Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.131.2021.1.PD
z 4 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 12 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe – jest prawidłowe
  

• czy Spółka może na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastosować wobec nowych środków trwałych stawkę amortyzacyjną 10% – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe – jest prawidłowe
  

• czy Spółka może na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastosować wobec nowych środków trwałych stawkę amortyzacyjną 10% – jest prawidłowe.
  
  
  

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednoosobową spółką akcyjną Skarbu Państwa. (…) Spółka działa głównie w środowisku (…). Świadczy usługi dla firm, banków i instytucji państwowych, w tym (…). Spółka prowadzi działalność w kraju i za granicą. Transakcje zagraniczne Spółki polegają na wzajemnym świadczeniu (…) pomiędzy operatorami.

Usługi świadczone przez Spółkę dzielą się na cztery główne obszary: (…)

Spółka jest wpisana do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych, prowadzonego przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej pod nr 18.

Działalność wnioskodawcy ściśle wiąże się z posiadaną siecią telekomunikacyjną, na którą obecnie składa się ponad 37 tysięcy, odrębnych środków trwałych, amortyzowanych zgodnie z właściwymi przepisami.

W odniesieniu do środków trwałych, które są własnością Spółki, w związku ze zmianami w systemach informatycznych Spółki oraz tworzeniem - zgodnie z zasadami rachunkowości - jednego funkcjonalnego środka trwałego, Wnioskodawca ma zamiar połączyć niektóre zakupione przez siebie, posiadane i wykorzystywane w wyżej opisanej działalności, składniki majątku Spółki, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe. W tym celu wycofa z ewidencji środków trwałych łączone środki trwałe oraz wprowadzi nowe środki trwałe.

Nowe środki trwałe będą sklasyfikowane do grupy 2, rodzaj 211 Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - Dz.U. z 2016 r. poz. 1864. Rodzaj 211 obejmuje m.in. rozdzielcze linie elektroenergetyczne i telekomunikacyjne (nadziemne lub podziemne) i instalacje pomocnicze (stacje i podstacje transformatorowe, słupy telegraficzne) oraz lokalne sieci telewizji kablowej i związane z nimi anteny zbiorcze.

W odróżnieniu od środka trwałego, który był przedmiotem wniosku Spółki z 29 września 2020 r. i interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 grudnia 2020 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.388.2020.2.MF, opisane w tym wniosku nowe środki trwałe będą miały inną klasyfikację na gruncie KŚT, gdyż są związane z innymi częściami sieci telekomunikacyjnej wnioskodawcy. Można w pewnym uproszczeniu powiedzieć, że o ile wniosek z 29 września 2020 r. dotyczył „sieci rozległej”, czy „międzymiastowej” Spółki, to obecny wniosek dotyczy sieci „rozdzielczych”, czy „lokalnych” lub „miejskich”. Można też wskazać dla ułatwienia rozróżnienia przedmiotu obu wniosków na drogowe porównanie - o ile wniosek Spółki z 29 września 2020 r. dotyczył jej „dróg głównych” takich jak autostrady, drogi ekspresowe, itp., o tyle obecny wniosek dotyczy „dróg dojazdowych”, czy też „dróg lokalnych (miejskich)”, jak również „dróg wewnętrznych”.

W skład nowych środków trwałych wejdą urządzenia telekomunikacyjne zarządzane przez system paszportyzacji (jest to swojego rodzaju mapa graficzna i interaktywna sieci telekomunikacyjnej zarządzanej przez Spółkę) oraz mające w tym systemie wirtualne odzwierciedlenie, czyli np.: kable łącznikowe położone w budynkach obcych /KŚT 1/, kable światłowodowe oraz miedziane łącznikowe, kable elektryczne, linie światłowodowe napowietrzne oraz położone w kanalizacji /KŚT 2/, rutery, zasilacze, przełączniki /KŚT 4/, stacje transformatorowe, rozdzielnice i siłownie telekomunikacyjne, urządzenia optyczne - cyrkulatory, przełącznice, urządzenia transmisyjne takie jak półki SDH, urządzenia xWDM, karty, multipleksery PDH, mediakonwertery, przełącznice światłowodowe, centrale, a ponadto transformatory, zegary synchronizujące, siłownie wraz z osprzętem, baterie i akumulatory oraz inne urządzenia radiowe /KŚT 6/, szafy telekomunikacyjne /KŚT 8/.

Wszystkie ww. elementy są połączone ze sobą fizycznie, funkcjonalnie oraz to połączenie jest odzwierciedlone w architekturze sieci. Wszystkie części składowe pracują na rzecz świadczenia usługi przesyłu danych telekomunikacyjnych.

