2021.03.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-2.4010.557.2020.1.ANK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.557.2020.1.ANK
z 11 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2020 r., który wpłynął do Organu 23 grudnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT z tytułu uregulowania zobowiązań pieniężnych wobec Producenta podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób opisany w Przypadku 1, Przypadku 2 oraz Przypadku 3,
Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku transakcji z Producentem uzyskującym przychody z działalności rolniczej z tytułu dostaw trzody chlewnej na rzecz Wnioskodawcy,

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w wyniku opisanych we wniosku rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Producentami znajdzie zastosowanie art. 18f ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka posiada siedzibę na terytorium Polski i zajmuje się produkcją trzody chlewnej. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z rolnikami (dalej: „Producenci”) umowy dotyczące sprzedaży i zakupu trzody chlewnej (dalej: „Umowa” albo „Umowy”). W ramach tych Umów, Wnioskodawca sprzedaje do Producentów trzodę chlewną na określonym etapie wzrostu biologicznego np. na etapie prosiąt bądź warchlaków, natomiast Producenci hodują je do określonego etapu np. do etapu warchlaka lub tucznika, w zależności od przedmiotu dostawy oraz uzgodnień pomiędzy Wnioskodawcą a Producentem. Wnioskodawca może również sprzedawać do Producentów loszki zaciążone, gdzie Producenci hodują urodzone na jego fermie prosiaki, do momentu osiągnięcia określonego etapu rozwoju. Po dokonaniu hodowli przez Producenta do określonego etapu wzrostu biologicznego nabytej trzody chlewnej, Producent dokonuje sprzedaży utoczonej trzody chlewnej do Wnioskodawcy.

Status Producentów na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm. dalej: „ustawa o VAT”) można podzielić na dwie grupy:

podatnicy VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT;
rolnicy ryczałtowi w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o VAT, w odniesieniu do których Wnioskodawca realizuje obowiązek wystawienia faktury wynikający z art. 116 ustawy o VAT.

Wnioskodawca oraz Producent nie stanowią podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

W ramach Umów z Producentami, przyjęto następujące zasady rozliczeń:

dostawa trzody chlewnej przez Spółkę do Producenta następuje grupami. Grupa oznacza każdą grupę trzody chlewnej dostarczoną przez Spółkę do Producenta, która jest określona przez Spółkę jako jedna grupa (dalej: „Grupa”).
Odbiór trzody chlewnej przez Spółkę od Producenta dokonywany jest w odniesieniu do danej Grupy partiami - w zależności od liczebności Grupy, odbiór może następować w kilku lub kilkunastu partiach (odbiór częściowy).
Każda Grupa podlegająca zakupowi i sprzedaży w ramach danej Umowy jest rozliczana rozłącznie (rozliczenie na daną Grupę).
Każda dostawa Grupy do i od Producenta dokumentowana jest ze wskazaniem wagi i liczby trzody chlewnej w danej Grupie.

Zgodnie z treścią Umowy, Producent uprawniony jest do otrzymania ceny za każdą sztukę trzody chlewnej, utuczonej, bądź urodzonej oraz utuczonej w ramach danej Grupy oraz odebranej przez Spółkę.

Standardowo Umowa zobowiązuje także Wnioskodawcę do zapłaty Producentom miesięcznych zaliczek na poczet ceny za dostarczenie utuczonej do określonego etapu wzrostu biologicznego trzody chlewnej. Zaliczki naliczane są w okresie od miesiąca, w którym następuje dostawa Grupy do Producenta do daty jej odbioru. Zaliczki płacone są do 15 dnia każdego kolejnego miesiąca przelewem bankowym na konto wskazane przez Producenta.

Po dokonanej przez Producenta hodowli zwierząt następuje ich sprzedaż do Wnioskodawcy. Odbiór danej Grupy przez Wnioskodawcę może odbywać się partiami (tj. następuje odbiór częściowy), co ma miejsce w szczególności, kiedy liczebność danej Grupy jest wysoka.

Odbiór partii trzody chlewnej (odbiór częściowy) składającej się na daną Grupę jest dokumentowana w zależności od statusu Producentów, fakturami VAT lub fakturami VAT RR wystawionymi przez Spółkę w trybie art. 116 ustawy o VAT, z podaniem terminu zapłaty jako „zgodnie z umową” lub jako „kompensata zgodnie z umową”.

Metodologia kalkulacji wynagrodzenia należnego Producentowi oraz ceny netto może różnić się w zależności od przedmiotu Umowy co uwarunkowane jest specyfiką chowu trzody chlewnej, niemniej jednak można przyjąć, iż każdorazowo zapłata przez Spółkę ceny należnej Producentowi za wykonanie Umowy jest dokonywana w następujący sposób:

zapłata zaliczek;
przejęcie przez Spółkę zobowiązań Producenta wynikających z:

potrącenie wierzytelności Spółki wobec Producenta oraz ewentualnych kwot odszkodowania należnych Wnioskodawcy od Producenta;
zapłatę różnicy pomiędzy ceną, a sumą kwot określonych w pkt 1), 2), 3) a więc należną Producentowi za odebranie całej Grupy a sumą zapłaconych przez Spółkę zaliczek, przejętych zobowiązań oraz potrąconych wierzytelności.

Termin zapłaty różnicy, o której mowa w pkt 4 powyżej określony jest jako 30 dni od całkowitego odbioru danej Grupy (tj. od momentu odbioru wszystkich sztuk trzody chlewnej, składających się na dana Grupę - tzw. odbiór całkowity) przez Spółkę (dalej: „Termin zapłaty”) i dostarczenia do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury lub wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT RR.

Pod pojęciem „faktury”, Wnioskodawca rozumie tutaj dokumenty w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierające dane wymagane ustawą o VAT i przepisami wydanymi na jej podstawie, dokumentujące poszczególne dostawy dokonane w ramach Grupy przez Producenta oraz faktury korygujące. Dokumenty te w zależności od statusu Producenta wystawiane są przez Producenta bądź Spółkę. Zatem po dokonaniu całkowitego odbioru Grupy i otrzymaniu faktur/wystawieniu przez Spółkę faktur VAT RR, które dotyczą odebranej Grupy, dochodzi do rozliczenia różnicy ceny, o której mowa w pkt 4 powyżej. Oba warunki - tj. całkowity odbiór Grupy, jak również otrzymanie faktur bądź wystawienie faktur VAT RR muszą być spełnione łącznie, aby doszło do rozliczenia różnicy pomiędzy ceną należną Producentowi, a wierzytelnościami Spółki wobec Producenta.

