2021.05.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.87.2021.3.JJ
z 17 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2021 r. (data wpływu 17 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2021 r., (data wpływu 30 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 21 kwietnia 2021 r. (doręczone w dniu 21 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług wniesienia przez Gminę aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług wniesienia przez Gminę aportem do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 kwietnia 2021 r., (data wpływu 30 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 21 kwietnia 2021 r. (doręczone w dniu 21 kwietnia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina (…) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Gmina na podstawie uchwały Rady Miejskiej wniesie do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której posiada 100% udziałów, wkład niepieniężny, tj. aport w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego spełnia definicję dostawy towarów, zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym uznawane jest za sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług – czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu ma charakter rzeczowy, w wyniku czego Gmina będzie otrzymywała wynagrodzenie w formie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania wnoszonym towarem jak właściciel.

W zamian za aport Gmina obejmie udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki. Wartość przedmiotu wkładu w zakresie prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości zostanie ustalona po cenie brutto. Spółka nie będzie zobligowana do jakiegokolwiek świadczenia dodatkowego. Do dopłacenia w gotówce kwoty podatku VAT nie dojdzie, ponieważ wartość nominalna udziałów ustalona zostanie jako wartość brutto. Gmina (…) obejmie w podwyższonym kapitale zakładowym 511 udziałów o wartości 55,00 zł każdy, co stanowi łączną wartość 28 105,00 zł. Pozostała kwota w wysokości 31,53 zł przekazana zostanie na podwyższenie kapitału zapasowego spółki. Wartość prawa użytkowania wieczystego gruntów stanowiących przedmiot aportu została ustalona przez biegłego rzeczoznawcę.

Aport będzie wniesiony w formie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej nr 2 o powierzchni (…) ha, KW nr (…), położonej w (…) pomiędzy ulicami (…) i (…), która powstała w wyniku podziału nieruchomości nr 1 na podstawie decyzji nr (…) z dnia 21 października 2020 r. Przedmiotowa działka jest własnością Skarbu Państwa, w użytkowaniu wieczystym przez Gminę (…) do 5 grudnia 2089 r. Dla przedmiotowej działki brak jest aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja ustalająca sposób zagospodarowania i warunki zabudowy. Jednakże dla działki nr 1 istniejącej przed podziałem została wydana decyzja o warunkach zabudowy nr (…) z dnia 22 lipca 2010 r. oraz decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę wydana przez Starostę (…) nr (…) z dnia 24 listopada 2010 r.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego, informując, że podział nieruchomości dz. nr 1 na działki nr (…) oraz nr 2 nie wpływa na ważność i skuteczność decyzji o warunkach zabudowy nr (…). Z uwagi na powyższe należy wskazać, że decyzja o warunkach zabudowy znak: (…) pozostaje w obiegu prawnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy dokonywaniu aportu działki Gmina może skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina (…) dokonując aportu nie skorzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki spełnia definicję dostawy towarów, zawartą w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu ma charakter rzeczowy, w wyniku czego Gmina otrzyma wynagrodzenie w formie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania wnoszonym towarem jak właściciel.

Powstaje zatem obowiązek podatkowy po stronie Gminy, jako podmiotu dokonującego odpłatnej dostawy. Wnosząc aport Gmina zobowiązana jest do udokumentowania czynności za pomocą faktury, a także do rozliczenia podatku należnego.

W odniesieniu do wymienionej nieruchomości niezabudowanej należy rozpatrywać zastosowanie zwolnienia w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz Interpretacja Ogólna nr PT10/033/12/207/WLI/13/RD58639 Ministra Finansów z dnia 14 czerwca 2013 r. wskazują, iż zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Definicja terenu budowlanego została od dnia 1 kwietnia 2013 roku wprowadzona do ustawy o podatku od towarów i usług dla potrzeb prawidłowej klasyfikacji gruntów, celem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9.

Zgodnie z ustawą o VAT za teren budowlany uznaje się grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W związku z tym, dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Posiłkując się wyrokiem NSA nr I FSK 1396/16, w którym zawarto uzasadnienie, że jeżeli dla danej działki uzyskano decyzję o warunkach zabudowy, to późniejszy podział ww. działki na mniejsze, nie zmienia jej budowlanego charakteru, pomimo tego, że dla podzielonych działek nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy.

W związku z tym, dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego, lecz dla którego została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie skorzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zdaniem Gminy, dokonując aportu, Gmina nie ma prawa skorzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia
11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 6 i 7.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy wskazać, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe. W związku z wniesieniem wkładu do spółki realizują się dwa rodzaje świadczeń ekonomicznych. Z jednej strony wnoszący wkład (aport) przenosi na spółkę, do której dokonuje wkładu, prawo do rozporządzania określonymi składnikami majątku, w zamian za co otrzymuje pewne uprawnienia (udziały), które posiadają określoną wartość. W związku z tym, powyższa transakcja bez wątpienia ma charakter odpłatny (z którego wynika konieczność opodatkowania VAT). Wskazać należy, że z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi, a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. otrzymanie udziałów spółki, w związku z którym wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego – w zależności od tego co jest jego przedmiotem – spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów w myśl art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub odpłatnego świadczenia usług, w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych), a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W konsekwencji, wniesienie aportem nieruchomości, w zamian za udziały należy uznać za odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina (…) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Gmina na podstawie uchwały Rady Miejskiej wniesie do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której posiada 100% udziałów, wkład niepieniężny, tj. aport w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych.

Czynność ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu ma charakter rzeczowy, w wyniku czego Gmina będzie otrzymywała wynagrodzenie w formie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania wnoszonym towarem jak właściciel.

Aport będzie wniesiony w formie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej nr 2 o powierzchni (…) ha położonej w (…) która powstała w wyniku podziału nieruchomości nr 1 na podstawie decyzji z dnia 21 października 2020 r. Przedmiotowa działka jest własnością Skarbu Państwa, w użytkowaniu wieczystym przez Gminę (…) do 5 grudnia 2089 r. Dla przedmiotowej działki brak jest aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja ustalająca sposób zagospodarowania i warunki zabudowy. Jednakże dla działki nr 1 istniejącej przed podziałem została wydana decyzja o warunkach zabudowy nr (…) z dnia 22 lipca 2010 r. oraz decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę wydana przez Starostę (…) z dnia 24 listopada 2010 r.

Podział nieruchomości dz. nr 1 na działki nr (…), oraz nr 2 nie wpływa na ważność i skuteczność decyzji o warunkach zabudowy nr (…). Z uwagi na powyższe należy wskazać, że ww. decyzja o warunkach zabudowy pozostaje w obiegu prawnym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii braku prawa do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 do czynności wniesienia przez Gminę aportem do spółki gruntu niezabudowanego o przeznaczeniu budowlanym.

Jak wskazano wyżej, rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów takich jak jednostki samorządu terytorialnego (np. gminy) należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Jednostki samorządu terytorialnego występują w charakterze podatników podatku od towarów
i usług wyłącznie w zakresie, w jakim działają w ramach stosunku cywilnoprawnego. W przedmiotowej sprawie warunek ten jest spełniony, ponieważ aport nieruchomości do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma charakter cywilnoprawny.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla czynności wniesienia aportu nieruchomości niezabudowanej, dokonanego przez Gminę do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie działa Ona jako organ władzy publicznej i w konsekwencji nie może skorzystać z wyłączenia, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

W analizowanym przypadku Gmina wystąpi w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a ww. czynność – zdefiniowana jako dostawa towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług zwolnienie od podatku.

Zastosowanie zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego,
a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę.

W przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, albo decyzja o warunkach zabudowy.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Wprowadzony do ustawy o VAT art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Jak wynika z opisu sprawy, dla przedmiotowej działki nr 2 brak jest aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja ustalająca sposób zagospodarowania i warunki zabudowy. Jednakże dla działki nr 1 istniejącej przed podziałem została wydana decyzja o warunkach zabudowy nr (…) z dnia 22 lipca 2010 r. oraz decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę wydana przez Starostę (…) nr (…) z dnia 24 listopada 2010 r.

Jak informuje Wnioskodawca – podział nieruchomości dz. nr 1 na działki nr (…) oraz nr 2 nie wpływa na ważność i skuteczność decyzji o warunkach zabudowy nr (…) i z uwagi na powyższe decyzja o warunkach zabudowy znak: (…) pozostaje w obiegu prawnym.

Zatem, gdy w analizowanym przypadku z nieruchomości 1 wydzielono m.in. przedmiotową działkę nr 2 i podział ten nie wpłynął na zmianę budowlanego charakteru gruntu, który uprzednio został objęty decyzją o warunkach zabudowy, należy stwierdzić, że działka 2 nie straciła statusu gruntu budowlanego.

Przedmiotowa działka nr 2 stanowi więc teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy, co wyklucza zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin