Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.27.2021.2.MMU
z 29 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2021 r. (data wpływu 26 stycznia 2021 r.), uzupełnione pismem z dnia 30 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy:

• prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednorazowe ujęcie niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na budowę obwałowania, jako podatkowych kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje w okresie 30 lat od zamknięcia składowiska, ujmować ponoszone koszty monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska (tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, zużyta energia, ścieki, badania środowiskowe, monitoring wizyjny) w koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednorazowe ujęcie niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na budowę obwałowania, jako podatkowych kosztów uzyskania przychodów oraz czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje w okresie 30 lat od zamknięcia składowiska, ujmować ponoszone koszty monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska w koszty uzyskania przychodu. Wniosek nie spełniał wymagań formalnych, dlatego w piśmie z 25 marca 2021 r., wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków, co nastąpiło w dniu 30 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, sp. z o.o. prowadzi działalność na podstawie aktu notarialnego z dnia (…). Jest Spółką samorządu terytorialnego dwóch gmin (A i B) i została utworzona w celu realizacji zadań własnych gmin w zakresie gospodarki odpadami oraz zarządzaniem składowiskiem odpadów zlokalizowanym na terenie Gminy A. Do lipca 2015 roku odpady komunalne odbierane od mieszkańców gmin składowane były na składowisku odpadów. Przyjmowane odpady i ich deponowanie na składowisku w celu ich unieszkodliwiania następowało za wynagrodzeniem, a korzystanie ze składowiska w okresie jego eksploatacji stanowiło źródło przychodów Wnioskodawcy.

Właścicielem gruntów i składowiska odpadów komunalnych jest Gmina A, która na podstawie użyczenia (1996r) a od lipca 2002 roku na podstawie umowy dzierżawy, oddała je w użytkowanie Spółce w celu realizacji zadań w zakresie gospodarki odpadami.

W celu właściwego i zgodnego z przepisami składowania odpadów Spółka prowadziła prace inwestycyjne w obcym środku trwałym (składowisku odpadów komunalnych) polegające na budowie obwałowania. Budowę obwałowania rozpoczęto w 2009 roku i podzielono na etapy, które po zakończeniu i oddaniu do użytkowania zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki i zgodnie z obowiązującymi przepisami naliczano amortyzację. W dniu 31 sierpnia 2015 r. została wydana decyzja Marszałka Województwa (…) na zamknięcie składowiska odpadów. W związku z powyższym zaprzestano składowania odpadów komunalnych a rozpoczęto odpłatne przyjmowanie odpadów przeznaczonych do jego rekultywacji zgodnie z decyzją Marszałka Województwa (…) z dnia 1 września 2015 r. Zgodnie z decyzją (…) zakończenie wszystkich prac związanych z rekultywacją zamykanego składowiska nastąpiło w dniu 31 października 2020 r. Od momentu jego zamknięcia, obiekt przestał być zdatny do użytku a tym samym nie spełnia przesłanek uznania go za środek trwały.

Obwałowanie składowiska odpadów jest klasyfikowane przez Wnioskodawcę zgodnie z normatywną klasyfikacją środków trwałych tj. Grupa 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej” Rodzaj 291 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane”. Przyjęto stawkę amortyzacji podatkowej dla obwałowania 10%.

Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność gospodarczą, realizując zadania własne gmin wynikające z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, z tym, że strumień odpadów odbieranych z terenu gmin przekierowywany jest do Zakładu Gospodarki Odpadami w C. Decyzją Marszałka Województwa (…) z 31 sierpnia 2015 r. Spółka zobowiązana została do prowadzenia 30 to letniego monitoringu składowiska trwające od dnia zakończenia rekultywacji.

Tym samym Spółka wywiązując się z nałożonego na nią w/w decyzją ponosiła będzie koszty monitoringu (energia, ścieki, podatek od nieruchomości, itp.)

Spółka rozważa na gruncie prawa bilansowego oraz podatkowego możliwość jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części poniesionych nakładów na budowę obwałowania. Jednostka planuje również ujmować jako podatkowe koszty uzyskania przychodu wydatki ponoszone w fazie poeksploatacyjnej składowiska obejmującej 30 letni okres monitoringu, w szczególności koszty podatku od nieruchomości, ubezpieczenia, zużytej energii, badań środowiskowych, monitoringu wizyjnego.

W uzupełnieniu wniosku z 30 marca 2021 r., Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy 2 zdarzeń przyszłych, a także przesłał poprawioną wersje pytań i własnego stanowiska w zakresie pytania Nr 2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednorazowe ujęcie niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na budowę obwałowania, jako podatkowych kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje w okresie 30 lat od zamknięcia składowiska, ujmować ponoszone koszty monitoringu i inne koszty (w szczególności koszty podatku od nieruchomości, ubezpieczenia, zużytej energii, badań środowiskowych, monitoringu wizyjnego) wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska w koszty uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Wnioskodawcy fakt zamknięcia składowiska przesądza o konieczności zaprzestania naliczania amortyzacji, a niezamortyzowaną część powstałego środka trwałego (Obwałowanie składowiska) jednorazowo ująć w kosztach uzyskania przychodów.
2. Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z wydaniem decyzji Marszałka Województwa o fizycznym zamknięciu składowiska co stanowi, że jego dalsza eksploatacja jest prawnie i faktycznie niemożliwa, na spółce (…) ciążyć będzie obowiązek ponoszenia kosztów 30 letniego monitoringu poeksploatacyjnego, w związku z czym zasadnym jest ujmowanie wydatków takich jak: podatek od nieruchomości, ubezpieczenia, zużyta energia, badania środowiskowe, monitoring wizyjny w kosztach uzyskania przychodów.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 15 ust. 6 updop stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. updop.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei stosownie z art. 16c pkt 5 updop, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jednocześnie należy uwzględnić art. 16d ust. 2 updop, zgodnie z którym składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zatem warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest ujęcie składników majątku będących środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji w ewidencji środków trwałych.

Z kolei jak wynika z przywołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają środki trwałe po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Ad. 1 i Ad. 2

Z opis sprawy, z którego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką samorządu terytorialnego dwóch gmin i została utworzona w celu realizacji zadań własnych gmin w zakresie gospodarki odpadami oraz zarządzaniem składowiskiem odpadów celu właściwego i zgodnego z przepisami składowania odpadów.

W celu właściwego i zgodnego z przepisami składowania odpadów Spółka prowadziła prace inwestycyjne w obcym środku trwałym (składowisku odpadów komunalnych) polegające na budowie obwałowania. Budowę obwałowania rozpoczęto w 2009 roku i podzielono na etapy, które po zakończeniu i oddaniu do użytkowania zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki i zgodnie z obowiązującymi przepisami naliczano amortyzację. W dniu 31 sierpnia 2015 r. została wydana decyzja Marszałka Województwa na zamknięcie składowiska odpadów. W związku z powyższym zaprzestano składowania odpadów komunalnych a rozpoczęto odpłatne przyjmowanie odpadów przeznaczonych do jego rekultywacji zgodnie z decyzją Marszałka Województwa z dnia 01 września 2015r. Zgodnie z decyzją Marszałka Województwa, zakończenie wszystkich prac związanych z rekultywacją zamykanego składowiska nastąpiło w dniu 31 października 2020r. Od momentu jego zamknięcia, obiekt przestał być zdatny do użytku a tym samym nie spełnia przesłanek uznania go za środek trwały.

Decyzją Marszałka Województwa z 31 sierpnia 2015r. Spółka zobowiązana została do prowadzenia 30-to letniego monitoringu składowiska trwającego od dnia zakończenia rekultywacji. Tym samym Spółka wywiązując się z nałożonego na nią w/w decyzją ponosiła będzie koszty monitoringu (podatek od nieruchomości, ubezpieczenia, zużyta energia, ścieki, badania środowiskowe, monitoring wizyjny.)

Spółka rozważa na gruncie prawa bilansowego oraz podatkowego możliwość jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części poniesionych nakładów na budowę obwałowania. Jednostka planuje również ujmować jako podatkowe koszty uzyskania przychodu wydatki ponoszone w fazie poeksploatacyjnej składowiska obejmującej 30 letni okres monitoringu, w szczególności koszty podatku od nieruchomości, ubezpieczenia, zużytej energii, badań środowiskowych, ścieków, monitoringu wizyjnego.

Przedmiotem wątpliwości Spółki jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją środka trwałego, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1;
• strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.
  
  

Wnioskując a contrario, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności.

Strata, o której mowa w tym przepisie odzwierciedla wartość nierozliczonych podatkowo wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie likwidowanych składników majątku. Wydatki tego rodzaju – w braku likwidacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w momencie powstania przychodów ze zbycia tych składników majątku albo rozliczanych dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Natomiast likwidacja składników majątku uniemożliwia realizację bądź kontynuację ww. sposobów podatkowego rozliczenia wskazanych wydatków. Wartość tych – poniesionych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła – nierozliczonych dla celów podatkowych wydatków (tj. wydatków, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku lub zostałyby rozliczone podatkowo poprzez amortyzację, gdyby nie doszło do likwidacji składników majątku) stanowi wartość straty, o której mowa w powołanych przepisach.

Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione na nabycie, bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Natomiast w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć stratę w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Reasumując, z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

Jak wynika z opisu sprawy, w dniu 31 sierpnia 2015 r. została wydana decyzja Marszałka Województwa (…) na zamknięcie składowiska odpadów. W związku z powyższym zaprzestano składowania odpadów komunalnych a rozpoczęto odpłatne przyjmowanie odpadów przeznaczonych do jego rekultywacji zgodnie z decyzją Marszałka Województwa (…) z dnia 1 września 2015 r. Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność gospodarczą, realizując zadania własne gmin wynikające z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, z tym, że strumień odpadów odbieranych z terenu gmin przekierowywany jest do Zakładu Gospodarki Odpadami w C.

Zatem zamknięcie składowiska odpadów, wynika z nałożonej na Spółkę decyzji Marszałka Województwa, co jest realizacją obowiązku ustawowego i powoduje brak możliwości wykorzystywania składowiska, a także wybudowanego obwałowania do celów prowadzonej działalności. Jednocześnie brak możliwości wykorzystywania środka trwałego w działalności nie jest związane ze zmianą rodzaju działalności przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółce będzie przysługiwać prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją tego środka trwałego (obwałowania), w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Kolejną kwestią budząca wątpliwość Wnioskodawcy jest ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem 30-to letniego monitoringu składowiska trwającego od dnia zakończenia rekultywacji – koszty monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska (tj. podatku od nieruchomości, ubezpieczenia, zużytej energii, ścieków, badań środowiskowych, monitoringu wizyjnego.)

Mając na względzie konieczność należytego wypełnienia obowiązków przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia składowiska odpadów uznać należy, że zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki ponoszone przez Spółkę dot. monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska (tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, zużyta energia, ścieki, badania środowiskowe, monitoring wizyjny) ponoszone przez kolejne lata, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem należy się zgodzić z Wnioskodawcą, że ma on prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu koszty monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska (tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, zużyta energia, ścieki, badania środowiskowe, monitoring wizyjny).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednorazowe ujęcie niezamortyzowanej części nakładów poniesionych na budowę obwałowania, jako podatkowych kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje w okresie 30 lat od zamknięcia składowiska, ujmować ponoszone koszty monitoringu i inne koszty wynikające z utrzymania zamkniętego składowiska (tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, zużyta energia, ścieki, badania środowiskowe, monitoring wizyjny) w koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.