2021.04.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.82.2021.2.AA
z 26 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 lutego 2021 r. (data wpływu 17 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z 6 kwietnia 2021 r. (data wpływu 9 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 30 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania za podatnika z tytułu sprzedaży działek wydzielonych z Nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania za podatnika z tytułu sprzedaży działek wydzielonych z Nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z 6 kwietnia 2021 r. (data wpływu 9 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 30 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

P.Z. (dalej: Wnioskodawca) otrzymał nieruchomości rolne w 1983 roku, w formie darowizny od rodziców i od tego czasu było prowadzone gospodarstwo rolne. Nieruchomość rolna była od kilku pokoleń w posiadaniu rodziny.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie zamierza jej prowadzić a tym bardziej nastawionej na usługową sprzedaż nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca ze względu na stan zdrowia otrzymuje rentę i ze względu na obecną sytuację życiową pracuje jako ochroniarz.

Posiadana nieruchomość nie była wynajmowana, jak również dzierżawiona. W miarę możliwości ziemia w gospodarstwie jest uprawiana i obsiewana. Łączna wielkość gospodarstwa rolnego wynosi 9 hektarów 72 ary. Ze względu na chęć pomocy dzieciom w 2009 roku zostały wydzielone działki, na których zostały postawione budynki mieszkalne. Z myślą o wnukach i możliwości w przyszłości budowy przez nich domu, Wnioskodawca podjął decyzję o wydzielaniu z gospodarstwa rolnego działek pod budowę domów.

Ze względu na brak planu zagospodarowania przestrzennego, aby wydzielić nieruchomości, Wnioskodawca złożył wymaganą dokumentację i wystąpił o warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Co zostało potwierdzone decyzjami z 2018 i 2019 roku. Obecnie jest wydzielonych osiem działek, z czego jedna będzie stanowiła drogę dojazdową do nieruchomości.

Wnioskodawca ze względu na sytuację życiową, podeszły wiek, stan zdrowia i chęć zabezpieczenia sytuacji materialnej zamierza sprzedać część nieruchomości, niemniej, rolnicy nie są zainteresowani kupnem ziemi rolnej ze względu na jej niską przydatność rolniczą (jakość gleby 5 i 6 klasa). Jedyną możliwością, aby nieruchomość sprzedać, jest sprzedaż wydzielonych części nieruchomości (działek). O ile znajdzie się osoba chętna do zakupu, nastąpi sukcesywna sprzedaż.

Wystąpiono do zakładu energetycznego o doprowadzenie linii energetycznej łącznie z formalnościami z tym związanymi. Przy czym żadne dodatkowe nakłady nie były poniesione.

Wnioskodawca nie planuje ponosić ponadstandardowych działań zmierzających do sprzedaży powstałych działek. Zamierza podejmować zwykłe czynności, które osoba dążąca do sprzedaży działek stanowiących jej osobisty majątek, podejmuje w celu sfinalizowania transakcji sprzedaży, a więc będzie się spotykał z potencjalnymi zainteresowanymi oraz zawierał z nimi umowy przedwstępne oraz sprzedaży. Wnioskodawca nie planuje ponoszenia nakładów, dzięki którym przeznaczone do sprzedaży działki stałyby się szczególnie atrakcyjne dla potencjalnych nabywców, jak również nie będzie dokonywał dodatkowych czynności, które charakterem pokrywałyby się z czynnościami podejmowanymi przez osoby zawodowo trudniące się zakupem nieruchomości gruntowych, ich przygotowaniem do sprzedaży i późniejszą sprzedażą (uzbrojenie, wybudowanie dróg, przeprowadzenie akcji marketingowej, itp.).

W chwili składania wniosku żadna z działek nie została zbyta. Nie ma też planów aby dokonać zabudowy, są to nieruchomości niezabudowane. Wnioskodawca nigdy nie nabywał innych nieruchomości w celu ich sprzedaży. Jego źródłem utrzymania jest umowa o pracę i praca na gospodarstwie rolnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu sprzedaży nowo powstałych działek, Wnioskodawca będzie podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2020. 106 tj. z dnia 23 stycznia 2020 z późn. zm., dalej u.p.t.u)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.t.u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

W myśl art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.t.u., rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Poprzez wykorzystywanie składników majątku w sposób ciągły dla celów zarobkowych, rozumie się takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania i ma na celu uzyskiwanie z nich środków.

Biorąc pod uwagę powyższe dla opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług (dalej: podatek VAT) konieczne jest, aby dana czynność występowała w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT oraz czynność jest wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Na gruncie powyższych przepisów nie ulega wątpliwości, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega profesjonalny obrót nieruchomościami, tj. obrót nieruchomościami dokonywany przez osoby prowadzące działalność w tym zakresie. Opodatkowaniu VAT podlega również obrót nieruchomościami dokonywany przez osoby prowadzące działalność gospodarczą w innym zakresie niż obrót nieruchomościami, które nieruchomości te nabyły (wytworzyły) w ramach tejże działalności.

Co do zadanego pytania istotne jest czy zostały podjęte działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca, usługodawcę. Istotne jest również czy podejmowane działania cechują się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Należy zauważyć, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga każdorazowo indywidualnej oceny. Natomiast czy dochodzi do opodatkowania decyduje przede wszystkim to, czy sprzedawane działki zostały nabyte w celu odsprzedaży (w celach handlowych) czy do celów prywatnych.

W ocenie Wnioskodawcy nie zostały podjęte działania zbliżone swym działaniem do profesjonalnej aktywności, a jedynie działania, które cechują się typowym, standardowym zarządem majątkiem własnym. Jak wynika z opisu sprawy nieruchomość jest od pokoleń w jednej rodzinie, która czerpała z niej pożytki. Na obecnym etapie konieczne jest pozyskanie środków ze względu na obecną sytuację życiową. Przy czym z uwagi na uwarunkowania prawne nie jest możliwe i celowe wydzielenie jednej działki, ponieważ taka aktywność nie pokryłaby kosztów potrzebnych na pokrycie wydzielenia.

Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie stanowi kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą Wnioskodawca dokonał podziału gruntu na działki w celu możliwości ich sprzedaży sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów.

Potwierdzenie takiego stanowiska można znaleźć w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 sierpnia 2020r. (sygn. akt I FSK 2036/17). „Przed sprzedażą nieruchomości właściciel może podejmować działania przygotowawcze, np. w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego wystąpić o wydanie decyzji w sprawie warunków zagospodarowania nieruchomości, wystąpić o zatwierdzenie podziału nieruchomości na mniejsze działki budowlane i doprowadzenie do wydzielenia działki pod drogę, oraz inicjowania postępowania administracyjne w sprawie zmiany funkcji nieruchomości z rolnej na budowlaną. Tego rodzaju działania oraz ilość wydzielonych działek, same przez się nie dają podstaw do kwalifikowania, że są one typowe dla działań „handlowca”, tj. podatnika podatku od towarów i usług”.

Zdaniem Wnioskodawcy sama liczba i zakres transakcji nie może przesądzić o działaniu podmiotu w ramach działalności gospodarczej w kontekście art. 15 ust. 2 u.p.t.u. W podobnym stanie faktycznym co do Wnioskodawcy orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt. I SA/Gl 389/20), potwierdzając, że na działanie zbywcy w ramach zarządu swoim majątkiem prywatnym wskazują okoliczności, tj.: 1) uzyskanie nieruchomości w drodze darowizny, co znacząco odróżnia sytuację wnioskodawcy od podmiotu zajmującego się zawodowo obrotem nieruchomościami; 2) brak zawodowego „podejścia” wnioskodawcy do sprzedaży działek (brak działań marketingowych, reklamowych, itp.); 3) niezaangażowanie znaczących środków własnych w zarządzaniu nieruchomościami; 4) zamiar przeznaczenia uzyskanych środków na cele (potrzeby) osobiste; 5) brak zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej przez wnioskodawcę. Ponadto Sąd uznał działania zmierzające do podziału nieruchomości na mniejsze działki i uzyskania decyzji o warunkach zabudowy terenu jako czynności mieszczące się w zakresie zarządzania majątkiem prywatnym.

Wnioskodawca zamierza przeznaczyć środki ze sprzedaży na potrzeby własne. Jednak rolnicy nie są zainteresowani kupnem ziemi rolnej ze względu na jej niską przydatność rolniczą (jakość gleby). W związku z tym podział działek na mniejsze ma jedynie umożliwić Wnioskodawcy znalezienie kupców. Wnioskodawca dokonał czynności związanych z zarządem majątkiem prywatnym, przy czym żadne dodatkowe nakłady nie były poniesione.

W wyroku z dnia 24 czerwca 2020 r. (sygn. akt. I FSK 1758/17) Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że przyjęcie, że dana osoba sprzedając działki przeznaczone pod zabudowę działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg ustalonych okoliczności.

Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że aby dany podmiot sprzedając grunt działał w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) konieczny jest ciąg wystąpienia czynności, tj. nabycie terenu, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Bowiem wystąpienie jedynie pojedynczych z wymienionych czynności nie będzie przesądzać o profesjonalnym charakterze sprzedaży działek w kontekście art. 15. ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że wszystkie podejmowane przez niego czynności mieszczą się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 22 stycznia 2021 r. (sygn. akt. 0111-KDIB3-1.4012.806.2020.3.MSO). We wskazanej interpretacji organ podatkowy stwierdził, że aby sprzedaż nieruchomości gruntowej wypełniała przesłanki działalności gospodarczej, konieczne jest podjęcie ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Tym samym potwierdził, że okoliczności występujące w przytoczonej interpretacji, tj. zamiar podziału nieruchomości, pozyskania decyzji o warunkach zabudowy, wydzielenia działki jako drogi dojazdowej należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W związku z ww. interpretacją, Wnioskodawca uważa, że podział działek oraz inne działania przez niego podjęte, odnoszą się do zarządzania majątkiem prywatnym. Nie mogą one stanowić kryterium uznającego Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.t.u. Istotny jest całokształt okoliczności sprawy, świadczący o tym, że sprzedaż działek objętych wnioskiem jest sprzedażą majątku osobistego Wnioskodawcy. Znaczny upływ czasu od otrzymania nieruchomości (1983 r.) do zamiaru jej sprzedaży, jak i to, że Wnioskodawca nigdy nie nabywał nieruchomości w celu ich sprzedaży wskazuje na brak stałości działań Wnioskodawcy. Sprzedaż przedmiotowych działek będzie miała charakter jednorazowy. Dodatkowo nieruchomości zostały otrzymane w formie darowizny, więc Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów na nabycie gruntu, zatem nie można porównać środków angażowanych przez Wnioskodawcę do środków, jakie angażowałby profesjonalny handlowiec. Dodatkowo Wnioskodawca nie sprzedaje całej nieruchomości a jedynie jej części (wydzielonych działek).

Szereg przytoczonych okoliczności wskazuje na brak zorganizowanej formy działań podejmowanych przez Wnioskodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy wszystkie podejmowane przez niego czynności mieszczą się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym.

Wobec tego, zdaniem Wnioskodawcy, nie stanie się on podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą z tytułu sprzedaży nowo powstałych działek w rozumieniu art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż sprzedaż przedmiotowych działek jest sprzedażą majątku prywatnego Wnioskodawcy, na co wskazuje brak przesłanek wskazujących na profesjonalne działanie Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca otrzymał nieruchomości rolne w 1983 r., w formie darowizny od rodziców i od tego czasu było prowadzone gospodarstwo rolne. W miarę możliwości ziemia w gospodarstwie jest uprawiana i obsiewana. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie zamierza jej prowadzić a tym bardziej nastawionej na usługową sprzedaż nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca ze względu na stan zdrowia otrzymuje rentę i ze względu na obecną sytuację życiową pracuje jako ochroniarz.

Posiadana nieruchomość nie była wynajmowana, jak również dzierżawiona. Ze względu na chęć pomocy dzieciom w 2009 r. zostały wydzielone działki, na których zostały postawione budynki mieszkalne. Z myślą o wnukach i możliwości w przyszłości budowy przez nich domu, Wnioskodawca podjął decyzję o wydzielaniu z gospodarstwa rolnego działek pod budowę domów. Ze względu na brak planu zagospodarowania przestrzennego, aby wydzielić nieruchomości, Wnioskodawca złożył wymaganą dokumentację i wystąpił o warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Co zostało potwierdzone decyzjami z 2018 i 2019 roku. Obecnie jest wydzielonych osiem działek, z czego jedna będzie stanowiła drogę dojazdową do nieruchomości. Wnioskodawca ze względu na sytuację życiową, podeszły wiek, stan zdrowia i chęć zabezpieczenia sytuacji materialnej zamierza sprzedać część nieruchomości, niemniej, rolnicy nie są zainteresowani kupnem ziemi rolnej ze względu na jej niską przydatność rolniczą. Jedyną możliwością, aby nieruchomość sprzedać, jest sprzedaż wydzielonych części nieruchomości (działek). O ile znajdzie się osoba chętna do zakupu, nastąpi sukcesywna sprzedaż.

