Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.114.2021.1.PB
z 16 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 marca 2021 r. (data wpływu 16 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału zagranicznego polskiego podmiotu stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT,
• czy wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, potrącalne w dacie ich poniesienia

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału zagranicznego polskiego podmiotu stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT,
• czy wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, potrącalne w dacie ich poniesienia.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) prowadzi swoją działalność w zakresie wsparcia operacyjnego (...)(...).

Spółka posiada swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z póżn. zm., dalej: Ustawa CIT), podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Ponadto, Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. z 2020 r., poz. 106, dalej: Ustawa VAT).

Wnioskodawca podjął działania, których celem było utworzenie zagranicznego oddziału w Liechtensteinie (dalej: Oddział). Oddział został formalnie zarejestrowany i istnieje w odpowiednich rejestrach informacji o działalności gospodarczej w Liechtensteinie. Ze względu jednak na zmianę koncepcji co do kierunku działalności gospodarczej tuż po utworzeniu Oddziału (zarejestrowaniu go) Spółka podjęła decyzję o zaniechaniu dalszych działań zmierzających do utworzenia oddziału (Spółka jest w trakcie procesu likwidacyjnego oddziału). Oddział osiągnął przychody z działalności.

W związku jednak z próbą podjęcia działalności w Liechtensteinie w postaci Oddziału i rozpoczęciem osiągania przez Oddział przychodów, Spółka poniosła wydatki obejmujące:

1. Wydatki związane z zatrudnieniem 3 osób (2 dyrektorów średniego szczebla oraz pracownika administracyjnego), w szczególności wynagrodzenia
2. Wydatki na wynajem biura.
3. Wydatki na zewnętrzne usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych Oddziału.
   
   

Spółka do rozliczania tych kosztów związanych z utworzeniem Oddziału używała swojego polskiego konta. Wartość poniesionych wydatków nie została Spółce zwrócona. Wydatki ponoszone w związku z uruchomieniem Oddziału były wyższe niż przychody osiągane w związku z działalnością Oddziału.

Tym samym Spółka powzięła wątpliwość, czy wydatki związane z utworzeniem zagranicznego Oddziału w Liechtensteinie będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio powiązane z przychodami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału zagranicznego polskiego podmiotu stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT?
2. Czy wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, potrącalne w dacie ich poniesienia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. Pytanie nr 1.

Wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału zagranicznego polskiego podmiotu stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Ad. Pytanie nr 2.

Wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, potrącalne w dacie ich poniesienia.

Uzasadnienie:

Ad. Pytanie nr 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z póżn. zm., dalej: Ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Jak podkreśla się w orzecznictwie i praktyce organów podatkowych, przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. Musi być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik).
2. Winien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
3. Musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
4. Musi być właściwie udokumentowany.
5. Nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
6. Musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.
   
   

Podsumowując powyższe warunki, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów Ustawy CIT, pomiędzy tym kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi przede wszystkim wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Takie warunki odnoszące się do kosztów uzyskania przychodów znajdują odzwierciedlenie w stanowisku prezentowanym przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 stycznia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.528.2019.1.AB, w którym organ wskazał, że „zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.” Organ podatkowy dodał także, że „definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej”.

Ponadto, nieosiągnięcie przez podatnika dochodu w związku z ponoszonymi wydatkami z przyczyn obiektywnych nie pozbawia go prawa do zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Kluczowe znaczenie ma tu intencja ponoszenia wydatku (związku z przychodem) i możliwość oczekiwania takiego efektu w normalnych okolicznościach, co również potwierdzają organy podatkowe (tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.438.2018.1.MM, w której potwierdzono, że „przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem tego, czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu”)

Tym samym, należy uznać, że aby dany wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów, podatnik podejmując decyzje gospodarcze (decyzję o poniesieniu wydatku) powinien oczekiwać, że poniesiony wydatek przełoży się w przyszłości na przychód. Jednakże brak dochodu, a nawet przychodu nie dyskwalifikuje takiego wydatku jako koszt uzyskania przychodu, ponieważ nie każdy koszt zaplanowany do poniesienia przez przedsiębiorcę jest kosztem efektywnym przynoszącym oczekiwane rezultaty. Ocena celowości wydatku, tj. jego zdolności do „wytworzenia: przychodu, jest jedynie pewną prognozą. Decyzje ekonomiczne są podejmowane w warunkach niepewności i ryzyka. Nie sposób zatem wymagać od podatnika pełnej skuteczności działania. W żadnych warunkach podatnik nie ma gwarancji skutecznego działania, tj pewności uzyskania przychodu, bowiem zbyt wiele jest niewiadomych, które o tym łącznie decydują.

Art. 20 ust. 1 Ustawy CIT stanowi, że dochody (przychody) osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w stosunku do których nie zachodzi podstawa wyłączenia ich spod opodatkowania w Polsce w postaci umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w rozliczeniu za rok podatkowy łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przekładając powyższe na sytuację Spółki, uznać należy, że przychody osiągnięte w Liechtensteinie (z którym to Państwem Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) podlegają opodatkowaniu w Polsce na mocy art. 20 ust. 1 Ustawy CIT, a co za tym idzie - wydatki przez nią poniesione stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. Potwierdza to np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.167.2020.1.JS („w rozliczeniu rocznym polskiej spółki należy wykazać przychody i koszty uzyskane przez jej zagraniczny zakład, który położony jest w kraju z którym Polska nie ma zawartej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania tj. polska Spółka w rozliczeniu rocznym powinna zsumować z przychodami osiąganymi w Polsce przychody osiągane z zagranicznego zakładu, jak również powinna zsumować koszty osiągane przez polską spółkę z kosztami osiągniętymi przez jej zagraniczny zakład i na tej podstawie określić podstawę opodatkowania CIT w Polsce”).

Dotyczy to również wydatków ponoszonych w związku z utworzeniem Oddziału, w odniesieniu do którego na wczesnym etapie organizacji (zaraz po formalnym zarejestrowaniu, przed osiągnięciem rentowności) podjęto decyzję o jego zamknięciu, a więc nie osiągnięto w związku z jego funkcjonowaniem przychodów pokrywających koszty jego uruchomienia, mogą one stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów bez względu na efekt jaki został osiągnięty (właściwie brak zamierzonego efektu, tj. osiągnięcia zysku z działalności Oddziału).

Tym samym wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału zagranicznego pozostają w ścisłym związku z działalnością gospodarczą Spółki. Sama decyzja o poniesieniu ww wydatków dowodzi ich związku z planowanym przychodem. Czy nazwać to chciwością, czy efektywnością, doświadczenie życiowe uczy, że przedsiębiorcy nie ponoszą wydatków, które co najmniej w założeniu przedsiębiorcy nie mają wpłynąć pozytywnie na działalność przedsiębiorstwa. Tym samym przyjęcie, że jakikolwiek wydatek nie jest związany z działalnością przedsiębiorstwa, wymaga silnego dowodu obalającego domniemanie racjonalności działania przedsiębiorcy, którego w analizowanej sytuacji nie sposób dostrzec. W momencie ponoszenia kosztów przez Spółkę na utworzenie Oddziału, były to działania racjonalne, nakierowane na rozwój działalności Spółki (ekspansję na rynek Europy zachodniej), a tym samym na uzyskanie nowego źródła przychodów w przyszłości.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych celem „uruchomienia” zagranicznego oddziału potwierdza praktyka organów podatkowych. Przykładowo przytoczyć można interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 października 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-783/11/AK, w której stwierdzono, że „ponoszone przez jednostkę macierzystą wydatki na organizację Oddziału w Polsce związane są z możliwością prowadzenia przez nią w formie zakładu działalności gospodarczej na terenie Rzeczpospolitej, a tym samym przyczyniają się do uzyskania w przyszłości przychodów przez Oddział.”

Wprawdzie powyższa interpretacja dotyczy sytuacji odwrotnej, tj. rozliczenia wydatków ponoszonych przez podmiot zagraniczny na utworzenie w Polsce oddziału. Jednak potwierdza ona, że co do zasady wydatki takie należy uznać za racjonalne i związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Dodatkowo, jak wskazują przepisy, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, nie może znajdować się on w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Przepis ten (katalog wydatków nie stanowiących kosztów w rozumieniu Ustawy CIT) powinien być analizowany zgodnie z jedną z podstawowych zasad prawa podatkowego wskazującą na zakaz wykładni rozszerzającej przepisów nakładających na podatników ciężary i obowiązki. Oznacza to, że jakakolwiek wykładnia rozszerzająca przepisów prawa podatkowego, która powodowałaby powstanie dodatkowych obciążeń po stronie podatnika (takich, które nie wynikają wprost z przepisów prawa), jest co do zasady niedopuszczalna.

Powyższe zostało potwierdzone m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 12 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Bd 793/13, w którym sąd zawarł tezę, że „w prawie podatkowym obowiązuje ogólna zasada interpretacji ścisłej wszystkich przepisów prawnych, a w szczególności zakaz stosowania wykładni rozszerzającej na niekorzyść podatnika Nie jest w szczególności dopuszczalne tworzenie w drodze wykładni, czy analogii nowych stanów podatkowych.”

Należy wskazać, że art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie wymienia w zamkniętym katalogu zdarzeń ujętych zbiorczo wydatków ponoszonych z związku z zaniechaną próbą rozpoczęcia działalności w innym państwie (tu: Oddział w Liechtensteinie). Jednocześnie w art. 16 ust. 1 nie wymienia żadnego z konkretnych wydatków, które Spółka poniosła, jak wskazano w opisie stanu faktycznego. (winno być: stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego). Tym samym również ta tzw. „negatywna” przesłanka zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów nie zostaje spełniona.

Dodatkowo, poza powyższymi warunkami, do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów oraz stwierdzenia wystąpienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztem a osiągniętym z działalności gospodarczej przychodem, niezbędne jest, aby wydatek poniesiony przez podatnika był definitywny (rzeczywisty). Jak wskazano m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.215.2019.1.MBD, „przez definitywność wydatku rozumieć należy jego bezzwrotność (fakt, że wydatek nie został podatnikowi w żaden sposób zwrócony).” Spółka tymczasem ponosiła wydatki z własnego rachunku bankowego i posiada potwierdzenia płatności w tym zakresie; wydatki te nie zostały Spółce w jakikolwiek sposób zwrócone.

Podsumowując, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z tworzeniem Oddziału w Liechtensteinie spełniają wszystkie ww. warunki (przede wszystkim w momencie ich poniesienia wypełniały cel osiągnięcia nowego przychodu), a tym samym stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Ad. Pytanie nr 2,

Na mocy art. 15 ust. 4b Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4c Ustawy CIT, wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Powyższe oznacza, że w przypadku kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami danego roku podatkowego, które zostały poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego, są one potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, pod warunkiem, że wydatki te zostały poniesione do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, bądź złożenia zeznania (nie później jednak niż do dnia upływu terminów określonych do sporządzenia sprawozdania lub złożenia zeznania).

W myśl natomiast art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, co do zasady, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższe oznacza, że koszty pośrednio związane z przychodem są potrącalne w dacie ich poniesienia, natomiast przez dzień poniesienia tych kosztów uważa się co do zasady dzień ich zaksięgowania na podstawie otrzymanej faktury lub innego dokumentu.

Odnosząc powyższe do sytuacji Spółki, wydatki poniesione w związku z utworzeniem Oddziału w Liechtensteinie, który uzyskał określone przychody, lecz przedmiotowe wydatki nie były z nimi ściśle związane (ponoszone wydatki, tj. wynagrodzenia, koszty biura i księgowości, mają charakter „ogólny”, związany z szeroko rozumianym funkcjonowaniem jednostki), wydatki ponoszone na uruchomienie Oddziału stanowią tzw. „koszty pośrednie” niezwiązane z konkretnymi przychodami Spółki, które powinny być potrącane w dacie ich poniesienia.

Tym samym wydatki poniesione przez Spółkę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, potrącalne w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.