wykonanie w związku z tym ww. czynności Faktora uzyskuje wynagrodzenie w postaci Dyskonta.

Zgodnie z definicją stosowaną przez Polski Związek Faktorów (zob. http://faktoring.pl/faktoring-w-polsce/) faktoring pełny (właściwy, bez regresu) ma miejsce wtedy, gdy faktor przejmuje na siebie całe ryzyko związane z wypłacalnością dłużnika (tzw. funkcja del credere) i sam dochodzi należności w razie nieuregulowania przez niego zobowiązania.

Oznacza to, że faktoring właściwy w przeciwieństwie do innych form finansowania objętych dyspozycją art. 15c ustawy o CIT nie ma charakteru zwrotnego, zatem kwoty wynikające z tego instrumentu nie stanowią kosztów finansowania dłużnego, o których mowa w ww. przepisie.

Inną sytuacją jest faktoring odwrócony. W przypadku faktoringu odwróconego Faktor finansuje spłatę wierzytelności, których dłużnikiem jest kontrahent – klient Faktora, z którym Faktor zawiera umowę ramową. Umowa podpisywana jest tylko z kontrahentem, dłużnikiem dostawcy i tylko kontrahent – klient Faktora ponosi koszty takiego finansowania. Wierzyciel kontrahenta – dostawca nie jest stroną umowy. Wierzytelności objęte umową są wierzytelnościami pieniężnymi przysługującymi dostawcy kontrahenta wobec kontrahenta z tytułu kontraktu handlowego udokumentowane fakturą wystawioną przez dostawcę, obciążającą kontrahenta.

Zatem zasadniczymi różnicami pomiędzy faktoringiem właściwym pełnym a odwróconym są:

1. w przypadku faktoringu właściwego klientem Faktora jest wierzyciel, wynagrodzeniem Faktora jest dyskonto, czyli co do zasady różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a zapłatą dokonaną przez Faktora, środki z faktoringu trafiają na konto klienta Faktora (wierzyciela),
2. w przypadku faktoringu odwróconego klientem Faktora jest dłużnik, wynagrodzenie Faktora jest określone jako % od wartości udzielonego finansowania i rozliczane podobnie jako kredyt/pożyczka, środki z faktoringu trafiają na konto wierzycieli dłużnika, który jest klientem Faktora.

Powyższe różnice pomiędzy faktoringiem właściwym a odwróconym stanowią o tym, że faktoring właściwy, w przeciwieństwie do faktoringu odwróconego, nie spełnia ekonomicznej funkcji pożyczki, a kwoty tego typu finansowania nie powinny zostać zaliczone do kosztów finansowania dłużnego.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego są wprost związane z zobowiązaniami podatnika, a nie z jego należnościami. Przepis art. 15 ust. 12 ustawy o CIT nie odnosi się w ogóle do należności. Wśród kosztów finansowania dłużnego wymienione są koszty zabezpieczenia zobowiązań. Ustawodawca nie zdecydował się na objęcie zakresem tego przepisu kosztów zabezpieczenia należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu faktoringu właściwego pełnego spełnia podobne funkcje jak rabat. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego (https://sjp.pwn.pl/slowniki/rabat.html), rabat to zniżka oznaczona procentowo lub kwotowo od ustalonej ceny określonego towaru. Udzielana jest najczęściej nabywcom płacącym gotówką, kupującym duże ilości towaru jednorazowo lub w określonym czasie. Spółka korzystając z faktoringu właściwego (bez regresu ze strony Faktora) tak jak w przypadku rabatu uzyskuje niższą kwotę z tytułu cesji wierzytelności w zamian za przyspieszoną płatność (wynikającą z przejęcia ryzyka niewypłacalności Dealera).

Kwota udzielonego rabatu z tytułu sprzedaży towaru czy usługi nie stanowi kosztu finansowania dłużnego, nawet jeżeli rabat jest przyznawany w związku z krótkim terminem zapłaty lub zapłatą w gotówce. W związku z tym Dyskonto stosowane przy sprzedaży wierzytelności na podstawie Umów Faktoringu również nie powinno stanowić kosztu finansowania dłużnego.

Różnice pomiędzy wynagrodzeniem z tytułu udzielania kredytów i pożyczek oraz świadczenia usług faktoringu widoczne są również na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”). Usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych są zwolnione z podatku VAT (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT). Natomiast usługi faktoringu są opodatkowane wg stawki 23% (art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT).

Mając na uwadze wykładnię systemową i racjonalność ustawodawcy co do spójności systemu podatkowego w Polsce, Spółka powinna inaczej klasyfikować faktoring niż usługi finansowe skutkujące ponoszeniem kosztów finansowania dłużnego.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, limitowane koszty finansowania dłużnego powinny być wprost związane ze zobowiązaniami podatnika, a nie z jego należnościami. Dyskonto jest wynagrodzeniem za przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika a nie za udostępnienie finansowania. W związku z tym, że faktorant (tu: Wnioskodawca) nie ma długu względem faktora (tu: Faktor), a jedynie sprzedaje mu swoje wierzytelności, kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom wskazanym w art. 15c ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175; dalej jako: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego. Przesłanką dokonania tych zmian była konieczność dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej: „dyrektywą ATAD”).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm.; dalej: „updop”), podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 updop).

