Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.295.2021.1.KP
z 14 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2021 r. (data wpływu 15 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której rozlicza podatek dochodowy według stawki liniowej 19% i jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności dokonuje m.in. skupu używanych, zużytych w różnym stopniu palet drewnianych oraz zużytych (używanych) pojemników (…) od m.in. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Nabywane palety są o różnym stopniu zużycia, zazwyczaj uszkodzone, z brakującymi elementami. Niewielka część palet nie nosi żadnych znamion uszkodzenia. Nabywane pojemniki (…) noszą pewne znamiona uszkodzenia lub nie są uszkodzone (przy czym noszą znamiona wcześniejszej eksploatacji). Palety, o których mowa powyżej, poddawane są naprawom i remontom i następnie podlegają sprzedaży jako towar handlowy podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, a sprzedaż ta dokumentowana jest fakturami. Niewielka część palet, niezawierająca uszkodzeń sprzedawana jest bez dokonywania napraw i remontów. Pojemniki (…) sprzedawane są innym podmiotom w przeważającej większości bez dokonywania napraw i remontów.

Zakupy palet od osób fizycznych dokumentowane są dowodem wewnętrznym. Dowód wewnętrzny zawiera: datę zakupu i podpisy osoby, która bezpośrednio dokonała wydatków, a także określa nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Dowód wewnętrzny nie zawiera danych sprzedawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca w sposób prawidłowy dokumentuje wydatki poniesione na nabycie od osób nieprowadzących działalności gospodarczej używanych palet drewnianych wykazujących znamiona uszkodzenia, poprzez sporządzanie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544) i na tej podstawie zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca w sposób prawidłowy dokumentuje wydatki poniesione na nabycie od osób nieprowadzących działalności gospodarczej używanych palet drewnianych nie wykazujących znamion uszkodzenia oraz używanych pojemników (…), poprzez sporządzanie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 sierpnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544) i na tej podstawie zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest dokumentowanie dowodem wewnętrznym, o którym mowa w § 13 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wydatków na zakup od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej palet drewnianych zarówno wykazujących znamiona uszkodzenia, jak i nie wykazujących znamion uszkodzenia i na podstawie tego dowodu wewnętrznego zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.) (dalej updof) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie rzeczywiście poniesione przez podatnika, racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów.

Podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy, pod warunkiem że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Aby dany koszt mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi ponadto zostać prawidłowo udokumentowany.

Powołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie określa zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zgodnie z treścią art. 24a ust. 1 updof osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z ww. przepisu wynika, że jeżeli podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów prawidłowo i zgodnie z obowiązującym prawem zaewidencjonuje dokonany wydatek w tej księdze, to tym samym należycie go udokumentuje do celów ustalenia wysokości dochodu.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawarte zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544) (dalej rkpir).

Na mocy § 13 ust. 1 rkpir na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Zgodnie z § 13 ust. 2 pkt 6 rkpir dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Przez pojęcie ludności należy rozumieć osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają możliwości wystawienia faktury, dlatego podatnik dokonując zakupu od tych osób, dokumentuje go dowodem wewnętrznym. Natomiast odpadem, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012r. o odpadach (Dz. U. z 2020 r., poz. 797 z późn. zm.), jest każda substancja lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Odnosząc się do opisanego wyżej stanu faktycznego, stwierdzić należy, że wydatki które Wnioskodawca ponosi na zakup palet używanych (uszkodzonych lub nieuszkodzonych) nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 updof. Nie ulega wątpliwości, iż wydatki na zakup palet drewnianych oraz pojemników (…) pozostają w związku z uzyskiwanymi przychodami, gdyż palety te, po dokonaniu remontów i napraw lub bez dokonania remontów i napraw, oraz pojemniki (…) są przedmiotem sprzedaży, a więc służą uzyskiwaniu przychodów. Wnioskodawca może zaliczyć ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że właściwie je udokumentuje.

Skupowane używane palety drewniane (uszkodzone lub nieuszkodzone) oraz pojemniki (…) będą odpadami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o odpadach. Podkreślona wymaga, że zawarta w art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o odpadach definicja legalna pojęcia „odpady” abstrahuje od stopnia uszkodzenia przedmiotu, którego posiadacz się pozbywa, jak również nie wyklucza z pojęcia „odpady” przedmiotów nie uszkodzonych. Tym samym za odpad może zostać uznany również przedmiot nie uszkodzony, którego posiadacz pozbywa się.

Skoro warunek nabycia odpadów zostaje spełniony, to na mocy § 13 ust. 2 pkt 6 rkpir Wnioskodawca ma prawo do dokumentowania przedmiotowych zakupów wewnętrznymi dowodami księgowymi, sporządzonymi na podstawie § 12 ust. 1 rozporządzenia. Takie dowody stanowią podstawę do zaewidencjonowania przedmiotowych transakcji w prowadzonej przez Wnioskodawcę księdze podatkowej, niezależnie od tego czy przedmiotem transakcji będą używane palety drewniane uszkodzone czy nieuszkodzone, czy też pojemniki (…).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki – wydatek winien:

• być poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W świetle powyższego – kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Wymaga jednak podkreślenia, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki związane z zakupem towarów handlowych i materiałów są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem ich zakup jest prawidłowo udokumentowany, stanowią (co do zasady) koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Tylko wydatek prawidłowo udokumentowany może bowiem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Powołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa jednak zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Sposób dokumentowania ponoszonych kosztów jest uzależniony od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z powyższego przepisu wynika, że jeżeli podatnik prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów prawidłowo i zgodnie z obowiązującym prawem zaewidencjonuje dokonany wydatek w tej księdze, to tym samym należycie go udokumentuje do celów ustalenia wysokości dochodu.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawarte zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544 ze zm.; dalej: rozporządzenie).

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia: osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej „ustawą o podatku dochodowym”, są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2.

Stosownie do § 13 ust. 1 rozporządzenia: na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W myśl § 13 ust. 2 rozporządzenia: dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

1. zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;
2. zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);
3. wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;
4. zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;
5. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;
6. zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;
7. wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;
8. opłat sądowych i notarialnych;
9. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.
   
   

A zatem, dowody wewnętrzne mogą być wystawiane tylko dla dokumentowania poniesienia ściśle określonych wydatków – wymienionych enumeratywnie w powyższym przepisie. Do wydatków tych należy m.in. zakup od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Przy czym, pojęcie ludności oznacza osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają możliwości wystawienia faktury, dlatego podatnik – dokonując zakupu od tych osób – dokumentuje go dowodem wewnętrznym.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2021 r. poz. 779): ilekroć w ustawie jest mowa o odpadach – rozumie się przez to każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Przy czym, stosownie do § 3 pkt 1 lit. g rozporządzenia: odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Trzeba zaznaczyć, że aby dany dokument stanowił prawidłowy wewnętrzny dowód księgowy, o którym mowa w rozporządzeniu, musi zawierać wszystkie elementy wskazane w § 13 ust. 1 rozporządzenia.

Odnosząc powyższe do opisu sprawy należy stwierdzić, że wydatki, które Wnioskodawca ponosi na zakup palet używanych (uszkodzonych i nieuszkodzonych) oraz pojemników (…), nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym. Tym samym będą związane z możliwością uzyskania przychodów jako towary przeznaczone do sprzedaży. Wnioskodawca będzie więc mógł zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych, pod warunkiem że właściwie udokumentuje fakt ich poniesienia.

Tym samym w przypadku zakupu od ludności używanych palet (uszkodzonych i nieuszkodzonych) oraz pojemników (…), stanowiących odpad poużytkowy, będących surowcem wtórnym, jest dopuszczalne dokumentowanie tej czynności dowodem wewnętrznym, stosownie do § 13 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia. Jeśli wystawiony przez Wnioskodawcę dowód wewnętrzny zawiera dane wskazane w § 13 ust. 1 rozporządzenia, tj. datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku), to sposób, w jaki Wnioskodawca dokumentuje zakup palet (uszkodzonych i nieuszkodzonych) oraz pojemników (…) od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jest prawidłowy i umożliwia ujęcie takiego wydatku w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym dla pełności wywodu należy dodać, że na Wnioskodawcy, jako podatniku, spoczywać będzie dodatkowo ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem obowiązek nie tylko prawidłowo udokumentować, że wydatek został poniesiony, ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów.

Reasumując – Wnioskodawca w sposób prawidłowy dokumentuje wydatki poniesione na nabycie od osób nieprowadzących działalności gospodarczej używanych palet drewnianych wykazujących znamiona uszkodzenia, przez sporządzanie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, i na tej podstawie zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Wnioskodawca w sposób prawidłowy dokumentuje wydatki poniesione na nabycie od osób nieprowadzących działalności gospodarczej używanych palet drewnianych nie wykazujących znamion uszkodzenia oraz używanych pojemników (…), przez sporządzanie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, i na tej podstawie zalicza te wydatki do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.