Wystąpiono do zakładu energetycznego o doprowadzenie linii energetycznej łącznie z formalnościami z tym związanymi. Przy czym żadne dodatkowe nakłady nie były poniesione. Wnioskodawca nie planuje ponosić ponadstandardowych działań zmierzających do sprzedaży powstałych działek. Zamierza podejmować zwykłe czynności, które osoba dążąca do sprzedaży działek stanowiących jej osobisty majątek, podejmuje w celu sfinalizowania transakcji sprzedaży, a więc będzie się spotykał z potencjalnymi zainteresowanymi oraz zawierał z nimi umowy przedwstępne oraz sprzedaży.

Wnioskodawca nie planuje ponoszenia nakładów, dzięki którym przeznaczone do sprzedaży działki stałyby się szczególnie atrakcyjne dla potencjalnych nabywców, jak również nie będzie dokonywał dodatkowych czynności, które charakterem pokrywałyby się z czynnościami podejmowanymi przez osoby zawodowo trudniące się zakupem nieruchomości gruntowych, ich przygotowaniem do sprzedaży i późniejszą sprzedażą. Nie ma też planów aby dokonać zabudowy, są to nieruchomości niezabudowane. Wnioskodawca nigdy nie nabywał innych nieruchomości w celu ich sprzedaży.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą kwestii nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działek wydzielonych z Nieruchomości.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca działa/będzie działać w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia działek gruntowych wydzielonych z nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Jak wskazał Wnioskodawca – nie prowadzi działalności gospodarczej, nie zamierza jej prowadzić, a tym bardziej nastawionej na usługową sprzedaż nieruchomości. Wnioskodawca nigdy nie nabywał innych nieruchomości w celu ich sprzedaży. Jak wynika z wniosku, od czasu nabycia w formie darowizny przedmiotowej Nieruchomości, było prowadzone na niej gospodarstwo rolne. W miarę możliwości ziemia w gospodarstwie jest uprawiana i obsiewana. Nieruchomość nie była wynajmowana jak również dzierżawiona. Wnioskodawca wskazał, iż nie planuje ponosić ponadstandardowych działań zmierzających do sprzedaży powstałych działek, ani ponoszenia nakładów, dzięki którym działki przeznaczone do sprzedaży stałyby się szczególnie atrakcyjne dla potencjalnych nabywców. Wnioskodawca nie będzie dokonywał dodatkowych czynności, które charakterem pokrywałyby się z czynnościami podejmowanymi przez osoby zawodowo trudniące się obrotem nieruchomościami.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie występuje ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż opisanych we wniosku działek gruntowych wydzielonych z Nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Powyższe wynika z faktu, iż planowana sprzedaż nieruchomości gruntowych będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca nabył nieruchomość drogą darowizny w 1983 r. W 2009 r., ze względu na chęć pomocy dzieciom, zostały wydzielone działki, na których zostały posadowione budynki mieszkalne. Następnie z myślą o wnukach i możliwości budowy przez nich w przyszłości domów, Wnioskodawca zdecydował o kolejnym podziale Nieruchomości, wobec czego wystąpił o warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Decyzje zostały wydane w 2018 i 2019 roku. Obecnie wydzielone jest osiem działek, z czego jedna będzie stanowiła drogę dojazdową. Wnioskodawca ze względu na sytuację życiową, podeszły wiek, stan zdrowia i chęć zabezpieczenia sytuacji materialnej zamierza sprzedać część Nieruchomości. Ze względu, iż rolnicy nie są zainteresowani kupnem ziemi rolnej ze względu na jej niską przydatność rolniczą, Wnioskodawca zdecydował o sprzedaży wydzielonych działek. Wnioskodawca nie planuje dokonać ich zabudowy, są to nieruchomości niezabudowane.

W kontekście powyższego należy uznać, że wydzielenie działek z otrzymanej w drodze darowizny Nieruchomości oraz wystąpienie Wnioskodawcy do zakładu energetycznego o doprowadzenie linii energetycznej nie może jednoznacznie wskazywać na ciąg podjętych działań mających przesądzić, iż Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku VAT z tytułu obrotu nieruchomościami. Zatem całość powyższych elementów może odnosić się wyłącznie do zarządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę wpływają generalnie na podniesienie atrakcyjności Nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości, jednak jak wynika z orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), działania w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca sprzedając działki wydzielone z przedmiotowej Nieruchomości będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, które to czynności oznaczają działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując sprzedaży opisanych działek wydzielonych z Nieruchomości będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży ww. nieruchomości, a planowane dostawy - cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin