Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010..149.1.2021.ŚS
z 25 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2021 r. (data wpływu do Organu 25 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą głównie w zakresie transportu, składowania i przeładunków. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje również obsługę logistyczną transportów kolejowych na Ukrainę i z Ukrainy szerokim torem wykorzystując infrastrukturę (place, tory i magazyny) należącą do podmiotów trzecich. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W dniu 10 września 2020 roku Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy, której przedmiotem jest plac utwardzony, tor, rozjazd, ogrodzenie, linia oświetleniowa, zbiornik na nieczystości i studnia. Przedmiot dzierżawy, jak wynika z umowy, będzie (i jest faktycznie) wykorzystywany przez Dzierżawcę w celu prowadzenia działalności gospodarczej, obejmującej przeładunek, załadunek, składowanie, konfekcjonowanie towarów dostarczanych samochodami, koleją szerokotorową oraz normalnotorową. W umowie z dnia 10 września 2020 roku wyszczególniono również wykaz towarów składowanych, przeładowywanych przez Dzierżawcę (Wnioskodawcę). Zawarcie umowy dzierżawy miało i ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ekonomicznym uzasadnieniem zawarcia umowy dzierżawy był przede wszystkim dostęp do toru i infrastruktury przeładunkowej oraz atrakcyjne dla Dzierżawcy (Wnioskodawcy) miejsce położenia przedmiotu dzierżawy. Ten sam przedmiot umowy dzierżawy był wcześniej wykorzystywany przez innego Dzierżawcę. Poprzedni Dzierżawca zalegał względem Wydzierżawiającego z zapłatą czynszu najmu wraz z odsetkami. Warunkiem zawarcia umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku przez Wnioskodawcę z Wydzierżawiającym stała się spłata przez Wydzierżawiającego zaległości poprzedniego Dzierżawcy. Taki warunek został wprost wskazany na mocy trójstronnego porozumienia z dnia 03 września 2020 roku (którego to porozumienia stronami byli: Wydzierżawiający, poprzedni Dzierżawca i Wnioskodawca). W efekcie końcowym Wnioskodawca przed zawarciem umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku zapłacił zobowiązania poprzedniego Dzierżawcy istniejące względem Wydzierżawiającego, działając na podstawie Porozumienia trójstronnego z dnia 03 września 2020 roku. Te zobowiązania wyniosły łącznie 84 706,37 zł. W związku z przejęciem długu, Wnioskodawcy nie przysługiwało wynagrodzenie ze strony Dzierżawcy.

Obecnie Wnioskodawca rozważa możliwość uznania zapłaconej Wydzierżawiającemu kwoty, stanowiącej zaległość Dzierżawcy, jednorazowo za koszt uzyskania przychodów, w dacie poniesienia tego wydatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.)?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Katalog wyłączeń od kosztów uzyskania przychodów został zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien więc spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Gramatyczna wykładnia art. 15 ust. 1 ustawy jednoznacznie wskazuje, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych od przychodów wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź może mieć, bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek poniesiony przez podatnika, nawet będący kosztem w sensie bilansowym i jednocześnie nie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie kosztem uzyskania przychodów. Podatnik podatku dochodowego od osób prawnych ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem jednak, iż będą one związane z opodatkowaną działalnością (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. akt II FPS2/11).

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany z tego punktu widzenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2004 r., sygn. akt FSK 671/04,publ. CBOSA). Jak wskazano w przywołanej już powyżej uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie II FPS 2/11, utrwalona w piśmiennictwie, jak i judykaturze wykładnia omawianego przepisu pozwala na przyjęcie, iż warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków:

1. faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika;
2. istnienia związku z prowadzoną przez podatnika działalnością;
3. poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu.
   
   

Zatem tylko taki wydatek, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi koszt podatkowy. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować, bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia. Analizowane uregulowanie wskazuje jednoznacznie na to, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodami. Zatem z punktu widzenia tego przepisu każdy wydatek poniesiony przez podatnika dla oceny, czy mieścił się w kategorii kosztów, wymaga rozważenia w aspekcie celowości (racjonalności działań) oraz istnienia związku przyczynowego z uzyskiwanym za jego pośrednictwem przychodem (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 grudnia 2009 r., sygn. akt II FSK 950/08, publ. CBOSA). Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztu uzyskania przychodu powinna brać pod uwagę przede wszystkim przeznaczenie wydatku (jego celowość, racjonalność, zasadność, niezbędność) oraz możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (tak B. Dauter, A. Gomułowicz, Koszt podatkowy. Aspekt teoretyczny i orzeczniczy. Warszawa 2008, s. 61).

Kosztami uzyskania przychodów mogą być zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeśli poniesienie kosztów ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika, może mieć wpływ (nawet potencjalny) na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z wniosku wynika, że w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca przed zawarciem umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku zapłacił zobowiązania poprzedniego Dzierżawcy istniejące względem Wydzierżawiającego, działając na podstawie Porozumienia trójstronnego z dnia 03 września 2020 roku. W związku z przejęciem długu, Wnioskodawcy nie przysługiwało wynagrodzenie ze strony poprzedniego Dzierżawcy. Z punktu widzenia dłużnika transakcja przejęcia długu powoduje skutki finansowe w związku z jego zwolnieniem z długu.

Przejęcie zadłużenia nastąpiło zgodnie z przepisem art. 519 ustawy z dnia 2 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, ze zm.), przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela. W przypadku przejęcia długu dotychczasowy dłużnik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia wobec wierzyciela, a przejmujący dług (przejemca) staje się dłużnikiem wierzyciela. Przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika jako zobowiązany. Dłużnik dotychczasowy jest zwalniany z długu. Przejmujący dług wstępuje we wszystkie obowiązki dotychczasowego dłużnika - co do świadczenia głównego, odsetek, prowizji, innych należności. Celem było zaspokojenie roszczeń wierzyciela i zwolnienie z długu poprzedniego dzierżawcy, w którego prawa i obowiązki wstąpiła spółka, na mocy zawartej umowy.

Poniesienie wydatku w postaci spłaty zadłużenia poprzedniego Dzierżawcy było warunkiem zawarcia umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku. Zawarcie umowy dzierżawy było z kolei niezbędne dla prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, obejmującej przeładunek, załadunek, składowanie, konfekcjonowanie towarów dostarczanych samochodami, koleją szerokotorową oraz normalnotorową. Zawarcie umowy dzierżawy miało i ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ekonomicznym uzasadnieniem zawarcia umowy dzierżawy był przede wszystkim dostęp do toru i infrastruktury przeładunkowej oraz atrakcyjne dla Dzierżawcy (Wnioskodawcy) miejsce położenia przedmiotu dzierżawy.

Reasumując, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowi koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (…).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Art. 16 ust. 1 ustawy o pdop zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Wskazane w tym przepisie wydatki, nie stanowią katalogu zamkniętego, mają charakter przykładowy. Oznacza to, że nie tylko zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, ale także spłata innych zobowiązań. Wobec powyższego, zasadnym jest przyjęcie, że dyspozycją tego przepisu objęte zostały także te zobowiązania, których obowiązek poniesienia, co do zasady, spoczywa z mocy prawa na innym niż podatnik podmiocie. Świadczy o tym użyte przez ustawodawcę sformułowanie „spłata innych zobowiązań” oraz podkreślenie, że do tej kategorii należy także spłata długów wynikających z poręczeń i gwarancji, a więc instytucji, które z natury swojej stanowią zabezpieczenie cudzego zobowiązania i z których wynika obowiązek zapłaty zobowiązania osoby trzeciej. Do tej grupy należy zatem zaliczyć także spłatę należności za dłużnika.

Instytucja przejęcia długu uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2020 r. poz. 1740, dalej: „KC”). Zgodnie z art. 519 § 1 KC, osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). Z istoty powyższego wynika, że przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika, który zostaje z długu zwolniony.

Zgodnie z art. 519 § 2 pkt 1 i 2 KC przejęcie długu może nastąpić przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika (…) lub przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela (…).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy często korzystają z zewnętrznych źródeł finansowania, w szczególności w postaci pożyczek i kredytów.

Należy w tym miejscu podkreślić, że na mocy art. 353¹ KC, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Podmiotom prawa cywilnego przyznano zatem określoną swobodę w kształtowaniu łączących je stosunków umownych. Należy jednak odróżnić skutki, jakie dana czynność prawna wywołuje na gruncie prawa cywilnego i na gruncie prawa podatkowego. W szczególności, wejście – na gruncie prawa cywilnego – w określone prawa i obowiązki danego podmiotu może być wynikiem porozumienia zainteresowanych podmiotów. Na gruncie prawa podatkowego skutek taki ma miejsce wyłącznie w sytuacjach wskazanych przez ustawodawcę. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą powinien mieć zatem świadomość odrębności pomiędzy cywilnoprawnymi i podatkowoprawnymi skutkami dokonania czynności prawnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 10 września 2020 roku Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy, której przedmiotem jest plac utwardzony, tor, rozjazd, ogrodzenie, linia oświetleniowa, zbiornik na nieczystości i studnia. Przedmiot dzierżawy, jak wynika z umowy, będzie (i jest faktycznie) wykorzystywany przez Dzierżawcę w celu prowadzenia działalności gospodarczej, obejmującej przeładunek, załadunek, składowanie, konfekcjonowanie towarów dostarczanych samochodami, koleją szerokotorową oraz normalnotorową. W umowie z dnia 10 września 2020 roku wyszczególniono również wykaz towarów składowanych, przeładowywanych przez Dzierżawcę (Wnioskodawcę). Zawarcie umowy dzierżawy miało i ma bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ekonomicznym uzasadnieniem zawarcia umowy dzierżawy był przede wszystkim dostęp do toru i infrastruktury przeładunkowej oraz atrakcyjne dla Dzierżawcy (Wnioskodawcy) miejsce położenia przedmiotu dzierżawy. Ten sam przedmiot umowy dzierżawy był wcześniej wykorzystywany przez innego Dzierżawcę. Poprzedni Dzierżawca zalegał względem Wydzierżawiającego z zapłatą czynszu najmu wraz z odsetkami. Warunkiem zawarcia umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku przez Wnioskodawcę z Wydzierżawiającym stała się spłata przez Wydzierżawiającego zaległości poprzedniego Dzierżawcy. Taki warunek został wprost wskazany na mocy trójstronnego porozumienia z dnia 03 września 2020 roku (którego to porozumienia stronami byli: Wydzierżawiający, poprzedni Dzierżawca i Wnioskodawca). W efekcie końcowym Wnioskodawca przed zawarciem umowy dzierżawy z dnia 10 września 2020 roku zapłacił zobowiązania poprzedniego Dzierżawcy istniejące względem Wydzierżawiającego, działając na podstawie Porozumienia trójstronnego z dnia 03 września 2020 roku. Te zobowiązania wyniosły łącznie 84 706,37 zł. W związku z przejęciem długu, Wnioskodawcy nie przysługiwało wynagrodzenie ze strony Dzierżawcy.

W przedmiotowej sprawie przejęcie długu nastąpiło nieodpłatnie, co oznacza, że nie wiązało się z powstaniem przychodu po stronie Spółki. Spłata zaległego czynszu dzierżawnego nastąpiła w wyniku przejęcia długu na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. Celem tych czynności było zaspokojenie roszczeń wierzyciela i zwolnienie z długu poprzedniego dzierżawcy, w którego prawa i obowiązki wstąpiła spółka, na mocy zawartej umowy. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie (wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2008 r. sygn. akt II FSK 1676/06) wykonanie przejęcia nie jest kosztem przejęcia, ale spłatą przejętego długu za inny podmiot, który na tej podstawie został z długu zwolniony.

Celem poniesienia przez Spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, wydatków na spłatę zobowiązania innej osoby było więc wykonanie zobowiązania, nie zaś uzyskanie przychodu przez Spółkę z tytułu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Nie były to również działania, które można by uznać za ukierunkowane na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Mając powyższe na uwadze oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy wskazać należy, że spłata zadłużenia nie dotyczyła zaległego czynszu z tytułu dzierżawienia nieruchomości przez Wnioskodawcę, ale spłata ta została dokonana w celu zwolnienia poprzedniego dzierżawcy z długu, a więc osoby trzeciej (czyli dotyczy spłaty zobowiązania innego podmiotu). W związku z tym spłata przez Wnioskodawcę zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy nie stanowi kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, że spłata zadłużenia za poprzedniego dzierżawcę (zaległego czynszu dzierżawnego, należnego wydzierżawiającemu od poprzedniego dzierżawcy) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za nieprawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 dotyczącego ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 dotyczącego ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na spłatę zaległych zobowiązań poprzedniego Dzierżawcy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.