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z art. 15c ust. 12 updop, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c updop dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności nowa regulacja nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

Jak wskazano w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej w charakterze dystrybutora samochodów oraz części samochodowych, których sprzedaż do ostatecznych odbiorców jest realizowana poprzez sieć autoryzowanych salonów samochodowych („Dealerzy”). Spółka ma zawarte dwie umowy faktoringu, tj. Umowę Faktoringu Samochodów oraz Umowę Faktoringu Części, dotyczące sprzedaży wierzytelności z tytułu sprzedaży samochodów oraz części Dealerom. Stroną ww. umów faktoringu jest Faktor, który w wyniku nabycia wierzytelności przejmuje jednocześnie ryzyko niewykonania zobowiązania przez dłużnika/Dealera. Przelew wierzytelności obejmuje przeniesienie praw do odsetek za opóźnione płatności, jak również wszelkie prawa Spółki stanowiące zabezpieczenie należności z tytułu sprzedaży samochodów/części, w tym już ustanowione zabezpieczenia, a w przypadku pojazdów również wskazane kwoty odszkodowań wypłacone przez ubezpieczyciela z tytułu polis ubezpieczeniowych. W przypadku Umowy Faktoringu Części, Faktor w sposób ciągły na bazie miesięcznej nabywa wierzytelności za cenę równą sumie wierzytelności, zgodnie z końcowym oświadczeniem miesięcznym przedkładanym przez Spółkę. Spółka otrzymuje miesięczną fakturę dokumentującą rabat skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej, o który pomniejszona jest płatność z tytułu zbycia wierzytelności.

W przypadku Umowy Faktoringu Samochodów, Faktor nabywa wierzytelności, w sposób ciągły na bazie dziennej, za kwotę równą wartości podanej na fakturach. Spółka płaci upust skalkulowany w oparciu o wysokość stopy dyskontowej na podstawie miesięcznej faktury VAT, wystawionej przez Faktora. Rabat oraz upust (dalej: „Dyskonto”) stanowią wynagrodzenie Faktora odpowiednio z tytułu Umowy Faktoringu Części i Umowy Faktoringu Samochodów. Faktor otrzymuje Dyskonto oraz przejmuje wszelkie prawa związane z wierzytelnościami w związku z przejęciem ryzyka nieuregulowania zobowiązania przez Dealera.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jest to, czy kwota wskazanego we wniosku Dyskonta stanowi koszt finansowania dłużnego i podlega ograniczeniom, o którym mowa w art. 15c updop.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w świetle art. 2 ust. 1 dyrektywy ATAD, koszty finansowania zewnętrznego oznaczają wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomiczne równoważne odsetkom oraz wydatki związane z pozyskiwaniem finansowania, które mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z prawem krajowym. Wynikający zatem z dyrektywy ATAD zakres pojęcia „finansowanie zewnętrzne” jest bardzo szeroki.

Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że faktoring polega na wykupie przez faktora (bank lub inną instytucję finansową) nieprzeterminowanych wierzytelności finansowych, które powstały pomiędzy dostawcą towarów lub usług a ich odbiorcą. Przedsiębiorstwo korzystające z faktoringu szybciej otrzymuje środki finansowe wynikające z zawartej transakcji sprzedaży. Faktoring pozwala zatem przedsiębiorstwu skrócić cykl rotacji należności, a więc poprawić jego bieżącą płynność. Ponadto faktoring umożliwia podmiotom gospodarczym ograniczyć ryzyko niewypłacalności kontrahenta (ryzyko to podejmuje faktor). Nie ulega zatem wątpliwości, że faktoring stanowi formę finansowania działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika zatem, że koszty ponoszone w związku z umowami faktoringu (Dyskonto) stanowią zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich. Oznacza to, że omawiane koszty stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 updop i będą podlegały potencjalnemu limitowaniu w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że kwota Dyskonta nie stanowi kosztu finansowania dłużnego i nie podlega ograniczeniom na podstawie przepisów art. 15c updop. Jak bowiem wynika z powyższego, kwota Dyskonta, jako koszt ponoszony w związku z umowami faktoringu, stanowiący zapłatę za udostępnienie środków i korzystanie z nich, powinien zostać objęty dyspozycją art. 15c ust. 12 updop.

W konsekwencji należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15c updop, dotyczącego kosztów finansowania dłużnego, w odniesieniu do kwoty Dyskonta wypłacanego na podstawie umów faktoringu, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.