2021.03.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.992.2020.2.KF
z 18 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2020 r. (data wpływu 7 grudnia 2020 r.), uzupełnionego pismem z dnia 11 grudnia 2020 r. (data wpływu 22 grudnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 17 lutego 2021 r. (data wpływu 23 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Republiki Południowej Afryki, wykonującym zlecenie w Polsce – jest nieprawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Hiszpanii, wykonującą zlecenie w Hiszpanii – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Polsce – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Gruzji, wykonującym zlecenie w Polsce – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Egipcie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2020 r. wpłynął do tut. organu wniosek o wydanie interpretacji ogólnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Następnie w dniu 22 grudnia 2020 r. do tut. organu wpłynęło pismo Spółki wyjaśniające, że wniosek ten został sporządzony przez pomyłkę i na jego miejsce złożono wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Republiki Południowej Afryki, wykonującym zlecenie w Polsce,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Hiszpanii, wykonującą zlecenie w Hiszpanii,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Polsce,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Gruzji, wykonującym zlecenie w Polsce,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Egipcie.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 9 lutego 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.992.2020.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 9 lutego 2021 r., skutecznie doręczono w dniu 12 lutego 2021 r., natomiast w dniu 23 lutego 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie (nadane w placówce pocztowej w dniu 19 lutego 2021 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne.

1. W Spółce jest zatrudniony w oparciu o umowę-zlecenie cudzoziemiec posiadający obywatelstwo południowoafrykańskie, miejsce zamieszkania posiadający w Polsce, studiujący w Polsce i posiadający legitymację studencką. Nie posiada natomiast certyfikatu rezydencji podatkowej i nie przedłożył Spółce ww. dokumentu. Obecnie Spółka stosuje podatek zryczałtowany 20%.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis wskazując, że okres pobytu zleceniobiorcy na terytorium Polski przekroczy 183 dni w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca posiada w Polsce centrum interesów osobistych i/lub gospodarczych w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca zawarł umowę ze Spółką jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia nie przekracza kwoty 200 zł. Zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia.

2. W Spółce jest zatrudniona w oparciu o umowę-zlecenie cudzoziemka z obywatelstwem hiszpańskim, zamieszkująca w Hiszpanii oraz studiująca tam. Zlecenie wykonuje ze swojego miejsca zamieszkania. Nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej. Obecnie Spółka pobiera od umowy-zlecenie podatek 20% (IFT 1.9 Inne dochody).

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis wskazując, że zleceniobiorca zawarł umowę ze Spółką jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia przekracza kwotę 200 zł. Zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia.

3. W Spółce jest zatrudniona w oparciu o umowę-zlecenie cudzoziemka z obywatelstwem egipskim, zamieszkująca w Polsce, wykonująca zlecenie w miejscu zamieszkania, studiująca w Polsce. Obecnie stosowany przez Spółkę podatek to 20% (IFT 1.9 Inne dochody). Egipcjanka nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis wskazując, że okres pobytu zleceniobiorcy na terytorium Polski przekroczy 183 dni w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca posiada w Polsce centrum interesów osobistych i/lub gospodarczych w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca zawarł umowę ze Spółką jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia przekracza kwotę 200 zł. Zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia.

4. W Spółce jest zatrudniony w oparciu o umowę-zlecenie cudzoziemiec z obywatelstwem gruzińskim, zamieszkujący w Polsce, posiadający status studenta w Polsce. Nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej. Podatek jaki stosuje Spółka to 20% (IFT 1.9 Inne dochody).

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis wskazując, że okres pobytu zleceniobiorcy na terytorium Polski przekroczy 183 dni w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca posiada w Polsce centrum interesów osobistych i/lub gospodarczych w roku podatkowym, którego dotyczy wniosek o wydanie interpretacji. Zleceniobiorca zawarł umowę ze Spółką jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia przekracza kwotę 200 zł. Zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia.

