Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.89.2021.1.AR
z 30 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2021 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Organu za pośrednictwem e-puap, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie klasyfikacji do źródła przychodu wyniku osiągniętego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie klasyfikacji do źródła przychodu wyniku osiągniętego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

X S.A. (dalej: „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT). Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż materiałów wybuchowych i środków strzałowych oraz dodatku do oleju napędowego. Sprzedaż produktów realizowana jest zarówno na rynek krajowy (ok.40%) jak i na rynki zagraniczne (ok. 60%). Znaczny udział sprzedaży eksportowej w przychodach ze sprzedaży, realizowany w większości w walucie euro powoduje, że Spółka w swojej działalności jest szczególnie narażona na ryzyko zmian kursu walutowego, które związane jest ze spadkiem kursu EUR/PLN (aprecjacja złotego). Na kurs walutowy wpływają zarówno czynniki fundamentalne jak i czynniki o charakterze krótkookresowym, nie zawsze bezpośrednio związane z oczekiwaniami co do rozwoju sytuacji makroekonomicznej, które przyczyniają się do dużej zmienności kursu walutowego. Stąd też w Spółce wymagana jest w tym obszarze szczególna dbałość o minimalizację wpływu ryzyka walutowego na działalność operacyjną i wyniki Spółki oraz zagwarantowanie określonego poziomu wartości złotowej generowanych przez nią przychodów ze sprzedaży w EUR. Ryzyko walutowe definiowane jest na wiele sposobów. Można przyjąć, że ryzyko walutowe to prawdopodobieństwo pogorszenia sytuacji finansowej Spółki na skutek nieprzewidzianej zmiany kursu walutowego. W przypadku eksportera to prawdopodobieństwo spadku przychodów w transakcji międzynarodowej, wynikających ze zmiany poziomu kursu walut, których dotyczy dana transakcja, bądź też potencjalna możliwość powstania ujemnych różnic kursowych, gdy kurs waluty obcej, w której powstała należność obniża się (aprecjacja waluty krajowej). Można również przyjąć, iż jest to ryzyko zmiany kwoty należności lub zobowiązań przeliczonej na walutę krajową, która była ustalona w walucie obcej, w wyniku zmiany kursu waluty obcej w stosunku do waluty krajowej. Aby ograniczyć wpływ ryzyka zmiany kursu walutowego wykorzystuje się dostępne metody zarządzania ryzykiem walutowym, które można podzielić na wewnętrzne i zewnętrzne. Pierwszym krokiem przy zabezpieczaniu jest wykorzystanie metod wewnętrznych (hedging naturalny), natomiast metody zewnętrzne (hedging zewnętrzny) służą zabezpieczaniu ekspozycji walutowej, która pozostała, mimo zastosowania zabezpieczeń wewnętrznych. Wewnętrzne metody zabezpieczenia przed ryzykiem walutowym obejmują wszelkie środki i sposoby dostępne w obrębie Spółki jako podmiotu zabezpieczającego i mające na celu zapobieganie powstawaniu otwartych pozycji walutowych oraz minimalizowanie ilości waluty, którą przedsiębiorstwo musi sprzedać w transakcjach walutowych. Stosowane w Spółce metody wewnętrzne to m.in. fakturowanie sprzedaży i dokonywanie płatności za surowce i inwestycje w walucie krajowej, klauzule waloryzacyjne w umowach z klientami czy też kompensata należności i zobowiązań. Istota zewnętrznych metod zabezpieczenia przed ryzykiem walutowym sprowadza się do przeniesienia ryzyka walutowego za pomocą odpowiedniego instrumentu na instytucję finansową lub inny podmiot, który jest skłonny to ryzyko podjąć w zamian za odpowiednią opłatę. Aby określić poziom ryzyka dla planowanych w przyszłości przepływów w Spółce wyznaczany jest poziom ekspozycji walutowej netto, który stanowi różnicę pomiędzy planowanymi wpływami z tytułu sprzedaży naszych wyrobów i usług a wydatkami ponoszonymi na zakup materiałów, towarów i usług w walucie EUR. Dla zminimalizowania wpływu ryzyka zmiany kursu walutowego na przepływy w Spółce wykorzystuje się dostępne na rynku pozagiełdowym (OTC) instrumenty pochodne i strategie zabezpieczające w ramach umów zawartych z bankami typu forward, parforward, super forward/symetryczny opcyjny korytarz zerokosztowy (składa się z dwóch opcji europejskich typu Put i Call), które rozliczane są poprzez fizyczną dostawę waluty lub poprzez rozliczenie pieniężne (NDF). Fizyczna dostawa waluty wiąże się z dostawą określonego nominału do Banku w ramach sprzedaży waluty po z góry założonym przy zawarciu transakcji kursie EUR/PLN. Rozliczenie pieniężne transakcji polega na rozliczeniu kontraktu jako różnice kursowe powstałe pomiędzy ceną instrumentu pochodnego a średnim kursem NBP bądź też kursem rynkowym w dniu zapadalności danej transakcji. Czynności podejmowane w ramach hedgingu zewnętrznego mają za zadanie zamknięcie pozycji walutowej na planowanej podstawowej transakcji handlowej, poprzez zawarcie transakcji na rynku walutowym i zajęcie pozycji przeciwstawnej do zabezpieczanej. Spółka jako eksporter chcąc zabezpieczyć długą pozycję (należności) w walucie obcej, sprzedaje tę walutę na rynku, tj. zajmuje pozycję krótką. W tym celu w Spółce wykorzystuje się poniższe instrumenty pochodne:

1. Strukturę opcyjną typu korytarz, która składa się z kupionej Europejskiej Opcji Sprzedaży Waluty, która daje prawo sprzedaży waluty, po z góry określonym kursie zwanym kursem realizacji, w określonym dniu w przyszłości (Put) oraz sprzedanej Europejskiej Opcji Kupna Waluty, która zobowiązuje do sprzedaży waluty po z góry określonym kursie w określonym dniu w przyszłości (Call). Nominał opcji kupionych jest równy nominałowi opcji sprzedanych. Do rozliczenia struktury opcyjnej przyjmuje się średni kursu NBP w dniu jej zapadalności. Dla zawarcia transakcji minimalnym poziomem kursu EUR/PLN dla opcji Put jest poziom kursu walutowego przyjętego do planu finansowego w danym roku, w którym transakcje są zawierane. Jeśli w dniu realizacji średni kurs NBP dla EUR/PLN będzie poniżej opcji Put, Spółka ma prawo do sprzedaży/rozliczenia waluty po kursie opcji Put, natomiast opcja Call wygasa. Różnica pomiędzy kursem opcji Put a średnim kursem NBP stanowi zysk z tytułu rozliczenia strategii korytarza opcyjnego. Jeśli w dniu realizacji poziom kursu znajdzie się pomiędzy poziomem opcji Put i Call, Spółka sprzeda EUR/PLN po bieżącym kursie rynkowym (ale nie ma takiego obowiązku, ponieważ żadna z opcji się nie realizuje a korytarz wygasa). Jeśli w dniu rozliczenia korytarza opcyjnego kurs EUR/PLN będzie powyżej poziomu opcji Call, Spółka ma obowiązek sprzedać/rozliczyć walutę EUR/PLN po kursie opcji Call, natomiast opcja Put wygasa. Różnica pomiędzy kursem opcji Call a średnim kursem NBP stanowi stratę z tytułu rozliczenia strategii korytarza opcyjnego. Zaletą wykorzystania tego typu struktury jest możliwość sprzedaży waluty po minimalnym kursie opcji Put (zabezpieczenie poziomu przepływów przed niekorzystnymi spadkami kursu walutowego, pozbycie się ryzyka walutowego i gwarancja zrealizowania założonej marży związanej z działalnością firmy), możliwość wykorzystania korzystnego kursu na rynku (sprzedaż waluty po bieżącym kursie rynkowym do poziomu kursu opcji Call) bez ponoszenia kosztów premii dla opcji (koszty opcji równoważą się/znoszą się).
   Przykład:
   Spółka planuje sprzedaż wyrobów o wartości 50 000 euro, za które zapłata ma nastąpić w określonym czasie. Z kalkulacji wynika, iż przy planowanym kursie 4,4650 Spółka nie poniesie straty na transakcji sprzedaży wyrobów. W tej sytuacji kupuje opcję Put z kursem realizacji 4,4650 PLN/EUR o nominale 50 000 euro oraz sprzedaje opcję Call o tym samym nominale. Przy takim kursie bank może kupić od Spółki opcję call po kursie 4,5600 PLN/EUR, gdyż przy takim kursie premia zapłacona za nabycie przez przedsiębiorstwo opcji put jest równa premii otrzymanej za sprzedaż opcji call. Jeżeli kurs referencyjny w dniu wygaśnięcia będzie się kształtował poniżej 4,4650 PLN/EUR to Spółka będzie miała prawo sprzedać nominał 50.000 euro po kursie 4,4650 PLN/EUR, a więc nie poniesie Spółka na tej transakcji straty. Jeżeli natomiast kurs będzie się kształtował pomiędzy 4,4650 PLN/EUR a 4,5600 PLN/EUR to Spółka ma możliwość sprzedaży dowolnej kwoty po kursie rynkowym, co przyniesie jej zysk równy iloczynowi 50 000 euro i różnicy między kursem rynkowym a kursem opcji put. W przypadku kursu referencyjnego na poziomie wyższym niż 4,5600 PLN/EUR Spółka ma obowiązek sprzedaży nominału 50.000 euro po kursie 4,5600 PLN/EUR i w tym przypadku nie ma możliwości skorzystania z ewentualnego wzrostu kursu na rynku, ale i tak osiąga zysk równy iloczynowi 50.000 euro i różnicy między kursem 4,5600 EUR/PLN a kursem 4,4650 PLN/EUR. Różnica pomiędzy kursem rynkowym a kursem 4,5600 PLN/EUR pomnożona przez 50.000 euro stanowi w tej strategii opcyjnej niezrealizowany zysk Spółki.
   
2. Strukturę ParForward, która składa się z serii kupionych Europejskich Opcji Sprzedaży Waluty oraz sprzedanych przez Klienta Europejskich Opcji Kupna Waluty. Wszystkie opcje mają ten sam kurs wykonania a nominał opcji kupionych równy jest nominałowi opcji sprzedanych. Transakcje ParForward zawierane są ze średnim kursem rozliczenia dla wszystkich terminów i stanowią alternatywę dla tradycyjnej transakcji Forward w sytuacji znacznej aprecjacji waluty PLN. Do rozliczenia struktury przyjmuje się średni kurs NBP w dniu jej zapadalności.
   
3. Transakcję Forward, która daje zarówno prawo jak i obowiązek przewalutowania ustalonego nominału waluty po z góry określonym kursie wymiany EUR/PLN w przyszłości. Do rozliczenia transakcji przyjmuje się wynegocjowany kurs rynkowy EUR/PLN w dniu jej zapadalności a wynik na transakcji może generować zarówno zysk jak i stratę księgową.
   
   

Wynik na instrumentach pochodnych stanowi różnicę pomiędzy ceną instrumentu a kursem rozliczenia Może on przyjmować wartość zarówno dodatnią jak i ujemną i księgowany jest jako wynik w pozostałych przychodach/kosztach operacyjnych. Za podstawę zawierania transakcji przyjmuje się poziom kursu nie niższy niż przyjęty w planie finansowym Spółki (4,4650 PLN/EUR dla transakcji zawieranych w 2021 na lata 2022–2023).

Reasumując, wykorzystywane przez Spółkę instrumenty pochodne nie pozwalają na skorzystanie z nieograniczonego wzrostu kursu walutowego EUR/PLN, ale umożliwiają osiągnięcie celu zabezpieczenia przyszłych przepływów przed spadkiem kursu EUR/PLN na poziomie nie niższym niż kurs EUR/PLN zabudżetowany w planowanych przepływach na okres do 2 lat i na poziomie nie wyższym niż 80% ekspozycji walutowej netto. Pozostała ekspozycja walutowa jest realizowana w formie transakcji sprzedaży waluty z natychmiastową dostawą w okresie pomiędzy zawarciem kontraktów terminowych a ich rozliczeniem po bieżącym kursie rynkowym. Tego typu rozliczenie transakcji chociaż powszechnie stosowane jest zasadniczo instrumentem krótkoterminowym, wykorzystywanym przez podmioty, które muszą kupić lub sprzedać walutę i jako takie nie mogą zabezpieczać przed ryzykiem walutowym. Spółka nie opracowała sformalizowanej polityki rachunkowości zabezpieczeń, na którą wskazują uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 217, ze zm., dalej: „UoR”) oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 277). Niemniej jednak wykorzystywanie przez Spółkę pochodnych instrumentów finansowych ma charakter celowy i zostało unormowane w procedurach wewnętrznych. Spółka nie zawiera, a także nie zamierza zawierać transakcji na pochodnych instrumentach finansowych o charakterze spekulacyjnym, których celem byłoby osiągnięcie zysku z posiadanego kapitału w oderwaniu od potrzeb zabezpieczenia przychodów i kosztów działalności operacyjnej. W związku z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym po stronie Spółki pojawiły się wątpliwości odnośnie klasyfikacji wyniku osiąganego przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynik osiągany przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych powinien być klasyfikowany do dochodów z innych źródeł w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawca, wynik osiągany przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych powinien być klasyfikowany do dochodów z innych źródeł w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. Wprowadzona od 2018 r. nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozgranicza źródła przychodów (na przychody „z zysków kapitałowych” oraz inne źródła, które de facto stanowić mają przychody z działalności operacyjnej) i nakazuje odrębnie określać przez podatnika uzyskany z tych źródeł wynik podatkowy – dochód bądź stratę.

W art. 7b ustawy o CIT zawarty został katalog przychodów stanowiących przychody z zysków kapitałowych. Do przychodów z zysków kapitałowych zalicza się między innymi przychody z papierów wartościowych i pochodnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem pochodnych instrumentów finansowych służących zabezpieczeniu przychodów albo kosztów, niezaliczanych do zysków kapitałowych (art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy o CIT).

Ustawa o CIT, w art. 4a pkt 22 zawiera odesłanie do definicji pochodnych instrumentów finansowych zamieszczonej w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 328, ze zm.).

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są niebędące papierami wartościowymi opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności, uprawnienie do emisji lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne, z wyłączeniem instrumentów pochodnych, o których mowa w art. 10 Rozporządzenia 2017/565 (Rozporządzenie delegowane Komisji 2017/565 z dnia 25 kwietnia 2016 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez firmy inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tej dyrektywy).

W oparciu o powyższe można przyjąć, że wykorzystywane przez Spółkę instrumenty pochodne stanowią instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi. Przepisy podatkowe nie określają sposobu wyznaczenia celu, któremu ma służyć wykorzystanie pochodnych instrumentów finansowych. Na gruncie prawa bilansowego, w myśl art. 35a ust. 3 UoR, kontrakty dotyczące instrumentów finansowych uznaje się za służące ograniczeniu ryzyka związanego z aktywami lub pasywami jednostki, tj. zabezpieczeniu tych aktywów lub pasywów, jeżeli co najmniej:

1. przed zawarciem kontraktu ustalono jego cel oraz określono, które aktywa lub pasywa mają zostać za pomocą tego kontraktu zabezpieczone,
2. zabezpieczający instrument finansowy będący przedmiotem kontraktu i zabezpieczane za jego pomocą aktywa lub pasywa charakteryzują się podobnymi cechami, a w szczególności wartością nominalną, datą zapadalności, wpływem zmian stopy procentowej albo kursu waluty,
3. stopień pewności oczekiwań dotyczących przewidywanych w wyniku kontraktu przepływów środków pieniężnych jest znaczny.
   
   

Celem zawarcia kontraktów przez Spółkę jest zabezpieczenie przepływów w przyszłości wynikających z wyznaczonego poziomu ekspozycji walutowej netto, który stanowi różnicę pomiędzy planowanymi wpływami z tytułu sprzedaży naszych wyrobów i usług, a wydatkami ponoszonymi na zakup materiałów, towarów i usług w walucie EUR. Spółka nie zawiera kontraktów terminowych powyżej tego poziomu. Zarówno wykorzystywane przez Spółkę instrumenty finansowe jak i zabezpieczane aktywa łączy ta sama wartość nominalna, odpowiedni okres zapadalności i w jednakowym stopniu reagują na zmiany kursów walut. W kontekście powyższego należy stwierdzić, że Spółka zabezpiecza skutki operacji gospodarczych w walucie EUR dla celów pozostałej działalności Spółki. Mając z kolei na uwadze, że cele te są nierozerwalnie związane z podstawową działalnością Spółki (zasadniczo działalnością produkcyjną), w opinii Spółki, uznać należy, iż pochodne instrumenty finansowe wykorzystywane są do działalności operacyjnej prowadzonej przez Spółkę.

Zdaniem Spółki, nie występuje związek pomiędzy wykorzystaniem walutowych instrumentów pochodnych a osiągnięciem przychodów, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako przychody z zysków kapitałowych w rozumieniu art. 7b ustawy o CIT, a dochody wynikające z realizacji transakcji na tych instrumentach nie mieszczą się w opinii Spółki w katalogu dochodów z zysków kapitałowych.

Warto przy tym wskazać, że Spółka nie identyfikuje w toku swojej działalności innych kategorii przychodów, które mogłyby być zaliczane do katalogu przychodów z zysków kapitałowych zamieszczonego w art. 7b ustawy o CIT.

Tym samym, w świetle przedstawionej argumentacji, w opinii Wnioskodawcy, wynik osiągany przez Spółkę z tytułu realizacji wykorzystywanych pochodnych instrumentów finansowych powinien być klasyfikowany do dochodów z innych źródeł w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.