2021.04.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.57.2021.2.JS
z 26 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 2 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismami z 23 marca 2021 r. (data wpływu 26 marca 2021 r.), 1 kwietnia 2021 r. (data wpływu 7 kwietnia 2021 r.) oraz 12 kwietnia 2021 r. (data wpływu 21 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży zabudowanych nieruchomości gruntowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży zabudowanych nieruchomości gruntowych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy oraz uiszczenie brakującej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (z uwzględnieniem uzupełnień wniosku).

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą i w takim charakterze składa niniejszy wniosek. Zainteresowana, jako osoba prywatna, bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nabyła wraz z mężem zabudowaną nieruchomość na podstawie aktu notarialnego z dnia 10.11.1995 r. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez małżonków pozostających w ustroju małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Nieruchomość ta została następnie wprowadzona do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni. To wprowadzenie do ewidencji środków trwałych poprzedzone było ustaleniem prawidłowego stanu faktycznego i prawnego z urzędem skarbowym. Mianowicie mąż Zainteresowanej wystąpił do urzędu skarbowego z zapytaniem dotyczącym zasad ustalenia wartości początkowej tego środka trwałego, która powinna zostać ujawniona w ewidencji środków trwałych. Rozumowanie męża Wnioskodawczyni opierało się na ocenie, czy jest możliwość szacunkowej oceny wartości nieruchomości i po wykonaniu operatu szacunkowego, amortyzowaniu przedmiotowego środka trwałego według wartości początkowej ustalonej na podstawie tego operatu szacunkowego. Organ podatkowy stwierdził jednak, że proponowane przez męża Wnioskodawczyni rozwiązanie nie jest prawidłowe w zakresie wyceny wartości – wartość ta powinna być oceniona na podstawie faktycznie poniesionych kosztów. W związku z powyższym mąż Zainteresowanej zastosował się do opinii urzędu skarbowego, wpisując do ewidencji środków trwałych wartość przedmiotowej nieruchomości zgodnie z aktem notarialnym.

Wnioskodawczyni ma zamiar dokonać przeniesienia własności przedmiotowej nieruchomości na osobę trzecią. Ta czynność ma więc charakter przyszły i wszystkie okoliczności stanu faktycznego i własnego stanowiska powinny być rozpatrywane przy uwzględnieniu tego faktu.

W toku lat prowadzonej przez męża Zainteresowanej działalności gospodarczej, nieruchomość była wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu poszczególnych lokali mieszczących się w przedmiotowym obiekcie osobom trzecim i firmom. Nieruchomość była modernizowana i remontowana w ciągu tych lat, a wartość nakładów poniesionych na remonty i modernizacje znacząco przekroczyła 30% wartości nieruchomości.

W 2019 roku mąż Wnioskodawczyni zakończył prowadzenie działalności gospodarczej. Zainteresowana rozpoczęła wówczas prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem był również wynajem lokali w przedmiotowym budynku znajdującym się na terenie zabudowanej nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego wniosku osobom trzecim. Ponieważ osoby trzecie posiadały już zawartą umowę, w momencie rozpoczęcia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię, w tym samym zakresie i w tym samym obiekcie, w którym działalność była prowadzona przez męża Zainteresowanej, z najemcami zawarto stosowne porozumienie, w którym nastąpiło przeniesienie praw i obowiązków z męża Wnioskodawczyni na Wnioskodawczynię. Należy podkreślić, że w toku całego okresu użytkowania zabudowanej nieruchomości małżonkowie pozostawali w ramach małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Przedmiotowa nieruchomość była więc współwłasnością obojga małżonków – tak jest również obecnie.

W momencie zakupu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu należności, ponieważ przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawczynię i jej męża, jako osoby prywatne. W toku prowadzonej działalności, jak wspomniano powyżej, dokonywane były czynności o charakterze remontowym i modernizacyjnym i podatek od towarów i usług występujący w fakturach dokumentujących dokonanie przedmiotowych usług był odliczany w ramach prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej.