Tak jak wskazano powyżej, Wnioskodawca w czasie trwania Umowy dokonuje płatności zaliczek na poczet odbioru utuczonej trzody chlewnej, jak również przejmuje określone zobowiązania Producenta lub dokonuje kompensat z wierzytelnościami w stosunku do Producenta (pkt 1-3). Jednakże, rozliczenie różnicy pomiędzy ustaloną z Producentem ceną za daną Grupę a dokonanymi płatnościami/kompensatami czy przejętymi zobowiązaniami następuje dopiero po odbiorze wszystkich sztuk trzody chlewnej, które składają na daną Grupę (pkt 4), po dostarczeniu do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury lub po wystawieniu przez Wnioskodawcę faktury VAT RR, w zależności od statusu Producenta.

Wcześniejsze częściowe odbiory lub odbiór partii trzody chlewnej (tj. jeszcze przed odbiorem całkowitym Grupy) nie wpływają na sposób i termin końcowego rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a Producentem, tj. zapłata różnicy pomiędzy ceną, a sumą zapłaconych przez Spółkę zaliczek, przejętych zobowiązań oraz potrąconych wierzytelności, powinna zostać dokonana w ciągu 30 dni od całkowitego odbioru danej Grupy przez Spółkę i dostarczenia do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury lub wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT RR.

Wnioskodawca wskazuje, iż w ramach przedstawionych powyżej postanowień umownych realizacja zobowiązań, o których mowa w pkt 4 powyżej na rzecz Producenta może przybierać następujące formy:

Przypadek 1

Zapłata zobowiązania Wnioskodawcy na rzecz Producenta z tytułu odbioru Grupy, tj. różnicy pomiędzy ceną wynikającą z Umowy a uiszczonymi wcześniej zaliczkami, przejętymi przez Wnioskodawcę zobowiązaniami lub dokonanymi kompensatami, następuje w ciągu 30 dni od odbioru całkowitego i otrzymania prawidłowo wystawionej faktury lub wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT RR, jednakże zapłata może mieć miejsce po upływie 120 dni (30-dniowy uzgodniony termin płatności oraz 90-dniowy termin z art. 18f ustawy o CIT) od daty odbioru trzody chlewnej z poszczególnych partii (w ramach odbiorów częściowych), które składają się na daną Grupę.

Przypadek 2

Zapłata zobowiązania Wnioskodawcy względem Producenta tj. różnicy pomiędzy ceną wynikającą z Umowy a uiszczonymi wcześniej zaliczkami, przejętymi przez Wnioskodawcę zobowiązaniami lub dokonanymi kompensatami, następuje z przekroczeniem terminu płatności 120 dni od odbioru całkowitego Grupy, natomiast z zachowaniem Terminu płatności 30 dni licząc od chwili otrzymania poprawnie wystawionych wszystkich faktur dokumentujących dokonane dostawy przez Producenta w ramach Grupy na rzecz Spółki. Z uwagi na to, iż faktury mogą zostać z różnych przyczyn, nieleżących po stronie Wnioskodawcy otrzymane z opóźnieniem. Przypadek 2 odnosi się do sytuacji, kiedy zapłata zobowiązania na rzecz Producenta może zostać dokonana po upływie 120 dni licząc od odbioru całkowitego Grupy, jednakże przed upływem 120 dni po otrzymaniu poprawnie wystawionych dokumentów. Zapłata zobowiązania nie przekracza wówczas 120 dni po ziszczeniu się kumulatywnie warunku dot. całkowitego odbioru Grupy oraz otrzymania faktur dokumentujących dostawę. Co do zasady, Spółka wówczas dotrzymuje terminu 30-dniowego, liczonego od momentu, kiedy te dwa warunki, o których mowa powyżej, są spełnione.

Przypadek 3

Realizacja zobowiązania następuje w formie potrącenia z wierzytelnościami Spółki, wynikających z realizacji Umowy w zakresie trzody chlewnej zaliczanej do następnej Grupy. W Przypadku 3, może się zdarzyć, iż potrącenie może mieć miejsce po upływie 120 dni od momentu całkowitego odbioru wszystkich zwierząt, składających się na daną Grupę (tj. odbioru całkowitego) i otrzymaniu faktur/wystawieniu faktur VAT RR dokumentujących dostawy trzody chlewnej, które były dokonane w ramach odbioru Grupy, której dotyczy kompensowane zobowiązanie.

Spółka jednakże wskazuje, iż dla potrzeb odpowiedzi na pytanie nr 1 oraz 3, Wniosek w zakresie Przypadku 3 dotyczy sytuacji, w której potrącenie z wierzytelnościami Spółki ma miejsce przed upływem 120 dni (skumulowany 30-dniowy uzgodniony termin płatności oraz 90-dniowy termin z art. 18f ustawy o CIT) od spełnienia kumulatywnie warunków dotyczących całkowitego odbioru wszystkich sztuk trzody chlewnej, składającą się na daną Grupę (tj. nastąpił odbiór całkowity), której zobowiązanie dotyczy oraz otrzymania faktur/wystawienia faktury VAT RR.

Mając na uwadze powyższe, dodatkowo Spółka pragnie nadmienić, iż w dniu 25 lutego 2014 r. wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z zastosowaniem art. 15b ustawy o CIT, w stanie prawnym obowiązującym do końca 2015 r., w konsekwencji czego w dniu 21 maja 2014 r. Wnioskodawca otrzymał m.in. następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

sygn. ILPB3/423-105/14-5/KS;
sygn. ILPB3/423-105/14-4/KS;
sygn. ILPB3/423-105/14-7/KS oraz
sygn. ILPB3/423-105/14-6/KS.