Spółka wyjaśnia przy tym, że wskazane we wniosku składniki majątku mogą funkcjonować tylko w nowych środkach trwałych. Odłączenie tych składników skutkuje pozbawieniem ich przydatności do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki, co nie wyklucza odłączenia w jednym miejscu sieci Spółki w celu przyłączenia w innym miejscu tej sieci, czy też odłączenia w celu zastąpienia nowocześniejszym składnikiem posiadającym te same albo szersze funkcjonalności. Poszczególny składnik majątku sam z siebie może pełnić wyłącznie funkcje demonstracyjne.

Spółka podaje, że dobrym przykładem jest RAM w komputerze, kostka RAM sama z siebie nie może funkcjonować dopiero wbudowana w komputer spełnia swoją rolę. Przy czym możemy mieć 4 RAM, 8 RAM, 16 RAM taką czy inną kartę graficzną. Podobnie jest z siecią telekomunikacyjną: poszczególne wkładki, rutery czy mufy nie mogą działać samodzielnie dopiero komplet, kilka z nich może realizować pojedynczą usługę, a dopiero całość pełną funkcjonalność sieci telekomunikacyjnej.

Spółka też wskazuje, że nowe środki trwałe tylko wtedy będą kompletne i zdatne do użytku, gdy będą funkcjonowały w oparciu o poszczególne składniki majątku, które uprzednio funkcjonowały jako odrębne środki trwałe, gdyż tylko wtedy będą realizowały wszystkie dotychczasowe funkcje. Odłączenie któregokolwiek ze środków trwałych ogranicza lub pozbawia sieć Spółki określonej, wykorzystywanej dotychczas funkcjonalności albo może uniemożliwić dalsze wykorzystanie sieci w działalności gospodarczej - w zależności od rodzaju i konkretnych cech użytkowych „odłączonego” elementu (dotychczasowego środka trwałego). Tytułem przykładu: komputer będzie działał po wymontowaniu 4 RAM ale wolniej. Podobnie jest z siecią telekomunikacyjną po wymontowaniu określonego składnika, wkładki, czy Lambdy. Przepustowość sieci jest mniejsza i sieć nie może realizować swojej funkcjonalności w 100%.

Wartość nowych środków trwałych przekroczy każdorazowo 10.000 złotych oraz będą one z pewnością wykorzystywane w działalności Spółki dłużej niż rok.

Takie środki trwałe funkcjonowałby w obrocie prawnym od 1 stycznia 2022 roku.

Spółka chce potwierdzić, że może połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe. Ponadto, Spółka chce ustalić wysokość stawki amortyzacyjnej dla takich środków, przy czym wniosek nie dotyczy ani kwestii podwyższania tej stawki (np. z uwagi na używanie w pogorszonych warunkach), ani kwestii obniżania tej stawki. Nie dotyczy też ustalenia stawki indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 updop połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe?
2. Czy Spółka może na podstawie art. 16i ust. 1 updop zastosować wobec nowych środków trwałych stawkę amortyzacyjną 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Można na gruncie art. 16a ust. 1 updop połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe, jeśli każdorazowo po takim połączeniu spełnione zostaną warunki uznania połączonych składników majątku za środek trwały.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16c updop stanowi, że amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W świetle powyższych przepisów, aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• musi być kompletny i zdatny do użytku,
  

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing,
  

• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok (por. np. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 stycznia 2017 r., nr 1061-IPTPB1.4511.1063.2016.1.DJD; F. Świtała, Komentarz do art. 16 updop w: G. Dźwigała i in., komentarz do updop, LEX/el. 2O2O, opubl. LexisNexis 2009).
  
  
  

Planowane działanie dotyczy środków trwałych, które są własnością Spółki, zatem spełniony jest pierwszy warunek z art. 16a ust. 1 ab initio updop.

Kolejny warunek, który wynika z art. 16a ust. 1 updop, dotyczy nabycia lub wytworzenia środka trwałego przez podatnika. W analizowanej sytuacji można powiedzieć, że będziemy mieli do czynienia z nabyciem, gdyż wprawdzie przedmiotowy środek trwały jeszcze nie istnieje w sensie podatkowym, jednakże nabyte (zakupione) zostały przez Spółkę wszystkie składniki majątku, stanowiące do tej pory odrębne środki trwałe.

Nabycie środków trwałych może nastąpić w drodze kupna, otrzymania aportu, darowizny, połączenia bądź podziału spółek. Jak się wydaje, chodzi tu o nabycie nie tylko w sensie przeniesienia tytułu prawnego do rzeczy, gdyż ten warunek musi być spełniony, jeśli przyjmujemy, że środek trwały ma stanowić przedmiot własności, ale przede wszystkim o nabycie w sensie faktycznym, tj. uzyskanie kontroli ekonomicznej nad rzeczą (F. Świtała, Komentarz do art. 16 updop w: G. Dźwigała i in., komentarz do updop, LEX/el,2020, opubl. LexisNexis 2009).

Także ten warunek można uznać za spełniony. Gdyby jednak uznać, że nie dochodzi w tym wypadku do nabycia składnika majątku, który ma stanowić środek trwały, to pozostaje jeszcze kwestia wytworzenia tego środka trwałego we własnym zakresie.

Ani art. 16a ust. 1 updop, ani inne przepisy tej ustawy, w szczególności zawarte w art. 4a updop, nie definiują wyrażenia „wytworzone we własnym zakresie”. Uzasadnione jest więc sięgnięcie do znaczenia potocznego, ustalonego na podstawie słowników języka polskiego, zwłaszcza w zakresie pojęcia „wytworzone”.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, słowo wytworzone pochodzi od czasownika wytworzyć (wytwarzać), który z kolei oznacza: 1. «zrobić, wyprodukować coś»; 2. «wywołać coś, np. jakiś stan lub jakąś atmosferę w (zob. https://sip.pwn.pl/szukai/wytworzone.html). Z kolei w słowniku PWN pod red. M. Bańki wskazano, że jeśli ktoś wytworzył lub coś wytworzyło jakiś stan albo jeśli jakiś stan wytworzył się, to powstał. Jeśli organizm wytworzył coś, to sprawił, że to zaczęło istnieć i funkcjonować. Jeśli ludzie wytwarzają jakieś przedmioty lub inne dobra, robią je (zob. Słownik Języka Polskiego, pod red. M. Bańki, tom 6, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2007, s. 228).

„We własnym zakresie" oznacza - w myśl przywołanego wyżej internetowego słownika – w istocie samodzielnie (zob. https://sip.pwn.pl/szukai/we%20wlasnym%20zakresie.html). A wyrażenie „samodzielnie” pochodzi od przymiotnika „samodzielny", czyli: 1.«dający sobie radę, niepotrzebujący pomocy»; 2. «powstały bez czyjejś pomocy, czyjegoś wpływu, wykonany niezależnie przez kogoś»; 3. «o państwie, instytucji itp.: niezależny, mogący decydować o sobie»; 4. «tworzący odrębną całość» (zob. https://sip.pwn.pl/szukai/samodzielnie.html).

Poza tym, przepisy updop posługują się różnymi formami lub odmianami słowa „wytworzyć”. W art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a) updpop jest mowa o prawach wytworzonych przez podatnika. Na gruncie art. 15 ust. 1j pkt 3 i 4 updop jest mowa składnikach majątku wytworzonych przez podatnika. Art. 15d ust. 3 pkt 1 updop również odwołuje się do kwestii wytworzenia środków trwałych.

Na gruncie art. 15 ust. 1j updop sądy administracyjne rozważały znaczenie wyrażenia „wytworzenie”, dochodząc do wniosku, że ustawodawca oprócz pojęcia „nabycie” używa również pojęć „objęcie i wytworzenie”. Te ostatnie pojęcia odnoszą się do sytuacji, gdy do majątku podatnika wchodzi składnik, który uprzednio nie należał do majątku innego podmiotu, to jest do nabycia przez podatnika jako pierwszego właściciela nowopowstałego składnika majątkowego tj. do nabycia pierwotnego (zob. przegląd orzecznictwa zawarty w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 156/18).

Sąd ten zwraca też uwagę, że art. 15 ust. 1j pkt 3 updop nie daje podstaw do interpretowania pojęcia „wytworzyć”, zawężając je jedynie do znaczenia „zrobić, wyprodukować coś”. Już same przepisy ustawy np. w art. 16e ust. 1 pkt 1 i w art. 17g ust. 1 pkt 2 updop wskazują, że pojęcie wytworzenia odnosić się może nie tylko do procesu produkcyjnego przedmiotów materialnych, ale również do wytworzenia wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Wnioskodawca wskazuje, że nawet gdyby uznać, że nie doszło do nabycia w rozumieniu art. 16a ust. 1 updop, to dojdzie w ramach opisanego zdarzenia przyszłego do wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

Następny warunek dotyczy kompletności i zdatności do używania. Za kompletny i zdatny do używania środek trwały należy uznać taki środek trwały, który może być i jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów zgodnie z ogólną regułą, że poniesione koszty są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli służą uzyskaniu przychodów (wyrok NSA z 6 września 2012 r., sygn. akt II FSK 170/11, LEX nr 1228055). Jest on niewątpliwie spełniony, gdyż Spółka używa środków trwałych, które ulegną połączeniu, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z tej działalności osiąga przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Sytuacja ta nie ulegnie zmianie, wskutek zaistnienia zdarzenia przyszłego. Nadal Spółka będzie wykorzystywać nowy środek trwały w swojej, opisanej wyżej, działalności gospodarczej.

Warto wskazać w aspekcie kompletności i zdatności do używania na prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 17 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 714/16, LEX nr 2315062. Sąd stwierdził, że skoro ustawodawca uczynił środkiem trwałym linię telekomunikacyjną będącą częścią sieci telekomunikacyjnej, to mając na uwadze, że pojęcie linii telekomunikacyjnej zawiera się w zakresie znaczeniowym pojęcia sieci telekomunikacyjnej, uznać należy, że sieć telekomunikacyjna tym bardziej musi być uznana za środek trwały. Stanowisko to zostało potwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 2757/17, którym Sąd drugiej instancji oddalił skargę kasacyjną od przywołanego orzeczenia WSA.

Ponadto, przewidywany okres używania nowego środka trwałego przekracza rok, zatem spełniona jest także ostatnia przesłanka z art. 16a ust. 1 in fine updop.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że skoro wartość początkowa nowego środka trwałego przekroczy 10.000,00 złotych, to nie znajduje zastosowania art. 16d ust. 1 updop. Przepis ten stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b updop, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g updop nie przekracza 10.000,00 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Analogiczne stanowisko Spółki w tej kwestii zostało uznane za prawidłowe w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 11 grudnia 2020 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.388.2020.2.MF.

Ad. 2.

Może ona zastosować na podstawie art. 16i ust. 1 updop stawkę amortyzacyjną 10%.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł updop, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop.

Wspomniany wykaz stanowi załącznik nr 1 do updop oraz w pozycji 02 przypisuje do rodzaju 211 grupy 2 KŚT (Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych) stawkę 10%.

W dotychczasowym orzecznictwie podatkowym organy interpretacyjne zajęły stanowisko, że:

• Okablowanie światłowodowe łączące kilka budynków mieści się w grupowaniu KŚT grupa 2 rodzaj 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze" należy zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, dlatego że zgodnie z załącznikiem nr 1 "Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych" Symbol KŚT rodzaj 211 "Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych" przypisana została im stawka amortyzacyjna 10%. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe (Interpretacja indywidualna z 21 grudnia 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, nr ILPB4/4510-1-507/15-2/ŁM).
  

• Sieć 30 kV wraz z siecią światłowodową, którą tworzą następujące elementy: linia rozdzielcza 30 kV obwód 1, linia rozdzielcza 30 kV obwód 2, światłowód linia rozdzielcza obwód 1, światłowód linia rozdzielcza obwód 2 Światłowód (GPZ, linia 110kV) - rodzaj 211 KŚT - Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze, z tego przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych - stawka 10%. (Interpretacja indywidualna z 3 lutego 2016 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPB6/4510-436/16-2/AZ).
  

• Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne m.in. w zakresie dostarczania Internetu, telefonu i telewizji do odbiorców indywidualnych oraz biznesowych i w tym celu buduje sieć światłowodową. (...) Mając na względzie powołany wcześniej art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p. oraz Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, należy stwierdzić, że sieć telekomunikacyjna podziemna i nadziemna sklasyfikowana jako KŚT grupa 2, pozycja 211 "Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych" winna być amortyzowana wg stawki 10%. (Interpretacja indywidualna z 6 listopada 2015 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nr IBPB-1-2/4510-384/15/BD).
  
  
  

Natomiast zasady, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, dotyczą odpisów amortyzacyjnych i nie dotyczy ich wniosek Spółki. Analogicznie wniosek nie dotyczy kwestii podwyższenia, obniżania stawek amortyzacyjnych, o czym mowa w dalszych przepisach art. 16i updop. Nie dotyczy też stawek indywidualnych, do których odnosi się art. 16j updop.

Uwzględniając powyższe, nowe środki trwałe Spółki mogą być amortyzowane z wykorzystaniem stawki amortyzacyjnej 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.
  
  
  

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. z 2019 r. poz. 649).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”.

Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
  

• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
  

• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
  

• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).
  
  
  

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym ustalenia, czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 updop połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe należy wskazać, że z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawca zaklasyfikuje nowe środki trwałe wskazane we wniosku do grupy 2, rodzaju 211 KŚT. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji Środków Trwałych rodzaj ten obejmuje między innymi rozdzielcze linie elektroenergetyczne i telekomunikacyjne (nadziemne lub podziemne) i instalacje pomocnicze (stacje i podstacje transformatorowe, słupy telegraficzne) oraz lokalne sieci telewizji kablowej i związane z nimi anteny zbiorcze.

Wskazane we wniosku składniki majątku mogą funkcjonować tylko w nowych środkach trwałych. Odłączenie tych składników skutkować będzie pozbawieniem ich przydatności do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki, co nie wyklucza odłączenia w jednym miejscu sieci Spółki w celu przyłączenia w innym miejscu tej sieci, czy też odłączenia w celu zastąpienia nowocześniejszym składnikiem posiadającym te same albo szersze funkcjonalności. Poszczególny składnik majątku sam z siebie może pełnić wyłącznie funkcje demonstracyjne. Nowe środki trwałe tylko wtedy będą kompletne i zdatne do użytku, gdy będą funkcjonowały w oparciu o poszczególne środki trwałe, które uprzednio funkcjonowały jako odrębne środki trwałe, gdyż tylko wtedy będą realizowały wszystkie dotychczasowe funkcje. Odłączenie któregokolwiek ze środków trwałych ogranicza lub pozbawia sieć Spółki określonej, wykorzystywanej dotychczas funkcjonalności albo może uniemożliwić dalsze wykorzystanie sieci w działalności gospodarczej - w zależności od rodzaju i konkretnych cech użytkowych „odłączonego” elementu (dotychczasowego środka trwałego).

W skład nowych środków trwałych będą wchodzić wyłącznie składniki majątkowe, które uprzednio stanowiły środki trwałe. Jak wskazuje we wniosku Spółka: „Wnioskodawca ma zamiar połączyć niektóre zakupione przez siebie, posiadane i wykorzystywane w wyżej opisanej działalności, składniki majątku Spółki, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe. W tym celu wycofa z ewidencji środków trwałych łączone środki trwałe oraz wprowadzi nowe środki trwałe”. Wartość nowych środków trwałych przekroczy każdorazowo 10 tysięcy złotych oraz będą one z pewnością wykorzystywane w działalności Spółki dłużej niż rok.

W związku z powyższym nowe środki trwałe będą stanowić własność Spółki, dojdzie w ramach opisanego zdarzenia przyszłego do wytworzenia środków trwałych we własnym zakresie, które będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zaś okres ich używania będzie dłuższy niż rok. Nowe środki trwałe tylko wtedy będzie kompletne i zdatne do użytku, gdy będą funkcjonowały w oparciu o poszczególne środki trwałe. Ponadto Spółka przyporządkuje nowe środki trwałe w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych do grupy 2 i rodzaju 211.

Wobec powyższego nowe środki trwałe wytworzone przez Wnioskodawcę będą spełniały kryteria uznania ich za środki trwałe na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe, jeśli po takim połączeniu spełnione zostaną warunki uznania połączonych składników majątku za środki trwałe.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy Spółka może zastosować wobec nowych środków trwałych stawkę amortyzacyjną 10%, przypomnieć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Tym samym, Organ nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów – w tym dokonania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy KŚT – w trybie postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT ciąży na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka świadczy kompleksowe usługi (…), i w tym celu buduje sieć światłowodową. Wnioskodawca zakwalifikował środki trwałe, tj. kable łącznikowe położone w budynkach obcych, kable światłowodowe oraz miedziane łącznikowe, kable elektryczne, linie światłowodowe napowietrzne oraz położone w kanalizacji, rutery, zasilacze, przełączniki, stacje transformatorowe, rozdzielnice i siłownie telekomunikacyjne, urządzenia optyczne - cyrkulatory, przełącznice, urządzenia transmisyjne takie jak półki SDH, urządzenia xWDM, karty, multipleksery PDH, mediakonwertery, przełącznice światłowodowe, centrale, a ponadto transformatory, zegary synchronizujące, siłownie wraz z osprzętem, baterie i akumulatory oraz inne urządzenia radiowe, szafy telekomunikacyjne do KŚT grupa 2, pozycja 211.

Mając na względzie powołany wcześniej art. 16i ust. 1 updop oraz Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, należy stwierdzić, że sieć telekomunikacyjna podziemna i nadziemna sklasyfikowana jako KŚT grupa 2, pozycja 211 „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych” winna być amortyzowana według stawki 10%.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie możliwości połączenia na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych niektórych składników majątku, stanowiących odrębne środki trwałe w nowe środki trwałe oraz zastosowania na podstawie art. 16i ust. 1 updop wobec nowych środków trwałych stawki amortyzacyjnej 10% jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.