5. W Spółce jest zatrudniona w oparciu o umowę-zlecenie cudzoziemka z obywatelstwem egipskim, zamieszkująca w Egipcie, wykonująca zlecenie w miejscu zamieszkania, studiująca w Polsce. Obecnie stosowany przez Spółkę podatek to 20% (IFT 1.9 Inne dochody). Egipcjanka nie posiada certyfikatu rezydencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jaką formę opodatkowania umowy powinna stosować Spółka? Czy wystarczy, aby zleceniobiorca przedstawił Spółce oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce i przebywaniu w Polsce dłużej niż 183 dni w roku? Wtedy zostanie zwolniony z podatku?
Czy cudzoziemka mogłaby Spółce przedstawić pisemne oświadczenie o centrum interesów życiowych w Hiszpanii? Czy musi przedstawić Spółce certyfikat rezydencji podatkowej? Jaki podatek będzie prawidłowy w tym przypadku?
Czy konieczne jest przedstawienie certyfikatu rezydencji przez Egipcjankę? Jaki podatek należy zastosować w tym przypadku?
Czy konieczne jest przedstawienie certyfikatu rezydencji przez Gruzina? Czy wystarczy oświadczenie o posiadaniu centrum interesów życiowych w Polsce i przebywaniu w Polsce dłużej niż 183 dni w roku? Czy wtedy można odnosić się do umowy między Gruzją a Polską? Jakie opodatkowanie należy stosować?
Czy konieczne jest przedłożenie certyfikatu rezydencji? Jaki podatek należy zastosować?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do stanu faktycznego nr 1, wystarczyłoby oświadczenie o przebywaniu w Polsce dłużej niż 183 dni, bez konieczności przedstawiania certyfikatu rezydencji podatkowej. Spółka uważa, że nie powinna stosować w ogóle opodatkowania, jako, że zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia i mieszka w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do stanu faktycznego nr 2, nie jest konieczne przedstawienie certyfikatu rezydencji. Wtedy należałoby odnieść się do umowy między Polską a Hiszpanią. Spółka uważa, że powinna stosować opodatkowanie 20%, jako że zleceniobiorca jest osobą, która nie ma obywatelstwa polskiego, nie mieszka w Polsce, wykonuje zlecenie za granicą oraz nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do stanu faktycznego nr 3, nie jest konieczne przedstawienie certyfikatu rezydencji. Jako studentka studiująca w Polsce mogłaby być zwolniona z podatku do 26. roku życia. Spółka uważa, że nie powinna stosować w ogóle opodatkowania, jako, że zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia i mieszka w Polsce oraz studiuje w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do stanu faktycznego nr 4, nie jest konieczne przedstawienie certyfikatu rezydencji. Jako student mieszkający w Polsce mógłby być zwolniony z podatku do 26. roku życia. Spółka uważa, że nie powinna stosować w ogóle opodatkowania, jako że zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia i mieszka w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do stanu faktycznego nr 5, nie jest konieczne przedstawienie certyfikatu rezydencji. Jako studentka polskiej uczelni mogłaby być zwolniona z podatku. Spółka uważa, że powinna stosować opodatkowanie 20% dla cudzoziemców, jako że zleceniobiorca jest osobą, która nie ma obywatelstwa polskiego, nie mieszka w Polsce, wykonuje zlecenie za granicą oraz nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych w zakresie:

obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Republiki Południowej Afryki, wykonującym zlecenie w Polsce – jest nieprawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Hiszpanii, wykonującą zlecenie w Hiszpanii – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Polsce – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Gruzji, wykonującym zlecenie w Polsce – jest prawidłowe,
obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Egipcie – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje generalną zasadę realizacji obowiązku podatkowego przez podatnika (tzw. zasadę samoobliczenia podatku przez podatnika). Zatem obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych – co do zasady – ciąży na podatniku. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody), w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z tych przepisów, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
określenie kategorii przychodów (dochodów), w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Kategorią przychodów, w odniesieniu do których ustawodawca wprowadził system poboru podatku przez płatnika, są m.in. – wskazane w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychody z działalności wykonywanej osobiście – przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Ustawa różnicuje przy tym system opodatkowania przychodów z ww. tytułu w oparciu o kryteria kwoty należności określonej w umowie oraz rodzaju obowiązku podatkowego osoby uzyskującej przychody. I tak, przychody uzyskiwane z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

w przypadku, gdy kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 17% przychodu (art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy) i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy;
w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody są wówczas opodatkowane na tzw. zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27 tej ustawy) i są objęte obowiązkiem poboru zaliczek na podatek przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy;
w przypadku, gdy nie mieszczą się w zakresie zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy i są uzyskiwane przez osobę, która nie ma miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychody uzyskane na terytorium Polski są wówczas opodatkowane na zasadach określonych w art. 29 tej ustawy i są objęte obowiązkiem poboru podatku przez płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się przy tym – stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przesłanki uznania danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce zostały określone jako tzw. alternatywa łączna (w postaci spójnika „lub”). Zatem spełnienie choćby jednego z ww. warunków jest wystarczające dla uznania, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu omawianego przepisu, a więc podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie danej osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących osobistej i ekonomicznej sfery życia osoby fizycznej. Dla ustalenia centrum osobistych lub gospodarczych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę m.in. „lokalizację” więzi rodzinnych i towarzyskich, działalności zawodowej i pozazawodowej, posiadanego majątku. W szczególności, przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji (klubów), uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ww. warunek stanowi samodzielną podstawę do uznania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania przez nich na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Natomiast osoby fizyczne, które nie spełniają żadnego z kryteriów określonych w cytowanym wyżej art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych) ani
nie przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,

nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu omawianej ustawy, a tym samym posiadają w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, czyli są zobowiązane do zapłaty podatku tylko od dochodów uzyskanych w danym roku na terytorium Polski.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W tym miejsce należy podkreślić, że płatnik dokonuje poboru podatku lub zaliczki na podatek (uwzględniając zasadę ograniczonego lub nieograniczonego obowiązku podatkowego) opierając się jedynie na posiadanych przez siebie informacjach oraz tych przedstawionych przez podatnika. Tym samym, jeżeli zleceniobiorca nie przedstawi certyfikatu rezydencji podatkowej, ale złoży Spółce oświadczenie o posiadaniu centrum interesów życiowych w Polsce oraz o przebywaniu w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako osobę, która ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych.

Przy poborze zaliczek na podatek dochodowy, płatnik uwzględnia również zwolnienia przedmiotowe przysługujące osobom, na rzecz których dokonuje wypłaty świadczeń.

Z uwagi na to, że zleceniobiorcy, z którymi Spółka zawarła umowy zlecenia są osobami, które nie ukończyły 26. roku życia należy wskazać na zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r. – wolne od podatku dochodowego są przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, otrzymane przez podatnika do ukończenia 26. roku życia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł.

Przy czym powyższe zwolnienie nie znajdzie zastosowania do przychodów z tytułu umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem dochodowym, tj.:

uzyskanych przez osobę, która nie ma miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 29 tej ustawy (art. 29 ust. 6 ww. ustawy),
jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł (art. 30 ust. 10 ww. ustawy).

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę zlecenia m.in. z obywatelem Republiki Południowej Afryki wykonującym zlecenie w Polsce, posiadającym miejsce zamieszkania w Polsce. Zleceniobiorca nie przedłożył Spółce certyfikatu rezydencji. Okres pobytu zleceniobiorcy na terytorium Polski przekroczy 183 dni w roku podatkowym. Ponadto zleceniobiorca posiada w Polsce centrum interesów osobistych i/lub gospodarczych. Zleceniobiorca zawarł umowę ze Spółką jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia nie przekracza kwoty 200 zł. Zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia.

W opisanych okolicznościach faktycznych wynagrodzenie obywatela Republiki Południowej Afryki podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 17%, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem bowiem, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – w wysokości 17% przychodu.

Na Spółce natomiast w odniesieniu do wypłat ww. należności ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Jednocześnie z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 30 ust. 10 analizowanej ustawy, do przychodów tych nie znajduje zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148 analizowanej ustawy.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w analizowanym przypadku nie powinien stosować w ogóle opodatkowania, jako że zleceniobiorca jest osobą, która nie ukończyła 26. roku życia i mieszka w Polsce.

Jak wynika bowiem z przedstawionych przepisów Spółka powinna od wynagrodzenia wypłacanego obywatelowi Republiki Południowej Afryki z tytułu zawartej umowa zlecenia, z uwagi na to, że kwota należności określona w umowie nie przekracza 200 zł, pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 17% przychodu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Republiki Południowej Afryki, wykonującym zlecenie w Polsce jest nieprawidłowe.

Ponadto, jak wskazano we wniosku, Spółka zawarła również umowę zlecenia z obywatelką Egiptu oraz obywatelem Gruzji, wykonującymi zlecenie w Polsce. Egipcjanka i Gruzin nie posiadają certyfikatu rezydencji podatkowej. Okres pobytu zleceniobiorców na terytorium Polski przekroczy 183 dni w roku podatkowym. Ponadto zleceniobiorcy posiadają w Polsce centrum interesów osobistych i/lub gospodarczych. Zleceniobiorcy zawarli umowy ze Spółką jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia przekracza kwotę 200 zł. Zleceniobiorcy są osobami, które nie ukończyły 26. roku życia.

Dla ustalenia swoich obowiązków jako płatnika Spółka może posłużyć się jedynie informacjami, które są w jej posiadaniu. Informacje takie płatnik analizuje indywidualnie w odniesieniu do każdego podatnika, działając w dobrej wierze i na podstawie wszystkich dostępnych mu danych. Tym samym, dla celów realizacji obowiązków płatnika Spółka może traktować obywatelkę Egiptu oraz obywatela Gruzji, którzy złożyli jej oświadczenie o posiadaniu centrum interesów życiowych na terytorium Polski oraz o przebywaniu w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym jako osoby, które mają miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, w opisanych okolicznościach faktycznych obowiązki Spółki jako płatnika w odniesieniu do wypłat należności z tytułu umów zlecenia – co do zasady – określa art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Na mocy tego przepisu, osoby prawne, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 8 (tj. m.in. z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia), osobom określonym w art. 3 ust. 1 (czyli osobom, które posiadają w Polsce centrum interesów życiowych lub przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym), są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jednakże, z uwagi na to, że obywatelka Egiptu oraz obywatel Gruzji są osobami, które nie ukończyły 26. roku życia, do przychodów tych znajdzie zastosowanie zwolnienie z podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia wypłacanego obywatelce Egiptu oraz obywatelowi Gruzji, którzy wykonują zlecenie w Polsce.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Polsce oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Gruzji, wykonującym zlecenie w Polsce jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do obowiązków Spółki jako płatnika w stosunku do wynagrodzeń wypłacanych z tytułu zawartych umów zlecenia z obywatelką Hiszpanii, wykonującą zlecenie w Hiszpanii oraz obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Egipcie, tut. organ stwierdza co następuje.

Z treści wniosku wynika, że obywatelka Hiszpanii posiada miejsce zamieszkania w Hiszpanii, natomiast obywatelka Egiptu posiada miejsce zamieszkania w Egipcie. Zlecenia wykonują ze swojego miejsca zamieszkania. Hiszpanka i Egipcjanka nie posiadają certyfikatu rezydencji podatkowej. Zleceniobiorcy zawarli umowę ze Spółką jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, a kwota należnego wynagrodzenia przekracza kwotę 200 zł. Zleceniobiorcy są osobami, które nie ukończyły 26. roku życia.

Jak wskazano już wcześniej, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 7 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 2d cyt. ustawy, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6.

Wskazana powyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Przy czym, za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego płatnika, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą. Zatem pod pojęciem „dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy rozumieć również dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę mającą ograniczony obowiązek podatkowy, np. dochód z tytułu wykonywania usługi (zlecenia) za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wypłata wynagrodzenia przez Spółkę na rzecz obywatelki Hiszpanii oraz obywatelki Egiptu (nierezydentów) z tytułu zawartych umów zlecenia, które są wykonywane odpowiednio w Hiszpanii i Egipcie, wypełnia znamiona dochodów (przychodów) osiąganych „ze źródeł” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należności za wykonane usługi regulowane są bowiem przez Spółkę, będącą polskim rezydentem.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów z tytułu umów o charakterze umowy zlecenia reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Dodatkowo nadmienić należy, że stosownie do art. 29 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada na płatnika obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania podatnika. W przypadku braku certyfikatu rezydencji płatnik dokonując wypłaty należności za wykonane na jego rzecz usługi przez osoby podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, w związku z usługami wykonanymi na podstawie umowy zlecenia, jest obowiązany do potrącenia 20% zryczałtowanego podatku dochodowego stosownie do art. 29 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 29 ust. 6 analizowanej ustawy, do przychodów tych nie znajduje zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148 analizowanej ustawy.

W świetle powyższego, w związku z wypłatą wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia obywatelce Hiszpanii, która wykonuje zlecenie w Hiszpanii oraz obywatelce Egiptu, która wykonuje zlecenie w Egipcie, na Spółce ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem powinna pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Hiszpanii, wykonującą zlecenie w Hiszpanii oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelką Egiptu, wykonującą zlecenie w Egipcie jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin