Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.119.2021.1.TR
z 27 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Niemiec – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Do 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca mieszkał i pracował w Niemczech, i tam płacił podatki.

Od 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawca przeniósł swoje centrum interesów życiowych do Polski, gdzie obecnie mieszka i gdzie płaci podatek od polskiej emerytury.

Od tego też dnia Wnioskodawca pobiera emeryturę z niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych – dla szczególnie długotrwale ubezpieczonych – par. 38 SGB VI – nie jest to świadczenie wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. Wymagania kwalifikacyjne spełnione są od 31 grudnia 2017 r.

Niemiecka emerytura w pełnej wysokości brutto, przekazywana jest na konto bankowe Wnioskodawcy w Polsce. Płatnikiem emerytury niemieckiej w Polsce jest bank, który pobiera składki na ubezpieczenie zdrowotne i przesyła Wnioskodawcy informację PIT-11, wykazując tylko wysokość pobranych składek.

Na wniosek z prośbą Zainteresowanego o pobieranie i przekazywanie, do odpowiedniego urzędu skarbowego w Polsce, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 35. ust. 1 updof z dnia 26 lipca 1991 r. i art. 18 ust. 1 umowy między RP a RFN w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 14 maja 2003 roku, które to przepisy mają zastosowanie do emerytur społecznych, bank odmawia pobierania zaliczek na podatek dochodowy. Uzasadnia to tym, że należy tu zastosować wyjątek określony w art. 18 ust. 2 wskazanej umowy i podatek należy płacić w Niemczech.

Jednakże należy podkreślić, że pobierana przez Wnioskodawcę emerytura niemiecka, jest emeryturą dla osób o szczególnie długim stażu ubezpieczenia, wypłacaną z niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych, a nie – jak podaje bank – z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych. Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, nie można tu zastosować wyjątku określonego w art. 18 ust. 2 powyższej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy podatek należy płacić w Polsce i bank, jako płatnik, jest zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Czy, tak jak uważa bank, podatek należy płacić w Niemczech?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie ze stanem faktycznym, emerytura niemiecka powinna być opodatkowana w Polsce i bank (jako płatnik) powinien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W kontekście powyższego, wymaga wyjaśnienia, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce opodatkowaniu podlegają tylko jego dochody (przychody) uzyskane w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że dana osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu podlegają jej wszystkie osiągnięte dochody.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle ww. art. 3 ust. la ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 1 stycznia 2018 r. Wnioskodawca przeniósł swoje centrum interesów życiowych do Polski, gdzie obecnie mieszka i gdzie płaci podatek od polskiej emerytury. Od tego też dnia Wnioskodawca pobiera emeryturę z niemieckiego systemu ubezpieczeń społecznych – dla szczególnie długotrwale ubezpieczonych. Wnioskodawca zaznaczył jednak, że nie jest to świadczenie wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, szczególności fakt, że w okresie pobierania przedmiotowego świadczenia (emerytury) Wnioskodawca posiada swoje centrum interesów życiowych na terytorium Polski i to w Polsce znajduje się jego miejsce zamieszkania, należy uznać, że w przedmiotowym okresie w Polsce Wnioskodawca jest objęty nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w Polsce podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W konsekwencji, w odniesieniu do otrzymanego przez Wnioskodawcę świadczenia z Niemiec zastosowanie znajduje umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. umowy, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast w myśl art. 18 ust. 2 tejże umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Niemieckie ustawowe ubezpieczenie społeczne składa się z pięciu działów:

1. ustawowe ubezpieczenie na wypadek bezrobocia;
2. ustawowe ubezpieczenie emerytalne;
3. ustawowe ubezpieczenie zdrowotne;
4. ustawowe ubezpieczenie od następstw wypadków oraz
5. ustawowe ubezpieczenie pielęgnacyjne.
   
   

Oznacza to, że emerytury otrzymywane z Niemiec, a wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji gdy świadczenia (płatności) są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Federalnej Niemiec, bowiem wówczas, stosownie do ww. art. 18 ust. 2 umowy, świadczenia takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

W niniejszej sprawie wyjątek uregulowany w art. 18 ust. 2 ww. umowy nie znajduje jednak zastosowania, bowiem – jak zaznaczył Wnioskodawca opisując stan faktyczny – analizowana emerytura nie jest świadczeniem wypłacanym z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych.

Istotną okolicznością jest natomiast fakt, że – jak to przedstawił Wnioskodawca – mimo iż rzeczone świadczenie nie jest świadczeniem wypłacanym z niemieckiego obowiązkowego sytemu ubezpieczeń socjalnych, świadczenie to ma charakter emerytalny, a tym samym mieści się w zakresie art. 18 ust. 1 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że otrzymywana przez Wnioskodawcę emerytura z Niemiec – niebędąca świadczeniem z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych – podlega opodatkowaniu tylko w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, tj. w Polsce – stosownie do art. 18 ust. 1 polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

W konsekwencji, na podmiocie wypłacającym ww. świadczenie (banku) ciążą obowiązki płatnika.

Końcowo, należy nadmienić, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej upoważniony organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Tym samym, tut. organ oparł się m.in. na wyartykułowanej w opisie stanu faktycznego informacji, że przedmiotowa emerytura nie jest świadczeniem wypłacanym z niemieckiego obowiązkowego sytemu ubezpieczeń socjalnych. Jeżeli przedstawiony we wniosku bądź jego uzupełnieniu przed wydaniem interpretacji stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będą różniły się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Należy zauważyć, że na stronie spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi ona skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.