Na płaszczyźnie obowiązujących do końca roku 2015 przepisów art. 15b ustawy o CIT, Spółka powzięła wówczas wątpliwości, czy w sytuacji, gdy Termin zapłaty (określony w ówczesnym wniosku, jako Termin płatności), który z mocy ustaleń między Producentami a Spółką rozpoczyna swój bieg od momentu (dnia) całkowitego odbioru Grupy przez Spółkę, wynosi 30 dni, Spółka będzie zobowiązana dokonać korekty kosztów, o której mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o CIT, czy też zastosowanie do korekty kosztów znajdzie art. 15b ust. 1 ustawy o CIT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2014 r., sygn. ILPB3/423-105/14-4/KS stanowisko Spółki, iż w świetle tak przedstawionych ustaleń umownych (które mogą zostać uznane jako analogiczne z ustaleniami umownymi przedstawionymi w niniejszym Wniosku) zastosowanie do korekty kosztów znajdzie art. 15b ust. 1 ustawy o CIT, zostało uznane za prawidłowe.

W związku z wprowadzeniem przez ustawodawcę art. 18f do ustawy o CIT, na mocy Ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 poz. 1649), Wnioskodawca w ramach niniejszego Wniosku chciałby potwierdzić zastosowanie art. 18f ustawy o CIT.

Ponadto Spółka wyjaśnia, iż w odniesieniu do zawieranych transakcji spełnione są/będą spełnione warunki wskazane w art. 18f ust. 10 ustawy o CIT, tj:

dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca oku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności.

W odniesieniu do kolejnego punktu przytoczonego przepisu, tj. art. 18f ust. 10 pkt 3) ustawy o CIT Spółka pragnie zaznaczyć, iż transakcje handlowe zawierane są każdorazowo w ramach działalności wierzyciela oraz dłużnika, przy czym wierzycielami w zależności od statusu Producenta są:

podatnicy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym mogą to być również podatnicy osiągający dochody z działów specjalnych produkcji rolnej;
podatnicy osiągający przychody z działalności rolniczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT z tytułu uregulowania zobowiązań pieniężnych wobec Producenta podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób opisany w Przypadku 1, Przypadku 2 oraz Przypadku 3?
Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku transakcji z Producentem uzyskującym przychody z działalności rolniczej z tytułu dostaw trzody chlewnej na rzecz Wnioskodawcy?
Czy w przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie nr 2, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, z tytułu uregulowania zobowiązań pieniężnych wobec Producenta osiągającego przychody z działalności rolniczej w sposób opisany w Przypadku 1, Przypadku 2 oraz Przypadku 3?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca ureguluje swoje zobowiązania pieniężne wobec Producenta podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w wysokości różnicy pomiędzy ceną wynikającą z Umowy a uiszczonymi wcześniej zaliczkami, przejętymi przez Wnioskodawcę zobowiązaniami lub dokonanymi kompensatami w ciągu 120 dni (skumulowane 30-dniowy uzgodniony termin płatności oraz 90-dniowy termin z art. 18f ustawy o CIT) od momentu odbioru całkowitego Grupy przez Wnioskodawcę i dostarczeniu do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury lub wystawionej faktury VAT RR przez Wnioskodawcę w sposób opisany w Przypadku 1, Przypadku 2 oraz Przypadku 3, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, nawet jeśli Wnioskodawca dokona rozliczenia Umowy po upływie 120 dni od momentu odbioru częściowego.

Ad 2.

Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku transakcji z Producentem uzyskującym przychody z działalności rolniczej z tytułu dostaw trzody chlewnej na rzecz Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do zobowiązania Spółki do zapłaty ceny na rzecz Producenta na podstawie postanowień zawartych pomiędzy Spółką a Producentami podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie znajduje zastosowania art. 18f ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT. Dla zobowiązań tych bowiem termin płatności w myśl ustaleń umownych rozpoczyna swój bieg od momentu (dnia) całkowitego odbioru Grupy przez Spółkę i zgodnie z Umową nie powinien przekroczyć 30 dni. W przypadku, kiedy Producent jest podatnikiem VAT, warunkiem rozliczenia z Producentem jest również otrzymanie prawidłowo wystawionej faktury VAT. W konsekwencji, kiedy Wnioskodawca będzie regulował swoje zobowiązania nie później niż w ciągu 90 dni od momentu upływu Terminu płatności ustalonego jako 30 dni od momentu (dnia) całkowitego odbioru przez Spółkę oraz otrzymania prawidłowo wystawionej faktury, przepisy nakazujące korektę podstawy opodatkowania wynikające z art. 18f ustawy o CIT nie znajdą zastosowania.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, iż zgodnie z art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 ustawy o CIT oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d, podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt la ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Jednocześnie zgodnie z art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, z którą związana jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt la ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 - dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Wskazując na treść uzasadnienia ustawy zmieniającej, która wprowadziła do stanu prawnego obowiązujący od 1 stycznia 2020 r. art. 18f ustawy o CIT, należy zauważyć, iż celem ustawodawcy była potrzeba poprawy otoczenia prawnego, w jakim funkcjonują strony transakcji handlowych, po to, aby umożliwić zredukowanie zatorów płatniczych poprzez skrócenie terminów zapłaty i zwiększenie dyscypliny płatniczej w obrocie gospodarczym. Z kolei na dłużnika, w celu pobudzenia impulsu nakierowanego na regulowanie jego zobowiązań gospodarczych, ustawodawca wprowadził obowiązek doliczenia do podstawy opodatkowania zaliczanej do kosztów uzyskania przychodu wartości zobowiązania, jeżeli wierzytelność ta nie zostanie uregulowana lub zbyta w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (rachunku).

W świetle przytoczonych regulacji, dla ustalenia czy i kiedy wystąpi obowiązek korekty podstawy opodatkowania, kluczowe znaczenie ma określenie, kiedy upływa termin zapłaty ustalony pomiędzy Wnioskodawcą i Producentem w odniesieniu do danego zobowiązania.

Zgodnie, z art. 18f ust. 11 ustawy o CIT, okres 90 dni, który liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

W myśl art. 5 Ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 935, dalej: „ustawa o PNO”), jeśli strony transakcji handlowej (z wyłączeniem podmiotu publicznego będącego podmiotem leczniczym) przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.

Stosownie natomiast do art. 7 ustawy o PNO, w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Zgodnie natomiast, z art. 7 ust. 2 ustawy o PNO, Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony w umowie wyraźnie ustalą inaczej i pod warunkiem że ustalenie to nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela, z wyłączeniem ust. 2a ustawy o PNO.

