Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.315.2021.1.MW
z 12 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2021 r. (data wpływu 20 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od dnia 1 lipca 2020 r. jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną pod adresem (…). Wskazany adres jest nie tylko siedzibą firmy Wnioskodawcy, ale również adresem zamieszkania oraz zameldowania, zarówno jego, jak i żony. Wnioskodawca prowadzi księgowość w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jednoczenie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się zarządzaniem nieruchomościami komercyjnymi, a jego działalność sklasyfikowana została zgodnie z kodem PKD 68.32.Z Zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie.

W dniu 1 lipca 2020 r. Wnioskodawca podpisał kontrakt na prowadzenie obsługi technicznej nieruchomości komercyjnych (biurowiec, centrum handlowe) z firmą Sp. z o.o. z siedzibą w W, zwana dalej Zleceniodawcą. Obsługiwane przez Wnioskodawcę nieruchomości są zlokalizowane w W. Zgodnie z postanowieniami umowy zawartej ze Zleceniodawcą wykonywane przez Wnioskodawcę czynności realizowane powinny być w sposób bezpośredni, w miejscu lokalizacji nieruchomości. Fakt ten wymusza na Wnioskodawcy konieczność niemal stałego przebywania na terenie W. w celu realizowania zobowiązań zawodowych, a co za tym idzie, konieczność ponoszenia kosztów noclegu.

Jak wskazano wyżej, obsługa nieruchomości odbywa się w W., gdzie Wnioskodawca świadczy usługi w dni powszednie, tj. od poniedziałku do piątku. Niekiedy obecność Wnioskodawcy z przyczyn losowych konieczna jest również w sobotę i/lub niedzielę. Ma to miejsce w wyniku zaistnienia zdarzeń losowych takich, jak występujące co jakiś czas awarie, a także prowadzone poza godzinami komercyjnego funkcjonowania obiektów prace inwestycyjne, które Wnioskodawca zobowiązany jest nadzorować. W przypadku braku takich, dodatkowych obowiązków Wnioskodawca z reguły wraca w te dni do siedziby swojej firmy, tj. G., której adres, jak wskazano wyżej, jest również miejscem zamieszkania Wnioskodawcy oraz żony. Zdarzyć się jednak mogą sytuacje, gdy z uwagi na odległość dzielącą W. oraz G., tj. dystans ok. (…) km, a tym samym wymiar czasowy podróży, Wnioskodawca decyduje się na pozostanie na weekend w W.

Ze względu na odległość dzielącą W. od siedziby firmy Wnioskodawcy i czasochłonność codziennych podróży, brak gwarancji punktualności, tym samym zaburzenie organizacji czasu pracy, a także koszt transportu z wykorzystaniem obcych środków transportu, jak pociąg, autobus czy samolot lub też własnego auta, Wnioskodawca podjął decyzję, iż jedynym racjonalnym i uzasadnionym ekonomicznie rozwiązaniem będzie skorzystanie z usług noclegowych. W tym kontekście Wnioskodawca rozważał wykupowanie usług noclegowych w hotelach lub najem lokalu mieszkalnego, zlokalizowanego w W. W wyniku dokonanej analizy Wnioskodawca uznał, iż przebywanie w hotelu jest rozwiązaniem podobnie nieracjonalnym ekonomicznie jak codzienna podróż na trasie W. – G.

Charakter czynności, które Wnioskodawca wykonuje w ramach zawartej umowy, wymusza na nim dużą dyspozycyjność również w dni weekendowe. Prócz wysokich kosztów dób hotelowych pojawia się również ryzyko braku miejsc w hotelach w przypadkach, gdy Wnioskodawca nie dokonałby rezerwacji z odpowiednim wyprzedzeniem czasowym, co w przypadku występowania zdarzeń losowych, a więc nieprzewidywalnych, nastręcza dodatkowych trudności. W konsekwencji, Wnioskodawca zdecydował się na najem lokalu mieszkalnego.

Umowa najmu w formie pisemnej zawarta została na czas nieokreślony. Ma to związek z faktem, iż analogiczny okres dotyczy zawartej ze Zleceniodawcą umowy. W konsekwencji pozwoliło to Wnioskodawcy wyeliminować ryzyka braku noclegu w przypadku wystąpienia zdarzeń losowych, a jednocześnie zminimalizować poziom ponoszonych wydatków, bowiem koszty najmu, tj. czynszu oraz koszty mediów są znacząco niższe niż w przypadku usług hotelowych. Całość wskazanych wydatków opłacana jest przez Wnioskodawcę przelewem bankowym na konto właściciela lokalu wskazane w umowie.

Jak wskazano wyżej, koszty najmu lokalu ponoszone są w ścisłym związku z realizowanymi czynnościami w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wydatek nie wystąpiłby, gdyby nie doszło do zawarcia umowy zobowiązującej Wnioskodawcę na przyjazd do W. w celu wykonywania powierzonych mu zadań.

Jednocześnie na obecnym etapie Wnioskodawca nie planuje zmiany adresu swojego stałego pobytu ani zmiany adresu prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż nie ma żadnej gwarancji w zakresie przedłużenia obowiązywania podpisanej dotychczas umowy. W przypadku zakończenia umowy Wnioskodawca wróciłby do G., gdzie znajduje się jego centrum interesów życiowych i gospodarczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego w W., tj. w miejscu wykonywania usług wynikających z zawartej przez Wnioskodawcę umowy, poniesione w celach noclegowych stanowią koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy wskazane wydatki, ponoszone na wynajem lokalu mieszkalnego na cele noclegowe, związane z realizacją przez Wnioskodawcę obowiązków wynikających z umowy zawartej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych tym samym nie zawiera zamkniętego katalogu czy też listy wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów. Zamiast tego ustawodawca położył nacisk na cel ponoszonych wydatków oraz ich związek i wpływ na generowanie w ramach działalności gospodarczej przychodów. W konsekwencji, zgodnie z brzmieniem cytowanego wyżej przepisu, za koszty uzyskania przychodów uznaje się wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane, z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli celem ich poniesienia jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów w taki sposób, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłych okresach.

W konsekwencji, za koszty uzyskania przychodu rozumieć należy takie wydatki, których związek z przychodami jest bezpośredni, tj. służą ich osiągnięciu, jak i pośredni, a więc mają służyć ich zachowaniu lub zabezpieczeniu. Niezależnie od charakteru związku kosztów z przychodami, ustawodawca kładzie dodatkowy nacisk na racjonalność ich poniesienia oraz brak ich występowania na liście tzw. negatywnych kosztów, tj. wydatków wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.

Innym ważnym warunkiem umożliwiającym zakwalifikowanie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest jego należyte udokumentowanie, tj. podatnik powinien posiadać dowód stwierdzający fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem.

Przenosząc powyższą analizę przepisów na stan faktyczny Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że wydatek na wynajem mieszkania nie znajduje się w katalogu tzw. kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, które zawarte są w art. 23 u.p.d.o.f.

W dalszym kroku zbadać należy zatem zasadność poniesienia wydatków oraz ich związek z przychodami generowanymi w ramach działalności gospodarczej. Jak wskazano już wyżej, Wnioskodawca w wyniku zawarcia ze Zleceniodawcą umowy zobowiązał się do świadczenia obsługi technicznej nieruchomości komercyjnych zlokalizowanych w W. Ze względu na obowiązek bezpośredniego przebywania w miejscu ich wybudowania Wnioskodawca musi przemieszczać się z siedziby swojej firmy w G do oddalonej od tej miejscowości ok. (…) km W. Obecność w tej miejscowości wymagana jest nie tylko w dni powszednie, ale niekiedy również w weekendy, szczególnie w przypadku wystąpienia zdarzeń losowych, a więc takich, których nie da się przewidzieć. Kierując się przesłankami racjonalności, a więc organizacją czasu pracy, punktualnością, kosztami codziennego transportu pomiędzy G. a W., Wnioskodawca zdecydował się na ponoszenie kosztów najmu lokalu mieszkalnego, który dodatkowo jest ekonomicznie tańszy niż koszt dób hotelowych.

Stwierdzić zatem należy, iż Wnioskodawca wyczerpał tym samym przesłanki umożliwiające zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Pomiędzy wydatkami na wynajem lokalu mieszkalnego w W. dla celów noclegowych a przychodami z działalności gospodarczej istnieje nie tylko związek przyczynowo-skutkowy, ale ich poniesienie jest również ekonomicznie i racjonalnie uzasadnione. Dodając do tego fakt, iż Wnioskodawca jest w posiadaniu rzetelnych dowodów ich poniesienia, tj. pisemnej Umowy najmu oraz potwierdzeń przelewów bankowych tytułem zapłaty za czynsz oraz zużyte media, wydaje się, iż spełnione są wszystkie kryteria zawarte w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. pozwalające na zaliczenie kosztów wynajmu do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż umowa najmu zawarta została przez Wnioskodawcę z właścicielem lokalu będącym osobą fizyczną, nie zobowiązaną do wystawiania z tego tytułu faktur lub rachunków, Wnioskodawca dokonałby ujęcia wydatków w podatkowej księgi przychodów i rozchodów na podstawie Dowodu Wewnętrznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 poz. 1426 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.

A zatem – warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodów musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów, jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodów. Wobec tego jest możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodów, czy ich zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Należy również wskazać, że sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny, zgodnie z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, że gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca świadczy usługę dla jednego z głównych klientów w W., gdzie zajmuje się techniczną obsługą nieruchomości komercyjnych. Realizacja tych usług wymaga od Wnioskodawcy konieczności niemal stałego przebywania na terenie W. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności powinny być realizowane (zgodnie z postanowieniami umowy) w sposób bezpośredni, w miejscu lokalizacji nieruchomości. Obsługa nieruchomości odbywa się w dni powszednie, niekiedy obecność Wnioskodawcy z przyczyn losowych konieczna jest również w sobotę i/lub niedzielę. Ze względu na odległość dzielącą W. od siedziby firmy Wnioskodawcy i czasochłonność codziennych podróży, brak gwarancji punktualności, tym samym zaburzenie organizacji czasu pracy, a także koszt transportu z wykorzystaniem obcych środków transportu, jak pociąg, autobus czy samolot lub też własnego auta, Wnioskodawca podjął decyzję, że jedynym racjonalnym i uzasadnionym ekonomicznie rozwiązaniem będzie skorzystanie z usług noclegowych. W tym kontekście Wnioskodawca rozważał wykupowanie usług noclegowych w hotelach lub najem lokalu mieszkalnego, zlokalizowanego w W. W wyniku dokonanej analizy Wnioskodawca uznał, że przebywanie w hotelu jest rozwiązaniem podobnie nieracjonalnym ekonomicznie jak codzienna podróż na trasie W. – G. Wnioskodawca zdecydował się na najem lokalu mieszkalnego.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że o ile powodem wynajęcia przez Wnioskodawcę mieszkania w W była konieczność świadczenia na rzecz kontrahenta usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto W. nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawcy (centrum jego interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy bowiem zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela wynajmowanego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu mieszkania. Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując – koszty związane z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego w W., tj. w miejscu wykonywania usług wynikających z zawartej przez Wnioskodawcę umowy, poniesione w celach noclegowych, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.