Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.847.2020.1.MM
z 26 lutego 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2020 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 26 listopada 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości.

W ww. wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 2 października 1996 r. aktem notarialnym Repertorium A numer … rodzice dokonali na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża do majątku wspólnego (małżeńska wspólność majątkowa) darowizny działki nr … o pow. 0,6998 m2. Małżonkowie wybudowali w trakcie trwania małżeństwa na przedmiotowej działce budynek mieszkalny. Dnia 8 lutego 2008 r. nastąpił rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem.

W dniu 13 stycznia 2010 r. przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda – podział majątku wspólnego, na mocy której ww. nieruchomość (działkę wraz z budynkiem na tej działce posadowionym) otrzymał mąż Wnioskodawczyni w całości. W zamian za to zobowiązany został do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni kwoty 242.500 zł tytułem spłaty jej udziału w majątku wspólnym w terminie 1 roku od uprawomocnienia się postanowienia.

Mąż Wnioskodawczyni nie dokonał spłaty dlatego Wnioskodawczyni wystąpiła o nadanie klauzuli wykonalności ugodzie zawartej w dniu 13 stycznia 2010 r.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności ugodzie zawartej przed tym Sądem w dniu 13 stycznia 2010 r.

Mąż Wnioskodawczyni nie spłacał orzeczonych zobowiązań, a czynności komornicze nie dały efektu.

Postanowieniem z dnia 6 listopada 2013 r. Komornik Sądowy umorzył postępowanie egzekucyjne w stosunku do nieruchomości (działki nr … i posadowionego na tej działce budynku mieszkalnego).

Podstawą umorzenia było to, iż nikt nie przystąpił do licytacji przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 9 kwietnia 2014 r. zgodnie z aktem notarialnym mąż Wnioskodawczyni dokonał darowizny przedmiotowej nieruchomości – działki … wraz z budynkiem mieszkalnym – na rzecz swojej siostry.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni wystąpiła z powództwem przeciwko siostrze męża o uznanie czynności prawnej za nieważną.

Wyrokiem z dnia 7 października 2015 r. Sąd Okręgowy uznał za bezskuteczną ww. umowę darowizny nieruchomości.

W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze licytacji publicznej ww. nieruchomość z zaliczeniem na poczet ceny nabycia części wierzytelności przysługującej jej wobec dłużnika (byłego męża).

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy postanowił zasądzić na rzecz Wnioskodawczyni ww. nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości – działki nr … wraz z budynkiem na niej posadowionym będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pomimo tego, iż na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości c) prawa wieczystego użytkowania gruntu to sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 10 ust. 6 ww. ustawy. Z ww. przepisu wynika, że w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej. Powyższe – według Wnioskodawczyni – bezsprzecznie stanowi, iż nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w dacie pierwotnego nabycia tj. w formie darowizny ustanowionej umową z dnia 2 października 1996 r., a dokonanej przez rodziców Wnioskodawczyni na jej rzecz i na rzecz jej małżonka do majątku wspólnego. Ponadto w trakcie trwającego małżeństwa małżonkowie wbudowali wspólnie budynek mieszkalny. Budynek został wybudowany przed dniem wydania orzeczenia o rozwodzie tj. 8 lutego 2008 r.

Dlatego też – w ocenie Wnioskodawczyni – dokonywane podziały majątkowe oraz inne czynności prawne (ugoda, unieważnienie darowizny) nie mogą decydować o dacie nabycia przez nią przedmiotowej nieruchomości. Były to tylko czynności regulacyjne pomiędzy małżonkami po ustaniu wspólności małżeńskiej i dokonywane były w ramach wzajemnych rozliczeń wspólnego majątku objętego małżeńskim ustrojem wspólności. Dlatego też Wnioskodawczyni uważa, że sprzedaż nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Jednocześnie wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości. Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci nabycia własności tej nieruchomości.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków lub wybudowanych w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nieruchomości lub nabytych do majątku wspólnego małżonków praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a-c, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków lub ich wybudowanie w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Nie można jednakże utożsamiać – jak czyni to Wnioskodawczyni – uregulowania zawartego w art. art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze zwolnieniami przedmiotowymi zawartymi w rozdziale 3 tej ustawy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego – 2 października 1996 r. aktem notarialnym rodzice dokonali na rzecz Wnioskodawczyni i jej ówczesnego małżonka do majątku wspólnego (małżeńska wspólność majątkowa) darowizny działki nr … o pow. 0,6998 m2. Małżonkowie wybudowali w trakcie trwania małżeństwa na przedmiotowej działce budynek mieszkalny. Dnia 8 lutego 2008 r. nastąpił rozwód pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem.

W dniu 13 stycznia 2010 r. przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda – podział majątku wspólnego – na mocy której ww. działkę (wraz z budynkiem na niej usytuowanym) otrzymał mąż Wnioskodawczyni w całości. W zamian za to zobowiązany został do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni kwoty 242.500 zł tytułem spłaty jej udziału w majątku wspólnym w terminie 1 roku od uprawomocnienia się postanowienia.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba, że w czasie trwania związku małżeńskiego:

1. małżonkowie zawarli małżeńską umowę majątkową,
2. z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie wspólności,
3. wspólność ustała z mocy prawa na skutek całkowitego lub częściowego ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków lub też ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.

Zgodnie z ogólną zasadą uregulowaną w art. 43 § 1 powołanego Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustanie wspólności ustawowej kreuje prawo małżonków do majątku wspólnego na zasadzie współwłasności w częściach ułamkowych, które z reguły jest stanem przejściowym i prowadzi do podziału tego majątku.

W przedmiotowej sprawie na mocy ugody sądowej ustanawiającej podział majątku wspólnego małżonków, sporządzonej w dniu 13 stycznia 2010 r., nieruchomość którą dnia 2 października 1996 r., rodzice Wnioskodawczyni przekazali w drodze darowizny na jej rzecz oraz na rzecz jej ówczesnego małżonka mąż Wnioskodawczyni nabył w całości z obowiązkiem dokonania spłaty.

Spłaty tej Wnioskodawczyni nie otrzymała, a postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne i postanowieniem z dnia 6 listopada 2013 r. zostało umorzone. W dniu 9 kwietnia 2014 r. mąż Wnioskodawczyni dokonał darowizny przedmiotowej nieruchomości na rzecz swojej siostry.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że na podstawie art. 527 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć (tzw. skarga pauliańska). Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności (art. 527 § 2 Kodeksu cywilnego).

Skarga pauliańska stanowi wyjątek od zasady prawa zobowiązaniowego, że stosunek obligacyjny powstaje pomiędzy jego stronami, gdyż uwzględnienie skargi pauliańskiej powoduje, że wierzyciel będzie mógł dochodzić swoich roszczeń nie bezpośrednio od dłużnika, a od osoby trzeciej – z którą dłużnik dokonał czynności krzywdzącej dla wierzyciela, a czynność prawna dłużnika utraci moc w stosunku do wierzyciela występującego ze skargą paulińską.

Aby wierzyciel mógł skorzystać z omawianej instytucji, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. istnienie wierzytelności,
2. dokonanie przez dłużnika z osobą trzecią czynności prawnej, na skutek której osoba ta uzyskała korzyść majątkową,
3. pokrzywdzenie wierzycieli,
4. działanie dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli,
5. wiedza lub możliwość (przy zachowaniu należytej staranności) dowiedzenia się o tym przez osobę trzecią.

W przypadku zaistnienia wszystkich przesłanek z art. 527 Kodeksu cywilnego dochodzi do uznania przez sąd czynności prawnej dłużnika z osobą trzecią, dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli, za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela, który czynność zaskarżył.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w wyniku uznania przez sąd danej czynności za bezskuteczną względem wierzyciela, uzyskuje on prawo do egzekucji z przedmiotów majątkowych osoby trzeciej, które na skutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły z majątku dłużnika albo do niego nie weszły.

Jak wskazała Wnioskodawczyni wyrokiem z dnia 7 października 2015 r. Sąd Okręgowy uznał za bezskuteczną umowę darowizny opisanej we wniosku nieruchomości zawartą pomiędzy jej byłym mężem, a jego siostrą. Następnie w dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze licytacji publicznej tę nieruchomość z zaliczeniem na poczet ceny nabycia części wierzytelności przysługującej jej wobec dłużnika (byłego męża), w związku z czym postanowieniem z dnia 2 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy postanowił o zasądzeniu na jej rzecz ww. nieruchomość.

Wobec powyższego wskazać należy, że z zgodnie z art. 998 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575 ze zm.) po uprawomocnieniu się przybicia i wykonaniu przez nabywcę warunków licytacyjnych lub postanowienia o ustaleniu ceny nabycia i wpłaceniu całej ceny przez Skarb Państwa sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności.

Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Przepis art. 791 stosuje się odpowiednio (art. 999 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Zatem na mocy wydanego przez Sąd postanowienia Wnioskodawczyni stała się powtórnie właścicielem nabytej nieruchomości.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem przepis ten ma zastosowanie tylko i wyłącznie do takich sytuacji, gdy odpłatnego zbycia nieruchomości dokonuje ten małżonek, który uzyskał nieruchomość wchodzącą w skład wspólności majątkowej małżeńskiej na skutek podziału majątku. Natomiast w przedmiotowej sprawie – na skutek ustania wspólności majątkowej i podziału majątku wspólnego – to były mąż Wnioskodawczyni otrzymał nieruchomość, natomiast Wnioskodawczyni nabyła ją kilka lat później na skutek licytacji.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że skoro postanowieniem z dnia 2 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy przysądził na rzecz Wnioskodawczyni własność ww. nieruchomości, to pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien być liczony od końca roku, w którym postanowienie to stało się prawomocne. Na skutek wydania tego postanowienia Wnioskodawczyni powtórnie nabyła własność przedmiotowej nieruchomości, która w wyniku podziału majątku wspólnego dokonanego w dniu 13 stycznia 2010 r. stała się wyłączną własnością jej małżonka.

W konsekwencji, jeżeli sprzedaż ww. nieruchomości nastąpi przed końcem 2024 r., to Wnioskodawczyni uzyska przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tą sprzedażą Wnioskodawczyni będzie zatem zobowiązana uiścić podatek dochodowy zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku jest - co wynika z treści art. 30e ust. 2 ww. ustawy - dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ww. ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Na mocy art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Stosownie do art. 30e ust. 5 tej ustawy, dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Zgodnie z art. 30e ust. 7 ww. ustawy, w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Mając na uwadze powyżej powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego wskazać należy, że Wnioskodawczyni powtórnie nabyła przedmiotową nieruchomość w dniu, w którym postanowienie Sądu z dnia 2 lipca 2019 r. – przysądzające na jej rzecz prawo własności nieruchomości – stało się prawomocne. Zatem odpłatne zbycie ww. nieruchomości przed upływem pięciu lat licząc od końca roku, w którym Wnioskodawczyni ponownie ją nabyła będzie stanowiło źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś Wnioskodawczyni będzie zobowiązana uiścić 19% podatek dochodowy obliczony według zasad opisanych w zacytowanych powyżej przepisach.

Końcowo wskazać należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni – począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpi odpłatne zbycie - przychód uzyskany ze zbycia ww. nieruchomości wydatkuje na cele mieszkaniowe wymienione w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mogła skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.