Z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 2a ustawy o PNO, termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, jeżeli dłużnikiem zobowiązanym do zapłaty za towary lub usługi jest duży przedsiębiorca, a wierzycielem jest mikroprzedsiębiorca, mały przedsiębiorca albo średni przedsiębiorca. W przypadku gdy strony ustalą harmonogram spełnienia świadczenia pieniężnego w częściach, termin ten stosuje się do zapłaty każdej części świadczenia pieniężnego.

Wobec powyższego należy zauważyć, iż dla rozpoczęcia biegu terminu płatności w transakcjach handlowych decydującymi kryteriami jest dzień spełnienia świadczenia oraz moment doręczenia dokumentu, potwierdzających wykonanie świadczenia. Zatem nie można uznać, iż doszło do rozpoczęcia biegu terminu płatności, w przypadku gdy podmiot zobowiązany do uiszczenia zobowiązania pieniężnego nie otrzymał świadczenia oraz nie jest w posiadaniu faktury dokumentującej zdarzenie gospodarcze.

Kierując się orzecznictwem sądów można również stwierdzić, iż termin płatności jest to okres między dniem powstania a dniem wymagalności zobowiązania. Pogląd ten potwierdza chociażby stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z 24 kwietnia 2003 r. (sygn. I CKN 316/01), w którym sąd wskazał, iż termin płatności świadczenia wyznacza końcowy moment, do którego dłużnik nie popada w opóźnienie, względnie zwłokę. Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 9 grudnia 2015 r. (sygn. I ACa 989/15), który stwierdził, iż „Wymagalność określa najwcześniejsza chwila, w której wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia, z dłużnik ma obowiązek je spełnić”, jak również przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 13 czerwca 2019 r. (sygn. II OSK 371/19) „Istotny jest bowiem wyłącznie moment, zazwyczaj wynikający z umowy, w którym świadczenie powinno być spełnione, a ściślej dzień, z którym wierzyciel może się tego od dłużnika domagać, tj. przy świadczeniach pieniężnych dzień następny po dniu wyznaczonym jako termin płatności.

Zgodnie z powyższym można więc przyjąć, iż termin płatności wyznacza okres lub moment, po upływie którego roszczenie wierzyciela staje się wymagalne, a dłużnik może ponosić negatywne konsekwencje znalezienia się w stanie opóźnienia (bądź zwłoki).

W tym kontekście należy zauważyć, iż dopiero w dniu całkowitego odbioru danej Grupy przez Spółkę i dostarczeniu jej prawidłowo wystawionej faktury, powstaje zobowiązanie Spółki wobec Producenta z tytułu odbioru Grupy. Oba te określone umownie warunki - tj. odbiór wszystkich sztuk składających się na daną Grupę oraz dostarczenie prawidłowej wystawionej faktury muszą być spełnione łącznie. W tym miejscu Wnioskodawca chciałby również podkreślić, iż kiedy dokona on odbioru ostatnich sztuk trzody chlewnej, składających się na daną Grupę, jednak nie będzie on w posiadaniu faktury VAT, do której wystawienia i dostarczenia Wnioskodawcy jest zobowiązany Producent, bieg terminu zapłaty nie rozpocznie się.

Po spełnieniu obu przesłanek - tj. odebraniu wszystkich sztuk składających się na daną Grupę (tj. po dokonaniu odbioru całkowitego) oraz posiadaniu przez Spółkę prawidłowo wystawionej faktury, Spółka będzie zobowiązana do uregulowania różnicy pomiędzy ustaloną na podstawie Umowy ceną a uiszczonymi wcześniej zaliczkami, wartością przejętych zobowiązań, czy dokonanych potrąceń wierzytelności Wnioskodawcy wobec Producenta.

Jednocześnie fakt, iż partie trzody chlewnej są odbierane przez Spółkę od Producenta jeszcze przed całkowitym odbiorem danej Grupy (tj. w ramach odbiorów częściowych), nie ma wpływu na moment powstania zobowiązania Spółki do zapłaty ceny przypadającej na tę część Grupy, gdyż jak wskazano powyżej, w świetle postanowień zawartych w Umowach w odniesieniu do każdej partii trzody chlewnej należącej do danej Grupy, zobowiązanie to powstaje zawsze w momencie otrzymania prawidłowo sporządzonych faktur VAT/wystawienia faktur VAT RR dokumentującej odbiór wszystkich sztuk trzody chlewnej, składającą się na daną Grupę Określony w Umowie 30-dniowy termin zapłaty nie ulega zatem rozpoczęciu od momentu częściowego odbioru oraz otrzymania prawidłowo wystawionej faktury dokumentującej taką dostawę przez Producenta/wystawienia faktury VAT RR.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 15 maja 2013 r. (sygn. IPPB3/423-101/13-2/MS), potwierdzając na gruncie art. 15b ust. 2 ustawy o C1T (Dz.U. z 2014 poz. 851) obowiązującego do dnia 31 grudnia 2015 r., iż „nietrafne jest (...) przyjęcie za moment rozpoczęcia biegu terminu płatności daty dokonania dostaw cząstkowych. Jak wspomniano, do całkowitej realizacji świadczenia dochodzi w chwili ostatecznego rozliczenia sprzedanych Towarów”. W cytowanej interpretacji, organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, iż w przypadku, kiedy strony uzależniły rozpoczęcie biegu terminu płatności od określonego zdarzenia w przyszłości (in concreto od otrzymania faktury korygującej potwierdzającej ostateczne rozliczenie sprzedanych towarów), to za bezpodstawne należy przyjąć rozpoczęcie biegu terminu płatności od daty wystawienia faktur z tytułu cząstkowych dostaw. Ponadto organ podatkowy potwierdził, iż świadczenie można uznać za spełnione dopiero po rozliczeniu wszystkich dostaw (in concreto zakończeniu kampanii sprzedażowej), gdyż w taki sposób strony umowy realizują najpełniej potrzebę kupującego.

