Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.14.2021.2.MZA
z 27 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2021 r. (data wpływu 14 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 22 i 25 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty wpłaconych przez Wnioskodawcę odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonków pracowników, Wnioskodawca może rozpoznać jako koszty uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwoty wpłaconych przez Wnioskodawcę odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonków pracowników, Wnioskodawca może rozpoznać jako koszty uzyskania przychodów.

Wniosek uzupełniono 22 i 25 marca 2021 r. pismem będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 15 marca 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.14.2021.3.MZA i Znak: 0115-KDIT2.4011.18.2021.4.RS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

(…) pracowników Wnioskodawcy, w ramach świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy, wykonywało czynności (…).

Na skutek (…).

Zapomoga w sumie odpowiadała wysokości średnich zarobków wskazanych pracowników u Wnioskodawcy. Była wypłacona na wniosek małżonków pracowników, w okresach (…). Środki zapomogi zostały wypłacone z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawcy, zgodnie z regulaminem Funduszu (regulamin Funduszu dopuszcza wypłacanie środków byłym pracownikom bądź ich rodzinom), po akceptacji Komisji Funduszu. Zapomoga ma charakter bezzwrotny.

Wnioskodawca zakłada, że wypłata zapomóg była incydentalna, na okres (…). Celem zapomogi jest udzielenie wsparcia finansowego rodzinom tych pracowników - w związku z (…)

Wnioskodawca, na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników, ma zamiar dokonać zmiany w regulaminie wynagradzania, związanej z dodatkowym zasileniem środków Funduszu, a następnie przekazać dodatkowe środki na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, celem zasilenia środków Funduszu. Środki, które zostaną przekazane na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych Wnioskodawcy, będą pochodziły z bieżącej działalności spółki, tj. analogicznie do sposobu finansowania odpisu podstawowego na Fundusz. Celem przekazania dodatkowych środków na Fundusz jest to, by obecni pracownicy korzystający z Funduszu nie zostali pokrzywdzeni uszczupleniem Funduszu przez wypłatę znacznych zapomóg dla rodzin byłych pracowników. Wszystkie dodatkowe środki na Fundusz były i będą przelewane z rachunku bankowego Wnioskodawcy na rachunek Funduszu.

W świetle przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, prawnie dopuszczalne jest dokonanie dodatkowego zasilenia ZFŚS Wnioskodawcy, o środki o których mowa we wniosku, ze wskazanego powyżej źródła, tj. z środków pochodzących z bieżącej działalności spółki.

Wnioskodawca nie wnika w kwestię (…).

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej. Do wypłaty zapomóg doszło w 2020 r. W momencie wypłacenia zapomogi jeden z byłych pracowników był jeszcze zatrudniony, natomiast na dzień składania niniejszego wniosku obie te osoby są byłymi pracownikami, tj. nie łączy ich z Wnioskodawcą stosunek pracy.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło 25 marca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. U Wnioskodawcy nie działa organizacja związkowa, a pracownicy nie są objęci układem zbiorowym.
2. Zasady tworzenia Funduszu wynikają z regulaminu wynagrodzenia. W tym miejscu należy wyjaśnić, odnosząc się do wątpliwości Organu, że wniosek obejmuje – z punktu widzenia kwalifikacji prawnopodatkowej – dwa stany faktyczne i dwa zdarzenia przyszłe. W dotychczasowym przedstawieniu zaistniałego stanu faktycznego doszło omyłkowo do wskazania częściowo nieprawidłowego opisu. W ramach zaistniałego stanu faktycznego doszło do wypłacenia zapomóg ze środków Funduszu zgodnie z regulaminem wynagradzania, z bieżących środków znajdujących się w Funduszu. Nie doszło zatem do zwiększenia odpisu. W ramach zdarzenia przyszłego Wnioskodawca planuje zmienić regulamin wynagradzania i wprowadzić możliwość zwiększenia środków Funduszu poprzez dokonanie zwiększeń odpisów. Ze zwiększonych środków planowana jest wypłata przyszłej zapomogi, co – po zmianie regulaminu wynagradzania – będzie zgodne z regulaminem wynagradzania.
3. Na dzień dokonania zwiększanego odpisu (zdarzenie przyszłe) regulamin wynagradzania będzie przewidywał taką możliwość.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (przeformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy kwoty wpłaconych przez Wnioskodawcę odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonków pracowników, Wnioskodawca może rozpoznać jako koszty uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, środki wpłacone na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, w zakresie, w jakim przekraczają podstawowy odpis na Fundusz, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonków pracowników, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na funkcję wskazanej zapomogi. Ma ona niewątpliwie charakter pomocowy, ale obok tego pełni też funkcję budowania lojalności wśród pozostałych pracowników w stosunku do zakładu pracy. Jakkolwiek sam fakt wypłaty zapomogi, jako dobro osobiste małżonka pracownika (jak i pracownika) podlegać będzie ochronie, a tym samym nie będzie ujawniony, to niewątpliwie wprowadzenie i zastosowanie samego mechanizmu wsparcia (o czym załoga dowie się z treści regulaminu Funduszu oraz rozliczenia Funduszu) będzie budowało wśród pracowników zaufanie do pracodawcy jako podmiotu, który faktycznie i realnie pomaga pracownikom w trudnych sytuacjach. Poniesienie tego kosztu zabezpieczy więc źródła przychodów Wnioskodawcy.

Dodatkowo, zważywszy na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b uCIT, Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 6 ust. 1 uZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 3 uZFSŚ:

1. U pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 1 c, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.
2. U pracodawców określonych w art. 3 ust. 1 i 1c, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.
3. Jeżeli u pracodawcy, o którym mowa w ust. 2, nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie wysokości odpisu na Fundusz lub nietworzenia Funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem, o którym mowa w art. 8 ust. 2.
   
   

U Wnioskodawcy nie działa organizacja związkowa, ani też pracownicy nie są objęci układem zbiorowym. Tym samym wysokość dodatkowego odpisu w związku z planowanym udzieleniem zapomogi, o ile zostanie wprowadzona w regulaminie wynagradzania zgodnie z art. 4 ust. 3 uZFŚS, będzie podlegała zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu ze względu na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b uCIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wobec powyższego, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.
  
  

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy jednak wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Z treści wniosku przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika m.in., że środki zapomogi zostały wypłacone z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Wnioskodawcy, zgodnie z regulaminem Funduszu (regulamin Funduszu dopuszcza wypłacanie środków byłym pracownikom bądź ich rodzinom), po akceptacji Komisji Funduszu. Zapomoga ma charakter bezzwrotny. W świetle przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, prawnie dopuszczalne jest dokonanie dodatkowego zasilenia ZFŚS Wnioskodawcy, o środki o których mowa we wniosku, tj. z środków pochodzących z bieżącej działalności Spółki.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że u Wnioskodawcy nie działa organizacja związkowa, a pracownicy nie są objęci układem zbiorowym. Zasady tworzenia Funduszu wynikają z regulaminu wynagrodzenia. Wnioskodawca wyjaśnił, że w ramach zaistniałego stanu faktycznego doszło do wypłacenia zapomóg ze środków Funduszu zgodnie z regulaminem wynagradzania, z bieżących środków znajdujących się w Funduszu. Nie doszło zatem do zwiększenia odpisu. W ramach zdarzenia przyszłego Wnioskodawca planuje zmienić regulamin wynagradzania i wprowadzić możliwość zwiększenia środków Funduszu poprzez dokonanie zwiększeń odpisów. Ze zwiększonych środków planowana jest wypłata przyszłej zapomogi, co – po zmianie regulaminu wynagradzania – będzie zgodne z regulaminem wynagradzania. Z kolei na dzień dokonania zwiększanego odpisu regulamin wynagradzania będzie przewidywał taką możliwość.

Podejmując rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie nie można abstrahować od treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o CIT zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.
   
   

Z powołanych przepisów art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ww. ustawy wynika, że kosztem uzyskania przychodów (przy spełnieniu warunku celowości o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop) jest nie wypłata z ZFŚS, ale odpisy i zwiększenia ZFŚS pod warunkiem dokonania wpłaty na ten Fundusz zgodnie z ustawą o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. Nie może bowiem ten sam wydatek dwukrotnie obciążać kosztów uzyskania przychodów – raz w momencie dokonywania odpisu, drugi poprzez wypłatę środków z tego Funduszu.

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1070 ze zm. dalej: „ustawa o ZFŚS”).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Natomiast osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu (art. 2 pkt 5 ustawy o ZFŚS).

Art. 8 ust. 2 ustawy o ZFŚS stanowi, że zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1-lb, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 263). Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku, co najmniej 20 i mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, tworzą Fundusz na wniosek zakładowej organizacji związkowej (art. 3 ust. 1 i 1c ustawy o ZFŚS).

U pracodawców określonych w art. 3 ust. 1 i lc, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania (art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy o ZFŚS, u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 1c, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.

W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1 i 1c, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.

Jeżeli u pracodawcy, o którym mowa w ust. 2, nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie wysokości odpisu na Fundusz lub nietworzenia Funduszu wymagają uzgodnienia z pracownikiem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 (art. 4 ust. 3 ustawy o ZFŚS).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W myśl art. 6 ust. 2 ustawy o ZFŚS, równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie do dnia 30 września tego roku, z tym że w terminie do dnia 31 maja tego roku przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów, o których mowa w art. 5 ust. 1-3.

Jednocześnie – stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS – środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Tym samym, przepisy te nakładają na pracodawców obowiązek przekazywania na odrębny rachunek bankowy równowartości dokonanych odpisów i zwiększeń.

Skoro, jak wynika z art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚŚ, tylko odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a obciążają koszty działalności pracodawcy, to oznacza, że tylko takie odpisy i zwiększenia ZFŚS mogą stanowić, na zasadzie wyjątku, koszty uzyskania przychodów.

Aby odpisy i zwiększenia stanowiły koszty uzyskania przychodów mają być dokonywane zgodnie z ustawą o ZFŚS. Jednocześnie nie można pominąć celu dla którego Fundusz ten jest tworzony i który został określony w art. 1 ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Kosztami uzyskania przychodów nie są (o czym pisano już wcześniej) wypłaty z Funduszu lecz są nimi tylko odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu ustawy o ZFŚS obciążają koszty działalności pracodawcy jeżeli środki pieniężne na ten cel zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Powyższe wynika wprost z regulacji art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o CIT.

Koszty uzyskania przychodów stanowią więc odpisy na ZFŚS w sytuacji gdy Wnioskodawca wpłacił na rachunek Funduszu środki pieniężne stanowiące równowartość ww. odpisów, a następnie dokonał ich wypłaty zgodnie z przyjętym regulaminem.

W pierwszej kolejności należy mieć na względzie, że ponieważ u Wnioskodawcy nie działa organizacja związkowa, a pracownicy nie są objęci układem zbiorowym zasady tworzenia Funduszu wynikają z regulaminu wynagradzania. W regulaminie tym pracodawca może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz (art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS). Tym samym, Wnioskodawca ma prawo zwiększenia odpisów, które podobnie jak odpisy podstawowe obciążają koszty działalności pracodawcy (art. 6 ust. 1 ww. ustawy) i stanowią koszty uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o CIT).

Ponadto krąg osób uprawnionych do korzystania z Funduszu wymieniony został w cyt. powyżej art. 2 pkt 5 ustawy o ZFŚS. Należy zauważyć, że w przepisie tym ustawodawca oprócz emerytów i rencistów – byłych pracowników i ich rodzin wymienił również inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu. W konsekwencji pracodawca może rozszerzyć krąg uprawnionych do korzystania z Funduszu podmiotów dokonując stosownych zapisów w regulaminie.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że „regulamin Funduszu dopuszcza wypłacanie środków byłym pracownikom bądź ich rodzinom”.

W świetle powyższego, udzielenie pomocy z ZFŚS małżonkom byłych pracowników jest możliwe, a kwoty odpisane i wpłacone przez Wnioskodawcę na rachunek Funduszu, które następnie zostaną przeznaczone na wypłatę zapomogi dla ww. osób mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Również brak jest podstaw do wyłączenia z kosztów odpisów na fundusz w związku z wypłatą z niego zapomóg dokonanych jeszcze w trakcie trwania zatrudnienia jednego z pracowników.

W odniesieniu do opisanej we wniosku sytuacji, za spełnione należy również uznać przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W tym zakresie za uzasadnione należy przyjąć argumenty Wnioskodawcy odwołujące się do okazania lojalności wobec pracowników w trudnych momentach życiowych, budowania przywiązania do zakładu pracy, bezpieczeństwa pracowników i ich rodzin.

Zatem Spółka może i będzie mogła zaliczyć kwoty dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonek pracowników do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o CIT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, że środki wpłacone na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, w zakresie, w jakim przekraczają podstawowy odpis na Fundusz, które następnie zostaną wypłacone tytułem zapomogi na rzecz małżonek pracowników, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Końcowo, nadmienia się, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 1 i 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.