2021.06.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.156.2021.1.MMU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.156.2021.1.MMU
z 2 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 kwietnia 2021 r. (data wpływu 2 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych opisanych we wniosku (czyli takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem), z zamiarem udostępnienia ich do spożycia przez pracowników, będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych opisanych we wniosku (czyli takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem), z zamiarem udostępnienia ich do spożycia przez pracowników, będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca / Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną w zakresie świadczenia usług produkcji balkonów oraz innych konstrukcji aluminiowych (okien, balustrad), a także w zakresie wytwarzania i sprzedaży wyrobów, tj. balkonów. Spółka prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Spółka zatrudnia około 100 pracowników, którym oferuje zarówno atrakcyjne wynagrodzenie, jak również zapewnia odpowiednie warunki pracy. Spółka nabywa dla swoich pracowników podstawowe produkty spożywcze, takie jak woda, mleko, kawa, herbata, cukier, których nabycie wynika z przepisów prawa, tzn. artykuły te są udostępniane pracownikom z przeznaczeniem do przygotowania zimnych i gorących napojów w godzinach pracy zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Poza podstawowymi produktami spożywczymi, takimi jak: woda, mleko, kawa, herbata, cukier, Spółka zamierza zagwarantować swoim pracownikom dostęp również do innych artykułów spożywczych, w szczególności Wnioskodawca planuje zakupy następujących artykułów: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem. Wskazane wyżej artykuły spożywcze będą dostępne dla pracowników Wnioskodawcy w ciągu dnia pracy, w ogólnodostępnych pomieszczeniach socjalnych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie miał możliwości - uwzględniając realia biznesowe - bezpośredniego monitorowania spożycia ww. produktów przez poszczególnych pracowników. Tyle, ile Wnioskodawca dostarczy artykułów spożywczych w danym dniu, tyle będzie mogło zostać spożyte przez pracowników. Pracownicy nie będą jednak zobowiązani do korzystania z wyżej wymienionych artykułów spożywczych. Pracownicy będą mogli korzystać z udostępnianych im artykułów spożywczych tylko w trakcie godzin pracy, tzn. w czasie przysługującej pracownikom przerwy w pracy (art. 134 Kodeksu pracy), pomiędzy wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy. Pracownicy nie będą uprawnieni do korzystania z ww. artykułów spożywczych poza godzinami pracy i poza miejscem świadczenia pracy. Pracownicy nie wykonujący w danym dniu obowiązków pracowniczych (np. przebywający na zwolnieniach chorobowych, czy też urlopach) nie będą mieli możliwości i nie będą uprawnieni do korzystania z artykułów spożywczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnianie pracownikom artykułów spożywczych jest obecnie powszechną praktyką na rynku pracy, która zachęca do podjęcia i kontynuowania pracy u danego pracodawcy. Wnioskodawca zamierza zapewnić te produkty pracownikom mając na uwadze cel w postaci wzmacniania relacji z pracownikami. Wspólne spożywanie artykułów spożywczych przyczyni się do polepszenia relacji między pracownikami, wzrostu ich motywacji do pracy, a także wpłynie pozytywnie na poprawę ich samopoczucia oraz kondycji fizycznej, co bezpośrednio przełoży się na zwiększenie wydajności pracy.

Zapewnienie pracownikom artykułów spożywczych ma także na celu wzmocnienie identyfikacji pracowników ze Spółką jako miejscem pracy. Takie działanie wpłynie korzystnie na ograniczenie fluktuacji załogi i jednocześnie ograniczy koszty wdrożenia nowych pracowników. Zakup ww. produktów spożywczych będzie dokumentowany fakturami VAT, które będą ewidencjonowane w księgach Spółki zgodnie z odrębnymi przepisami. Nabywane artykuły spożywcze dla pracowników nie będą finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Ich zakup będzie finansowany ze środków obrotowych Spółki. Pracownicy nie będą płacić za udostępniane im artykuły spożywcze, ani w żaden sposób nie będą obciążani wartością spożywanych przez nich artykułów spożywczych. Wnioskodawca nie jest zobowiązany przepisami prawa pracy ani przepisami BHP do zapewnienia pracownikom ww. produktów. W szczególności ww. artykuły spożywcze (czyli takie jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem), które Wnioskodawca zamierza udostępniać pracownikom, nie są posiłkami i napojami profilaktycznymi, o których mowa w art. 232 Kodeksu pracy.

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zaliczenia wydatków na zakup artykułów spożywczych, takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem, do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym Spółka chciałaby potwierdzić, czy wydatki na zakup ww. artykułów spożywczych, które są udostępniane pracownikom do spożycia, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych opisanych we wniosku (czyli takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem), z zamiarem udostępnienia ich do spożycia przez pracowników, będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2020 r. poz. 1406), Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych, takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, dżem, które będą udostępniane pracownikom do spożycia.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wszystkie wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

W świetle powyższego, aby poniesiony wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
został właściwie udokumentowany.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki, które Spółka zamierza ponosić na zakupy artykułów spożywczych takich jak: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety będą spełniać wszystkie warunki, o których mowa w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W szczególności, zapewnienie dostępu pracownikom do artykułów spożywczych z przeznaczeniem do spożycia ich przez pracowników podczas przerwy w godzinach pracy i w miejscu świadczenia pracy, ma oczywisty związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę i osiąganymi przez nią przychodami. Zakup artykułów spożywczych dla pracowników przyczynia się do poprawy atmosfery między pracownikami i nawiązania między nimi lepszej współpracy, a także wpływa pozytywnie na wzmocnienie identyfikacji pracowników ze Spółką jako miejscem pracy, co przekłada się na zwiększenie wydajności pracy i ogranicza fluktuację załogi oraz związane z tym koszty naboru nowych pracowników.