Warto także zauważyć, iż powyższe zobowiązanie wynikające z Umowy, tj. zobowiązanie Wnioskodawcy do zapłaty wynoszące 30 dni, odnosi się do całej Grupy łącznie, niezależnie od tego, czy partie trzody chlewnej należące do danej Grupy zostały odebrane przez Spółkę jeszcze przed całkowitym odbiorem danej Grupy, czy też nie i powstaje dopiero z dniem odbioru ostatniej sztuki w ramach tej Grupy. Jak wskazano bowiem w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zobowiązaniem Producenta wynikającym z Umowy jest zakup trzody chlewnej od Spółki, chów każdej Grupy do określonego etapu wzrostu biologicznego określonego w Umowie oraz dostarczenie Grupy Spółce - tj. wszystkich sztuk trzody chlewnej, które weszły w daną Grupę, którą sprzedano do Producenta, w celu utuczenia do określonego etapu.

O tym, iż odbiory częściowe w ramach danej Grupy, dokumentowane fakturami VAT przez Producenta lub przez Wnioskodawcę fakturami VAT RR (w zależności od statusu Producenta na płaszczyźnie podatku VAT) nie będą powodować, iż przepisy art. 18f ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT powinny być zastosowane, świadczą również stanowiska organów podatkowych w zakresie zastosowania sankcji na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w przypadku płatności dokonywanych na rachunek, inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT. Przykładowo, w interpretacji z dnia 27 marca 2020 r., sygn.: 0111-KDIB1-1.4010.29.2020.l.MF), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż „o przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego”.

Podobnie w interpretacji z dnia 16 kwietnia 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej napisał również, że „nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przez pojęcie transakcji należy rozumieć wartość pojedynczej faktury. W opinii Organu jednorazową transakcją w przedmiotowej sprawie będzie umowa o współpracy, a nie poszczególne wynagrodzenia wypłacane na podstawie faktury VAT. Poszczególne płatności będące wynagrodzeniem z tytułu świadczonych usług należy przyporządkować zatem do jednej transakcji, czyli do jednej i tej samej umowy o współpracy. W tym przedmiocie w pełni zasadnym będzie stwierdzenie, że strony zawartej umowy nie zawierają z dokonaniem nowego zamówienia nowej transakcji, nie składają ponownie oświadczeń woli, lecz po prostu wykonują łączącą je umowę - czyli realizują cały czas tę samą transakcję. Proces ten jest rozciągnięty w czasie i składa się na niego wiele płatności, ale transakcja w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji jest jedna”.

Należy więc stwierdzić, iż zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy Wnioskodawcą a Producentem, a usankcjonowanymi w Umowach, zobowiązanie Spółki wobec Producenta do zapłaty ceny za każdą odebraną partię trzody chlewnej w ramach danej Grupy (tj. w ramach odbioru częściowego) powstaje z dniem odbioru całkowitego Grupy, oraz staje się wymagalne z dniem upływu płatności wskazanego w Umowie-tj. w ciągu 30 dni od całkowitego odbioru Grupy przez Spółkę i dostarczeniu Wnioskodawcy prawidłowej faktury. Oznacza to, iż przed tym terminem Producent zgodnie z cywilnoprawnymi ustaleniami, nie mógłby żądać spełnienia świadczenia w postaci zapłaty ceny przez Spółkę.

Spółka pragnie podkreślić, iż ustalony w Umowach Termin płatności jest wyrazem obustronnej woli Spółki i Producenta, zaś swoboda zawierania umów, usankcjonowana art. 3531 Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2019 poz. 1145), jest jedną z fundamentalnych zasad prawa. Oznacza to, iż jeżeli strony ustalą w ramach stosunku cywilnoprawnego, że wykonanie umowy następuje w określonym dniu i w tym właśnie dniu powstają wzajemne zobowiązania z tego tytułu (np. zobowiązanie do zapłaty), nie można domniemywać, że zobowiązania te mogłyby powstać w jakimkolwiek innym terminie. Analogicznie, jeżeli strony ustalą określony termin płatności, bez żadnych wyjątków i odstępstw, należy przyjąć, iż termin obowiązuje w odniesieniu do całej umowy, o ile strony wyraźnie nie stwierdzą inaczej. Co więcej, żadne ustalenia umowne, zarówno zawarte w formie ustnej, jak i pisemnej pomiędzy Spółką i Producentem (poza postanowieniami dotyczącymi płatności zaliczkowych) nie przewidują powstania zobowiązania Spółki do zapłaty ceny Producentowi w chwili częściowego odbioru trzody chlewnej jeszcze przed całkowitym odbiorem danej Grupy). Potwierdza to, iż zobowiązanie to powstaje dopiero w momencie tak rozumianego wykonania Umowy przez Producenta.

Ponieważ, jak wskazano powyżej, Termin płatności określony w Umowach upływa 30. dnia od momentu odbioru całkowitego danej Grupy i dostarczenia do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury, natomiast uregulowanie długu względem wierzyciela nie przekracza 90 dni licząc od dnia upływu Terminu płatności, zatem dla przedmiotowych zobowiązań nie znajdzie zastosowania art. 18f ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT nakazujący zwiększyć podstawę opodatkowania (zmniejszyć stratę) po upływie 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Niejako na marginesie, Spółka chciałaby zaznaczyć ponadto, iż za uregulowanie zobowiązania można uznać potrącenie wzajemnych wierzytelności, jak również przekaz na rzecz wierzyciela należności przysługujących dłużnikowi. Zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lipca 2013 (sygn. IBPBI/2/423-517/13/MO) „przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania”. Podobne stanowisko objął Dyrektor Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-1.4012.614.2017.I.DG); z 23 marca 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.39.2020.1.AG) oraz z 17 kwietnia 2020 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.41.2020.1.MK).

Potrącenie jako skuteczną zapłatę akceptuje również orzecznictwo sądowe na gruncie ustawy o PNO. Przykładowo Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 17 października 2017 r. (sygn. V ACa 606/17) wskazał wprost: „Przepis art. 5 ustawy reguluje tryb naliczania odsetek w przypadku określenia przez strony terminu zapłaty dłuższego niż 30 dni, dając wierzycielowi uprawnienie do naliczenia odsetek ustawowych od jeszcze niewymagalnego świadczenia pieniężnego, z tym, że liczonych dopiero po upływie 30 dni spełnienia świadczenia niepieniężnego i doręczenia faktury. Końcowym terminem do którego wierzyciel może naliczyć odsetki ustawowe na podstawie tego przepisu jest termin dokonania zapłaty lub terminu wymagalności świadczenia pieniężnego w zależności od tego co nastąpi wcześniej. Przez pojęcie „zapłaty” w znaczeniu tego przepisu należy rozumieć wszelkie formy wygaśnięcia obowiązku świadczenia, a więc nie tylko przez, sam fakt zapłaty należności w formie gotówkowej czy bezgotówkowej, ale i w drodze potrącenia”.

Wobec powyższego, należy przyjąć, iż regulowanie zobowiązań poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności z tytułu dokonanych zakupów przez Producenta od Spółki, tj. zakupu Grupy (trzody chlewnej), materiałów oraz usług weterynaryjnych, można traktować na równi ze spełnieniem świadczenia pieniężnego przez Spółkę, powodujących wygaśnięcie części zobowiązania Spółki względem Producenta.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, iż w dniu 21 maja 2014 r. otrzymał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/423-105/14-4/KS, w zakresie obowiązku korekty kosztów uzyskania przychodów w związku z zastosowaniem art. 15b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do końca 2015 r. Zgodnie z otrzymanym rozstrzygnięciem, organ podatkowy potwierdził, iż w sytuacji gdy Termin płatności, który z mocy ustaleń między Producentem a Spółką rozpoczyna swój bieg od momentu (dnia) całkowitego odbioru danej Grupy przez Spółkę, wyniesie więcej niż 30 dni ale nie przekroczy 60 dni. Spółka będzie zobowiązana dokonać korekty kosztów z zastosowaniem art. 15b ust. 1, przy czym w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 15b ust. 2 Ustawy o CIT. Pomimo uchylenia przedstawionych przepisów, w związku z czym otrzymana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna utraciła ważność, Spółka pragnie zaznaczyć, iż zaprezentowany w niej stan faktyczny nie uległ znacznym zmianom. Obecna metodologia rozliczeń oraz sposób dostaw trzody chlewnej (Grupy) określone w Umowach z Producentami, ze względu na procesy logistyczne pozostają niezmienne.

W celu przybliżenia analogii otrzymanej uprzednio interpretacji do obecnie wnioskowanej interpretacji przepisów należy przytoczyć treść uchylonego z końcem 2015 r. art. 15b Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o CIT, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik był zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Natomiast art. 15b ust. 2 ustawy CIT stanowił, iż jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Wobec czego na podstawie art. 15b ust. 2 ustawy o CIT można było rozróżnić trzy potencjalne sytuacje:

termin płatności zobowiązania został określony jako 60 dni lub mniej - w takim przypadku powyższy przepis nie miał zastosowania;
termin płatności zobowiązania był dłuższy niż 60 dni, ale zobowiązanie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych (przy czym datą zaliczenia wydatku do kosztów nie musiała być datą rozpoczęcia biegu terminu płatności) - w takim przypadku powyższy przepis również nie miał zastosowania;
termin płatności zobowiązania określono jako dłuższy niż 60 dni i zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych - wtedy podatnik miał obowiązek zastosować powyższy przepis.

Tak jak Wnioskodawca zaznaczył powyżej, organ podatkowy uznał, iż dla zawartych Umów między Spółką a Producentami, w przypadku przekroczenia 30-dniowego Terminu płatności zastosowanie znajduje art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT, potwierdzając równocześnie argumentację Spółki, iż bieg Terminu płatności rozpoczyna się wraz z momentem (dniem) odbioru całościowego danej Grupy.

W tym zakresie należy również podkreślić podobieństwo obecnie obowiązujących przepisów do uchylonego art. 15b ust. 1 ustawy o CIT. Nie sposób zaprzeczyć, iż wprowadzenie art. 18f ustawy o CIT, opierało się na ogólnym rozwiązaniu przewidzianym w uchylonym przepisie, przy czym różnice ograniczają się do wydłużenia terminu upływu płatności z 30 do 90 dni, oraz trybu dokonywania korekty poprzez pomniejszenie podstawy opodatkowania lub zmniejszenia straty w zastępstwie zmniejszenia kwoty kosztów uzyskania przychodów, co jednakże prowadzi do tożsamego skutku podatkowego.

Konkludując w zakresie pytania nr 1 w zakresie Przypadku 1, Przypadku 2 i Przypadku 3, mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy 90. dzień od dnia upływu Terminu zapłaty, o którym mowa w art. 18f ust. 1 ust. 2 oraz ust. 2 ust. 2 ustawy o CIT należy ustalić w oparciu o moment (dzień) całkowitego odbioru danej Grupy przez Spółkę i dostarczenia do Spółki prawidłowo wystawionej faktury/wystawienia faktury VAT RR. W konsekwencji, gdy Wnioskodawca ureguluje swoje zobowiązania wobec Producenta, którego dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ciągu 90 dni od upływu Terminu zapłaty, liczonego od momentu (dnia) całkowitego odbioru danej Grupy przez Wnioskodawcę i dostarczeniu Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury, nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, pomimo upływu 120 dni od momentu odbioru częściowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 2

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm. - dalej: „ustawa o PIT”), przepisów ustawy o CIT oraz ustawy o PIT nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej. W konsekwencji, przesłanka z art. 18f ust. 10 pkt 3 ustawy o CIT nie jest spełniona.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku transakcji z Producentem uzyskującym przychody z działalności rolniczej z tytułu dostaw trzody chlewnej na rzecz Wnioskodawcy, nawet jeśli przesłanki determinujące obowiązek korekty - tj. upływ 90 dni od dnia terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie zostałyby spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Od 1 stycznia 2020 r. art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1649) do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm. dalej „ustawy o CIT”) wprowadzono przepisy szczególne mające na celu rozpoznawanie skutków w podatku dochodowym tzw. „złych długów”, tj. art. 18f.

Stosownie do regulacji art. 18f ust. 1 ustawy o CIT, podstawa opodatkowania ustalona zgodnie z art. 18 lub art. 24d ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 18d:

może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Stosownie natomiast do art. 18f ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik poniósł stratę, o której mowa w art. 7 ust. 2, z którą związana jest transakcja handlowa w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, kwota straty:

może być zwiększona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;
podlega zmniejszeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Zgodnie z art. 18f ust. 5 ustawy o CIT, zmniejszenia na podstawie ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta.

Zwiększenia na podstawie ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 dokonuje się, jeżeli do dnia złożenia zeznania podatkowego zobowiązanie nie zostało uregulowane (art. 18f ust. 6 ustawy o CIT).

Należy również zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 18f ust. 9 ustawa o CIT, ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

Jak wskazuje art. 18f ust. 9 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się wyłącznie do wierzytelności lub zobowiązań, odpowiednio o zapłatę lub do zapłaty, świadczeń pieniężnych, wynikających z transakcji handlowych, jeżeli z tytułu tych transakcji przynajmniej u jednej ze stron określa się przychody lub koszty uzyskania przychodów, bez względu na termin ich ujęcia w tych przychodach lub kosztach uzyskania przychodów.

W myśl natomiast art. 18f ust. 10 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące warunki:

dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
od daty wystawienia faktury (rachunku) lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub została zawarta umowa, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę - gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;
transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Aby zatem zastosować „Ulgę na złe długi” nie wystarczy stwierdzić, że transakcja handlowa jest zawarta w ramach działalności Wierzyciela, a dochód z tej transakcji podlega opodatkowaniu na terytorium RP. Analogicznych ustaleń należy dokonać także w stosunku do Dłużnika.

Jak już powyżej wskazano warunek wynikający z art. 18f ust. 10 pkt 3 ustawy o CIT, można uznać za spełniony, gdy zarówno wierzyciel jak i dłużnik zawierają transakcje handlowe a więc transakcję/umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością (art. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych) a dochód z tych transakcji podlega opodatkowaniu na terytorium R.P.

Z powyższego wynika, że zarówno Dłużnik/Wnioskodawca jak i Wierzyciel muszą:

prowadzić działalność oraz
dochód z tej działalności musi podlegać opodatkowaniu.

Zatem nie jest wystarczające aby warunek ten był spełniony tylko w stosunku do Wierzyciela. Warunek ten musi być spełniony również w stosunku do Dłużnika.

Stosownie do postanowień art. 18f ust. 11 ustawy o CIT, okres 90 dni, o którym mowa w ust. 1 i 2, liczy się począwszy od pierwszego dnia następującego po określonym na fakturze (rachunku) lub w umowie upływie terminu do uregulowania zobowiązania.

Zgodnie z art. 18f ust. 17 ustawy o CIT, przepisy ust. 1-16 stosuje się odpowiednio w przypadku uregulowania lub zbycia części wierzytelności.

Podatnicy dokonujący zwiększenia lub zmniejszenia, o których mowa w ust. 1-4 albo ust. 7 i 8, obowiązani są wykazać w zeznaniu podatkowym wierzytelności lub zobowiązania, z którymi związane są te zwiększenia lub zmniejszenia (art. 18f ust. 19 ustawy o CIT).

A zatem w świetle powyższych przepisów, ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych wprowadzono w podatkach dochodowych z jednej strony możliwość pomniejszenia przez wierzyciela podstawy opodatkowania o kwotę wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, a z drugiej strony – nałożenie na dłużnika obowiązku doliczenia do podstawy opodatkowania kwoty nieuregulowanego zobowiązania, jeżeli zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w fakturze (rachunku) lub umowie.

Przy czym należy zauważyć, że wierzyciel z tego mechanizmu może skorzystać, natomiast dłużnik jest do tego zobowiązany.

Z uzasadnienia do ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych wynika, że: „Na wzór rozwiązań obowiązujących na gruncie podatku VAT proponuje się wprowadzenie dodatkowych warunków uprawniających do proponowanego rozliczenia, tj. transakcja handlowa zawarta jest w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody (zarówno w przypadku działalność wierzyciela, jak i działalność dłużnika) podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, brak postępowania restukturyzacyjnego lub likwidacyjnego wobec dłużnika na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego, określony czas wystawienia faktury lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność. Proponowana korekta wpływać będzie również na wysokość podstawy opodatkowania uwzględnianej przy wyliczaniu wysokości należnych zaliczek na podatek dochodowy, ale wyłącznie w przypadku uzyskiwania przez podatnika dochodu.

Ponadto wprowadza się obowiązek wykazywania wierzytelności lub zobowiązań, które powodują zwiększenia lub zmniejszenia podstawy opodatkowania w zeznaniach podatkowych. Jest to rozwiązanie analogiczne do tego, które obowiązuje w podatku VAT, w związku z którym podatnicy składają deklarację VAT-ZD.

W projektowanych przepisach znajdują się również rozwiązania, które pozwalają na ich stosowanie w przypadku uregulowania lub zbycia części danej wierzytelności, co zapewnia elastyczność w radzeniu sobie z przeterminowanymi płatnościami zarówno po stronie dłużnika, jak i wierzyciela”.

Wskazać należy, że w art. 18f ustawy o CIT ustawodawca odsyła do art. 4 pkt 1a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 935 z późn. zm., dalej także: „ustawa PNO”) zgodnie z którym świadczenie pieniężne to wynagrodzenie za dostawę towaru lub wykonanie usługi w transakcji handlowej.

Natomiast transakcja handlowa zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Zgodnie z art. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom przepisy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:

przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424);
podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców;
2 podmioty, o których mowa w art. 4, art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. poz. 2019);
osoby wykonujące wolny zawód;
oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
(uchylony);
przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.

Rodzaje działalności wymienione w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 162) to:

działalność wytwórcza w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego;
wynajmowanie przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów;
wyrób wina przez producentów będących rolnikami wyrabiającymi mniej niż 100 hektolitrów wina w ciągu roku gospodarczego, o których mowa w art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. z 2020 r. poz. 1891);
działalność rolników w zakresie sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm.);
działalność prowadzona przez koła gospodyń wiejskich na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2018 r. o kołach gospodyń wiejskich (Dz. U. z 2020 r. poz. 553 i 932), które spełniają warunki, o których mowa w art. 24 ust. 1 tej ustawy.

Nadmienić należy również, że w ustawie o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych w art. 5 wprowadzono zapis że jeżeli strony transakcji handlowej, z wyłączeniem podmiotu publicznego będącego podmiotem leczniczym, przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel, który nie jest dużym przedsiębiorcą, może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.

Na potrzeby niniejszej interpretacji konieczne jest również odniesienie się do terminu kompensata/potrącenie. Odnosząc się do uregulowania zobowiązań dokonywanych w ramach kompensaty wierzytelności wskazać należy, że powołane przepisy art. 18f ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT odwołują się do pojęcia „uregulowania” wierzytelności bądź zobowiązań, wynikających z transakcji handlowej, a zatem nie wskazują wyłącznie konkretnie jednej formy ich regulowania w związku z tym pojęcie to ma szerszy zakres.

