Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.21.2021.1.KS
z 16 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2021 r. (data wpływu do tutejszego organu 18 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Bank pełni rolę płatnika, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych w ramach A., przez innego uczestnika tego systemu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Bank pełni rolę płatnika, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych w ramach A, przez innego uczestnika tego systemu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

B. jest bankiem (…).

Bank wypełnia zadania określone w (…), (…), Prawie bankowym - Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r., poz. 1896, z późn. zm.) - oraz Prawie dewizowym - Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2020 r., poz. 1708, z późn. zm.), działając poprzez następujące organy: (…).

B. posiada osobowość prawną.

Dla potrzeb realizacji podstawowego celu działalności B. - prowadzenia polityki pieniężnej w zakresie następujących instrumentów jej realizacji: emisja i sprzedaż papierów wartościowych, sprzedaż i kupno dłużnych papierów wartościowych w ramach operacji otwartego rynku - a także w celu realizacji ustawowego zadania w zakresie obsługiwania pożyczek (…), stosownie do (…) oraz przepisów wewnętrznych w tej sprawie (uchwały Zarządu B), Bank prowadzi w systemie rozrachunku papierów wartościowych A. rachunki i konta depozytowe bonów (…) i bonów pieniężnych emitowanych przez B. (dalej łącznie jako „Bony”), przeprowadza w tym systemie operacje na Bonach oraz organizuje obrót Bonami.

Uczestnikami A. są podmioty krajowe ((…) oraz C., dalej „C”) oraz polskie oddziały zagranicznych instytucji kredytowych lub zagranicznych banków (będące również adresatami polityki pieniężnej).

Z każdym uczestnikiem A. Wnioskodawca podpisał umowę o prowadzenie rachunku i konta depozytowego Bonów oraz o przeprowadzanie w tym systemie operacji na Bonach.

B. prowadzi rachunki i konta depozytowe Bonów wyłącznie dla uczestników A.

Bony stanowią instrument realizacji polityki pieniężnej (bony pieniężne B) lub instrument zaciągania pożyczki (…) (bony (…)).

Prowadzenie rachunków i kont depozytowych Bonów w A. polega w szczególności na:

1. rejestrowaniu i sprawdzaniu zgodności wielkości emisji Bonów z liczbą i wartością nominalną Bonów zarejestrowanych na rachunkach i kontach depozytowych, z uwzględnieniem odkupu bonów (…) lub wcześniejszego wykupu bonów pieniężnych B. dokonanego przez emitenta;
   
2. rejestrowaniu zmian stanu Bonów na rachunkach i kontach depozytowych, wynikających z przeprowadzonych operacji na Bonach;
3. realizacji zobowiązań emitenta Bonów wobec ich posiadaczy.
   
   

Rejestrowanie Bonów na rachunkach i kontach depozytowych prowadzone jest w ujęciu ilościowym i wartościowym, według dat zapadalności Bonów.

A. obsługuje zarówno emisje Bonów, jak i operacje na Bonach, które są dokonywane przez uczestników A. na rynku wtórnym.

W A. przeprowadzane są następujące operacje na Bonach na rynku wtórnym:

1. transakcje:
   1. kupna lub sprzedaży,
      
   2. repo i sell-buy-back,
2. przemieszczenia Bonów w ramach rachunku i konta depozytowego uczestnika;
   
3. przewłaszczenia Bonów między uczestnikami;
   
4. blokowania Bonów na rachunku i koncie depozytowym uczestnika;
   
5. pożyczki bonów (…);
   
6. przemieszczenia bonów (…) pomiędzy rachunkiem lub kontem depozytowym uczestnika a kontem C.
   
   
   
   

Operacje na Bonach są rejestrowane w A na podstawie zleceń wprowadzanych i zatwierdzanych przez uczestnika tego systemu.

W A. istnieje także możliwość zabezpieczenia realizacji transakcji na bonach (…) - w przypadku braku wystarczającej liczby tych bonów na rachunku lub koncie sprzedawcy w ciągu dnia operacyjnego - poprzez pożyczki bonów (…).

W odniesieniu do operacji na Bonach w A. Wnioskodawca stosuje przepisy Rozporządzenia Nr 909/2014 - Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 909/2014 z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych, zmieniające dyrektywy 98/26/WE i 2014/65/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 236/2012 (Dz. Urz. UE L 257/1).

Zgodnie z preambułą Rozporządzenia Nr 909/2014, w celu zapewnienia bezpieczeństwa rozrachunku, wszyscy uczestnicy systemu rozrachunku papierów wartościowych, dokonujący zakupu lub sprzedaży określonych instrumentów finansowych, a mianowicie zbywalnych papierów wartościowych, instrumentów rynku pieniężnego, jednostek uczestnictwa w przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania oraz uprawnień do emisji, powinni uregulować swoje zobowiązanie w zamierzonej dacie rozrachunku.

Za rozrachunek, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Nr 909/2014, uznać należy zrealizowanie transakcji na papierach wartościowych każdorazowo, poprzez transfer środków pieniężnych lub papierów wartościowych, bądź obu tych elementów.

W dalszej części preambuły Rozporządzenie Nr 909/2014 wskazuje, że E. (dalej „E.”; w opisywanym zdarzeniu przyszłym rolę E. pełni B) powinny podjąć środki w celu zapobiegania przypadkom nieprzeprowadzenia rozrachunku i odpowiedniego postępowania w razie ich wystąpienia.

Dalej, art. 7 ust. 2 Rozporządzenia Nr 909/2014 wskazuje, że E. określa dla każdego prowadzonego przez siebie systemu rozrachunku papierów wartościowych (w opisywanym zdarzeniu przyszłym - A) procedury ułatwiające rozrachunek transakcji na instrumentach finansowych, gdy rozrachunek tych transakcji nie nastąpił w zamierzonej dacie rozrachunku. Procedury te mają przewidywać mechanizm sankcji, który będzie służył jako skuteczny środek odstraszający dla uczestników powodujących przypadki nieprzeprowadzenia rozrachunku.

Mechanizm sankcji, o którym mowa powyżej, zgodnie z art. 7 ust. 2 Rozporządzenia Nr 909/2014, obejmuje kary pieniężne dla uczestników powodujących przypadki nieprzeprowadzenia rozrachunku („Kary pieniężne”).

Kary pieniężne oblicza się codziennie za każdy dzień roboczy, w którym nie przeprowadzono rozrachunku transakcji po zamierzonej dacie rozrachunku, aż do końca procesu zakupów na otwartym rynku, jednak nie dłużej niż do faktycznej daty rozrachunku.

Zgodnie z art. 2 Rozporządzenia Nr 2017/389 - Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2017/389 z dnia 11 listopada 2016 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 w odniesieniu do parametrów obliczania kar pieniężnych z tytułu nieprzeprowadzenia rachunku oraz działalności E. w przyjmującym państwie członkowskim (Dz. Urz. UE L 65/1), poziom Kar pieniężnych jest obliczany poprzez zastosowanie odpowiedniej stawki Kar pieniężnych, określonej w załączniku do Rozporządzenia Nr 2017/389, do kursu odniesienia transakcji określonego zgodnie z art. 3 Rozporządzenia Nr 2017/389, który jest równy zagregowanej wartości rynkowej instrumentu finansowego określonej, zgodnie z art. 7 Rozporządzenia Nr 2017/389, za każdy dzień roboczy, w którym nie przeprowadzono rozrachunku transakcji.

Kurs odniesienia, o którym mowa powyżej, jest wykorzystywany do obliczenia poziomu Kar pieniężnych w stosunku do wszystkich przypadków nieprzeprowadzenia rozrachunku bez względu na to, czy rozrachunek nie został przeprowadzony w wyniku braku papierów wartościowych, czy też w wyniku braku gotówki.

Doprecyzowanie problematyki ściągania i dystrybuowania Kar pieniężnych pomiędzy uczestników A zawiera m.in. Rozporządzenie Nr 2018/1229 - Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2018/1229 z dnia 25 maja 2018 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 909/2014 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych w zakresie dyscypliny rozrachunku (Dz. Urz. UE L 230/1). I tak, preambuła tegoż rozporządzenia wskazuje, że aby zapewnić spójne stosowanie Kar pieniężnych w odniesieniu do przypadków nieprzeprowadzenia rozrachunku, E. (tj. B w przedstawionym zdarzeniu przyszłym) powinien naliczać, ściągać i przekazywać Kary pieniężne na bieżąco i przynajmniej raz w miesiącu. Ponadto w celu zapewnienia, aby działanie mechanizmu Kar pieniężnych nie wpłynęło na profil ryzyka E. (tj. B), w tym w sytuacjach gdy uczestnicy niewywiązujący się ze zobowiązania nie płacą wymaganych Kar pieniężnych, E. (tj. B) powinien być odpowiedzialny jedynie za naliczanie, ściąganie i dystrybuowanie tych Kar pieniężnych. Istotne jest także, zgodnie z preambułą Rozporządzenia Nr 2018/1229, aby Kary pieniężne z tytułu nieprzeprowadzenia rozrachunku nie stanowiły źródła przychodów dla E. (tj. B). W związku z tym Karę pieniężną należy wpłacić na oddzielny rachunek E. (tj. B), którego należy używać wyłącznie do celów ściągania i dystrybucji tych kar. Ściągniętych Kar pieniężnych, w myśl preambuły Rozporządzenia Nr 2018/1229, nie należy wykorzystywać do finansowania wdrażania, utrzymywania lub obsługiwania mechanizmu Kar pieniężnych.

W związku z powyższym B. planuje otwarcie odrębnego, dedykowanego do ściągania i dystrybuowania Kar pieniężnych, rachunku bankowego w systemie rozliczeniowym D - System D jest najważniejszym polskim systemem płatności, w którym rozliczane są operacje polityki pieniężnej, transakcje międzybankowe z rynku finansowego i wysokokwotowe zlecenia klientowskie, a także odbywa się rozrachunek innych systemów płatności. System D, jest systemem typu RTGS (ang. Real Time Gross Settlement), w którym zlecenia płatnicze realizowane są zgodnie z zasadą rozrachunku brutto (przetwarzanie zleceń pojedynczo, tj. bez ich wzajemnego kompensowania) oraz zasadą rozrachunku w czasie rzeczywistym (przetwarzanie zleceń na bieżąco w ciągu dnia, a nie w wyznaczonych momentach dnia).

Na ten rachunek, przynajmniej raz w miesiącu, od niewywiązujących się ze zobowiązania uczestników A, będą pobierane kwoty Kar pieniężnych i jednocześnie przekazywane na rachunki pieniężne poszkodowanych uczestników A, prowadzone w systemie D.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy B pełni rolę płatnika CIT, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz ust. 2c ustawy o CIT, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych, w ramach A, przez innego uczestnika tego systemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, B nie pełni roli płatnika CIT, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz ust. 2c ustawy o CIT, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych, w ramach A, przez innego uczestnika tego systemu.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm. dalej: „ustawa o CIT”), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów m.in. z odsetek ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany CIT od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń wskazanych w ustawie o CIT.

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT przekracza kwotę, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, tj. kwotę 2 000 000 zł, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, zgodnie z zasadami przedstawionymi w ustawie o CIT.

Należy wskazać, iż w okresie do 30 czerwca 2021 r. działanie art. 26 ust. 2e zostało wyłączone lub ograniczone na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z późn. zm.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 2c ustawy o CIT, w przypadku wypłat należności z tytułu m.in.:

1. odsetek od papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT,
2. przychodów wymienionych w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, b, e oraz g ustawy o CIT, uzyskanych z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych

- obowiązek, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, stosuje się do podmiotów prowadzących rachunki papierów wartościowych albo rachunki zbiorcze, jeżeli wypłata należności następuje za pośrednictwem tych podmiotów. Zdanie pierwsze stosuje się także do podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT w zakresie, w jakim prowadzą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, jeżeli rachunek, na którym zapisane są papiery wartościowe, jest związany z działalnością tego zakładu.

Powołane przez Wnioskodawcę przepisy nakładają na określone podmioty obowiązki płatnika CIT m.in. w przypadku wypłaty:

1. odsetek, lub
2. odsetek od papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, tj. podatników o tzw. ograniczonym obowiązku podatkowym.

Uwzględniając opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy ustawy o CIT, Wnioskodawca uważa, iż obecne regulacje prawa podatkowego (powołane powyżej) nie nakładają na niego obowiązków płatnika w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego, tj. obliczania, pobierania i przekazywania przez B Kar pieniężnych z tytułu niewykonania rozrachunku w A przez zobowiązanego do tego uczestnika.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe wynika z tego, że B w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie jest podmiotem wypłacającym należność z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na którym ciąży ekonomiczny ciężar Kary pieniężnej.

Wnioskodawca pełni rolę swojego rodzaju „pośrednika” pomiędzy podmiotem poszkodowanym, a podmiotem dopuszczającym się niewykonania stosownego rozrachunku. Rola ta została przyznana Wnioskodawcy z uwagi na pełnioną funkcję E., tj. podmiotu, który posiada wszelkie informacje niezbędne do stwierdzenia braku rozrachunku pomiędzy określonymi uczestnikami A, oraz posiadającym wszelkie informacje i kompetencję pozwalające na rzetelne i skuteczne obliczanie, pobieranie i przekazywanie Kar pieniężnych, mających za zadanie utrzymywać dyscyplinę rozrachunków pomiędzy uczestnikami A.

Działanie Wnioskodawcy, pełniącego rolę E., znajduje swoje oparcie m.in. w Rozporządzeniu Nr 2018/1229, zgodnie z którym Wnioskodawca będzie pobierał od uczestników, którzy nie przeprowadzili rozrachunków w A, kwoty pobranych Kar pieniężnych na odrębny rachunek w D, z którego to Kary pieniężne będą przekazywane poszkodowanym uczestnikom A. Ponadto, Rozporządzenie Nr 2018/1229 stanowi, że istotnym elementem systemu Kar pieniężnych jest to, żeby Kary pieniężne nie stanowiły źródła przychodu E., czyli Wnioskodawcy.

Powyższe reguły funkcjonowania systemu Kar pieniężnych, które Wnioskodawca, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, zamierza wdrożyć, zapewniają działanie Wnioskodawcy w roli pośrednika obliczającego, pobierającego i przekazującego Kary pieniężne od uczestnika, który nie przeprowadził rozrachunku do uczestnika poszkodowanego, brakiem tego rozrachunku.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż powyższe stanowisko znajduje swoje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidulnej prawa podatkowego Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia z 8 października 2019 r. o nr 0114-KDIP2-1.4010.330.2019.2JF, w której organ ten wskazał, iż „będąc jedynie pośrednikiem płatności, nie jest płatnikiem podatku u źródła, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zobligowanym do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez Z. przychodu (wynagrodzenie za wynajem pojazdów).” Podobne stanowisko wyrażone zostało w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 grudnia 2016 r. o nr 2461-IBPB-l-1.4510.329.2016.2.MJ, z dnia 10 sierpnia 2018 r. o nr 0114-KDIP3-2.4011.367.2018.1.AK1, z dnia 5 stycznia 2018 r. o nr 0114-KDIP3-2.4011.300.2017.1.AK. Co prawda, stany faktyczne, przedstawione w ww. interpretacjach nie pokrywają się z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, niemniej, w ocenie B tezy w nich wskazane mogą znaleźć uniwersalne zastosowanie, jako że odnoszą się do charakteru instytucji płatnika CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, Kary pieniężne nie pełnią także roli odsetek od papierów wartościowych, o których mowa w art. 26 ust. 2c pkt 1 ustawy o CIT.

Kary pieniężne są rodzajem sankcji ponoszonych przez jednego uczestnika A na rzecz innego uczestnika, który został poszkodowany w efekcie niedokonania rozrachunku wskutek braku wykonania, przez pierwszego uczestnika względem drugiego, zobowiązania do przekazania środków pieniężnych.

Kary pieniężne nie stanowią zatem wynagrodzenia z tytułu papierów wartościowych, za jakie należałoby uznać wynagrodzenie wynikające z charakteru (konstrukcji) danego papieru wartościowego tj. np. dyskonta lub oprocentowania, należnych z tytułu posiadania / zbycia papierów wartościowych.

Kary pieniężne uiszczane z tytułu niedokonania rozrachunku polegającego na przekazaniu środków pieniężnych przez zobowiązanego do tego uczestnika A uczestnikowi, któremu są one należne, są narzędziem dyscyplinowania uczestników A, obliczanym jedynie w oparciu o określoną stopę procentową i określoną wartość papieru wartościowego, ponieważ taki sposób kalkulacji Kar pieniężnych przewidziany został w Rozporządzeniu Nr 909/2014 oraz w Rozporządzeniu Nr 2017/389.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż B nie pełni roli płatnika CIT, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz ust. 2c ustawy o CIT, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych, w ramach A, przez innego uczestnika tego systemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy Bank pełni rolę płatnika, w przypadku przekazania Kar pieniężnych uczestnikom poszkodowanym w związku z nieprzeprowadzeniem rozrachunku, polegającego na obowiązku transferu środków pieniężnych w ramach A, przez innego uczestnika tego systemu - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Jak wskazał sam Wnioskodawca, interpretacje nie pokrywają się z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.