Takie działanie przyczyni się do sprawnego realizowania założonych przez Spółkę celów biznesowych i może przyczynić się do polepszenia generowanych przez nią obrotów. Udostępnianie artykułów spożywczych to również wyraz dbałości o pracowników, i ich zdrowie, samopoczucie i kondycję fizyczną, co w konsekwencji doprowadzi do naturalnego wzrostu ich motywacji oraz efektywności pracy i w efekcie nie pozostanie bez wpływu na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Stanowisko pozwalające zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zakup różnych artykułów spożywczych przeznaczonych do konsumpcji przez pracowników, zostało niejednokrotnie potwierdzone w interpretacjach podatkowych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 22 sierpnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.193.2018.1.PB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „Kosztami podatkowymi są – co do zasady – tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.”

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia z dnia 9 sierpnia 2019 Znak: 0115-KDIT2-3.4011.251.2019.2.AWO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „Skoro dla uzyskania statusu kosztu podatkowego, konieczne jest – jak wyjaśniono powyżej – zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, a Wnioskodawczyni podała, że zakupy owoców dokonywane będą w celu zadbania o dobry stan zdrowia i samopoczucia pracowników, co rzutować będzie na poprawę atmosfery pracy oraz wydajności pracowników (wskazane w ocenie Wnioskodawczyni osiąganie lepszych wyników ekonomicznych i poprawa zdolności generowania przychodu przez przedsiębiorcę), to wydatek na ich zakup będzie mógł zostać uznany jako koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.”

Ponadto, należy również wskazać, iż koszty zakupu artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom, nie znajdują się w zamkniętym katalogu wydatków niemogących zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W szczególności, zdaniem Spółki, przedmiotowe wydatki nie mogą zostać zaliczone jako koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. To oznacza, że wydatki na zakup żywności muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Przy ocenie wydatków pod kątem ich reprezentacyjnego charakteru należy mieć na względzie ich cel, który musi polegać na wykreowaniu pozytywnego wizerunku podatnika jako celu wyłącznego bądź dominującego.

Taka sytuacja nie będzie miała miejsca w przypadku opisanym we wniosku, tzn. w przypadku zakupów artykułów spożywczych z zamiarem udostępniania ich do spożycia przez pracowników w czasie przerw w pracy.

Ponadto, jak zaznaczył Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2019 roku, Znak: 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD, „reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników.”

Reasumując, wydatki na zakup artykułów spożywczych przeznaczonych do spożycia przez pracowników Wnioskodawcy, które będą stanowiły wyraz starań Wnioskodawcy jako pracodawcy dążącego do zapewnienia jak najlepszej atmosfery pracy, a w konsekwencji zwiększenia wydajności i efektywności pracy, będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki takie będą spełniały przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, bowiem zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jak również nie będą znajdowały się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć opisane we wniosku wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki znajduje poparcie między innymi w następujących interpretacjach prawa podatkowego:

interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.24.2020.1.IM;
interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 sierpnia 2019 r., Znak: 0115-KDIT2-3.4011.251.2019.2.AWO;
interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD;
interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.193.2018.1.PB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 updop, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić wcześniej opisany związek. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka nabywa dla swoich pracowników podstawowe produkty spożywcze, takie jak woda, mleko, kawa, herbata, cukier, których nabycie wynika z przepisów prawa, tzn. artykuły te są udostępniane pracownikom z przeznaczeniem do przygotowania zimnych i gorących napojów w godzinach pracy. Spółka zamierza zagwarantować swoim pracownikom dostęp również do innych artykułów spożywczych, w szczególności Wnioskodawca planuje zakupy następujących artykułów: owoce, warzywa, bułki i inne pieczywo, konserwy, pasztety, ser, dżem. Wskazane wyżej artykuły spożywcze będą dostępne dla pracowników Wnioskodawcy w ciągu dnia pracy, w ogólnodostępnych pomieszczeniach socjalnych. Pracownicy będą mogli korzystać z udostępnianych im artykułów spożywczych tylko w trakcie godzin pracy, tzn. w czasie przysługującej pracownikom przerwy w pracy (art. 134 Kodeksu pracy), pomiędzy wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych wynikających ze stosunku pracy. Pracownicy nie będą uprawnieni do korzystania z ww. artykułów spożywczych poza godzinami pracy i poza miejscem świadczenia pracy.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i pozostają w związku o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop. Wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 updop.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że updop nie definiuje terminu „reprezentacja”, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami.

Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników.

Należy zaznaczyć, że nie można uznać za koszty reprezentacji możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych przeznaczonych do konsumpcji dla pracowników Spółki. Produkty te przeznaczone są wyłącznie na wewnętrzny użytek Wnioskodawcy, tj. na rzecz własnych pracowników Spółki. Tym samym wydatki te nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Wydatki pracownicze – co do zasady – zaliczane są do kosztów podatkowych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników np. takie jak w opisanej sprawie dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych w ogólnodostępnych pomieszczeniach socjalnych.

Świadczenia te związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

Podsumowując, wydatki na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym przedstawione stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin