Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.125.2021.1.JS
z 13 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w kwocie równej podatkowi należnemu, jednak nie wyższej niż zadeklarowana pierwotnie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w kwocie równej podatkowi należnemu, jednak nie wyższej niż zadeklarowana pierwotnie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkcji opakowań z tworzyw sztucznych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) oraz jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonywał m.in. nabyć odpadów z tworzyw sztucznych od … GmbH z siedzibą w Niemczech (dalej: „Sprzedający”), które Spółka wykorzystywała do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Sprzedający jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i posiada ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Ponadto, Sprzedający jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest około 30 dostaw odpadów z tworzyw sztucznych, których Sprzedający dokonał na rzecz Spółki w 2018 roku. Dla celów VAT Sprzedający traktował przedmiotowe dostawy jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT). Każdorazowo dostawa dokumentowana była poprzez wystawienie faktury, na której Sprzedający wskazywał swój numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska oraz umieszczał adnotację, że dostawa stanowi WDT. Faktury wystawiane były w walucie obcej (EUR). Co do zasady, dzień wystawienia faktur różnił się od dnia dokonania dostawy towarów.

Wnioskodawca traktował przedmiotowe nabycia dla celów VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej: WNT), o którym mowa w art. 9 ust. 1 Ustawy o VAT. Spółka rozpoznawała obowiązek podatkowy w VAT z tytułu tych transakcji zgodnie z art. 20 ust. 5 Ustawy o VAT, tj. w dniu wystawienia faktury przez Sprzedającego, jednak nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru. W związku z tym, że faktury wystawiane były w walucie obcej (EUR), Spółka dokonywała przeliczenia podstawy opodatkowania według kursu z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień powstania obowiązku podatkowego. Spółka wykazywała WNT w składanych deklaracjach VAT zarówno po stronie podatku należnego, jak i po stronie podatku naliczonego. Spółka otrzymywała bowiem od Sprzedającego faktury oraz uwzględniała kwoty podatku należnego z tytułu WNT w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy. Tym samym Spółka spełniała warunki, o których mowa w art. 86 ust. 10b pkt 2 Ustawy o VAT, pozwalające na neutralne rozliczenie WNT dla celów VAT.

W 2019 roku Sprzedający poinformował Spółkę, że w sposób nieprawidłowy zakwalifikował przedmiotowe dostawy dla celów VAT jako transakcje wewnątrzunijne. Sprzedający uznał, że przedmiotowe dostawy zrealizowane na rzecz Spółki stanowiły w rzeczywistości dostawy krajowe, opodatkowane dla celów VAT w Polsce. Wobec tego, że przedmiotem dostaw były odpady z tworzyw sztucznych, wymienione w załączniku nr 11 do Ustawy o VAT, Sprzedający wskazał, że zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku, podatnikiem z tytułu przedmiotowych transakcji powinien być Wnioskodawca.

W rezultacie powyższej zmiany sposobu opodatkowania VAT przedmiotowych transakcji, Spółka otrzymała w 2019 roku od Sprzedającego faktury korygujące wystawione do pierwotnie otrzymanych faktur. Na fakturach korygujących Sprzedający użył polskiego numeru identyfikacji podatkowej oraz umieścił informację, iż transakcje objęte są mechanizmem odwrotnego obciążenia.

W związku z otrzymanymi od Sprzedającego fakturami korygującymi, Spółka zobowiązana była do dokonania korekt rozliczeń VAT złożonych za poszczególne okresy od marca do grudnia 2018 roku, w których Spółka wykazała przedmiotowe transakcje jako WNT i następnie ujęcia tych transakcji jako dostawy krajowe objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia. Zgodnie z obowiązującymi w 2018 roku przepisami Ustawy o VAT, w obu przypadkach, podmiotem obowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu tych transakcji był Wnioskodawca.

Z uwagi na zmianę kwalifikacji transakcji z WNT na dostawy krajowe podlegające odwrotnemu obciążeniu, co do zasady, zmianie uległy pierwotnie ustalone przez Spółkę daty powstania obowiązku podatkowego w VAT (dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku WNT i dostaw krajowych zastosowanie mają bowiem inne przepisy Ustawy o VAT). W przypadku większości transakcji Spółka ustaliła, że po korekcie obowiązek podatkowy powstał w obrębie tego samego miesiąca co pierwotnie. Oznacza to, że większość przedmiotowych transakcji powinna zostać wykazana w deklaracjach podatkowych za te same okresy, w których zostały one uwzględnione pierwotnie.

Zmiany w zakresie dat powstania obowiązku podatkowego wpłynęły jednak na zmianę kursów walut zastosowanych do przeliczenia przedmiotowych transakcji na PLN. To z kolei spowodowało zmianę wartości podstawy opodatkowania oraz kwot podatku należnego i naliczonego zadeklarowanych pierwotnie przez Spółkę. Kierunek tych zmian był dwojaki – w przypadku większości transakcji, podstawa opodatkowana oraz kwoty podatku należnego i naliczonego uległy zwiększeniu w porównaniu z pierwotnie zadeklarowanymi wartościami (korekty in plus), natomiast w pozostałych przypadkach kwoty te były niższe od pierwotnych (korekty in minus).

Spółka wykazała dostawy objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia w prawidłowych okresach i prawidłowych kwotach w korektach rozliczeń VAT za poszczególne okresy od marca do listopada 2018 roku (z wyłączeniem kwietnia 2018 roku). Korekty zostały złożone po upływie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych od Sprzedającego towarów powstał obowiązek podatkowy.

W przypadku transakcji, dla których dzień powstania obowiązku podatkowego nie uległ zmianie, a zatem nie zmieniła się wartość transakcji wyrażona w PLN, Spółka dokonała stosownej korekty deklaracji VAT w sposób neutralny, tj. pozostawiając w pierwotnej deklaracji zarówno kwoty podatku należnego z tytułu tych transakcji, jak i kwoty podatku naliczonego.

W przypadku transakcji, dla których dzień powstania obowiązku podatkowego uległ zmianie w stosunku do pierwotnego, Spółka wykazała kwoty podatku należnego w prawidłowej kwocie w deklaracjach VAT za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy (w większości przypadków, był to ten sam okres co pierwotnie). Natomiast prawidłowe kwoty podatku naliczonego z tytułu tych transakcji Spółka wykazała w całości „na bieżąco”, tj. w rozliczeniu za okres, w odniesieniu do którego na moment złożenia ww. korekt nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej.

Spółka ma jednak wątpliwość, czy sposób dokonania ww. korekt był w pełni prawidłowy. W szczególności, Spółka ma wątpliwości, czy w przypadku korekt transakcji, z tytułu których podatek należny powinien zostać uwzględniony w tych samych deklaracjach podatkowych co pierwotnie, Spółka mogła uwzględnić całą kwotę podatku naliczonego dopiero w bieżącym rozliczeniu VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w kwocie równej podatkowi należnemu, jednak nie wyższej niż zadeklarowana pierwotnie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w wysokości odpowiadającej kwocie podatku należnego, jednak nie wyższej niż zadeklarowana pierwotnie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku (przepis został uchylony z dniem 1 listopada 2019 roku), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do Ustawy o VAT, z zastrzeżeniem ust. 1c, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
3. dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 122.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. b) Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2018 roku (treść przepisu została zmieniona z dniem 1 listopada 2019 roku w związku z uchyleniem art. 17 ust. 1 pkt 7), kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca.

Stosownie do art. 86 ust. 10 Ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje co do zasady w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 10b pkt 3 Ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 4 lit. a), b) i d) Ustawy o VAT, powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem, że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy.

Na podstawie art. 86 ust. 10i Ustawy o VAT, w przypadku uwzględnienia przez podatnika kwoty podatku należnego w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. b) i pkt 3, podatnik może odpowiednio zwiększyć kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w odniesieniu do którego nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej.

Stosownie do art. 86 ust. 11 Ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów oraz świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 podatnikiem jest nabywca towarów lub usług, nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10 i 11, to w myśl art. 86 ust. 13a Ustawy o VAT może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od końca roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z zaprezentowanymi powyżej przepisami Ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. w szczególności odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W przypadku dostaw towarów, dla których, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT obowiązującym do 31 października 2019 r., podatnikiem był ich nabywca, kwota podatku należnego stanowiła równocześnie kwotę podatku naliczonego.

Co do zasady, prawo do odliczenia tego podatku przysługuje nabywcy w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. W przypadku nabyć towarów, które objęte były mechanizmem odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT obowiązującym do 31 października 2019 r., aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w których w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy, konieczne było spełnienie dodatkowego warunku – podatnik musiał uwzględnić kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której był on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Oznacza to, że dla obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku nabyć objętych odwrotnym obciążeniem, konieczne było równoczesne uwzględnienie kwoty podatku należnego we właściwej deklaracji podatkowej (tj. tej wynikającej z terminu powstania obowiązku podatkowego) i musiało to nastąpić w ciągu 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy.

W sytuacji, gdy ww. termin nie został zachowany i podatnik uwzględnił podatek należny we właściwej deklaracji po upływie 3 miesięcy, podatnik nie tracił prawa do odliczenia podatku naliczonego. Mógł jednak z niego skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w odniesieniu do którego nie upłynął jeszcze termin do złożenia deklaracji podatkowej, tj. ,.na bieżąco”.

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, Spółka wykazała transakcje będące przedmiotem niniejszego wniosku w pierwotnie złożonych deklaracjach VAT jako wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów. Wobec tego, że Spółka spełniała warunki, o których mowa w art. 86 ust. 10b pkt 2 Ustawy o VAT, Spółka wykazywała w rozliczeniach VAT za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy z tytułu tych transakcji, zarówno kwoty podatku należnego, jak i naliczonego.

W 2019 roku Spółka uzyskała informację, że Sprzedający błędnie potraktował przedmiotowe dostawy jako transakcje wewnątrzunijne – w rzeczywistości były to dostawy krajowe, dla których zgodnie z obowiązującym w 2018 roku art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy o VAT podatnikiem był ich nabywca, tj. Spółka. W związku z tym, Spółka była obowiązana do dokonania korekt zadeklarowanych WNT i wykazania ich jako dostawy krajowe, podlegające mechanizmowi odwrotnego obciążenia.

W obu przypadkach, podmiotem obowiązanym do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji był Wnioskodawca. Z uwagi na zmianę kwalifikacji przedmiotowych transakcji z WNT na dostawy krajowe, podlegające odwrotnemu obciążeniu, co do zasady zmianie uległy ustalone pierwotnie przez Spółkę dla tych transakcji terminy powstania obowiązku podatkowego w VAT.

Co istotne, Spółka ustaliła, że w przypadku większości przedmiotowych transakcji, obowiązek podatkowy w VAT powstał w obrębie tego samego miesiąca co pierwotnie. Innymi słowy, większość przedmiotowych transakcji powinna zostać wykazana w deklaracjach podatkowych za te same okresy, w których zostały one ujęte pierwotnie (tj. jeszcze przed korektą).

Zdaniem Spółki oznacza to, że Spółka uwzględniła podatek należny z tytułu tych transakcji w deklaracjach podatkowych, w których była obowiązana rozliczyć ten podatek. Jednocześnie, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka wykazała podatek należny z tytułu tych transakcji w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy. Należy zatem stwierdzić, że transakcje te zostały ujęte we właściwej deklaracji podatkowej i przed upływem 3-miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 86 ust. 10b pkt 3 Ustawy o VAT.

Tym samym, w odniesieniu do transakcji, dla których w wyniku korekty obowiązek podatkowy powstał w tym samym okresie co pierwotnie, należy zdaniem Wnioskodawcy uznać, że spełnił on warunek, o którym mowa w art. 86 ust. 10b pkt 3 Ustawy o VAT, uprawniający do uwzględnienia kwoty podatku naliczonego w okresie, w którym powstał obowiązek podatkowy (tj. równocześnie z podatkiem należnym).

Zdaniem Spółki, powyższych wniosków nie zmienia fakt, że w wyniku błędu Sprzedającego Spółka ujęła przedmiotowe transakcje w pierwotnych deklaracjach jako WNT. Pomimo błędu w sposobie kwalifikacji tych transakcji na gruncie podatku VAT, mamy tutaj do czynienia z tymi samymi transakcjami polegającymi na dostawie opisanych we wniosku towarów na rzecz Spółki. Zmiana kwalifikacji tych transakcji z WNT na dostawy krajowe objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia nie zmienia zatem konkluzji, że Spółka wykazała podatek należny z tytułu tych transakcji we właściwych deklaracjach podatkowych (za właściwe okresy rozliczeniowe).

Należy jednak zauważyć, że zmiana momentu powstania obowiązku podatkowego spowodowała również zmianę wartości podstawy opodatkowania oraz kwot podatku należnego i naliczonego pierwotnie zadeklarowanych przez Spółkę. W zależności od danej transakcji, wartości te uległy zwiększeniu (korekty in plus) lub zmniejszeniu (korekty in minus). W przypadku korekt in plus oznacza to, że Spółka nie wykazała w pierwotnej deklaracji podatku należnego z tytułu tych transakcji w pełnej kwocie.

Mając zatem na względzie powyższe, zdaniem Spółki należy doprecyzować, że w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w wysokości odpowiadającej kwocie podatku należnego, jednak nie wyższej niż zadeklarowana przed korektą.

W przypadku bowiem, gdy w wyniku korekty kwota podatku należnego z tytułu danej transakcji uległa zmniejszeniu, Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości równej kwocie podatku należnego.

Natomiast w sytuacji, gdy w związku z korektą, kwota podatku należnego z tytułu danej transakcji uległa zwiększeniu, Spółka miała prawo do uwzględnienia kwoty podatku naliczonego jedynie w wysokości odpowiadającej kwocie pierwotnie zadeklarowanego podatku należnego. Jednocześnie, zdaniem Spółki, powstała w ten sposób różnica w kwocie podatku naliczonego mogła natomiast zostać odliczona „na bieżąco”.

Powyższe wynika z faktu, że Spółka nie uwzględniła w takich przypadkach pełnej kwoty podatku należnego z tytułu zrealizowanych transakcji w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy. Tym samym, względem nieuwzględnionej w ww. terminie kwoty podatku należnego, Spółka nie spełniła warunku, o którym mowa w art. 86 ust. 10b pkt 3 Ustawy o VAT. Spółka nie mogła zatem skorzystać z prawa do odliczenia tej części kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Prawo to mogło zostać wykonane przez Spółkę zgodnie z art. 86 ust. 10i Ustawy o VAT, tj. „na bieżąco”.

Stanowisko Spółki zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.147.2019.1.MC z dnia 29 marca 2019 roku. Interpretacja dotyczyła kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku korekty in plus błędnie zadeklarowanej wartości transakcji WNT po upływie 3 miesięcy od miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy. Organ wydający interpretację stwierdził, że: „(...) w analizowanym przypadku w odniesieniu do wartości transakcji obejmującej kwotę 59.400,00 euro, tj. kwotę wykazaną pierwotnie w deklaracji VAT-7 za październik 2017 r. w miesiącu, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (w części dotyczącej kwoty 59.400,00 euro) w okresie rozliczeniowym, w którym wykazany został podatek należny.” Tym samym organ potwierdził, że w odniesieniu do pierwotnie zadeklarowanej kwoty transakcji, ujętej we właściwej deklaracji podatkowej, podatnik zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w okresie rozliczeniowym, w którym powstał obowiązek podatkowy.

W dalszej części organ wskazał, że w takim przypadku prawo to nie przysługuje wyłącznie względem różnicy in plus pomiędzy prawidłową wartością transakcji wykazaną w korekcie deklaracji a pierwotnie ujętą wartością (tj. względem nieuwzględnionej w deklaracji podatkowej, w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy, kwoty podatku należnego). W odniesieniu do tej różnicy zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 10i Ustawy o VAT, zgodnie z którym kwota podatku naliczonego może zostać uwzględniona w „bieżącej” deklaracji.

Powołana wyżej interpretacja dotyczy co prawda korekty transakcji WNT, niemniej jednak zdaniem Wnioskodawcy, analogiczne podejście można zastosować w odniesieniu do korekty transakcji krajowych objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia, ujętych pierwotnie jako WNT. Mechanizm rozliczeń podatkowych w tym zakresie będzie bowiem, w istocie, tożsamy.

Reasumując, w ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku transakcji, dla których podatek należny po korekcie wykazany został w deklaracjach za te same okresy co pierwotnie, Spółka miała prawo do odliczenia w tych deklaracjach podatku naliczonego w wysokości odpowiadającej kwocie podatku należnego, jednak nie wyższej niż zadeklarowana uprzednio.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.