2021.06.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.151.2021.1.BM
z 7 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2021 r. (data wpływu 30 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym należny podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, stanowi:

przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
a zapłacony podatek od wartości dodanej jest kosztem uzyskania przychodów Spółki

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2021 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym należny podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, stanowi:

przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
a zapłacony podatek od wartości dodanej jest kosztem uzyskania przychodów Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym. Prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż detaliczna i hurtowa materiałów budowlanych, w szczególności produktów dachowych takich jak okna dachowe, dachówki, blachodachówki, systemy rynnowe, akcesoria przeciwsłoneczne, akcesoria dachowe.

Od kwietnia 2017 r. Spółka prowadzi także sprzedaż towarów dla klientów z Niemiec, za pośrednictwem platformy Ebay oraz sklepu internetowego. Przedmiotem sprzedaży są okna dachowe oraz akcesoria przeciwsłoneczne. Dostawa towarów odbywa się za pośrednictwem firmy kurierskiej oraz za pomocą własnego środka transportu.

Dla celów podatku od wartości dodanej Spółka dokonała rejestracji w niemieckim organie skarbowym w dniu 01.03.2016 r. pod numerem (…) jako (…) (wcześniejsza firma firma), a następnie;

od maja 2017 r. (…) była rozliczana pod numerem (…) w organie skarbowym w (…);
od 26 maja 2018 r. (…) była rozliczana pod numerem (…) w organie skarbowym w (…);
obecnie tj. od lutego 2019 r. jako (…)jest rozliczana pod numerem (…) w organie skarbowym w (…).

Sprzedaż towarów dla klientów z Niemiec opodatkowana jest obligatoryjną stawką podatku od wartości dodanej w wysokości 19%. Deklaracje na podatek składane są do niemieckich organów skarbowych oraz wpłacany podatek. Zatem, Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów także na terytorium Niemiec. W Niemczech jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej zawarty w cenach towarów, tam sprzedawanych, Spółka rozlicza na terytorium Niemiec.

Przychody osiągane na terytorium Niemiec, Wnioskodawca dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) rozlicza w Polsce jako przychody z działalności gospodarczej. Od stycznia do grudnia 2018 r. należny podatek od wartości dodanej w wysokości 19% Wnioskodawca wykazywał w przychodach do opodatkowania i odprowadził z tego tytułu podatek dochodowy od osób prawnych (CIT). W przychodach została ujęta kwota 1 034 000,00 zł. Natomiast w kosztach podatkowych ujęto kwotę 215 751,00 zł zapłaconego podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy postępował w 2018 r. prawidłowo, wykazując należny podatek od wartości dodanej rozliczony w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, jako przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, a zapłacony podatek od wartości dodanej jako koszt uzyskania przychodów Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym należny podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, stanowi:

przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
a zapłacony podatek od wartości dodanej jest kosztem uzyskania przychodów Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, a zapłacony podatek od wartości dodanej nie jest kosztem uzyskania przychodów Spółki.

Na podstawie art. 1 ust. 1 Dyrektywa 2006/112/WE ustanawia wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT). Zasada ta zgodnie z art. 1 ust. 2, polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzający etap obciążenia tym podatkiem. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. z wyroków w sprawie C-347/95 UCAL, C-109/90 NV Giant czy C-283/06 i C-312/06 KOGAZ) wynikają cztery zasadnicze cechy podatku VAT:

powszechne zastosowanie do czynności, których przedmiotem są towary lub usługi,
ustalenie jego kwoty w sposób proporcjonalny do ceny otrzymanej przez podatnika jako świadczenie wzajemne za dostarczone towary lub usługi,
pobór podatku na każdym etapie procesu produkcji i dystrybucji, w tym na etapie sprzedaży detalicznej, niezależnie od ilości wcześniejszych transakcji, oraz
odliczenie od VAT należnego, kwot zapłaconych na poprzednich etapach procesu produkcji i dystrybucji, co oznacza że podatek na danym etapie stosuje się wyłącznie do wartości dodanej na tym etapie oraz że końcowe obciążenie podatkowe ponosi konsument.

Podatki o ww. charakterze nakładane przez poszczególne państwa członkowskie, do których stosuje się postanowienia dyrektywy VAT, podlegają zatem harmonizacji w ramach wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, co oznacza, że opodatkowanie wskazanym podatkiem oparte jest na jednolitej podstawie, od której odstępstwa są ściśle limitowane.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „podatek od wartości dodanej". Stosowną definicję zawiera natomiast art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, do której odsyła w tym zakresie art. 4a pkt 7 ustawy o CIT. Zgodnie z tą regulacją, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, przez podatek od wartości dodanej - rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług oraz - jak wynika z pkt 10 - zwróconej, na podstawie odrębnych przepisów, różnicy podatku od towarów i usług.

Z kolei w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od towarów i usług (z pewnymi zastrzeżeniami).

Zagadnienie dotyczące uznania, czy obowiązujący w polskim systemie prawnym „podatek od towarów i usług”, stanowi odpowiednik „podatku od wartości dodanej” funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej (wywodzące określone skutki podatkowe w podatkach dochodowych związane z wpływem na przychody i odpowiadające im koszty uzyskania przychodów), stanowiło przedmiot rozstrzygnięć przed sądami administracyjnymi.

Zgodnie z dominującą linią w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, art. 2 pkt 11 ustawy o VAT, będący definicją legalną, pełni funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego. W celu osiągnięcia jasności znaczeniowej nakazuje bowiem dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas, gdy adekwatną nazwę dla takiej daniny na mocy ustawy o VAT stanowi „podatek od towarów i usług" Wspomniana regulacja nie jest natomiast przepisem materialnym konstytuującym, obok podatku od towarów i usług, nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Rozróżnienie pomiędzy przedmiotowymi pojęciami jest zatem niezasadne, ponieważ mechanizm i konstrukcja prawna tych podatków są identyczne i niewątpliwie, od czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podatek od towarów i usług stanowi krajowy odpowiednik podatku od wartości dodanej określonego przepisami Dyrektywy Rady 2006/112/WE (tak wynika z wyroków NSA z 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11, z 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15, z 8 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 926/16, z 31 lipca 2018 r. sygn. akt II FSK 2128/16, czy z 26 czerwca 2019 r. sygn. akt lI FSK 2422/17).

W wyrokach NSA z 11 stycznia 2018 r. sygn. II FSK 3371/15 i z 8 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 926/16 (w ślad za orzeczeniem NSA z 30 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 307/16), stwierdzono:

„(...) wobec tego, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym, mając na uwadze konieczność stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się metody wykładni. Aktualnie to wykładni celowościowej nadaje się prymat, i w pewnym zakresie stwierdzić można, że umniejsza ona dotychczasowej dominacji wykładni językowej - w omawianym tu, oczywiście, kontekście. Wynika z tego, że na gruncie podatku od towarów i usług użyte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. terminy nabierają autonomicznego znaczenia, swoistego dla tego podatku. Tym samym nie tylko „odrywają” się one od ich rozumienia cywilistycznego, w ujęciu prawodawstwa krajowego, ale także od wykładni dokonywanej na gruncie regulacji, które procesowi harmonizacji, w ścisłym znaczeniu tego sformułowania, nie podlegają. Konsekwencją harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć podatku od wartości dodanej na całym obszarze państw członkowskich.(...)”.

Natomiast w wyroku NSA z 6 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1361/11, brak aprobaty dla tezy różnicującej obydwa pojęcia uargumentowano koniecznością.(...) uwzględnienia kontekstu normatywnego, przemawiającego za tożsamością podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej, nakładanego przez inne państwa członkowskie Unii Europejskiej.

W wyroku tym wskazano następnie:

„(...) Obowiązująca obecnie Dyrektywa 2006/112/WE w art. 1 ust. 1 jasno stwierdza, że ustanawia wspólny system podatku od wartości dodanej, którego celem - jak wynika z pkt 4 preambuły - jest harmonizacja ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych poprzez system podatku od wartości dodanej (...). Jeśli dodać, że zgodnie z art. 1 ust. 2 Dyrektywy istotą konstrukcji tego podatku jest prawo do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego na poprzednich etapach obrotu, a opodatkowaniu tym podatkiem podlega zarówno odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, jak i odpłatne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (art. 2), nie powinna budzić istotnych wątpliwości konkluzja, że nie jest uprawnione różnicowanie podatku od wartości dodanej nakładanego w różnych państwach członkowskich w taki sposób, by zasady opodatkowania podatkiem dochodowym zdarzeń, z którymi normująca ten podatek ustawa wiąże powstanie zobowiązania w tym podatku były zróżnicowane w zależności od systemu krajowego, na podstawie którego opodatkowano obrót wynikający z tych zdarzeń.(...)”.

W świetle przedstawionego orzecznictwa sądów administracyjnych, z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego danina ta powinna podlegać regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o CIT, właściwym dla podatku od towarów i usług obowiązującego na terytorium Polski. Oznacza to, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do polskiego podatku od towarów i usług, powinny znaleźć odpowiednie zastosowanie, w zakresie zarówno przychodów, jak i kosztów podatkowych, do nakładanego w innych krajach Unii Europejskiej podatku od wartości dodanej.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 8 maja 2018 r. sygn. akt. II FSK 926/16 (opartym na tezach z orzeczenia z 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15 odwołującego się do wyroku z 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11) zgodnie z którym:

„(...) Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. (adekwatnie regulacji zawartych w art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. - przyp. zgodny z treścią wyroku) (...) brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym. Art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. (odpowiednio art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT. - przyp. zgodny z treścią wyroku) odnoszą się do pewnej konstrukcji podatkowej. Jeżeli podatnik poniósł koszt, który wypełnia znamiona tej konstrukcji, to kwestia tego jak została ona określona, jest drugorzędna Odmienne ujęcie - przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach Unii Europejskiej - godziłoby w sensowność i celowość jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług (...).”

W świetle powyższego, dla celów podatku dochodowego, celowościowo sformułowania „podatek od wartości dodanej" i polski „podatek od towarów i usług” stanowią synonimy opisujące tę samą daninę. Oznacza to powinność analogicznego stosowania do obydwu pojęć rozwiązań przewidzianych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z wszelkimi konsekwencjami, w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów Prowadzi to w następstwie, w świetle art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, do nieuwzględniania w podstawie opodatkowania (stanowiącej przychód netto) podatku od wartości dodanej. Natomiast zapłacony podatek od wartości dodanej nie stanowi kosztu zyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT.

Stanowisko takie wynika także z interpelacji poselskiej nr 1025 z 20 stycznia 2020 r.

W stanie faktycznym opisanym do niniejszego wniosku, Wnioskodawca przychody osiągane na terytorium Niemiec, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) rozlicza w Polsce jako przychody z działalności gospodarczej. Od stycznia do grudnia 2018 r. należny podatek od wartości dodanej w wysokości 19% wykazywał w przychodach do opodatkowania i odprowadził z tego tytułu podatek dochodowy od osób prawnych (CIT). W przychodach została ujęta kwota 1 034 000,00 zł. Natomiast w kosztach podatkowych ujęto kwotę 215 751.00 zł zapłaconego podatku od wartości dodanej. Zatem, ujęty w przychodach należny podatek od wartości dodanej w kwocie 1 034 000,00 zł nie stanowi tytułu przychodu do opodatkowania Spółki, a zapłacony podatek od wartości dodanej w kwocie 215 751,00 zł nie jest kosztem uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm. dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług. W myśl bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 updop do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

podatek naliczony:
- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
podatek należny:
- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, ze zm., dalej: „uptu”). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 uptu, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 uptu, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika że Wnioskodawca jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym. Prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Dla celów podatku od wartości dodanej Spółka dokonała rejestracji w niemieckim organie skarbowym.

Wnioskodawca ma wątpliwości. czy w przedstawionym stanie faktycznym należny podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, stanowi :

przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
a zapłacony podatek od wartości dodanej jest kosztem uzyskania przychodów Spółki.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej” (…)”.

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, podatek od wartości dodanej, stosowany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą oferowanych na terytorium Niemiec wyrobów, nie może być odmiennie traktowany od podatku od towarów i usług, a tym samym prowadzić do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w ww. kraju przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenie, czy należny podatek od wartości dodanej rozliczony przez Wnioskodawcę w Niemczech, na podstawie obowiązujących w tym kraju przepisów, stanowi:

przychód z działalności gospodarczej podlegający w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych;
a zapłacony podatek od wartości dodanej jest kosztem uzyskania przychodów Spółki

-jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin