Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.558.2020.2.NF
z 14 stycznia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2020 r. (data wpływu 9 listopada 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania, że planowany aport będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
• zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przekazania w formie aportu budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2 – jest prawidłowe;
• zwolnienia od podatku VAT aportu budynków wybudowanych przez Dzierżawców – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że planowany aport będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przekazania w formie aportu budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2 oraz zwolnienia od podatku VAT aportu budynków wybudowanych przez Dzierżawców. Wniosek uzupełniono w dniu 7 stycznia 2021 r. pismem o doprecyzowanie przedstawionego opisu sprawy, przeformułowanie zadanego pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska oraz o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Miasto) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Miasto zamierza dokonać aportu niepieniężnego nieruchomości na rzecz Spółki z o.o., w której posiada 100% udziałów (dalej: Spółka).

Przedmiotem aportu mają być nieruchomości, o numerach ewidencyjnych 2 i 3. (…)

Nieruchomości o ww. numerach ewidencyjnych wraz z zabudowaniami zostały użyczone Spółce w grudniu 2018 r. Następnie w dniu 1 września 2020 r. pomiędzy Miastem a Spółką została podpisana umowa dzierżawy na czas nieoznaczony.

Zarówno wcześniejsza umowa użyczenia wraz z jej aneksem, jak i obowiązująca umowa dzierżawy, określają przedmiot dzierżawy jako część nieruchomości gruntowej (…), częściowo zabudowanej, składającej się z działek o numerach geodezyjnych nr 2 oraz 3 i następujących obiektów:

1. Budynek 1,
2. Budynek umywalni,
3. Budynek 2,
4. Budynek mieszkalny,
5. Budynek kotłowni,
6. Budynek portierni,
7. Budynek magazynu olei i smarów,
8. Hangar 1,
9. Wiata garażowa,
10. Hangar 2,
11. Budynek trafostacji,
12. Pozostałe elementy zagospodarowania zabudowanej części nieruchomości, tj.: ogrodzenia, żywopłoty, nawierzchnie utwardzone, oświetlenia zewnętrzne, elementy małej architektury, zespoły masztów, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz zbiorniki na paliwa płynne i gaz.
    
    

Jeszcze przed zawarciem umowy użyczenia na rzecz Spółki, Miasto wydzierżawiało poszczególne elementy nieruchomości różnym podmiotom trzecim. Po zawarciu umowy użyczenia Spółka stała się stroną umów dzierżawy w miejsce Miasta z jednym wyjątkiem. Wyjątek ten stanowi:

• dzierżawa nieruchomości o powierzchni 3250 m² zabudowanej budynkiem wielofunkcyjnym – oraz
• użyczenie części nieruchomości o powierzchni 2170 m², gdzie Miasto nadal jest stroną umowy z podmiotem trzecim.
  
  

Obowiązująca umowa dzierżawy między Miastem a Spółką nie daje Spółce w pełni prawa do rozporządzania towarem jak właściciel pomimo, iż:

1. zobowiązuje Spółkę do wykorzystywania nieruchomości na cele Spółki, którym jest prowadzenie działalności o charakterze użyteczności publicznej i wykonywanie zadań własnych Miasta, przy czym zmiana sposobu dzierżawy może nastąpić wyłącznie za zgodą Miasta;
2. uprawnia do zawierania we własnym imieniu i na własny rachunek umów najmu lub dzierżawy z podmiotami trzecimi;
3. upoważnia Spółkę do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;
4. uprawnia do rozbiórki budynków zlokalizowanych na nieruchomości, ale ściśle określonych, tj. wymienionych powyżej jako obiekty objęte umową dzierżawy z wyłączeniem budynków wymienionych w pkt 4, 8 i 11.
   
   

Spółka nie może jednak sama zbyć, tj. przenieść prawa własności żadnego z elementów nieruchomości na rzecz podmiotu trzeciego.

Ponadto z umowy dzierżawy wynika, że Spółka zobowiązuje się swoim kosztem i staraniem do dokonywania wszelkich napraw i remontów dotyczących przedmiotu dzierżawy i przestrzegania warunków bhp i ppoż. oraz utrzymania porządku i czystości na terenie dzierżawionym.

Zgodnie z umową dzierżawy w przypadku jej rozwiązania Miasto zatrzymuje nakłady poniesione przez Spółkę bez obowiązku zapłaty sumy odpowiadającej wartości ulepszeń.

Dalej należy wskazać, że dla przedmiotowej nieruchomości zostały uchwalone miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego (…).

Nieruchomość, którą stanowi działka o numerze 2 objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego i ma przeznaczenie U. – teren komunikacji lotniczej – oraz tereny zabudowy usługowej. Na działce tej jednak znajduje się budynek trafostacji wybudowany w roku 1983 i od tego czasu do dnia dzisiejszego jest używany. Miasto nie ponosiło nakładów na modernizację czy ulepszenie tego budynku.

Natomiast nieruchomość, którą stanowi działka nr 3 objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego zgodnie (…) w przeważającej mierze ma przeznaczenie U. – teren komunikacji lotniczej – oraz tereny zabudowy usługowej, ale również w niewielkiej części objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego (…) z przeznaczeniem A., B. – tereny dróg publicznych – drogi główne.

Zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dla działek położonych w strefie oznaczonej symbolem U. obowiązują następujące ustalenia:

1. teren komunikacji lotniczej – oraz tereny budowy usługowej, oznaczony jest symbolem U.;
2. przeznaczenie podstawowe terenu U. zabudowa i obiekty związane z lotniskiem i jego obsługą, zabudowa usługowa;
3. przeznaczenie uzupełniające terenu U. : parkingi, zieleń, drogi wewnętrzne, obiekty infrastruktury technicznej;
4. na terenach, na których dopuszcza się zabudowy obiektami budowlanymi, dopuszcza się sytuowanie urządzeń towarzyszących obiektom budowlanym.
   
   

Dalej należy zaznaczyć, że pomiędzy przeznaczeniem o symbolu U. – teren komunikacji lotniczej – oraz tereny zabudowy usługowej a terenem oznaczonym symbolami A., B. – tereny dróg publicznych – drogi główne występują linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania występują również pomiędzy jednostkami A. a B., pomimo iż obie te jednostki posiadają takie samo przeznaczenie, tj. tereny dróg publicznych – drogi główne. Jednak zgodnie z uchwałą (…) jednostki te mają określone różnice w zasadach zagospodarowania.

Dodatkowo wskazać należy, że w planie zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 3 o oznaczeniu U. nie zostało określone, w którym miejscu działka nr 3 jest przeznaczona pod lotnisko, a gdzie pod usługi, to oznacza że cały teren działki o oznaczeniu U. ma jednakowe przeznaczenie – tj. teren komunikacji lotniczej – oraz tereny zabudowy usługowej.

Nie mniej jednak należy zaznaczyć, że zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na rysunku planu są oznaczone graficznie obowiązujące ustalenia planu, w tym określono:

1. granice obszaru objętego planem miejscowym;
2. linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;
3. nieprzekraczalne linie zabudowy;
4. przeznaczenie terenu oznaczone symbolem literowym i numerem wyróżniającymi je spośród innych terenów;
5. (...).
   
   

Dlatego też podkreślenia wymaga, że działka nr 3 na obszarze oznaczonym U. nie posiada linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania, ale posiada nieprzekraczalną linie zabudowy, która wyznacza obszar, na którym dopuszczane jest wznoszenie budynków. Jednak poza nieprzekraczalną linią zabudowy, która wyznacza obszar, na którym dopuszczane jest wznoszenie budynków możliwe jest również zabudowanie działki infrastrukturą na cele działalności lotniczej.

Co istotne, należy zaznaczyć, że na działce nr 3 na obszarze oznaczonym U. posadowione są następujące budynki będące własnością Miasta:

Budynki wyżej wymienione mają być przedmiotem aportu (z opcją wyłączenia z aportu budynków wymienionych w poz. 6 i 7 w. tabeli) oraz budynek trafostacji posadowiony na działce nr 2.

Przedmiotowe nieruchomości użytkowane były do roku 2018 przez ówczesnego użytkownika nieruchomości, który korzystał z nich na mocy decyzji administracyjnej z roku 1971.

W roku 2018 na wniosek użytkownika doszło do wygaśnięcia użytkowania wpisanego w księdze wieczystej na ww. działkach. Tym samym Miasto od roku 2018 rozpoczęło używanie nieruchomości wyżej opisanych. Miasto nie miało prawa do odliczenia VAT od budynków wymienionych zarówno w tabeli, jak i od budynku trafostacji. Wymienione budynki nie były ulepszane przez Miasto. Miastu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Należy również zaznaczyć, że Spółka w trakcie trwania umowy użyczenia, a później umowy dzierżawy, poniosła wydatki na:

1. wykonanie ogrodzenia wewnętrznego;
2. remont hangaru (poz. 12 w powyższej tabeli);
3. modernizację instalacji wodociągowej;
4. modernizacja instalacji elektrycznej.
   
   

Przy czym ogrodzenie jest wykonane z siatki i nie jest uznane za budowlę, lecz za urządzenie budowlane. Natomiast remont hangaru nie przekracza 30% wartości początkowej tego obiektu. Dalej, koszty modernizacji istniejącej instalacji wodociągowej i instalacji elektrycznej Spółka traktuje jako wydatki na środki trwałe w budowie.

W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że nie dojdzie do rozliczenia nakładów pomiędzy Spółką a Miastem z tytułu wyżej wymienionych wydatków poniesionych przez Spółkę.

Ponadto podkreślenia wymaga fakt, że część działki nr 3 była/jest przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotów trzecich, w szczególności dotyczy to trzech różnych podmiotów zwanych dalej: Dzierżawcami (Poddzierżawcami).

Obecnie, jak już wyżej wskazano, obowiązuje umowa dzierżawy podpisana pomiędzy Miastem a Spółką, zgodnie z którą to umową Spółka stała się stroną dalszych umów dzierżawy (poddzierżawy) w miejsce Miasta.

Dzierżawcy na podstawie umów dzierżawy mogli ubiegać się o pozwolenia na budowę i to uczynili. Z własnych środków wybudowali budynki na dzierżawionym gruncie.

W ten sposób na działce nr 3 znajdują się trzy budynki, które nie są wymienione w tabeli i pozostają we władaniu Dzierżawców (Poddzierżawców).

Dwa budynki zostały wybudowane i przyjęte do używania więcej niż dwa lata przed planowanym aportem, natomiast jeden budynek został wybudowany i przyjęty do używania w roku 2020.

Przed dokonaniem aportu nie dojdzie jednak do rozliczenia się z nakładów z tytułu wybudowania budynków pomiędzy Miastem a Dzierżawcami (Poddzierżawcami). Tym samym Miasto nie miało i nie będzie mieć prawa do odliczenia podatku naliczonego od budowy budynków postawionych przez Dzierżawców.

Po dokonaniu aportu działki nr 3 na rzecz Spółki dotychczasowe umowy dzierżaw (poddzierżaw) będą przedmiotem umów dzierżawy z tymi samym Dzierżawcami i oni nadal będą korzystać z obiektów, które wybudowali z własnych środków.

Dalej również należy zaznaczyć, że część działki nr 3, jak wyżej wskazano, ujęta jest w planie zagospodarowania przestrzennego jako jednostki A. i B. z przeznaczeniem – tereny dróg publicznych – drogi główne.

Teren oznaczony na rysunku planu symbolem A. jest zabudowany budynkiem portierni. Budynek portierni jest trwale z gruntem związany. Przedmiotowy budynek (poz. 8 w tabeli) został oddany do użytkowania w roku 1968. Miasto nie miało prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od budowy. Miasto nie ponosiło wydatków na ulepszenie budynku. Ponadto Miasto jest również właścicielem 2 wjazdów o nawierzchni asfaltowej, które uznane są za budowle – wybudowane były ok. 40 lat temu i przez cały czas od momentu ich wybudowania są używane. Miasto nie miało prawa do odliczenia podatku naliczonego od budowy tych wjazdów oraz wjazdy te nie były modernizowane ani ulepszane przez Miasto.

Natomiast teren oznaczony na rysunku planu symbolem B. na działce 3 jest niezabudowany.

Miasto nie wykorzystywało przedmiotowych nieruchomości wyłącznie do czynności zwolnionych od VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 7 stycznia 2021 r. Miasto wskazało, że:

1. Spółka nie będzie zobligowana do jakiegokolwiek dodatkowego świadczenia względem Miasta z tytułu otrzymanego aportu.
2. Budynki/budowle znajdujące się na działce nr 2 i 3 w tym wymienione w tabeli we wniosku o interpretację indywidulaną w poz. od 1-11 nie były ulepszane przez Spółkę. Jednak budynek wskazany w poz. 10 tabeli był ulepszany przez obecnego Dzierżawcę a nakłady na ulepszenie przez niego poniesione przekroczyły 30% wartości początkowej, obiekt po poniesionych nakładach został przyjęty do użytkowania w roku 2020. Dzierżawca nie będzie rozliczać się z Miastem z poniesionych nakładów.
   W odpowiedzi na pytanie „Czy wydatki takie ponoszone były również przez ówczesnego użytkownika nieruchomości?” Miasto informuje, że nie posiada takiej wiedzy, jednak od momentu wygaśnięcia użytkowania wpisanego w księdze wieczystej do momentu planowanego aportu upłynie okres dłuższy niż dwa lata, tym samym należy uznać, że nawet w sytuacji gdyby ówczesny użytkownik ponosił nakłady na ulepszenie i przekroczyły one co najmniej 30% wartości początkowej to i tak dostawa nieruchomości, z wyjątkiem budynku wskazanego w poz. 10 tabeli, w ramach aportu nastąpi po pierwszym zasiedleniu dla którego upłynął okres dłuższy niż dwa lata będzie spełniona.
3. Data planowanego aportu nieruchomości na rzecz Spółki uzależniona jest od otrzymania interpretacji indywidualnej, w celu prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług od opisanej transakcji z Urzędem Skarbowym. Wobec powyższego należy przyjąć, że jeśli po otrzymaniu indywidualnej interpretacji Rada Miejska podejmie pozytywną uchwałę to w terminie 3 miesięcy od jej podjęcia dojdzie do aportu na rzecz Spółki.
4. O ile Organ pyta o ewentualne ulepszenia stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej w odniesieniu do budynków/budowli w powiązaniu z pytaniem drugim, Miasto udziela informacji, że budynki/budowle nie były i do czasu aportu nie będą ulepszane przez Spółkę ani przez Miasto w sposób, który doprowadzi do przekroczenia ulepszenia o co najmniej 30% ich wartości początkowej. Natomiast jak wskazano w odpowiedzi na pyt. 2, obecny Dzierżawca poniósł nakłady na ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej, obiekt po poniesionych nakładach został przyjęty do użytkowania w roku 2020 Dzierżawca nie będzie rozliczać się z Miastem z poniesionych nakładów.
5. W stosunku do budynków opisanych we wniosku o interpretację indywidualną posadowionych na działkach nr 2 i 3 upłynął okres dłuższy niż dwa lata od oddania do użytkowania z wyłączeniem budynku wzniesionego na działce nr 3 przez Dzierżawcę (Poddzierżawcę), oraz budynku z poz. 10 tabeli, które zostały przyjęte do użytkowania w roku 2020 i dla których okres pomiędzy przyjęciem do użytkowania a planowanym aportem będzie krótszy niż dwa lata.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 7 stycznia 2021 r.).

1. Czy planowany aport nieruchomości opisany jako zdarzenie przyszłe podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy do opisanego we wniosku planowanego aportu nieruchomości, będzie miało zastosowanie:
   1. zwolnienie od podatku od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT dla budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz dwóch budynków wybudowanych przez Dzierżawców (Poddzierżawców) przyjętych przez nich do używania więcej niż dwa lata przed planowanym aportem, jak również do budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2;
   2. zwolnienie od podatku od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy VAT dla budynku wzniesionego na działce nr 3 przez Dzierżawcę (Poddzierżawcę) w roku 2020 dla którego okres pomiędzy przyjęciem do używania a planowanym aportem będzie krótszy niż dwa lata.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, planowany aport nieruchomości opisany jako zdarzenie przyszłe podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stanowisko Miasta w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług jest następujące:

Zbycie w ramach aportu nieruchomości określonej działką nr 2 należy potraktować jako zbycie budynku (trafostacji) trwale z gruntem związanego po pierwszym zasiedleniu, dla którego upłynął okres dłuższy niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia, a zatem będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm. zwanej dalej ustawą) wraz z gruntem.

Zbycie w ramach aportu nieruchomości oznaczonej jako działka nr 3 należy rozpatrywać z podziałem na części i tak część działki nr 3 zabudowanej wymienionymi w opisie zdarzenia przyszłego w tabeli w poz. 1-7 i 9-12 budynkami, posadowionymi na tej części działki określonej w planie zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem pod tereny komunikacji lotniczej - oraz tereny zabudowy usługowej oznaczonej jako U., należy – w ramach aportu – traktować jako dostawę 11 różnych budynków, każdy trwale z gruntem związany, po pierwszym zasiedleniu dla których minął okres dwóch lat od pierwszego zasiedlenia, a zatem będzie korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy wraz z gruntem o przeznaczeniu pod tereny komunikacji lotniczej – oraz tereny zabudowy usługowej.

Natomiast w przypadku trzech budynków wybudowanych przez Dzierżawców (Poddzierżawców), pomimo że z punktu widzenia kodeksu cywilnego dojdzie do ich zbycia, to z punktu widzenia ekonomicznego nadal Dzierżawcy (Poddzierżawcy) będą mieli nad nimi władztwo ekonomiczne.

Jednak dla określenia skutków w rozliczeniu VAT, Miasto uznaje, że powinno potraktować owo zbycie jako dostawę budynków trwale z gruntem związanych. Przy czym dwa budynki, które używane będą, na moment aportu, dłużej niż dwa lata od ich przyjęcia do używania przez Dzierżawców (Poddzierżawców) korzystać będzie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Dalej, budynek, który przyjęty został do używania przez jednego z Dzierżawców (Poddzierżawców) w okresie krótszym niż dwa lata przed dokonaniem aportu, z racji nie rozliczenia się z poniesionych nakładów pomiędzy Dzierżawcą (Poddzierżawcą) a Miastem i tym samym brakiem prawa do odliczenia podatku naliczonego od budowy tego budynku, korzystać będzie ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Natomiast pozostałą część działki nr 3 ujętą w planie zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem A., B. – tereny dróg publicznych – drogi główne należy rozpatrywać odrębnie, gdyż ta część działki posiada, według planu zagospodarowania przestrzennego, odrębne przeznaczenie oraz posiada linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Nie mniej jednak część działki nr 3 z oznaczeniem A. z racji tego, że jest zabudowana budynkiem (portiernia) i budowlami (wjazdy) powinna stanowić dostawę budynku i budowli korzystającą ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Miasto stoi na stanowisku, że budynek jak i budowla, spełniać będą warunki uznania za dostawę po pierwszym zasiedleniu, dla którego upłynął okres dłuższy niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• uznania, że planowany aport będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe;
• zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przekazania w formie aportu budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2 – jest prawidłowe;
• zwolnienia od podatku VAT aportu budynków wybudowanych przez Dzierżawców – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt, jak i budynki i budowle spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W tym miejscu należy wskazać, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy. Tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów, a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.
  
  

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Miasto jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Miasto zamierza dokonać aportu niepieniężnego nieruchomości na rzecz Spółki z o.o., w której posiada 100% udziałów.

Przedmiotem aportu mają być nieruchomości, o numerach ewidencyjnych 2 i 3. Nieruchomości o ww. numerach ewidencyjnych wraz z zabudowaniami zostały użyczone Spółce w grudniu 2018 r. Następnie w dniu 1 września 2020 r. pomiędzy Miastem a Spółką została podpisana umowa dzierżawy na czas nieoznaczony.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii uznania, że planowany aport nieruchomości opisany jako zdarzenie przyszłe podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odpowiedzi na powyższe należy wskazać, że wyłączeniem od opodatkowania nie są objęte czynności realizowane przez jednostki samorządu terytorialnego, wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Tym samym w analizowanej sprawie, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż aport nieruchomości przez Miasto do Spółki będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), to w tej sytuacji Miasto będzie występowało w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji czynność wniesienia aportem nieruchomości na rzecz Spółki będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatna dostawa towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy. Miasto w tym przypadku nie będzie korzystało z wyłączenia od opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, lecz wystąpi jako podatnik zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, planowany aport nieruchomości opisany jako zdarzenie przyszłe podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Ponadto, Wnioskodawca powziął również wątpliwości w zakresie ustalenia, czy w okolicznościach niniejszej sprawy zastosowanie będzie miało zwolnienie od podatku od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla aportu: budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12, jak również do budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2 oraz budynków wybudowanych przez Dzierżawców (Poddzierżawców).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub jego część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków lub budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług, jak opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

W odniesieniu do budynków wybudowanych przez Dzierżawców na działce nr 3 tut. organ wskazuje, że wyjaśniając wątpliwości Wnioskodawcy w tym zakresie należy odnieść się do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, zgodnie z którym rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są częścią powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, że na gruncie polskiego prawa (cywilnego, ale również podatkowego) można wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

• grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),
• budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),
• części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).
  
  

Stosownie natomiast do art. 47 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Na mocy art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Natomiast w świetle art. 191 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli los prawny rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą „superficies solo cedit”, gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie istniejących budynków lub budowli) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową.

Z okoliczności sprawy wynika, że na działce nr 3 zostały wybudowane przez Dzierżawców (Poddzierżawców) z własnych środków trzy budynki. Jak wskazuje Wnioskodawca nie dojdzie między nim a Dzierżawcami (Poddzierżawcami) do rozliczenia się z nakładów.

W tej sytuacji rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie aspekt cywilnoprawny, lecz podatkowoprawny.

W konsekwencji w tej sytuacji w odniesieniu do części działki nr 3 ze strony Wnioskodawcy na gruncie prawa podatkowego nastąpi sprzedaż wyłącznie gruntu, a nie obiektów (budynków) znajdujących się na działce, gdyż – jak wynika z treści wniosku – Wnioskodawca jest właścicielem wyłącznie gruntu, natomiast ww. obiekty położone na przedmiotowej działce stanowią odrębną ekonomiczną własność ich właścicieli i w istocie nie będą stanowiły przedmiotu dostawy. Przedmiotowe budynki nie są w ekonomicznym posiadaniu Wnioskodawcy i Wnioskodawca jako dostawca nie nabył prawa do dysponowania tymi nakładami jak właściciel. Prawo to – do czasu rozliczenia nakładów – jest po stronie ich właścicieli, którzy wybudowali je z własnych środków bez udziału Wnioskodawcy. Zatem w tym przypadku nie wystąpi dostawa towarów, jakimi są obiekty w postaci budynków, w rozumieniu przepisów ustawy, gdyż od momentu ich wybudowania właściciele dysponują nimi (w sensie ekonomicznym i prawnym), tj. stanowią one przedmioty ich własności, pomimo że obiekty wzniesione przez Dzierżawców (Poddzierżawców) mogą być trwale związane z gruntem nie staną się one jednym przedmiotem własności razem z gruntem, na którym są posadowione.

Skoro w takiej sytuacji przedmiotem sprzedaży będzie jedynie grunt a nie budynki na nim postanowione, to należy wskazać, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10, pkt 10a ustawy, nie będą miały zastosowania w odniesieniu do trzech budynków wybudowanych przez Dzierżawców (Poddzierżawców).

Tym samym, mając na uwadze powyższe należy wskazać, że przedmiotem dostawy w odniesieniu do części działki nr 3 zabudowanej budynkami wybudowanymi przez Dzierżawców (Poddzierżawców) będzie jedynie grunt znajdujący się pod tymi nakładami, gdyż Wnioskodawca jest jego właścicielem, natomiast budynki te nie będą przedmiotem dostawy w rozumieniu ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym Miasto uznaje, że powinno potraktować owo zbycie jako dostawę budynków trwale z gruntem związanych korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy, należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących ustalenia, czy zastosowanie będzie miało zwolnienie od podatku od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla aportu budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2, należy wskazać.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że działka nr 3 zabudowana jest m.in. budynkami przedstawionymi w tabeli w poz. od 1 do 12. Przedmiotowe nieruchomości użytkowane były do roku 2018 przez ówczesnego użytkownika nieruchomości. W roku 2018 Miasto rozpoczęło używanie tej nieruchomości. Nieruchomość wraz z zabudowaniami została użyczona w Spółce w grudniu 2018 r., a w dniu 1 września 2020 r. została ze Spółką zawarta umowa dzierżawy.

Jak wskazał Wnioskodawca następujące budynki (poz. 1-9 oraz poz. 11 tabeli) budynek 1, umywalni, budynek 2, mieszkalny, kotłowni, budynek wielofunkcyjny, wieża, budynek portierni, magazynu olei i smarów oraz wiata garażowa, a także budynek trafostacji posadowiony na działce nr 2 nie były ulepszane przez Miasto ani przez Spółkę. Spółka poniosła nakłady na remont hangaru (poz. 12 tabeli), który nie przekroczył 30% wartości początkowej tego obiektu. Ponadto, budynek wskazany w poz. 10 tabeli (hangar 1) był ulepszany przez obecnego Dzierżawcę, a nakłady na ulepszenie przez niego poniesione przekroczyły 30% wartości początkowej. Jednak, jak wynika ze wskazania Wnioskodawcy, nie dojdzie do rozliczenia nakładów pomiędzy Miastem a Spółką oraz pomiędzy Miastem a Dzierżawcą.

W celu wyjaśnienia, czy w odniesieniu do dostawy w formie aportu ww. budynków będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, należy rozstrzygnąć, czy i kiedy doszło do pierwszego zasiedlenia poszczególnych budynków.

Odnosząc się do nakładów poniesionych przez Dzierżawcę należy wskazać, że zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego. W świetle tego przepisu, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższego przepisu wynika, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Jak stanowi art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Jak wynika z powyższego, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zgodnie z art. 694 Kodeksu cywilnego, do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (…).

W myśl art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających, jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży nieruchomości.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie na rozstrzygnięcie kwestii pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy, pozostają bez wpływu nakłady które były ponoszone przez Dzierżawcę na ulepszenie budynku (poz. 10 tabeli), bowiem nie zostaną one rozliczone między Wnioskodawcą a Dzierżawcą przed dokonaniem aportu – a więc nie będą przedmiotem zbycia (przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa (oraz ich wykładnię) należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12, jak również do budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2, doszło już do ich pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Jednocześnie od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu planowanej dostawy w postaci aportu budynków upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Tym samym, w odniesieniu do opisanego we wniosku planowanego aportu nieruchomości, będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12, jak również do budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2.

Stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy, również zbycie gruntu, na których posadowione są ww. budynki, także będzie korzystało ze zwolnienia od podatku.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Dodatkowo wskazać należy, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej uznania, że planowany aport będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy przekazania w formie aportu budynków posadowionych na działce nr 3 wymienionych w tabeli w poz. od 1 do 12 oraz budynku trafostacji posadowionego na działce nr 2 oraz zwolnienia od podatku VAT aportu budynków wybudowanych przez Dzierżawców. Natomiast pozostała część wniosku dotycząca możliwości zastosowania stawki podstawowej w wysokości 23% dla aportu nieruchomości stanowiącej część działki nr 3 oznaczonej symbolem B. (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2c) została rozstrzygnięta w postanowieniu o odmowie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (…).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.