Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.690.2020.2.PS
z 12 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2020 r. (data wpływu 20 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości ustalania przychodów i kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości ustalania przychodów i kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek został następnie uzupełniony pismem z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jako osoba fizyczna działalność kantorową polegającą na obrocie wartościami dewizowymi w celach zarobkowych na podstawie indywidualnego zezwolenia wydanego prze Prezesa Narodowego Banku Polskiego. Kupując i sprzedając walutę Wnioskodawczyni działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawczyni prowadzi księgi rachunkowe ponieważ generuje przychody przekraczające limit określony w ustawie z dnia 29 września 199 r. o rachunkowości. Do celów bilansowych i podatkowych w księgach
rachunkowych ujmowane są pełne obroty na kontach przychodów i koszów, tzn. obciąża się koszty wartością sprzedanych walut w cenie zakupu i uznaje przychody wartością walut w cenie sprzedaży. Powyższe przychody i koszty wpływają na wynik finansowy. Zgodnie z przyjętą polityką o rachunkowości założono, iż przychodem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości jest cała wartość sprzedanych walut dokonana w roku obrotowym, a nie jedynie wynika ogólny – uzyskiwana prowizja ze świadczenia usług finansowych stanowiąca różnicę pomiędzy ceną kupna, a ceną sprzedanych walut. W składanych zeznaniach podatkowych przychody podatkowe stanowiły między innymi przychody ze sprzedaży walut, w kosztach uzyskania przychodów wykazano między innymi koszt zakupu sprzedanych walut obcych. Kantory wypracowują zysk na podstawie różnicy pomiędzy kursem kupna, a kursem sprzedaży walut. Do konkretnej transakcji obrotu walutą nie nalicza się prowizji.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.) Wnioskodawczyni wskazuje, że w danym okresie rozliczeniowym jest w stanie przypisać wydatki poniesione na nabycie sprzedanej waluty. Wnioskodawczyni ponownie wskazuje, że do konkretnych transakcji obrotu walutą nie nalicza się prowizji.

W odpowiedzi na pytanie organu, czy Wnioskodawczyni ustala różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości, a w konsekwencji czy Wnioskodawczyni poinformowała o wyborze tej metody w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub ust. 1a pkt 2 ustawy podatkowej, składanym za rok podatkowy, w którym rozpoczęła jej stosowanie, Wnioskodawczyni wskazała, że nie poinformowała o wyborze ustalania różnic kursowych w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie:

Czy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie skupu i sprzedaży walut za przychody podatkowe uznaje się kwoty otrzymane z tytułu zbycia walut, a za koszty uzyskania przychodów uznaje się wydatki poniesione na nabycie waluty, które można uznać za koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, w tym okresie, w którym osiągnięto przychód z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie skupu i sprzedaży walut za przychód uznaje się kwoty otrzymane ze zbycia walut, natomiast za koszt uznaje się wydatki poniesione na nabycie waluty w tym okresie, w którym osiągnięto przychód z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 cyt. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c tej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Wobec powyższego, regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności. A zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny, co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tą reguluje art. 14 ust. 1i ustawy, zgodnie z którym w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Kosztami uzyskania przychodów stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10 (art. 22 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 5 ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Art. 22 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
   
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

• są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 22 ust. 5b tej ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie.

Natomiast koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ustawy).

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d ustawy).

Stosownie do art. 14b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie art. 24c, z zastrzeżeniem ust. 2, tj. podatnicy prowadzący księgi rachunkowe mogą ustalać różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 4, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie (art. 14b ust. 2 ustawy).

W przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda. Podatnicy informują o wyborze tej metody w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub ust. 1a pkt 2, składanym za rok podatkowy, w którym rozpoczęli jej stosowanie (art. 14b ust. 4 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 24c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Art. 24c ust. 2 ustawy stanowi, że dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Ujemne różnice kursowe na podstawie ust. 3 tej regulacji powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Podatkowe różnice kursowe powstają w przypadku powstania różnicy wartości w wyniku przeliczenia na złote walut obcych wyrażających wartości przychodu należnego lub poniesionego kosztu podatkowego oraz faktycznie otrzymanej lub uiszczonej zapłaty. Generalnie więc, podstawowym warunkiem zaistnienia różnic kursowych jest łączne wystąpienie dwóch elementów, a mianowicie wyrażania przychodu/kosztu w walucie obcej oraz zapłaty w jakiejkolwiek formie, również w walucie obcej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi działalność kantorową polegającą na obrocie wartościami dewizowymi w celach zarobkowych na podstawie indywidualnego zezwolenia wydanego prze Prezesa Narodowego Banku Polskiego. Kupując i sprzedając walutę Wnioskodawczyni działa we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawczyni prowadzi księgi rachunkowe a do celów bilansowych i podatkowych w księgach rachunkowych ujmowane są pełne obroty na kontach przychodów i koszów, tzn. obciąża się koszty wartością sprzedanych walut w cenie zakupu i uznaje przychody wartością walut w cenie sprzedaży. Wnioskodawczyni wskazuje również, że w danym okresie rozliczeniowym jest w stanie przypisać wydatki poniesione na nabycie sprzedanej waluty. Wnioskodawczyni dodaje też, że do konkretnych transakcji obrotu walutą nie nalicza się prowizji.

Zatem zyskiem lub stratą z działalności kantorowej jest różnica między kursem kupna a kursem sprzedaży.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego, tj. prowadzenia działalności, w której przedmiotem transakcji (towarem) są wartości pieniężne – waluta, nie występuje zjawisko różnic kursowych, tak jak w przypadkach, kiedy mogą wystąpić różnice kursowe uregulowane w art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do innych rodzajów działalności, w których przedmiotem transakcji są konkretne rzeczy, czy usługi, a waluta pełni jedynie formę zapłaty za wykonaną transakcję (jest sposobem realizacji należności). Przychód/koszt z tytułu różnic kursowych powstaje bowiem w związku ze zmianą kursu waluty obcej, jaka może wystąpić w okresie między dniem zawarcia umowy określającej wartość świadczenia w danej walucie, a dniem realizacji płatności wynikającej z umowy.

Osiągnięty przychód/koszt z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych powstaje w sposób wtórny w stosunku do uzyskanego uprzednio przychodu z operacji gospodarczych, np. transakcji kupna-sprzedaży towarów oraz usług.

W rozpatrywanej sprawie, opis stanu faktycznego nie wyczerpuje przesłanek uregulowanych w art. 24c powołanej ustawy podatkowej.

Pomimo, że Wnioskodawczyni prowadzi księgi rachunkowe, dodatkowo powołać można w tej sprawie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544).

Zgodnie z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy wykonujący działalność kantorową – prowadzą również według zasad określonych w przepisach prawa dewizowego ewidencję wszystkich operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych i waluty polskiej, zwaną dalej „ewidencją kupna i sprzedaży wartości dewizowych”.

Stosownie do pkt 7 objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów stanowiących załącznik Nr 1 do ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzący działalność kantorową w kolumnie 7 „Przychód – wartość sprzedanych towarów i usług” wpisują miesięczną kwotę przychodu (sprzedaży wartości dewizowych) wynikającą z ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych.

Reasumując, zasadnicze znaczenie w sprawie mają uregulowania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarte w art. 14 w odniesieniu do przychodów i w art. 22 w związku z art. 23, wyznaczające granice, jakie wydatki poniesione przez podatnika stanowią koszty uzyskania przychodu. Przychodami i kosztami mającymi wpływ na ustalenie dochodu podatkowego (straty) są tylko te przychody i koszty, które zostały wyraźnie określone w przepisach prawa podatkowego.

Stanowiąc o przychodzie ustawodawca w powołanej ustawie nie zawarł definicji przychodu, a jedynie w art. 14 przykładowo przedstawił otwarty katalog przychodów; w sposób wyczerpujący natomiast określił w art. 14 ust. 3 – co nie jest przychodem. Przyjmuje się zatem a contrario, że każde przysporzenie majątkowe niewymienione w katalogu art. 14 ust. 3 stanowi co do zasady przychód. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby fizycznej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego opisu stanu faktycznego, należy wskazać, że skoro Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie pomiędzy klientami chcącymi nabyć walutę, a klientami chcącymi tę walutę sprzedać, a więc dokonuje kupna i sprzedaży walut (przedmiotem transakcji jest właśnie waluta), to w myśl ogólnej zasady określonej w art. 14 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwoty otrzymane ze sprzedaży waluty należy ująć w przychodach podlegających opodatkowaniu, a wydatki poniesione na nabycie sprzedanej waluty zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w tym okresie, w którym osiągnięto przychód z tego tytułu (koszty bezpośrednie).

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, w świetle którego za przychód uznaje się kwoty otrzymane ze zbycia walut, natomiast za koszt uznaje się wydatki poniesione na nabycie waluty w tym okresie, w którym osiągnięto przychód z tego tytułu – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.