Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.885.2020.2.DA
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 stycznia 2021 r. (data wpływu 26 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Bułgarii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury otrzymywanej z Bułgarii.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 7 stycznia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.885.2020.1.DA, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 7 stycznia 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 stycznia 2021 r.). W dniu 26 stycznia 2021 r. (nadano w dniu 25 stycznia 2021 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca urodził się i wychował w Bułgarii, gdzie przebywał do 26 roku życia. Tam też odbył służbę wojskową. Po wojsku, tj. od dnia 6 stycznia 1975 r. do dnia 17 marca 1980 r., Wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę w fabryce … w Bułgarii, w …. Łącznie z wojskiem przepracował On 7 lat, 4 miesiące i 5 dni. Wnioskodawca nigdy nie pracował w sektorze prywatnym. Nigdy też nie pełnił żadnych funkcji publicznych.

W dniu 17 lutego 1980 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z Polką i przyjechał do Polski, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Początkowo, Wnioskodawca miał kartę stałego pobytu, ale decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 czerwca 1996 r. przyznano Mu polskie obywatelstwo. Wnioskodawca posiada również obywatelstwo bułgarskie i zameldowanie w Bułgarii. Jego adres w Bułgarii to: …, ul. …, wejście …, piętro …, mieszkanie nr ….

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), Wnioskodawca podlega (ponieważ zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) w Polsce, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Ponadto, w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, Wnioskodawca jest osobą posiadającą centrum interesów osobistych w Polsce. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mieszka od kwietnia 1980 r. W roku podatkowym 2020 (obejmującym przedmiotowy wniosek) Wnioskodawca przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Do Bułgarii Wnioskodawca wyjeżdża w ciągu roku tylko na wakacje.

Po nabyciu prawa do emerytury bułgarskiej Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o jej naliczenie, ale odpisano Mu, że może ją uzyskać z chwilą nabycia prawa do emerytury w Polsce.

Od dnia 17 stycznia 2019 r. Wnioskodawca nabył prawo do emerytury w Polsce i wystąpił z wnioskiem o naliczenie emerytury w Bułgarii. Decyzją nr …, z dnia 19 grudnia 2019 r. przyznano Mu emeryturę w kwocie 78,46 lewa. Emerytura jest naliczona za przepracowany okres w Bułgarii i odbytą służbę wojskową. Świadczenie emerytalne z Bułgarii zostało przyznane Wnioskodawcy na stałe w ramach systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Bułgarii za okres tam przepracowany, po uzyskaniu wieku emerytalnego w Polsce. Emeryturę Wnioskodawca otrzymuje od Państwowego Instytutu Ubezpieczeń w Sofii. Wraz z decyzją Wnioskodawca otrzymał deklarację, w której należy wskazać, gdzie Wnioskodawca chce otrzymywać bułgarską emeryturę. Wnioskodawca podjął decyzję, że ww. emeryturę chce otrzymywać w Polsce i przesłał stosowne dokumenty dotyczące konta w banku wraz z deklaracją kontynuowania, otrzymywania emerytury z Bułgarii, zwaną krótko deklaracją „że żyje”, potwierdzoną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w ….

W lutym 2020 r. Wnioskodawca otrzymał zaległą emeryturę z Bułgarii. Prawo do emerytury w Bułgarii nabył On w dniu 17 lutego 2018 r., tj. z chwilą osiągnięcia wieku 64 lat i 1 miesiąca, ale wypłata mogła nastąpić po uzyskaniu prawa do emerytury w Polsce. Ponieważ Wnioskodawca zadeklarował, że chce otrzymywać emeryturę kwartalnie, następny przelew otrzymał w maju 2020 r. Po wysłaniu deklaracji „że żyje” przesłano Wnioskodawcy emeryturę w październiku 2020 r. Przyznana Wnioskodawcy emerytura wypłacana jest w ramach publicznego programu będącego częścią systemu ubezpieczeń społecznych w Bułgarii, tak jak w Polsce emerytura wypłacana z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Do dnia 24 stycznia 2021 r. bank nie pobrał zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczenia.

Wnioskodawca wskazuje, że świadczenia emerytalne w Bułgarii są ustawowo zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, a między Rzecząpospolitą Polską i Republiką Bułgarii jest podpisana Umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W roku podatkowym 2020 Wnioskodawca otrzymywał (poza emeryturą z Bułgarii i Polski) wynagrodzenie z umowy o pracę.

Od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 lipca 2020 r. był On zatrudniony w firmie, w której nabył prawo do emerytury.

Od dnia 1 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca pobiera tylko ww. emerytury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien płacić podatek dochodowy od osób fizycznych od wskazanej we wniosku „częściowej” emerytury, która jest wypłacana w ramach systemu ubezpieczeń socjalnych Bułgarii?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 18 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, emerytury i inne świadczenia wypłacane w ramach systemu ubezpieczeń socjalnych Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że emerytura wypłacana w ramach obowiązującego w Bułgarii systemu ubezpieczeń socjalnych osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce powinna podlegać opodatkowaniu tylko w Bułgarii. Ponieważ świadczenia emerytalne w Bułgarii są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, dlatego też emerytura bułgarska, którą Wnioskodawca otrzymuje w Polsce nie powinna podlegać opodatkowaniu w Polsce.

Własne stanowisko Wnioskodawca oparł na przepisach prawa podatkowego, tj. na art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 1a pkt 1, art. 3 ust. 1a pkt 2, art. 4a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Umowa z dnia 11 kwietnia 1994 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r., Nr 137, poz. 679), sporządzona w Warszawie, określa, że emerytury i inne świadczenia wypłacane w ramach systemu ubezpieczeń socjalnych Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Art. 4, art. 18 ww. Umowy ‒ zdaniem Wnioskodawcy ‒ jednoznacznie określają, że nie powinien On doliczać do dochodów otrzymywanych w Polsce swojej „częściowej” emerytury z Bułgarii, a tym samym płacić od niej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Art. 18 ww. Umowy, stwierdza, że emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie, w którym są wypłacane.

Na podstawie art. 4 ust. 2 lit. b) ww. Umowy, mając stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach ‒ zdaniem Wnioskodawcy ‒ silniejsze powiązania osobiste ma On w Polsce, gdzie wspólnie z żoną rozlicza swoje podatki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc ‒ podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca urodził się i wychował w Bułgarii, gdzie przebywał do 26 roku życia. Tam też odbył służbę wojskową. Po wojsku, tj. od dnia 6 stycznia 1975 r. do dnia 17 marca 1980 r., Wnioskodawca pracował w Bułgarii na podstawie umowy o pracę w fabryce …. Łącznie z wojskiem przepracował On 7 lat, 4 miesiące i 5 dni. Wnioskodawca nigdy nie pracował w sektorze prywatnym. Nigdy też nie pełnił żadnych funkcji publicznych. W dniu 17 lutego 1980 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński z Polką i przyjechał do Polski, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Początkowo, Wnioskodawca miał kartę stałego pobytu, ale decyzją Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 czerwca 1996 r. przyznano Mu polskie obywatelstwo. Wnioskodawca posiada również obywatelstwo bułgarskie i zameldowanie w Bułgarii. Wnioskodawca posiada centrum interesów osobistych w Polsce oraz podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) w Polsce. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mieszka od kwietnia 1980 r. W roku podatkowym 2020 (obejmującym przedmiotowy wniosek) Wnioskodawca przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Do Bułgarii Wnioskodawca wyjeżdża w ciągu roku tylko na wakacje. Od dnia 17 stycznia 2019 r. Wnioskodawca nabył prawo do emerytury w Polsce i wystąpił z wnioskiem o naliczenie emerytury w Bułgarii. Decyzją z dnia 19 grudnia 2019 r. przyznano Mu emeryturę w kwocie 78,46 lewa. Emerytura jest naliczona za przepracowany okres w Bułgarii i odbytą służbę wojskową. Świadczenie emerytalne z Bułgarii zostało przyznane Wnioskodawcy na stałe w ramach systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Bułgarii za okres tam przepracowany, po uzyskaniu wieku emerytalnego w Polsce. Emeryturę Wnioskodawca otrzymuje od Państwowego Instytutu Ubezpieczeń w Sofii. Wnioskodawca podjął decyzję, że ww. emeryturę chce otrzymywać w Polsce i przesłał dokumenty dotyczące konta w banku wraz z deklaracją otrzymywania emerytury z Bułgarii, zwaną deklaracją „że żyje”, potwierdzoną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w …. W lutym 2020 r. Wnioskodawca otrzymał zaległą emeryturę z Bułgarii. Prawo do emerytury w Bułgarii nabył On w dniu 17 lutego 2018 r., tj. z chwilą osiągnięcia wieku 64 lat i 1 miesiąca, ale wypłata mogła nastąpić po uzyskaniu prawa do emerytury w Polsce. Ponieważ Wnioskodawca zadeklarował, że chce otrzymywać emeryturę kwartalnie, następne przelewy otrzymał w maju i październiku 2020 r. Przyznana Wnioskodawcy emerytura wypłacana jest w ramach publicznego programu będącego częścią systemu ubezpieczeń społecznych w Bułgarii. Do dnia 24 stycznia 2021 r. bank nie pobrał zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczenia. Świadczenia emerytalne w Bułgarii są ustawowo zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. W roku podatkowym 2020 Wnioskodawca otrzymywał (poza emeryturą z Bułgarii i Polski) wynagrodzenie z umowy o pracę. Od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 lipca 2020 r. był On zatrudniony w firmie, w której nabył prawo do emerytury. Od dnia 1 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca pobiera tylko ww. emerytury.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 11 kwietnia 1994 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r. Nr 137, poz. 679).

Zgodnie z art. 18 ww. Umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, emerytury i inne podobne świadczenia, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Stosownie natomiast do art. 18 ust. 2 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, emerytury i inne świadczenia, wypłacane w ramach publicznego programu będącego częścią systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jakakolwiek emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Jednakże taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba fizyczna jest obywatelem tego Państwa i posiada w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 ww. Umowy).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że dochody uzyskane przez Wnioskodawcę, mającego obywatelstwo bułgarskie i polskie oraz miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, z tytułu emerytury wypłacanej w ramach publicznego programu będącego częścią systemu ubezpieczeń społecznych Bułgarii, stosownie do art. 18 ust. 2 polsko – bułgarskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podlegają opodatkowaniu jedynie w Bułgarii.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że emerytura przyznana Wnioskodawcy w dniu 19 grudnia 2019 r. i wypłacona w 2020 r. w ramach publicznego programu będącego częścią systemu ubezpieczeń społecznych Bułgarii, zgodnie z art. 18 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczania otrzymywanej emerytury do dochodów uzyskanych w Polsce.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.