Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.129.2021.4.BD
z 11 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 marca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP tego samego dnia), uzupełnionym 30 maja 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu umowy dotyczącej ekspozycji stojaka firmowego stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki z tytułu umowy dotyczącej ekspozycji stojaka firmowego stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 maja 2021 r., Znak: 0113-KDIPT1-2.4012.195.2021.2.KW, 0111-KDIB1-2.4010.129.2021.3.BD wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 30 maja 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji konserw rybnych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka zawiera z sieciami sklepów lub bezpośrednio z indywidualnymi sklepami handlowymi (dalej łącznie określani jako: „Sklep”) umowy dot. ekspozycji stojaka firmowego. Przedmiotem umowy jest zobowiązanie Sklepu do udostępnienia Wnioskodawcy ustalonej wspólnie lokalizacji w obiekcie handlowym celem umieszczenia firmowego stojaka Wnioskodawcy w celu sprzedaży produktów Wnioskodawcy. Na stojaku firmowym strony umowy dopuszczają również organizowanie akcji promocyjnych dotyczących produktów Wnioskodawcy.

Sklep zobowiązał się, że w okresie trwania porozumienia będzie:

1. eksponował na stojaku firmowym tylko i wyłącznie produkty Producenta,
2. dbał o wypełnienie stojaka w produkty Producenta i stan techniczny stojaka, dbał o prawidłowe oznaczenie cenowe produktów umieszczonych na stojaku.
   
   

Dokumentem potwierdzającym przekazanie stojaka, jak i odbiór jest protokół przekazania stojaka. Z tytułu powyższej umowy Sklep wystawi fakturę w określonej w umowie kwocie wraz z należnym podatkiem VAT. Wraz z wystawieniem faktury Sklep będzie przekazywał Wnioskodawcy aktualne zdjęcie stojaka zlokalizowanego w danym obiekcie handlowym jako potwierdzenie wykonania usługi. Celem zawarcia umowy dot. ekspozycji stojaka firmowego jest reklama produktów Wnioskodawcy, co powinno przełożyć się na zwiększenie wolumenu sprzedaży produktów Wnioskodawcy w danym obiekcie handlowym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał również, że:

1. w ramach wykonywania umowy Sklep zobowiązuje na rzecz Wnioskodawcy do udostępnienia ustalonej wspólnie lokalizacji w sklepie celem umieszczenia firmowego Stojaka Wnioskodawcy w celu sprzedaży produktów - konserw rybnych. Na stojaku firmowym Strony dopuszczają również organizowanie akcji promocyjnych dotyczących produktów Wnioskodawcy;
   Sklep zobowiązany jest, że w okresie trwania porozumienia będzie:
   
   1. eksponował na stojaku firmowym tylko i wyłącznie produkty Producenta,
      
   2. dbał o wypełnienie stojaka w produkty Producenta i stan techniczny stojaka,
      
   3. dbał o prawidłowe oznaczenie cenowe produktów umieszczonych na stojaku;
   Wnioskodawca z tytułu udostępnienia powierzchni na stojak celem ekspozycji i promowania produktów, zobowiązany jest do zapłaty określonego w umowie wynagrodzenia;
   
2. stojaki nadal pozostają własnością Wnioskodawcy;
   
3. nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania stojakami z Wnioskodawcy na Sklep;
   
4. faktura jest wystawiana przez Sklep na podstawie zapisów umowy. Zgodnie z umową treść usługi powinna zostać określona w fakturze jako „Usługa prezentacji stojaka”;
   
5. faktury wystawione przez Sklepy dokumentują czynności opodatkowane podatkiem VAT niekorzystające ze zwolnienia;
   
6. Wnioskodawca wykorzystuje nabywane od Sklepów usługi w związku z zawartymi umowami dotyczącymi ekspozycji stojaka firmowego do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zakupiona usługa od Sklepu ma służyć zwiększeniu sprzedaży Wnioskodawcy.
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć w koszty uzyskania przychody wydatek z tytułu umowy dot. ekspozycji stojaka firmowego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczyć w koszty uzyskania przychody wydatek z tytułu umowy dot. ekspozycji stojaka firmowego.

W opinii Wnioskodawcy, zaistniały wszystkie wskazane poniżej warunki, aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów tj.:

1. wykazania związku przyczynowo-skutkowego poniesionego wydatku z potencjalną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. prawidłowego udokumentowania poniesionego wydatku,
3. wydatek (koszt) nie może być wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT,
4. wydatek winien dokumentować realne zdarzenie.
   
   

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy, iż może zaliczyć w koszty uzyskania przychody wydatek z tytułu umowy dot. ekspozycji stojaka firmowego jest poprawne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”).

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Tym samym wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Związek kosztów podatkowych z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy. W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozpatrywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji konserw rybnych. W ramach prowadzonej działalności Spółka zawiera z sieciami sklepów lub bezpośrednio z indywidualnymi sklepami umowy dotyczące ekspozycji stojaka firmowego. Przedmiotem umowy jest zobowiązanie Sklepu do udostępnienia Wnioskodawcy ustalonej wspólnie lokalizacji w obiekcie handlowym celem umieszczenia firmowego stojaka Wnioskodawcy w celu sprzedaży produktów Wnioskodawcy. Na stojaku firmowym strony umowy dopuszczają również organizowanie akcji promocyjnych dotyczących produktów Wnioskodawcy. Dokumentem potwierdzającym przekazanie i obiór stojaka jest protokół przekazania stojaka. Z tytułu powyższej umowy Sklep wystawi fakturę w określonej w umowie kwocie wraz z należnym podatkiem VAT. Zawarcie przedmiotowej umowy dotyczącej ekspozycji stojaka firmowego ma celu reklamowanie produktów Wnioskodawcy, co powinno przełożyć się na zwiększenie poziomu sprzedaży towarów Wnioskodawcy w danym obiekcie handlowym.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy wydatki z tytułu umowy dotyczącej ekspozycji stojaka firmowego stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe do ww. przepisów prawa wskazać należy, że pomimo, iż ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 updop), nie wymienia wydatków wynikających z umowy mającej na celu reklamowanie produktów Spółki, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Podkreślić należy, że w rozpatrywanej sprawie zawarcie umów dotyczących ekspozycji stojaka firmowego ma na celu motywowanie Klientów do aktywnego zakupu Produktów Spółki. Natomiast zwiększenie ilości Produktów nabywanych przez Klientów powoduje/może powodować wzrost sprzedaży Spółki, a w konsekwencji przyczynia się do zwiększenia przychodów Wnioskodawcy.

Pomiędzy poniesionym kosztem a osiągniętym przychodem lub możliwością jego osiągnięcia istnieje zatem związek o jakim mowa w art. 15 ust. 1 updop.

W tym miejscu należy podkreślić, że jednym z warunków koniecznych do spełnienia aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie.

Obowiązek taki wynika nie tylko z brzmienia powołanego wcześniej art. 15 ust. 1 updop, ale także z art. 9 tej ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są bowiem obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, dotyczące ustalenia, czy wydatki z tytułu umowy dotyczącej ekspozycji stojaka firmowego stanowią koszty uzyskania przychodu Spółki jest prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania dotyczącego przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wydano/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.