W momencie, gdy Zainteresowana wraz z mężem nabyła przedmiotową nieruchomość nie było to nabycie w ramach pierwszego zasiedlenia – był to bowiem stary i dość zniszczony budynek usadowiony na przedmiotowej działce. Ponadto można stwierdzić, że w momencie, gdy Wnioskodawczyni i jej mąż rozpoczęli użytkowanie przedmiotowej nieruchomości, upłynął już okres dłuższy niż 2 lata od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu rozpoczęcia użytkowania.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z 23 marca 2021 r. Zainteresowana wskazała, że:

Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej 30 września 2019 roku.
Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Numer geodezyjny działki to: a, b.
W związku z pytaniem tut. Organu o następującej treści: „Czy nabycie zabudowanej nieruchomości, o której mowa we wniosku, nastąpiło w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT?” Zainteresowana udzieliła odpowiedzi, że nie – nabycie nieruchomości nastąpiło od osoby prywatnej.
Nabycie zostało udokumentowane aktem notarialnym. Od ww. nabycia nie był wykazany podatek należny.
Przedmiotowa nieruchomość wystawiona na sprzedaż. Trudno jednak określić, kiedy będzie miała miejsce transakcja sprzedaży.
Wnioskodawczyni wprowadziła zabudowaną nieruchomość do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności dnia 01.01.2020 r. Poprzednio przedmiotowa nieruchomość była używana przez męża Wnioskodawczyni i wprowadzona przez niego do ewidencji środków trwałych. Pierwszego odpisu amortyzacyjnego dotyczącego przedmiotowego budynku dokonano 30 czerwca 1997 roku.
Na pytanie tut. Organu o treści: „Od kiedy mąż Wnioskodawczyni wynajmował poszczególne lokale mieszczące się w budynku osobom trzecim i firmom (proszę wskazać dzień, miesiąc i rok zawarcia ww. umowy/umów)?” Zainteresowana wskazała daty zawarcia umów najmu: a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, n, o, p, r, s, t, u. Wnioskodawczyni zaznaczyła przy tym, że ilość umów wynika z dużej rotacji najemców. Powyżej wskazano wszystkie umowy – zarówno trwające, jak i rozwiązane.
Wnioskodawczyni obecnie wynajmuje ww. lokale.
Najem lokali ma charakter odpłatny.
Przedmiotowy budynek nie jest i nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię wyłącznie na cele działalności zwolnionej. Mąż Wnioskodawczyni, który poprzednio prowadził działalność gospodarczą również nie wykorzystywał przedmiotowego budynku wyłącznie na cele działalności zwolnionej.
Przedmiotowy budynek był pierwotnie budynkiem mieszkalnym. Po dokonanym remoncie i adaptacji został przeznaczony do użytkowania, jako budynek użytkowy. Jako budynek mieszkalny został zasiedlony pierwotnie przed 1997 rokiem. Został przekwalifikowany po remoncie i adaptacji na budynek użytkowy w 1997 roku i następnie użytkowany. W ciągu następnych lat dokonano również kolejnych remontów i ulepszeń, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Ulepszenia te i remonty nie trwały jednak dłużej niż do 2008 roku. Tak więc możemy mówić o pierwotnym zasiedleniu w rozumieniu celów mieszkalnych przed 1997 rokiem, a do celów związanych z działalnością budynku, jako budynku użytkowego od 1997 roku.
Od pierwszego zasiedlenia, niezależnie od przyjęcia daty określonej w punkcie 12, a więc przed rokiem 1997 oraz 2008, do okresu sprzedaży budynku upłynie okres kilkunastu lat, a więc w każdym sposobie liczenia będzie to okres dłuższy niż 2 lata.
Koszty na modernizację były ponoszone w latach: 1996-1997, 2000-2001, 2005-2008.
Nakłady poniesione przez męża Wnioskodawczyni na remonty i modernizację nieruchomości stanowiły ulepszenia i zostały wpisane do ewidencji środków trwałych.
W związku z pytaniem tut. Organu o treści: „Kiedy nastąpiło oddanie do użytkowania ulepszonego budynku? Proszę podać dzień, miesiąc i rok.” Zainteresowana odpowiedziała, że oddanie do użytkowania nastąpiło:

