2021.03.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.549.2020.2.BG
z 2 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2020 r. (data wpływu do Organu 16 grudnia 2020 r.) uzupełnionym 8 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy usługi organizacji targów należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy usługi organizacji targów należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust 1 ustawy o CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 stycznia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.549.2020.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 8 lutego 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka działa jako dystrybutor komponentów (…); prowadzi także ich sprzedaż hurtową . Wnioskodawca działa także poza granicami Polski.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz chęcią pozyskania nowych kontrahentów, także zagranicznych (a tym samym zwiększenia wolumenu sprzedaży), Spółka podejmuje różnego rodzaju działania promocyjne. W ich ramach bierze m.in. udział targach branżowych, organizowanych poza granicami Polski.

W związku ze wspomnianymi targami, Spółka nabywa od zagranicznych podmiotów szereg usług związanych z przygotowaniem i obsługą stoiska, z którego ma ona korzystać. Odnosząc się do powyższego, Wnioskodawca nabywa następujące usługi / ponosi koszty, takie jak:

usługi

Spółka wskazuje, że potencjalnie możliwe jest nabycie innych usług, które jednak zawsze związane będą z organizacją targów / stoiska targowego.

W związku z organizacją targów, ich organizatorzy (podmioty zagraniczne) wysyłają zazwyczaj do Spółki formularz lub kwestionariusz (w wersji papierowej bądź elektronicznej), który następie jest wypełniany przez pracownika Wnioskodawcy. W kwestionariuszu pracownik wskazuje zapotrzebowanie Spółki na konkretne świadczenia związane z organizacją targów (np. wynajem mebli, niezbędnego sprzętu, usługi sprzątania itp.).

Zgłoszone świadczenia (zapotrzebowanie) zazwyczaj w całości mogą być spełnione przez organizatora targów. W sytuacji gdy jednak nie jest to możliwe, organizator wskazuje zazwyczaj listę firm, które dane świadczenie mogą spełnić (podmioty zagraniczne). Spółka zazwyczaj korzysta z usługodawców wskazanych przez organizatora (jeżeli organizator nie jest w stanie wykonać niektórych świadczeń). Usługodawcy ci wystawiają następnie faktury na rzecz Spółki. Wskazane świadczenia nabywane przez Wnioskodawcę zawsze są jednak związane z organizowanymi targami. Z punktu widzenia Spółki wyświadczone usługi (niezależnie, czy przez organizatora targów, czy podmiot przez niego wskazany) stanowią dla Wnioskodawcy de facto jedną usługę, jedno świadczenie, związane z targami.

Wszystkie wskazane świadczenia nabywane są od różnych podmiotów z całego świata (przede wszystkim jednak od zagranicznych osób prawnych).

W uzupełnieniu do wniosku z 29 stycznia 2021 r. w pkt 1 - 9 wskazano podmioty i dane identyfikacyjne podmiotów biorących udział w transakcji.

Nabycie usług / poniesienie kosztów związanych z udziałem w targach dokumentowane jest fakturami wystawionymi przez zagranicznych kontrahentów. Wnioskodawca otrzymuje trzy rodzaje faktur:

faktury, na których wskazana jest jedna pozycja, opisana np. jako „opłata za udział w targach”, „usługa targowa” lub „wynajem miejsca wystawienniczego”,
faktury, na których znajduje się kilka pozycji, tj. wyszczególnione świadczenia lub usługi (wskazane w pozycjach 1-14 stanu faktycznego) - składają się one w rzeczywistości na usługę targową, wszystkie świadczone są przez jednego kontrahenta,
faktury odnoszące się do jednych targów (jednego wydarzenia), wystawione przez różnych kontrahentów wykonujących różne świadczenia (związane z targami).

Wnioskodawca zaznacza, że wskazanie na fakturze poszczególnych świadczeń nie ma dla niego istotnego znaczenia, albowiem dla Spółki całość wskazanych na fakturze świadczeń wchodzi w istocie w skład usługi targowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy usługi organizacji targów, wskazane w stanie faktycznym należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”)?
Czy w razie uznania stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania pierwszego za nieprawidłowe, w sytuacji, gdy Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji podmiotu świadczącego na jej rzecz usługi związane z targami, jest ona zwolniona w stosunku do nabywanych świadczeń z obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Spółki, płatności dokonywane na rzecz nierezydentów związane z uczestnictwem Wnioskodawcy w targach zagranicznych nie są wypłatami z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z czym nie podlegają one poborowi zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Świadczenia wykonywane na rzecz Spółki nie są także świadczeniami o charakterze podobnym do czynności wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności do usług reklamowych. Opłaty za usługi związane z targami nie są także dla zagranicznego kontrahenta przychodami z tytułu użytkowania urządzenia handlowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższa regulacja odnosi się do ogólnej zasady dotyczącej ograniczonego obowiązku podatkowego. W jej myśl państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą dochody, które w państwie tym powstały, niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu.

W odniesieniu do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu - działa on w charakterze płatnika podatku.

Podlegające opodatkowaniu rodzaje należności zostały określone m.in. w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów:

Powyższe przepisy - zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT - stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: „UPO”) albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub UPO, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Mając na uwadze brzmienie przytoczonych regulacji, raz jeszcze zaznaczyć należy, że zryczałtowanemu podatkowi podlegają m.in. usługi wskazane w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Aby zatem usługi targowe nabywane przez Wnioskodawcę objęte były obowiązkiem poboru zryczałtowanego podatku, powinno dać się je zakwalifikować do któregokolwiek ze świadczeń wskazanych w powyższych artykułach, ponieważ - co wynika z ustawy, ale także literatury i orzecznictwa - rodzaj świadczeń podlegających zryczałtowanemu podatkowi powinien wynikać wprost z ustawy. W ocenie Spółki świadczeniami, do których potencjalnie zakwalifikowane mogłyby zostać nabywane przez nią usługi targowe, są wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usługi reklamowe (lub usługi o podobnym charakterze) oraz wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychody z tytułu użytkowania urządzenia handlowego.

W ocenie Spółki jednak, świadczonych na jej rzecz usług związanych z targami nie można przypisać do żadnej z tych kategorii, w związku z czym nie podlegają one obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku.

W odniesieniu do definicji reklamy - zgodnie z orzecznictwem oraz stanowiskami organów interpretacyjnych - pod uwagę należy wziąć przede wszystkim jej słownikowe znaczenie. Reklama - zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/) - to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast pojęcie „reklama” wg Słownika języka polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. o sygn. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30). Powyższe wskazane zostało przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-1.4010.81.2020.2.ŚS z 15 maja 2020 r.

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy. Powyższe wskazane zostało przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT z 2 grudnia 2019 r.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Natomiast „Mały słownik języka polskiego” definiuje marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420). Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z 18 czerwca 2010 r. sygn. akt VIII SA/Wa 204/10 stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należy, że usługi nabywane od zagranicznych kontrahentów polegają w gruncie rzeczy na przygotowaniu i udostępnieniu Wnioskodawcy stoiska na danych targach. Sam zaś udział Spółki w targach nakierowany jest na prezentację swoich produktów wobec potencjalnych nabywców. W tak przedstawionej sytuacji, w ocenie Wnioskodawcy, nie mamy do czynienia z usługami reklamowymi, co znajduje odzwierciedlenie np. w interpretacji 0111-KDIB1-1.4010.81.2020.2.ŚS z 15 maja 2020 r., gdzie Organ potwierdził stanowisko zajęte przez Wnioskodawcę, wskazujące, że „Odnosząc więc powołane wcześniej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że Usługi o których mowa, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota Usług nabywanych przez Wnioskodawcę od Organizatorów targów nie polega na reklamie, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to sam Wnioskodawca, jako jego uczestnik, może prezentować świadczone przez siebie usługi”.

W przywołanej interpretacji 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT z 2 grudnia 2019 r., Organ wskazał, że „W pierwszej kolejności odnosząc powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, że usługi o których mowa we wniosku, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota ww. usług nabywanych przez Wnioskodawcę od kontrahentów niemieckich, nie polega na świadczeniu usług reklamowych, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to Wnioskodawca, jako jego uczestnik może reklamować świadczone przez siebie usługi. Tym samym marketing, o którym mowa we wniosku, stanowiący jedyny element usług świadczonych na rzecz Wnioskodawcy, związanych z zapewnieniem mu udziału w targach, należy wiązać nie ze świadczeniem usług reklamowych, lecz z informowaniem o fakcie uczestnictwa Wnioskodawcy w targach”.

Podsumowując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, świadczenia nabywane od podmiotów zagranicznych w związku z organizacją targów nie stanowią usług reklamowych ani usług o podobnym do nich charakterze.

Wnioskodawca wskazuje również, iż w przedstawionej sytuacji nie mamy do czynienia również z przychodami z użytkowania urządzenia handlowego (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT).

Jak wskazał Organ interpretacyjny w piśmie 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT z 2 grudnia 2019 r., „W ustawie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie handlowe”. Niezbędnym jest zatem w tym zakresie odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „handlowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Przymiotnik „handlowy” oznacza natomiast „odnoszący się do handlu jako obrotu towarami, podlegający na kupnie - sprzedaży „Mały Słownik Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1994 r. str. 247)”.

Ten sam organ stwierdził, że „przychody z tytułu organizacji stoiska na targach turystycznych, czy też z tytułu uczestnictwa w targach turystycznych, obejmujące należności za przykładowo udostępnienie stojaka narożnego, udostępnienie pakietu stojaków, udostępnienie pakietu wyposażenia, zamykanego kontenera, wieszaka na ubrania, krzesła, wieszaka barowego - nie są przychodami z tytułu użytkowania urządzenia handlowego”.

Niemalże identyczna argumentacja przedstawiona została przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji IBPBI/2/423-1395/14/BG z 18 lutego 2015 r. Organ stwierdził (odwołując się także do kwestii usług reklamowych i o podobnym charakterze) iż: „W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody z tytułu organizacji uczestnictwa w targach (wynajem powierzchni wystawowej, przygotowanie stoiska targowego, wpis do katalogu wystawców) nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (jako przychody z tytułu użytkowania urządzenia handlowego) a tym samym nie stanowią należności licencyjnej w świetle art. 12 umowy polsko -niemieckiej i art. 13 umowy polsko-amerykańskiej. Ponadto z cyt. art. 21 ust. 1 pkt 2a updop wynika, że należności płacone za organizację uczestnictwa w targach nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń wymienionych w tym przepisie w szczególności do usług reklamowych. Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu ww. usług nie są objęte zakresem przedmiotowym ww. przepisów”.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie także w interpretacji IBPBI/2/423-662/14/BG Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 sierpnia 2014 r., gdzie wskazał on: „W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu organizacji stanowisk targowych lub wystawowych nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop jako użytkowanie urządzenia handlowego a tym samym nie stanowią należności licencyjnej w świetle art. 12 polsko - duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty należności na rzecz spółki duńskiej z tytułu organizacji stoisk targowych nie jest obowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 updop do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie przepisów updop”.

Podsumowując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy świadczenia nabywane od podmiotów zagranicznych w związku z organizacją targów nie stanowią użytkowania urządzenia handlowego. Odnosząc się zaś do całokształtu usług nabywanych od zagranicznych kontrahentów w związku z targami, stwierdzić należy, że mają one de facto charakter kompleksowy, złożony. Dla Wnioskodawcy nie ma znaczenia, czy na otrzymanej od kontrahenta fakturze wskazana jest tylko jedna pozycja odnosząca się do usługi targowej, czy też na fakturze wyszczególnione są poszczególne pozycje, poszczególne świadczenia, które zostały na rzecz Spółki wykonane. W obu bowiem przypadkach wyświadczone usługi mają dla Wnioskodawcy charakter usługi targowej. Zdaniem Spółki w identyczny sposób należy się odnieść do sytuacji, gdy to podmiot inny niż organizator (podmiot wskazany przez organizatora) spełnia świadczenia związane z organizacją targów. Innymi słowy, w ocenie Wnioskodawcy, niezależnie od tego jaką fakturę (faktury) otrzyma Spółka w związku z odbywającymi się targami, mamy do czynienia z usługami kompleksowymi.

Uznanie usług targowych za usługę kompleksową (niezależnie od tego, czy na fakturze wskazana została jedna pozycja czy też szereg świadczeń) znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych. Uznać należy, że jeśli usługa składa się z kilku elementów składowych, to jest ona dla podatnika jedną niepodzielną usługą, transakcją. W przedstawionej sytuacji nie mamy bowiem do czynienia z niezależnymi, równorzędnymi usługami. Żadne ze świadczeń częściowych nie ma znaczenia gospodarczego po wyłączeniu go z całości usługi.

Przykładem potwierdzającym powyższe może być interpretacja 0111-KDIB1-1.4010.81.2020.2.ŚS z 15 maja 2020 r., w której Organ potwierdził poprawność stanowiska zaprezentowanego przez Wnioskodawcę, który wskazał: „Zauważyć bowiem wypada, że niezależnie od tego, czy wspomniane składniki majątku udostępniane Wnioskodawcy mogą zostać uznane za urządzenie handlowe, udostępnianie tego wyposażenia nie stanowi istoty umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Organizatorami targów, lecz stanowi cześć/element składowy usługi związanej z zapewnieniem Wnioskodawcy możliwości udziału w targach”.

W zaprezentowanej interpretacji podatnik rozwija swoją argumentację: „Należy także dodać, że usługa organizacji targów jest pewną złożoną, niepodzielną transakcją. Chociaż, tak jak Usługi opisane w stanie faktycznym, składa się z kilku elementów składowych, to jednak w ocenie Wnioskodawcy nie można uznać, że jest ona złożona z kilku niezależnych (samoistnych) usług. Stąd, jako całość, nie mieści się w zakresie normowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Odnosi się także do sposobu opodatkowania takich usług: „W doktrynie i praktyce podatkowej wypracowano mechanizmy stosowania podatku u źródła odnośnie do usług złożonych. Przyjmuje się, że jeżeli w danej usłudze istnieje świadczenie przeważające, to ono decyduje o opodatkowaniu bądź nie całej ceny za taką usługę. Jeżeli natomiast świadczenia mają charakter równorzędny, lecz są objęte jedną ceną, to cenę taką należy podzielić i opodatkować w sposób właściwy dla każdej z jej części (tak np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r., Znak: IPPB5/423-133/10-4/AJ)”.

Podobne wnioski wysnuć można z interpretacji 0111-KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT z 2 grudnia 2019 r., gdzie Organ wskazał: „Zauważyć bowiem należy, że niezależnie od tego czy ww. składniki majątku udostępniane Wnioskodawcy mogą zostać uznane za urządzenie przemysłowe udostępnianie wskazanego we wniosku wyposażenia związanego z uczestnictwem Wnioskodawcy w targach, nie stanowi istoty umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotami organizującymi targi, lecz stanowi cześć/element składowy usługi związanej z zapewnieniem Wnioskodawcy możliwości udziału w targach”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zaznaczyć należy, że w przypadku wszelkich świadczeń na rzecz Wnioskodawcy związanych z organizacją targów, mamy do czynienia z usługami kompleksowymi.

Podsumowując, nabywanych przez Spółkę usług targowych nie można uznać za usługi reklamowe lub o podobnym do nich charakterze, nie są to także usługi związane z użytkowaniem urządzenia handlowego, a zatem nie stanowią one czynności wskazanych w art. 21 ust. 1, skutkiem czego nie podlegają poborowi zryczałtowanego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z uwagi na to, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objęcia zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych usługi organizacji targów (pytanie nr 1) uznano za prawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2 w zakresie zwolnienia z obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w sytuacji dysponowania przez Spółkę certyfikatem rezydencji podmiotu świadczącego na jej usługi związanej organizacją targów stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin