Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.140.2021.1.AW
z 24 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2021 r. (data wpływu 24 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w dacie wypłaty corocznych wypłat ekwiwalentu barbórkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w dacie wypłaty corocznych wypłat ekwiwalentu barbórkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka Akcyjna (dalej: Wnioskodawca) oraz określone spółki od niej zależne (dalej: Spółki, Spółki zależne) tworzą Podatkową Grupę Kapitałową (PGK) w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Rokiem podatkowym PGK jest rok kalendarzowy, zaś spółką reprezentującą ww. PGK jest Wnioskodawca – jako spółka dominująca. Podstawa opodatkowania PGK jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy o CIT, w związku z art. 7 ust. 1-3 ustawy o CIT.

Z okazji Dnia Górnika, obchodzonego corocznie 4 grudnia, Spółka zależna – działająca w branży górniczej – dokonuje wypłaty ze środków obrotowych byłym pracownikom, których stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, świadczenie pieniężne (tzw. ekwiwalent barbórkowy). Wypłatę tego ekwiwalentu gwarantują postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (dalej: ZUZP) istniejącego ww. Spółce od roku 1995. Wypłata jest dokonywana bez względu na wynik finansowy tej Spółki. Podstawę wypłaty stanowi najniższe wynagrodzenie krajowe obowiązujące w styczniu danego roku pomniejszone o składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe.

Wypłaty powyższe dokonywane są na podstawie sporządzonych list osób uprawnionych, za pośrednictwem rachunku bankowego/przekazu pocztowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy coroczne wypłaty ekwiwalentu barbórkowego byłym pracownikom (emerytom lub rencistom), dokonywane na podstawie postanowień ZUZP, stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, które winny być rozpoznane jako koszt podatkowy w dacie jego wypłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Aby wydatek poniesiony przez Spółkę zależną (a w konsekwencji i Wnioskodawcę) mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki dotyczące tego wydatku:

• został poniesiony przez Spółkę;
• jest definitywny, a więc bezzwrotny;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością;
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy bezsprzecznym jest, że wydatki w postaci wypłat na rzecz byłych pracowników Spółki (emerytów i rencistów) z tytułu ekwiwalentu barbórkowego, które są ponoszone przez Spółkę:

• są wydatkami bezzwrotnymi/o charakterze definitywnym;
• są właściwe udokumentowane;
• są dokonane przez Spółkę w związku z obowiązkiem wynikającym z ZUZP, który zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy stanowi źródło prawa pracy (tak jak Kodeks pracy) oraz
• nie mieszczą się w katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.
  
  

Przede wszystkim przedmiotowe wypłaty nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy CIT, tj. nie stanowią wydatków pracodawcy na działalność o charakterze socjalnym, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych).

Wynika to z faktu, że nie są to wypłaty związane z usługami świadczonymi przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Świadczenia te nie mają charakteru udzielania pomocy materialnej – rzeczowej, bowiem są to świadczenia wypłacane w związku z obowiązkami nałożonymi postanowieniami ZUZP oraz bez względu na sytuację materialną świadczeniobiorców. Inaczej mówiąc, ich wypłaty nie będą uzasadnione chęcią niesienia pomocy materialnej – rzeczowej na rzecz byłych pracowników (emerytów i/lub rencistów), ale stanowią formę doceniania wkładu wniesionego przez byłych pracowników (emerytów lub rencistów) w rozwój przedsiębiorstwa, a jednocześnie mają charakter motywujący dla obecnych i przyszłych pracowników Spółki.

Poniesione przez Spółkę wydatki z tytułu ekwiwalentu barbórkowego nie mogą stanowić działalności socjalnej, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Szerszego wyjaśnienia wymaga natomiast kwestia związku wypłaty ekwiwalentu barbórkowego na rzecz byłych pracowników (emerytów i rencistów) z działalnością gospodarczą Spółki zależnej oraz ustalenia celu poniesionego wydatku jako uzyskanie przez Spółkę przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W tym zakresie należy stwierdzić, że:

1. przesłankę celowości wydatku uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu;
2. w rezultacie kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT;
3. jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
   
   

Zatem zgodnie z powyższym, wydatki, które są ponoszone przez Spółkę na ekwiwalenty barbórkowe na rzecz byłych pracowników Spółki, spełniają te wszystkie warunki, bowiem:

1. zwiększają konkurencyjność pracodawcy, ponieważ prowadzone działania skutkują bezpośrednimi wypłatami ekwiwalentów barbórkowych na rzecz byłych pracowników, co ma na celu osiągnięcie pozytywnego odbioru przez obecnych (i przyszłych) pracowników;
2. wypłaty ekwiwalentów barbórkowych mają na celu wpłynięcie na zwiększenie motywacji pracowników oraz przyczynienie się do poprawy wizerunku pracodawcy, jako dbającego zarówno o swoich aktualnych pracowników, ale także o byłych pracowników – skutkuje to m.in. większym „przywiązaniem” pracownika do pracodawcy – Spółki, co wpływa również na zmniejszenie ich rotacji w Spółce;
3. powodują lepszą atmosferę w firmie – zadowolenie pracowników przekłada się na ich większe zaangażowanie w pracę, co skutkuje osiągnięciem przez Spółkę lepszych wyników.
   
   

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Spółkę na ekwiwalenty barbórkowe na rzecz byłych pracowników Spółki – emerytów lub rencistów, co do zasady służą osiąganiu wymiernych korzyści biznesowych Spółki i jako takie stanowią koszt uzyskania przychodów, ponieważ spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Takie korzyści oferowane przez Spółkę byłym pracownikom – emerytom lub rencistom budują w obecnych pracownikach poczucie więzi i przywiązania do pracodawcy, co przekłada się na ich zaangażowanie i wkład jaki wnoszą do firmy.

Ponadto, należy zauważyć, iż wypłata tego rodzaju świadczeń pieniężnych przez Spółkę na rzecz byłych pracowników – emerytów lub rencistów jest jednoznacznym dowodem na to, że Spółka nie zapomina o swoich byłych pracownikach i dba o utrzymanie z nimi dobrych relacji, co bezpośrednio przekłada się na lepsze postrzeganie Spółki jako pracodawcy przez aktualnych i przyszłych pracowników.

Możliwość zaliczenia wydatków na rzecz pracowników, których uprzednio wiązał z pracodawcą określony stosunek prawny, do kosztów uzyskania przychodu – potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

1. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 grudnia 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.496.2019.1.AT, w której wyrażono stanowisko, iż „wypłaty świadczeń pieniężnych (Innych Świadczeń) na rzecz byłych pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów dla Spółki w rozumieniu ustawy o CIT. Wydatki takie są bowiem związane z działalnością Spółki i mają na celu poprawę atmosfery pracy, wzrost motywacji w zakresie wykonywania obowiązków pracowniczych wśród aktualnej kadry pracowniczej i jako takie stanowią koszty uzyskania przychodu”;
2. Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (winno być: Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej) z 29 stycznia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.580.2018.2.AN, w której organ w pełni zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że: „(...) finansowanie przez Spółkę abonamentów medycznych na rzecz byłych pracowników – emerytów są jednoznacznym dowodem, że Spółka nie zapomina o swoich byłych pracownikach i dba o utrzymanie z nimi relacji, co bezpośrednio przekłada się na lepsze postrzeganie Spółki jako pracodawcy przez aktualnych i przyszłych pracowników”;
3. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 grudnia 2018 r. Znak: 0111- KDIB2-3.4010.328.2018.1.APA, w której organ podzielił pogląd wnioskodawcy: „(...) nie budzi wątpliwości, iż wydatki na poniesione na zakup usług medycznych dla byłych pracowników – emerytów poniesione są z zamiarem osiągnięcia przychodów oraz mają związek z prowadzoną działalnością. Takie korzyści oferowane przez Spółkę byłym pracownikom – emerytom budują w obecnych pracownikach poczucie więzi i przywiązania do pracodawcy, co przekłada się na ich zaangażowanie i wkład jaki wnoszą do firmy. Ponadto należy zauważyć, iż finansowanie przez Spółkę abonamentów medycznych na rzecz byłych pracowników – emerytów są jednoznacznym dowodem, że Spółka nie zapomina o swoich byłych pracownikach i dba o utrzymanie z nimi relacji, co bezpośrednio przekłada się na lepsze postrzeganie Spółki jako pracodawcy przez aktualnych i przyszłych pracowników”;
4. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 listopada 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.266.2018.2.PB, w której organ potwierdził, że: „wydatki takie są bowiem związane z działalnością Wnioskodawcy, budują w obecnych pracownikach poczucie więzi i przywiązania do pracodawcy, co przekłada się na ich zaangażowanie i wkład jaki wnoszą do firmy, jak również są dowodem, że pracodawca nie zapomina o swoich byłych pracownikach (emerytach) i dba o utrzymanie z nimi relacji, co z kolei przekłada się na lepsze postrzeganie Spółki jako pracodawcy”.
   
   

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, koszty wypłaty ekwiwalentów barbórkowych na rzecz byłych pracowników Spółki w związku z ich przejściem na emeryturę lub rentę stanowią koszty uzyskania przychodów dla Spółki w rozumieniu ustawy CIT, a w konsekwencji czego wydatek ten powinien stanowić element kosztu podatkowego w ramach PGK.

Jednocześnie stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Zaś w myśl art. 15 ust. 4e ustawy CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f- 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z uwagi na to, iż dowodem potwierdzającym poniesienie wydatków związanych z ekwiwalentami barbórkowymi są dokonywane wypłaty na rzecz były pracowników Spółki, wydatek ten powinien być ujmowany w kosztach podatkowych w dacie wypłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.