Na pytanie tut. Organu o następującej treści: „Czy miało miejsce pierwsze zajęcie/używanie budynku po jego ulepszeniach? Jeżeli tak, to należy wskazać:
1. kiedy to nastąpiło (należy podać dzień, miesiąc i rok),
2. czy pomiędzy pierwszym zajęciem/używaniem budynku po jego ulepszeniu a dostawą upłynie okres dłuższy niż 2 lata?”

Na pytanie Organu o treści: „Czy Wnioskodawczyni wykorzystując w ramach prowadzonej działalności ww. budynek ponosiła nakłady na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym?” Zainteresowana wskazał, że nie ponosiła nakładów na ulepszenie budynku w ramach prowadzonej działalności. Nakłady na jego ulepszenie były ponoszone, gdy budynek był użytkowany przez męża Wnioskodawczyni w ramach wspólnoty małżeńskiej majątkowej, tak, jak zostało to określone powyżej.
Z kolei na pytanie tut. Organu cyt.: „Jeżeli Wnioskodawczyni ponosiła ww. nakłady na ulepszenie budynku to proszę wskazać w jakim okresie były ponoszone ww. wydatki na ulepszenie?” Wnioskodawczyni odpowiedziała, że jak wspomniano powyżej, nie ponosiła nakładów na ulepszenie budynku w ramach prowadzonej działalności. Nakłady na jego ulepszenie były ponoszone, gdy budynek był użytkowany przez męża Wnioskodawczyni w ramach wspólnoty małżeńskiej majątkowej. Wydatki na ulepszenie były ponoszone w latach: 1996-1997, 2000-2001, 2005-2008.
Wydatki na ulepszenie (ponoszone przez męża Wnioskodawczyni) stanowiły co najmniej 30% wartości użytkowej budynku.
Do większości wydatków na ulepszenie mężowi Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT. Oddanie do użytkowania budynku po ulepszeniu nastąpiło zgodnie z terminami wskazanymi w pkt 16.

Nadto w uzupełnieniu wniosku z 1 kwietnia 2021 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała, że:

Budynek nr 1 położony jest na działce b

Budynki nr 1 i 2 po oddaniu do użytkowania, przez krótki okres czasu, były wykorzystywane przez męża Wnioskodawczyni na działalność handlową, a następnie sukcesywnie przeznaczone na wynajem.
Budynek nr 1 został wynajęty po raz pierwszy 27-12-2006, a Budynek nr 2 (częściowo) 14-09-2007 (w całości) 07-05-2012. Budynek nr 3 w całości został wynajęty po oddaniu do użytkowania.

Wszystkie 3 budynki były wykorzystywane na wynajem z wyjątkiem sytuacji, gdy mąż Wnioskodawczyni wykorzystywał budynek na działalność gospodarczą w postaci działalności handlowej. Nie było sytuacji (z zastrzeżeniem opisanej powyżej), w której przez cały okres posiadania przedmiotowych budynków, lub też przez dłuższy okres czasu, jakakolwiek część budynku nie była wykorzystywana w ramach wynajmu. Należy podkreślić, że zarówno wynajem, jak i wcześniej działalność gospodarcza prowadzona przez męża Wnioskodawczyni, była działalnością gospodarczą pozwalającą na amortyzację tego budynku na jednolitych zasadach.

Wszystkie odpowiedzi udzielone w uzupełnieniu wniosku z 23 marca 2021 r. dotyczące zasiedlenia budynku, jak również przeprowadzonych ulepszeń i adaptacji pozostają w mocy, i jak wspomniano w tych odpowiedziach, dotyczyły wszystkich wskazanych tam budynków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowej zabudowanej nieruchomości przez Wnioskodawczynię podlegać będzie zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, dostawa przedmiotowego budynku jest zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. W ocenie Wnioskodawczyni w przedmiotowej sprawie dostawa nie jest bowiem dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku oraz nieruchomości upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Tym samym, w ocenie Wnioskodawczyni, spełniona jest dyspozycja art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Stanowisko Zainteresowanej zgodne jest z kierunkami interpretacyjnymi, jak również z orzecznictwem sądowo-administracyjnym w przedmiotowej sprawie.

Między innymi wyrok I FSK 1474/17 Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27.02.2020 r. wskazuje na słuszność stanowiska Wnioskodawczyni. W ocenie Sądu kwestia potencjalnego zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dotyka przede wszystkim zagadnienia, czy i kiedy będące przedmiotem dostawy budynki lub ich części były wydane do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni precyzyjnie określa, że przedmiotem przyszłej dostawy ma być zabudowana nieruchomość, która była użytkowana na warunkach wspomnianych w opisie stanu faktycznego. Analiza tego stanu faktycznego prowadzi do jednoznacznego wniosku, że biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, mamy do czynienia z czynnością zwolnioną z podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni przedstawiła więc rzeczywisty przebieg zdarzeń pozwalający na dojście do przedmiotowego wniosku.

Ponieważ analiza przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że dostawa budynku lub ich części nie jest zwolniona z podatku od towarów i usług, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata to wobec faktu, że powyższe wyjątki nie wystąpiły w przedmiotowej sprawie, dostawa przedmiotowej nieruchomości powinna być zwolniona z podatku od towarów i usług. Należy zwrócić uwagę na fakt, że ustawodawca zdefiniował pojęcie pierwszego zasiedlenia w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, który to przepis wskazuje, że przez pierwsze zasiedlenie należy rozumieć oddanie do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie 25 września 2019 roku w wyroku I SA/Kr 464/19.

Uzasadniając prawidłowość własnego stanowiska Wnioskodawczyni wywodzi, że w myśl przepisu prawa krajowego – art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, a także przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT wprowadzającym zwolnienie dla dostawy budynków, budowli i ich części, mamy do czynienia z pełną dyspozycją przedmiotowego przepisu. Należy zwrócić uwagę na fakt, że stanowisko Wnioskodawczyni znajduje również oparcie w art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 112, który pozwala państwom członkowskim na zwolnienie transakcji, jaką są dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu. Zgodnie z tą Dyrektywą państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nimi gruntu, przed pierwszym zasiedleniem.

Oceny tej transpozycji art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 112 do polskiej ustawy o VAT w zakresie pojęcia pierwszego zasiedlenia dokonał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. C-308/16 TSUE, podkreślając brak jego zdefiniowania w Dyrektywie 112. Trybunał, powołując się na swoje dotychczasowe orzecznictwo, stwierdził, że pojęcia używane do opisania zwolnień określonych w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 112 powinny być interpretowane w ten sposób, że ich wykładnia musi być zgodna z celami, jakim one służą, oraz musi spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej. W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z takim stanowiskiem.

W ocenie Wnioskodawczyni ponadto wystąpiły przesłanki stanowiące podstawę uznania sprzedającej za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prowadzącej działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy i planowana przez Wnioskodawczynię transakcja sprzedaży zabudowanej nieruchomością będzie więc dostawą w ramach działalności gospodarczej i będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 tejże ustawy. Sprzedaż zabudowanej nieruchomości będzie podlegała zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie będzie się odbywać w ramach pierwszego zasiedlenia, ani w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia. Z uwagi na fakt, że dostawa budynku będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, w konsekwencji ze zwolnienia z podatku korzystać będzie również grunt, na którym posadowiona jest budowla, zgodnie z art. 29 ust. 8 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego i powołane powyżej przepisy, jak również orzecznictwo sądowo-administracyjne, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie zwolnienia przyszłej dostawy zabudowanej nieruchomości jest w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, (…).

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Wskazać należy, że nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podkreślić jednak należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków lub budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Podkreślić należy, że z uwagi na przywołane uregulowania, rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania;
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw nieruchomości prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących danej dostawie. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków lub budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym ww. obiekty są posadowione. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Zainteresowana jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zainteresowana, jako osoba prywatna, bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nabyła wraz z mężem zabudowaną nieruchomość od osoby prywatnej na podstawie aktu notarialnego z dnia 10.11.1995 r. Od ww. nabycia nie był wykazany podatek należny. Numer geodezyjny działki to: a, b. Budynek nr 1 położony jest na działce b, budynek nr 2 – a, budynek nr 3 – b i a. Jest to jeden budynek składający się z trzech części. Budynek ma kształt litery L. W ramach tego budynku jedna część jest budynkiem magazynowym, druga część budynku ma formę pawilonu wystawowego i składa się z części starszej i nowszej, przy czym starsza część została oddana do użytkowania w 2001 roku, a nowsza w 2007 roku. Budynki nr 1 i 2 po oddaniu do użytkowania, przez krótki okres czasu, były wykorzystywane przez męża Wnioskodawczyni na działalność handlową, a następnie sukcesywnie przeznaczone na wynajem. Budynek nr 1 został wynajęty po raz pierwszy …., a Budynek nr 2 (częściowo) 14-09-2007 (w całości) ….. Budynek nr 3 w całości został wynajęty po oddaniu do użytkowania. Wszystkie 3 budynki były wykorzystywane na wynajem z wyjątkiem sytuacji, gdy mąż Wnioskodawczyni wykorzystywał budynek na działalność gospodarczą w postaci działalności handlowej. Nie było sytuacji (z zastrzeżeniem opisanej powyżej), w której przez cały okres posiadania przedmiotowych budynków, lub też przez dłuższy okres czasu, jakakolwiek część budynku nie była wykorzystywana w ramach wynajmu.

Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez małżonków pozostających w ustroju małżeńskiej wspólnoty majątkowej. W momencie zakupu przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Zainteresowana wprowadziła zabudowaną nieruchomość do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności dnia 01.01.2020 r. Poprzednio przedmiotowa nieruchomość była używana przez męża Wnioskodawczyni i wprowadzona przez niego do ewidencji środków trwałych. Pierwszego odpisu amortyzacyjnego dotyczącego przedmiotowego budynku dokonano 30 czerwca 1997 roku. W toku lat prowadzonej przez męża Zainteresowanej działalności gospodarczej, nieruchomość była wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu poszczególnych lokali mieszczących się w przedmiotowym obiekcie osobom trzecim i firmom. W 2019 roku mąż Wnioskodawczyni zakończył prowadzenie działalności gospodarczej. Zainteresowana rozpoczęła wówczas (tj. 30 września 2019 roku) prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiotem był również wynajem lokali w przedmiotowym budynku znajdującym się na terenie zabudowanej nieruchomości będącej przedmiotem niniejszego wniosku osobom trzecim. Wnioskodawczyni obecnie wynajmuje ww. lokale. Najem lokali ma charakter odpłatny.

Przedmiotowy budynek nie jest i nie był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię wyłącznie na cele działalności zwolnionej. Mąż Wnioskodawczyni, który poprzednio prowadził działalność gospodarczą również nie wykorzystywał przedmiotowego budynku wyłącznie na cele działalności zwolnionej.

Przedmiotowy budynek był pierwotnie budynkiem mieszkalnym. Po dokonanym remoncie i adaptacji został przeznaczony do użytkowania, jako budynek użytkowy. Jako budynek mieszkalny został zasiedlony pierwotnie przed 1997 rokiem. Został przekwalifikowany po remoncie i adaptacji na budynek użytkowy w 1997 roku i następnie użytkowany. W ciągu następnych lat dokonano również kolejnych remontów i ulepszeń, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Nakłady poniesione przez męża Wnioskodawczyni na remonty i modernizację nieruchomości stanowiły ulepszenia i zostały wpisane do ewidencji środków trwałych. Podatek od towarów i usług występujący w fakturach dokumentujących dokonanie przedmiotowych usług był odliczany w ramach prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Do większości wydatków na ulepszenie mężowi Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT. Koszty na modernizację były ponoszone w latach: 1996-1997, 2000-2001, 2005-2008. Zainteresowana nie ponosiła nakładów na ulepszenie budynku w ramach prowadzonej działalności.

Oddanie do użytkowania budynku po ulepszeniu nastąpiło: Budynek I - …, Budynek II - …, Budynek III - …. – użytkowanie częściowe parter, Budynek III - … – użytkowanie poddasza. Budynki były używane w dacie oddania do użytkowania, Pomiędzy pierwszym zajęciem/używaniem budynku po jego ulepszeniu a dostawą upłynie okres co najmniej kilkunastu lat.

Odnosząc się do kwestii objętej zakresem pytania zadanego we wniosku w pierwszej kolejności należy wskazać, że w związku ze sprzedażą zabudowanych nieruchomości, o których mowa powyżej, Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT, bowiem Zainteresowana – jak wynika z treści wniosku – wykorzystywała/wykorzystuje ww. zabudowane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem dostawa przez Wnioskodawczynię ww. zabudowanych nieruchomości w ramach prowadzonej działalności będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku, należy m.in. rozstrzygnąć, czy względem ww. budynku nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że transakcja sprzedaży budynku posadowionego na działkach nr a i b nie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia. Bowiem w stosunku do przedmiotowego budynku posadowionego na ww. działkach doszło już do jego pierwszego zajęcia (używania) i od tego momentu do chwili jego sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Jak wynika z treści wniosku – Zainteresowana nabyła wraz z mężem zabudowaną nieruchomość od osoby prywatnej na podstawie aktu notarialnego z dnia 10.11.1995 r. Przedmiotowe działki są zabudowane budynkiem, na którego modernizację były ponoszone wydatki w latach: 1996-1997, 2000-2001, 2005-2008. Wartość nakładów poniesionych na remonty i modernizacje znacząco przekroczyła 30% wartości nieruchomości. Podatek od towarów i usług występujący w fakturach dokumentujących dokonanie przedmiotowych usług częściowo był odliczany w ramach prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Jednakże od 1997 r. mąż Zainteresowanej wykorzystywał nieruchomość na cele prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na wynajmowaniu poszczególnych lokali mieszczących się w przedmiotowym obiekcie osobom trzecim i firmom. Z kolei Zainteresowana od 30 września 2019 roku prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest również wynajem lokali w przedmiotowym budynku znajdującym się na terenie zabudowanej nieruchomości osobom trzecim. Zatem po ulepszeniu ww. budynku doszło do jego pierwszego zasiedlenia i od tego momentu do momentu jego dostawy upłynie okres dłuższy niż 2 lata. W związku z powyższym, dla dostawy ww. budynku zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym sprzedaż ww. budynku wykorzystywanego przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, o ile strony transakcji nie zrezygnują ze zwolnienia i nie wybiorą opcji opodatkowania, zgodnie z art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy, po spełnieniu określonych warunków.

Tak więc skoro dostawa ww. budynku będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to tym samym bezzasadnym stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że sprzedaż gruntu, na którym posadowiony jest przedmiotowy budynek, w myśl art. 29a ust. 8 ustawy, również będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że strony nie wybiorą opcji opodatkowania, zgodnie z art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawczynię przedmiotowych zabudowanych nieruchomości gruntowych będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin