Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.873.2020.1.MT
z 1 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2020 r. (data wpływu 31 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• rozliczenia przychodów i kosztów zakładu budowlanego dotyczących 2018 r. w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r.– jest nieprawidłowe,
  

• określenia podstawy obliczenia daniny solidarnościowej – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia przychodów i kosztów zakładu dotyczących lat 2018-2019.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Niemiec oraz jedynym komandytariuszem niemieckiej spółki osobowej - spółki komandytowej (dalej: Spółka). Komplementariuszem tej samej Spółki jest natomiast niemiecka spółka kapitałowa (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością - GmbH).

Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zakład prowadzi działalność w zakresie przygotowania planów budowlanych, planowania budowy, nadzoru budowlanego, odbiorów technicznych. Obecnie zakład spełnia definicję określoną w art. 5 ust. 1 i ust. 2 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (dalej: UPO) – jest on stałą placówką spółki komandytowej (biuro). Zakład obecnie zatrudnia pracowników, dysponuje powierzchnią biurową oraz wyposażeniem niezbędnym do prowadzenia działalności w ww. zakresie oraz ma charakter stały, cechujący się trwałością i ciągłością.

Spółka rozpoczęła prowadzenie działalności na terytorium Polski w styczniu 2018 r. Nie dysponowała wówczas stałą placówką, nie zatrudniała pracowników i nie miała stałego charakteru.

Świadczyła usługi na rzecz polskiego kontrahenta na placu budowy. W konsekwencji, po dwunastu miesiącach trwania prac, w styczniu 2019 r. (również wówczas Spółka nie posiadała na terytorium Polski zakładu w postaci stałej placówki – biura oraz nie zatrudniała pracowników), powstał na terytorium Polski zakład budowlany w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO.

Sposób podziału zysku w Spółce został określony odpowiednimi postanowieniami umowy spółki komandytowej, z których wynika, że komplementariusz otrzymuje ryczałtową kwotę jako zwrot wszystkich wydatków poniesionych w związku z zarządzaniem spółką. Ponadto otrzymuje on wynagrodzenie za ponoszone ryzyko związane z osobistą odpowiedzialnością za długi spółki w kwocie równej 10% jego własnego kapitału zakładowego. Komandytariuszom przysługuje natomiast zysk proporcjonalnie do ich udziału w spółce. Oznacza to, że Wnioskodawca, jako jedyny komandytariusz Spółki posiada 100% praw do udziału w zyskach Spółki, w konsekwencji czego jest on zobowiązany do rozliczenia i opodatkowania w Polsce całego dochodu osiąganego przez zakład (stanowisko to zostało potwierdzone interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 grudnia 2020 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.653.2020.2.IR).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca dokonał rozliczenia wszystkich przypisanych zakładowi przychodów i kosztów w zeznaniu podatkowym złożonym za 2019 r. – w tym przychodów i kosztów również z okresu od stycznia do grudnia 2018 r. W efekcie, w zeznaniu podatkowym złożonym za rok 2019 wykazano sumę dochodów z roku 2018 i 2019. Nadwyżka sumy tych dochodów ponad 1.000.000 PLN stanowiła także podstawę do obliczenia wysokości daniny solidarnościowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo rozliczył przychody i koszty zakładu budowlanego uzyskane w 2018 r. w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r.?
2. Czy Wnioskodawca uiścił daninę solidarnościową w nieprawidłowej wysokości z uwagi na przyjęcie jako podstawę jej obliczenia całego dochodu wykazanego w zeznaniu podatkowym za 2019 r., a więc również dochodu osiągniętego w 2018 r., w konsekwencji czego nienależnie uiścił daninę solidarnościową w części, w jakiej dotyczy ona dochodu osiągniętego w 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowo rozliczył przychody i zyski zakładu osiągnięte w 2018 r. w zeznaniu podatkowym złożonym za rok 2019.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: UPDOF) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b pkt 3 UPDOF za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) m.in. z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Stosownie zaś do art. 5a pkt 22 UPDOF, przez zagraniczny zakład należy rozumieć:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje - chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 3 UPO plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Stosownie do art. 7 ust. 2 UPO, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład to z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

W konsekwencji, przychody i koszty zakładu podatkowego Spółki powinny zostać w całości rozliczone w zeznaniu podatkowym składanym w Polsce. Jako, że jak już wskazano, to Wnioskodawca jako jedyny komandytariusz był (i jest nadal) uprawniony do 100% udziałów w zyskach Spółki, to na nim ciążył obowiązek obliczenia i rozliczenia podatku dochodowego od dochodu osiągniętego przez zakład podatkowy w Polsce.

Zakład budowlany w rozumieniu cytowanego wyżej art. 5 ust. 3 UPO powstaje dopiero po upływie 12 miesięcy, jednak powstaje on z mocą wsteczną, tj. ze skutkiem od dnia rozpoczęcia prac. Innymi słowy, dopóki nie upłynie okres 12 miesięcy, zakład nie powstaje, ale z chwilą upływu owego okresu uznaje się, że zakład istnieje od dnia, w którym rozpoczęto prace. Powoduje to, m.in. brak możliwości zapłaty zaliczek na podatek dochodowy przed upływem 12 miesięcznego okresu (dopóki ten okres nie upłynie przedsiębiorca nie wie bowiem, czy dojdzie do powstania zakładu).

W opisywanym stanie faktycznym 12 miesięczny okres budowy minął w styczniu 2019 r.

Wnioskodawca był więc zobowiązany do rozliczenia dochodu uzyskanego przez zakład na terytorium Polski. W ocenie Wnioskodawcy mógł dokonać tego dopiero w zeznaniu rocznym składanym za rok 2019, ujmując w nim dochód osiągnięty przez działalność zakładu na terytorium Polski zarówno w 2019, jak i w 2018 r.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje podatkowe wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia z dnia 10 grudnia 2019 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.412.2019.1.BG oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 stycznia 2012 r., znak: IPPB5/423-1058/11-2/PS.

Ad. 2

Zgodnie z art. 30h ust. 1 UPDOF osoby fizyczne są obowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy obliczenia tej daniny.

W myśl art. 30h ust. 2 podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1. kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a,
2. kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5 - odliczone od tych dochodów.
   
   

Stosownie do art. 30h ust. 4 UPDOF przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej w roku kalendarzowym, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się dochody i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z ust. 2 wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, jeżeli podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym,
   
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa - których termin złożenia upływa w okresie od dnia następującego po dniu upływu terminu na złożenie deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej w roku poprzedzającym ten rok kalendarzowy do dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 30h ust. 4 UPDOF osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1, są obowiązane składać urzędom skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej, według udostępnionego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku kalendarzowego i w tym terminie wpłacić daninę solidarnościową. Przepisy art. 45 ust. 1b i 1c stosuje się odpowiednio.

Przepisy o daninie solidarnościowej zostały uchwalone w art. 21 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2192). Jednocześnie, zgodnie z art. 33 tej ustawy przepisy ustaw zmienianych w art. 21 i art. 22, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Oznacza to, że danina solidarnościowa może być obliczona wyłącznie od dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2019 r.

W opisywanym stanie faktycznym, Wnioskodawca dokonał obliczenia daniny solidarnościowej na podstawie sumy dochodów osiągniętych w 2018 i 2019 r. – wykazanych łącznie w zeznaniu podatkowym złożonym za 2019 r. W konsekwencji, zawyżył on zapłaconą daninę solidarnościową, zatem w ocenie Wnioskodawcy ma on prawo do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie daniny solidarnościowej dotyczącej dochodu uzyskanego w rzeczywistości w roku 2018 i wniosek ten będzie zasadny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• rozliczenia przychodów i kosztów zakładu budowlanego dotyczących 2018 r. w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r.– jest nieprawidłowe,
  

• określenia podstawy obliczenia daniny solidarnościowej – jest prawidłowe.
  
  
  

Zgodnie przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 3 ww. ustawy, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie – oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

– chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Stosownie do treści art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

Wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii związanych ze sposobem ustalania prawa do udziału w zysku wspólnika spółki osobowej.

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy spółki osobowej. Natomiast przychody wspólnika uzyskane z tytułu udziału w spółce komandytowej prowadzącej działalność gospodarczą należy zaliczyć do wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródła przychodu, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jest rezydentem podatkowym Niemiec oraz jedynym komandytariuszem niemieckiej spółki osobowej – spółki komandytowej (dalej: „Spółka”). Komplementariuszem tej samej Spółki jest natomiast niemiecka spółka kapitałowa (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością – GmbH). Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Spółka posiada w Polsce zakład podatkowy w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Obecnie zakład spełnia definicję określoną w art. 5 ust. 1 i ust. 2 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (dalej: UPO) – jest on stałą placówką spółki komandytowej (biuro). Zakład obecnie zatrudnia pracowników, dysponuje powierzchnią biurową oraz wyposażeniem niezbędnym do prowadzenia działalności w ww. zakresie oraz ma charakter stały, cechujący się trwałością i ciągłością.

Spółka rozpoczęła prowadzenie działalności na terytorium Polski w styczniu 2018 r. Nie dysponowała wówczas stałą placówką, nie zatrudniała pracowników i nie miała stałego charakteru. Po dwunastu miesiącach trwania prac, w styczniu 2019 r. (również wówczas Spółka nie posiadała na terytorium Polski zakładu w postaci stałej placówki – biura oraz nie zatrudniała pracowników), powstał na terytorium Polski zakład budowlany w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO. Sposób podziału zysku w Spółce został określony odpowiednimi postanowieniami umowy spółki komandytowej, z których wynika, że komplementariusz otrzymuje ryczałtową kwotę jako zwrot wszystkich wydatków poniesionych w związku z zarządzaniem spółką. Ponadto otrzymuje on wynagrodzenie za ponoszone ryzyko związane z osobistą odpowiedzialnością za długi spółki w kwocie równej 10% jego własnego kapitału zakładowego. Komandytariuszom przysługuje natomiast zysk proporcjonalnie do ich udziału w spółce. Oznacza to, że Wnioskodawca, jako jedyny komandytariusz Spółki posiada 100% praw do udziału w zyskach Spółki, w konsekwencji czego jest on zobowiązany do rozliczenia i opodatkowania w Polsce całego dochodu osiąganego przez zakład. Wnioskodawca dokonał rozliczenia wszystkich przypisanych zakładowi przychodów i kosztów w zeznaniu podatkowym złożonym za 2019 r. – w tym przychodów i kosztów również z okresu od stycznia do grudnia 2018 r. W efekcie, w zeznaniu podatkowym złożonym za rok 2019 wykazano sumę dochodów z roku 2018 i 2019. Nadwyżka sumy tych dochodów ponad 1.000.000 PLN stanowiła także podstawę do obliczenia wysokości daniny solidarnościowej.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest rezydentem Niemiec i w Polsce posiada ograniczony obowiązek podatkowy, kwestie opodatkowania dochodów uzyskanych z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowej w związku z prowadzeniem zakładu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy rozpatrywać z uwzględnieniem Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: Umowa polsko-niemiecka).

Odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy wskazać, że stosownie do art. 7 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza powyższych zapisów wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji. W państwie zakładu opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle natomiast z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych.

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Według art. 5 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Jak wynika natomiast z ust. 2 ww. artykułu określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej, plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy. Przekroczenie terminu określonego w umowie oznacza, że zakład istniał od samego początku (tj. od dnia rozpoczęcia budowy), a nie od momentu przekroczenia 12 miesięcy.

Zatem, na podstawie art. 5 ust. 3 powołanej Umowy, plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Z kolei w myśl art. 5 ust. 4 Umowy polsko-niemieckiej bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład” nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Niemczech z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi może być opodatkowany w Polsce.

Obowiązek uiszczenia podatku powinien być liczony od momentu rozpoczęcia prac budowlanych, a nie od momentu przekroczenia okresu 12 miesięcy.

W odniesieniu do sposobu rozliczenia w zeznaniu rocznym dochodu z zakładu nierezydenta usytuowanego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, należy mieć na uwadze treść art. 45 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Stosownie zaś do treści art. 45 ust. 1a cytowanej ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z:

1. kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b;
2. pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c;
3. odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z ustaleniem za jaki okres Wnioskodawca powinien złożyć pierwsze zeznanie roczne w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy mógł dokonać tego dopiero w zeznaniu rocznym składanym za rok 2019, ujmując w nim dochód osiągnięty przez działalność zakładu na terytorium Polski zarówno w 2019, jak i w 2018 r.

Z powyższym nie można się zgodzić. Argumenty Wnioskodawcy pozostają bowiem w sprzeczności z treścią regulacji zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie znajduje zatem uzasadnienia zaproponowane przez Wnioskodawcę stanowisko, według którego miałby On złożyć pierwsze zeznanie roczne dopiero po upływie 12 miesięcy, obejmując nim okres od dnia rozpoczęcia prac na placu budowy, tj. od stycznia 2018 r. do ostatniego dnia roku podatkowego w którym upłynęło 12 miesięcy, tj. do grudnia 2019 r. Takie rozwiązanie wiązałoby się z koniecznością objęcia pierwszym zeznaniem dochodu z okresu przekraczającego rok podatkowy, co jak wskazano powyżej nie znajduje potwierdzenia w treści ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w szczególności w art. 45 ust. 1 i 1a ustawy.

Wnioskodawca winien więc odrębnie rozliczyć przychody i koszty zakładu budowlanego uzyskane w 2018 r. i 2019 r. w dwóch odrębnych zeznaniach podatkowych składanym za rok 2018 r. i 2019 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się zaś do kwestii obliczenia podstawy daniny solidarnościowej wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1787, z późn. zm.) w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano rozdział 6a (przepisy art. 30h-30i), który ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

W myśl art. 30h ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne są obowiązane do zapłaty daniny solidarnościowej w wysokości 4% podstawy obliczenia tej daniny.

Natomiast na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Funduszu Solidarnościowym, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej podlegającej zapłacie w terminie, o którym mowa w ust. 2, uwzględnia się dochody uzyskane od dnia 1 stycznia 2019 r. i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z art. 30h ust. 2 ustawy zmienianej w art. 21, wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7 ustawy zmienianej w art. 21,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa ustawy zmienianej w art. 21,

– których termin złożenia upływa w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 30 kwietnia 2020 r.

W myśl art. 30h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1, 9 i 9a, art. 30b, art. 30c oraz art. 30f po ich pomniejszeniu o:

1. kwoty składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a,
2. kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5

– odliczone od tych dochodów.

Stosownie do treści art. 30h ust. 3 ww. ustawy, przy ustalaniu wysokości podstawy obliczenia daniny solidarnościowej w roku kalendarzowym, o którym mowa w ust. 4, uwzględnia się dochody i kwoty pomniejszające te dochody zgodnie z ust. 2 wykazywane w:

1. rocznym obliczeniu podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, jeżeli podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym,
2. zeznaniach wymienionych w art. 45 ust. 1, ust. 1a pkt 1 i 2 oraz ust. 1aa

– których termin złożenia upływa w okresie od dnia następującego po dniu upływu terminu na złożenie deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej w roku poprzedzającym ten rok kalendarzowy do dnia upływu terminu, o którym mowa w ust. 4.

Na podstawie art. 30h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1, są obowiązane składać urzędom skarbowym deklarację o wysokości daniny solidarnościowej, według udostępnionego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku kalendarzowego i w tym terminie wpłacić daninę solidarnościową. Przepisy art. 45 ust. 1b i 1c stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 30h ust. 5 ww. ustawy, deklaracja o wysokości daniny solidarnościowej zawiera dane umożliwiające prawidłową identyfikację osoby fizycznej i urzędu skarbowego, do którego kierowana jest deklaracja, oraz poprawne rozliczenie daniny solidarnościowej.

Stosownie do treści art. 30h ust. 6 cytowanej ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych udostępnia na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych, w formie dokumentu elektronicznego, wzór deklaracji o wysokości daniny solidarnościowej.

W myśl art. 30i powołanej ustawy, do daniny solidarnościowej stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej.

Zgodnie zaś z art. 30i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawnienia organu podatkowego przysługują naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu w sprawach podatku dochodowego od osób fizycznych, a w przypadku:

1. gdy jest to uzasadnione ochroną informacji niejawnych i wymogami bezpieczeństwa państwa – organowi wymienionemu w art. 13a Ordynacji podatkowej;
2. spraw, o których mowa w art. 119g § 1 Ordynacji podatkowej – Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej.

Do zapłaty daniny solidarnościowej obowiązane są więc osoby fizyczne, których dochód przekroczył 1 000 000 zł. Osoby te, oprócz podatku dochodowego są obowiązane zapłacić dodatkowo daninę solidarnościową w wysokości 4% podstawy obliczenia oraz złożyć we właściwym urzędzie skarbowym deklarację o wysokości tej daniny solidarnościowej w terminie do 30 kwietnia roku kalendarzowego. W tym samym terminie upływa termin zapłaty daniny.

Podstawę obliczenia daniny solidarnościowej stanowi nadwyżka ponad 1 000 000 zł sumy dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych:

1. w art. 27 ust. 1, 9, 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody opodatkowane według skali podatkowej, m.in. ze stosunku pracy, działalności gospodarczej, rent i emerytur, umów o dzieło i umów zlecenia, itd.),
2. art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zyski kapitałowe opodatkowane według stałej stawki 19%),
3. art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej opodatkowane podatkiem liniowym według stawki 19%) oraz
4. art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dochody zagranicznej spółki kontrolowanej opodatkowane według stałej stawki 19%)

– pomniejszonych o możliwe do odliczenia od tych dochodów składki na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o kwoty wymienione w art. 30f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. z tytułu uwzględnionej w podstawie opodatkowania podatnika dywidendy otrzymanej od zagranicznej spółki kontrolowanej, w części uwzględnionej w jego podstawie opodatkowania).

W objaśnieniach podatkowych z dnia 28 sierpnia 2019 r. dotyczących stosowania przepisów o daninie solidarnościowej zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjaśniono, że danina solidarnościowa jest nowym świadczeniem publicznym wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2018 r. o Solidarnościowym Funduszu Wsparcia Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. poz. 2192). Wskazano również, że obowiązek zapłaty daniny solidarnościowej dotyczy osób fizycznych, które uzyskują dochody (przychód minus koszty) podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem obowiązek zapłaty daniny solidarnościowej dotyczy osób fizycznych, które uzyskują dochody (przychód minus koszty) podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w:

• art. 27 ust. 1, 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej (np. z pracy, emerytury, kontraktów menedżerskich), od których należny podatek oblicza się w rocznym obliczeniu podatku PIT-40A albo w zeznaniu PIT-36 lub PIT-37, z wyłączeniem dochodów, do których zgodnie z postanowieniami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ma zastosowanie metoda wyłączenia z progresją;
  

• art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody z niektórych zysków kapitałowych (np. z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, pochodnych instrumentów finansowych oraz z realizacji praw z nich wynikających), od których należny podatek oblicza się według stawki 19% w zeznaniu PIT-38;
  

• art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz z działów specjalnych produkcji rolnej ustalane na podstawie prowadzonych ksiąg, od których należny podatek oblicza się według stawki 19% w zeznaniu PIT-36L;
  

• art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochody z zagranicznej jednostki kontrolowanej, od których należny podatek oblicza się według stawki 19% w zeznaniu PIT-CFC.
  

• Obowiązek zapłaty daniny solidarnościowej powstaje, gdy suma ww. dochodów, po ich zmniejszeniu o kwoty pomniejszające, przekracza 1 000 000 zł.
  
  
  

Z powyższych objaśnień wynika również, że w sumie uwzględnia się dochody wykazywane w rocznym obliczeniu podatku PIT-dochodów40A oraz w zeznaniach PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38 oraz PIT-CFC, dla których termin złożenia upływa nie później niż 30 kwietnia roku kalendarzowego oraz nie wcześniej niż 1 maja roku poprzedniego. Zastrzec jednak należy, że dochody z PIT-40A uwzględnia się jedynie wtedy, gdy podatek wynikający z tego rozliczenia jest podatkiem należnym, a więc gdy podatnik nie składa samodzielnie zeznania z uwzględnieniem danych z tego formularza. W kwotach pomniejszających uwzględnia się odliczone od ww. dochodów kwoty składek na ubezpieczenia społeczne (krajowych i zagranicznych), o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także kwoty, o których mowa w art. 30f ust. 5 podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. uwzględnioną w podstawie opodatkowania podatnika dywidendę otrzymaną od zagranicznej jednostki kontrolowanej oraz dochód z odpłatnego zbycia udziału w zagranicznej jednostce kontrolowanej, w części uwzględnionej w podstawie jego opodatkowania.

Zatem danina solidarnościowa może być obliczona wyłącznie od dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r.

Oznacza to, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na Wnioskodawcy ciąży obowiązek dokonania obliczenia i zapłaty daniny solidarnościowej z tytułu osiągniętych w 2019 r. dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał obliczenia daniny solidarnościowej na podstawie sumy dochodów osiągniętych w 2018 i 2019 r. – wykazanych łącznie w zeznaniu podatkowym złożonym za 2019 r.. W konsekwencji zawyżył on zapłaconą daninę solidarnościową.

Kwestię złożenia korekty zeznania rocznego regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Uprawnienia do złożenia korekt ulegają zawieszeniu w trybie art. 81b § 1 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej, na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą i przysługują nadal po zakończeniu kontroli podatkowej, postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.

Wobec powyższego zasadą jest, że podatnik ma prawo skorygować zeznanie, o ile nie zabrania tego przepis szczególny. Skorygowanie zeznania następuje przez złożenie zeznania korygującego.

W tym miejscu należy wskazać, że zwrot nadpłaconego podatku regulują przepisy Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Stosowanie do art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego (art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Reasumując, mając na względzie opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego Wnioskodawca obliczając wysokość daniny solidarnościowej od sumy dochodów osiągniętych w 2018 i 2019 r. uiścił daninę solidarnościową w nieprawidłowej wysokości, a co za tym idzie winien złożyć korektę zeznania za 2019 r. wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienia się, że przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej – adekwatnie do treści sformułowanych przez Wnioskodawcę pytań – stanowi wyłącznie kwestia wykazania w zeznaniach podatkowym dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wszystkich przychodów i kosztów zakładu podatkowego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółki komandytowej mającej siedzibę w Niemczech. Natomiast przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie była kwestia czy spółka komandytowa posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przepisów umowy polsko-niemieckiej.

Kwestię tę przyjęto jako element opisu stanu faktycznego sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powoływane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednocześnie wskazać należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ponadto, wskazać należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14.04.2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18.11.2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.