INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 28 października 2011 r., z dnia 7 listopada 2011 r. i z dnia 21 listopada 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu na podstawie umowy użyczenia - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu na podstawie umowy użyczenia.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 21 października 2011 r. Nr ITPB1/415-887/11-2/AD wezwano Pana do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismami z dnia 28 października 2011 r., z dnia 7 listopada 2011 r. i z dnia 21 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej dokonuje Pan obrotu samochodami oraz ich wynajmu. Jest Pan zarejestrowanym podatnikiem VAT. Jako dealer samochodowy ma prawo posiadania samochodów demonstracyjnych. Podpisał Pan umowę użyczenia z firmą „M.” (centrala), na podstawie której otrzymał samochód osobowy bezpłatnie w celu przeprowadzenia jazd testowych. Celem prezentacji jest zainteresowanie i testowanie przez klienta ww. marki oraz klasy, co nie jest równoznaczne z zakupem pojazdu w Pana firmie. Z tytułu zawartej umowy użyczenia nie ma Pan obowiązku świadczenia usług na rzecz użyczającego. Zgodnie z zawartą umową użyczenia koszty eksploatacji samochodu pokrywa biorący w użyczenie. Zgodnie z § 3 ust. 1 umowy użyczenia: „Biorący w użyczenie zobowiązuje się przekazać pojazd do prowadzenia wyłącznie swoim pracownikom.” Zgodnie z powyższym jazdy testowe dokonywane były przez Pana pracowników. Reasumując wszystkie koszty związane z transportem samochodu oraz jego użytkowaniem poniesione były przez pracowników działu handlowego i logistyki. Nadmienia Pan, iż dla ww. samochodu zaprowadzona została książka ewidencji przebiegu.

Ponadto wskazuje Pan, iż na podstawie dokumentu OT przyjął do użytkowania środki trwałe (samochód i nieruchomość), które następnie na podstawie umowy dzierżawy przekazał do odpłatnego wynajmu. Zarówno samochód jak i nieruchomość zostały przez Pana nabyte na własność, były kompletne i zdatne do użytku. Ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok. Są wykorzystywane przez Pana na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Jednocześnie podaje Pan, iż ww. środki trwałe w tym samym miesiącu zostały przekazane do odpłatnego wynajmu na podstawie zawartej umowy dzierżawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione na odbiór oraz zwrot samochodu użyczonego (paliwo, diety, autostrada) oraz wydatki na paliwo związane z przeprowadzeniem jazd testowych stanowią koszty uzyskania przychodów w ramach prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu...
2. Czy zawartą umowę należy potraktować jako nieodpłatne świadczenie i w związku z tym jako przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
3. Czy ww. aktywa rzeczowe powinny stanowić inwestycje krótkoterminowe lub długoterminowe (w zależności od okresu zawartej umowy), czy środki trwałe...
4. Jeżeli środki trwałe, to czy w okresie trwania wynajmu odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazuje, iż zawartej umowy użyczenia nie traktuje w pojęciu przychodu jako nieodpłatne świadczenie. Zdaniem Pana przez nieodpłatne świadczenia należy rozumieć wszystkie zdarzenia gospodarcze i prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy. W opisanym przypadku brak jest jakichkolwiek korzyści finansowych z nieodpłatnie przeprowadzonych jazd testowych. Jedyną wzajemną korzyścią dla obu stron umowy jest reklama użyczonego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 11 ust. 2 i 2a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego też względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, t.j. na tle art. 353 § 1 ustawy 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem pojęcie „nieodpłatne świadczenie” w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Umowa użyczenia należy do umów nazwanych i uregulowana została w art. 710–719 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 710 tej ustawy przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy, przez które należy rozumieć wszelkie przedmioty materialne (art. 45 Kodeks cywilny). Umowę użyczenia w przeciwieństwie do umowy najmu, cechuje jej nieodpłatny charakter. Odnosząc się natomiast do treści art. 710-719 Kodeksu cywilnego regulujących prawa i obowiązki stron umowy użyczenia, użytkującego obciążają koszty zwykłego użytkowania rzeczy i utrzymania jej w stanie niepogorszonym. Strony umowy mogą zatem nałożyć na użytkującego obowiązek regulowania określonych należności związanych z użytkowaniem danej rzeczy.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, jako dealer samochodowy podpisał Pan umowę użyczenia z firmą „M.” (centrala), na podstawie której otrzymał samochód osobowy bezpłatnie w celu przeprowadzenia jazd testowych. Celem prezentacji jest testowanie przez klienta samochodu ww. marki oraz klasy. Oprócz ponoszenia zwykłych kosztów eksploatacji samochodu z tytułu zawartej umowy użyczenia nie ma Pan obowiązku świadczenia usług na rzecz użyczającego.

W tak przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw prawnych by stwierdzić, że zawarcie umowy użyczenia samochodu skutkuje dla Pana powstaniem konkretnych korzyści, mających określony wymiar finansowy, świadczonych przez centralę. Posiadanie samochodu demonstracyjnego służącego do przeprowadzenia jazd testowych jest związane ze specyfiką prowadzonej działalności i ma na celu zintensyfikowanie sprzedaży samochodów. Prowadzenie takich jazd może przedłożyć się na zwiększenie dochodu ze sprzedaży nie tylko dla Pana, ale także dla centrali, t.j. podmiotu, który samochód użyczył.

Należy zatem stwierdzić, że w wyniku zawarcia opisanej umowy nie powstanie po Pana stronie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.