Zgodnie z art. 498 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.; dalej: Kodeks cywilny”), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Natomiast w myśl art. 498 § 2 ww. ustawy, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W przypadku zatem, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym.

Obok wskazanego powyżej potrącenia ustawowego możliwe jest również potrącenie umowne, które to może zostać zawarte w ramach zasady swobody umów, jaka przysługuje przedsiębiorcom na podstawie art. 3531 ustawy – Kodeks cywilny. W umowie tej mogą być ustalone inne warunki umożliwiające dokonanie potrącenia, niż wynika to z art. 498 Kodeksu cywilnego. Do potrącenia umownego (kompensaty) może więc dojść, gdy wierzytelności nie są wymagalne. Możliwe jest ono do zastosowania także wtedy, gdy potrącane wierzytelności nie są jednorodzajowe. Potrącenie umowne jest bowiem umową stron nieuregulowaną przepisami ustaw (nienazwaną), ewentualnie szczególnym rodzajem umowy, której celem jest modyfikacja sposobu wykonania istniejącego zobowiązania (Sikorski Grzegorz. Art. 498. W: Kodeks cywilny. Komentarz. Wolters Kluwer Polska, 2019).

W wyniku zastosowania instytucji potrącenia dochodzi do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania.

Z opisu sprawy przedstawianej we wniosku wynika, że Termin zapłaty różnicy (o której mowa w pkt 4 dotyczącym wykonania Umowy) określony jest jako 30 dni od całkowitego odbioru danej Grupy (tj. od momentu odbioru wszystkich sztuk trzody chlewnej, składających się na dana Grupę - tzw. odbiór całkowity) przez Spółkę „Termin zapłaty” i dostarczenia do Wnioskodawcy prawidłowo wystawionej faktury lub wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT RR. Oba warunki - tj. całkowity odbiór Grupy, jak również otrzymanie faktur bądź wystawienie faktur VAT RR muszą być spełnione łącznie, aby doszło do rozliczenia różnicy pomiędzy ceną należną Producentowi, a wierzytelnościami Spółki wobec Producenta.

Odbiór partii trzody chlewnej (odbiór częściowy) składającej się na daną Grupę jest dokumentowany w zależności od statusu Producentów, fakturami VAT lub fakturami VAT RR wystawionymi przez Spółkę w trybie art. 116 ustawy o VAT, z podaniem terminu zapłaty jako „zgodnie z umową” lub jako „kompensata zgodnie z umową”.

W tym miejscu wskazać należy, że termin płatności jest to dzień, w którym należy spłacić zobowiązanie, lub okres między dniem powstania a dniem wymagalności wierzytelności. Termin płatności oznacza moment, w którym płatność ta ma nastąpić. Może on być wyrażony jako:

termin płatności określony jako dzień – termin płatności określony jest jako konkretna data.
termin płatności określony jako okres – w tym przypadku termin płatności określony jest w dniach (np. 30 dni). Zapłata musi nastąpić nie później niż 30 dni od sprzedaży. Z reguły dni liczone są od dnia wystawienia faktury.

W przedstawionych we wniosku przypadkach dni w których upłynie termin płatności zgodnie z umową będzie liczony od momentu całkowitego odbioru danej Grupy („Termin zapłaty”).

Jeśli zatem Termin zapłaty określony jest jako 30 dni od całkowitego odbioru danej Grupy (tj. od momentu odbioru wszystkich sztuk trzody chlewnej, składających się na daną Grupę - tzw. odbiór całkowity) częściowy odbiór nie spowoduje rozpoczęcia biegu terminu określonego w art. 18f ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.

Zdaniem tut. Organu oba warunki o których mowa we wniosku - tj. całkowity odbiór Grupy i otrzymanie faktur bądź wystawienie faktur VAT RR które muszą być spełnione łącznie odnoszą się do rozliczenia różnicy pomiędzy ceną należną Producentowi, a wierzytelnościami Spółki wobec Producenta.

Powyższy wniosek wynika z brzmienia art. 5 ustawy PNO, który stanowi, że jeżeli strony transakcji handlowej, z wyłączeniem podmiotu publicznego będącego podmiotem leczniczym, przewidziały w umowie termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel, który nie jest dużym przedsiębiorcą, może żądać odsetek ustawowych po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia i doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.

Skoro otrzymanie faktury jest jednym z warunków koniecznych do wystąpienia dla rozpoczęcia liczenia terminu o jakim mowa w art. 18f ust. 1 i 2 to chodzi o fakturę, która jest poprawna merytorycznie i formalnie. Łączne spełnienie ww. warunków jest dniem od którego należy liczyć 90 dniowy termin o jakim mowa w art. 18f ust. 1 i 2 ustawy o CIT.

Z powołanego wcześniej art. 18f ust. 10 pkt 3 ustawy o CIT wynika, że transakcja do której mają zastosowanie postanowienia tej normy prawnej musi dotyczyć opodatkowanej działalności wierzyciela i dłużnika. Skoro dochód z działalności rolniczej z wyjątkiem działów specjalnych produkcji rolnej nie podlega opodatkowaniu (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT) to ograniczenia wynikające z art. 18f ust. 1 i 2 ustawy o CIT nie będą miały zastosowania do transakcji dotyczącej działalności rolniczej.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT z tytułu uregulowania zobowiązań pieniężnych wobec Producenta podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób opisany w Przypadku 1, Przypadku 2 oraz Przypadku 3,
Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 18f ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, bądź zmniejszenia straty na podstawie art. 18f ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT w przypadku transakcji z Producentem uzyskującym przychody z działalności rolniczej z tytułu dostaw trzody chlewnej na rzecz Wnioskodawcy,

-jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja nie zawiera oceny stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania oznaczonego we wniosku nr 3 ze względu na warunkowy charakter tego pytania na które odpowiedzi Spółka oczekiwała w sytuacji uznania za nieprawidłowe stanowiska dot. pytania 2. Mając na uwadze, ze stanowisko w zakresie pytania 2 jest prawidłowe, ocena stanowiska dotyczącego pytania 3 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin