Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.150.2021.2.BK
z 29 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone jednorazowo wynagrodzenie za ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego - prawa użytkowania Nieruchomości, które będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę (jako Użytkownika) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy koszt ten powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach obowiązywania danej Umowy o Użytkowanie proporcjonalnie do długości okresu przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia czy wypłacone jednorazowo wynagrodzenie za ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego - prawa użytkowania Nieruchomości, które będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę (jako Użytkownika) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy koszt ten powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach obowiązywania danej Umowy o Użytkowanie proporcjonalnie do długości okresu przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce).

Głównym obszarem działalności gospodarczej Spółki jest tworzenie oferty asortymentowej odzieży damskiej, a następnie jej sprzedaż poprzez sieć własnych salonów firmowych, sieć franczyzową oraz sklep internetowy.

Charakterystyka działalności gospodarczej Spółki wymaga wykorzystania znaczącej powierzchni magazynowej.

Biorąc pod uwagę stale rosnący popyt na zasoby magazynowe, Spółka zawarła w formie aktu notarialnego dwie umowy o użytkowanie nieruchomości (dalej: „Nieruchomości”), tj. na rzecz Spółki zostały ustanowione za odpłatnością ograniczone prawa rzeczowe, w rozumieniu art. 252 - 279 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.; dalej: „KC” lub „Kodeks cywilny”). W ten sposób Spółka stała się użytkownikiem przedmiotowych Nieruchomości. Przedmiotem pierwszej umowy o użytkowanie (dalej: „Pierwsza Umowa o Użytkowanie”) jest nieruchomość (dalej: „Nieruchomość 1”), która stanowi własność podmiotu oddającego w użytkowanie (dalej: „Właściciel 1”). Na przedmiotowej nieruchomości posadowione są trzy budynki, które pełnią funkcje magazynowe i do których ograniczono wykonywanie prawa użytkowania.

Przedmiotem drugiej natomiast umowy o użytkowanie (dalej: „Druga Umowa o Użytkowanie”) jest nieruchomość (dalej: „Nieruchomość 2”), której podmiot oddający w użytkowanie jest użytkownikiem wieczystym (dalej: „Właściciel 2”). Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem, stanowiącym odrębny przedmiot własności, w którym to budynku znajduje się część magazynowa i właśnie do tej części budynku zostało ograniczone wykonywanie prawa użytkowania. Z pozostałej części danej Nieruchomości Spółka może korzystać jedynie w zakresie niezbędnym do korzystania z wyżej opisanych budynków.

Obie umowy (dalej: „Umowy o Użytkowanie” lub „Umowy”), jak wskazano wyżej, zostały zawarte z zastrzeżeniem, że wykonywanie użytkowania będzie ograniczone tylko do powierzchni magazynowej, znajdującej się w budynkach posadowionych na Nieruchomościach. Obie umowy zawarte zostały na czas oznaczony, tj. na okres 9 lat od dnia zawarcia danej Umowy. Okres użytkowania Nieruchomości nie będzie przy tym pokrywał się z latami kalendarzowymi (innymi słowy okres 9 letni, o którym mowa powyżej rozpoczął swój bieg w trakcie roku kalendarzowego i zakończy również w trakcie roku kalendarzowego).

Zgodnie z treścią zawartych Umów, Spółka jako użytkownik zobowiązana była do uiszczenia na rzecz odpowiednio Właściciela 1 oraz Właściciela 2 jednorazowych opłat stanowiących wynagrodzenie za ustanowienie na rzecz Spółki prawa użytkowania Nieruchomości (dalej: „Opłata” lub razem łącznie „Opłaty”).

W związku z tym, że Spółka, Właściciel 1 oraz Właściciel 2 stanowią podmioty powiązane w rozumieniu przepisów o cenach transferowych, wysokość Opłat została ustalona na warunkach rynkowych, zgodnie z przepisami o cenach transferowych. Opłaty zostały uiszczone przez Spółkę niezwłocznie po zawarciu Umów o Użytkowanie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wypłacone jednorazowo wynagrodzenie za ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego - prawa użytkowania Nieruchomości, które będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę (jako Użytkownika) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy koszt ten powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach obowiązywania danej Umowy o Użytkowanie proporcjonalnie do długości okresu przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone jednorazowo wynagrodzenie za ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego - prawa użytkowania Nieruchomości, które będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę (jako Użytkownika) w ramach prowadzonej działalności - stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), który powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach obowiązywania danej Umowy o Użytkowanie proporcjonalnie do długości okresu wykonywania Umowy przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta.

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawca wskazał, że użytkowanie nie jest tym samym co użytkowanie wieczyste. Instytucja użytkowania została uregulowana w art. 252 - 279 Kodeksu cywilnego (dalej: „KC”). Prawo użytkowania jest ograniczonym prawem rzeczowym o szerokim zakresie uprawnień użytkownika do korzystania z rzeczy. Użytkowanie daje prawo do:

1. korzystania z cudzej rzeczy, oraz
2. pobierania z niej pożytków.
   
   

Użytkowanie może zostać ustanawiane odpłatnie bądź nieodpłatnie. Odpłatność nie należy jednak do ustawowej treści prawa użytkowania (nie stanowi elementu koniecznego ustanowienia użytkowania). Użytkowanie może zostać ustanowione jako prawo terminowe, czyli na z góry określony okres czasu lub jako prawo bezterminowe.

Użytkowanie rozciąga się na części składowe i, jeśli inaczej nie postanowiono, przynależności, przy czym zakres wykonywania użytkowania można ograniczyć do części nieruchomości (art. 253 § 2 KC), np. do budynków posadowionych na danej nieruchomości lub nawet tylko do części budynku.

W przypadku obu Umów o Użytkowanie, prawo do użytkowania obciąża całe rzeczy (Nieruchomości), przy czym dokonano ograniczenia wykonywania użytkowania do oznaczonych części Nieruchomości, tj. trzech budynków magazynowych znajdującej się w budynkach posadowionych na Nieruchomości 1 (w przypadku Pierwszej Umowy o Użytkowanie) lub do części magazynowej budynku usadowionego na Nieruchomości 2 (w przypadku Drugiej Umowy o Użytkowanie). Oznacza to, że w perspektywie cywilnoprawnej prawo to obciążyło całe Nieruchomości, natomiast w perspektywie ekonomicznej obciążyło jedynie te elementy, co do których zostało ograniczone.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle przedstawionych okoliczności nie powinno zatem ulegać wątpliwości, że uzyskanie prawa użytkowania Nieruchomości, które umożliwia ich użytkowanie i pobieranie z nich pożytków (art. 252 Kodeksu cywilnego), umożliwi uzyskującemu (Użytkownikowi) osiągnięcie przychodów, a w zasadzie zabezpieczy ich źródło. Innymi słowy - skoro na przedmiotowych Nieruchomościach Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność związaną z jego podstawową działalnością gospodarczą, tj. wykorzystywać powierzchnie mieszące się w Nieruchomościach jako magazyny, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania sprzedaży odzieży poprzez sieć własnych salonów firmowych, sieć franczyzową oraz sklep internetowy, to wydatek na nabycie prawa użytkowania umożliwiającego mu takie działanie jest ściśle powiązany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a jednocześnie racjonalny i gospodarczo uzasadniony. Spełnia zatem przesłanki uznania za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Równocześnie wydatek powiązany z ustanowieniem takiego prawa nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Wprawdzie bowiem mowa tam - w art. 16 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy - o wydatkach na nabycie gruntów lub prawa użytkowania wieczystego gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, niemniej jednak przepis ten nie wymienia wydatków na ustanowienie prawa użytkowania z art. 252 i n. Kodeksu cywilnego, a przepis ten powinien być - jako wyjątek od zasady - wykładany ściśle.

Idąc dalej, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Głównym przedmiotem wątpliwości Spółki jest kwestia ustalenia, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zapłatę opłaty jednorazowej z tytułu Pierwszej Umowy o Użytkowanie na rzecz Właściciela 1 oraz Drugiej Umowy o Użytkowanie na rzecz Właściciela 2, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, potrącalne zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

W myśl tego przepisu, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Ponadto, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Koszty te są związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w dacie ich poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie, o ile nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, do przedmiotowych wydatków zastosowanie, w ocenie Wnioskodawcy, znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, bowiem wydatki, o których mowa, są kosztami pośrednio związanymi z przychodami, brak jest możliwości ustalenia w jakim okresie i w jakiej wysokości powstaje bezpośrednio związany z nimi przychód, przyczyniają się one w sposób ogólny do osiągnięcia przychodów Spółki, zatem ww. wydatki stanowią pośredni koszt uzyskania przychodu. Tym samym, nie można ich uznać za koszty bezpośrednio związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami.

Zakwalifikowanie takiego kosztu jako pośredniego, wypływa z faktu, że wydatków na ustanowienie prawa użytkowania Nieruchomości nie można powiązać z przychodem konkretnego roku podatkowego. Ich poniesienie jest bowiem związane z możliwością korzystania z nieruchomości osoby trzeciej w określonym zakresie (niezbędnym dla prowadzenia działalności gospodarczej), co dopiero otwiera możliwość uzyskania przychodów (poprzez sprzedaż towarów magazynowanych w budynkach z których Spółka będzie korzystała na podstawie zawartych Umów).

Wniosek ten znajduje potwierdzenie w treści dotychczas wydawanych interpretacjach podatkowych, np. w interpretacji indywidualnej z dnia 25 marca 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1653/12/PC, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym wydatek w postaci jednorazowego wynagrodzenia za ustanowienie prawa użytkowania nieruchomości stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, potrącalny w całości jednorazowo w dacie jego poniesienia (zgodnie z art. 15 ust. 4d), w przypadku ustanowienia tego prawa bez ograniczenia czasu jego trwania. Należy przy tym zauważyć, że w omawianej interpretacji elementem opisanego zdarzenia było ustanowienie prawa użytkowania na czas nieokreślony, podczas gdy w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku czas trwania prawa użytkowania został ograniczony do 9 lat.

Prawidłowość takiego podejścia została również potwierdzona m.in. w interpretacji indywidualnej z:


• 14 grudnia 2015 r., Znak: IPPB5/4510-1042/15-2/MR;
  
• 30 kwietnia 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-45/15-2/PR;
  
• 12 czerwca 2012r., Znak: IPTPB3/423-118/12-2/PM;
  
• 9 marca 2012 r., Znak: IPTPB3/423-320/11-2/KJ;
  
• 3 grudnia 2010 r., Znak: IBPBI/2/423-1709/10/MO
  

wydanych w stosunku do kosztu z tytułu ustanowienia służebności.

W ocenie Wnioskodawcy, wnioski płynące z przytoczonych interpretacji pozostają również aktualne w drodze analogii w odniesieniu do innego ograniczonego prawa rzeczowego, tj. użytkowania.

Ponadto, analogicznie wypowiadano się na kanwie umowy dzierżawy (np. w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2010 r., Znak: ITPB3/423-171/10/AM), która wykazuje wiele podobieństw do umowy o ustanowieniu prawa użytkowania (uprawnienia użytkownika i dzierżawcy polegają na używaniu rzeczy i pobieraniu z niej pożytków (zgodnie z art. 252 i 693 § 1 Kodeksu cywilnego).

Przechodząc do momentu potrącenia kosztu pośredniego, w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia, przy czym jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W tym miejscu należy zauważyć, że w stosunku do kosztów przekraczających rok podatkowy, cytowany przepis odwołuje się do kategorii pewnej obiektywnej możliwości określenia, jaka część kosztów dotyczy danego roku podatkowego, przy czym nie zawarto w nim żadnych dyrektyw interpretacyjnych w jaki sposób należy to uczynić. Tym samym, uzasadnionym wydaje się wysnucie wniosku, iż podatnik owej oceny może dokonać na podstawie właściwego w jego ocenie kryterium. W niniejszej sprawie, jak wynika z opisu stanu faktycznego, nie można z góry założyć jaka część opłaty za ustanowienie użytkowania powinna być przypisana do roku pierwszego oraz następnych lat trwania Umów o Użytkowanie.

Z analogicznym zagadnieniem mierzył się organ w interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2012 r., Znak: IPTPB3/423-320/11-2/KJ, przedmiotem której była analiza opłaty jednorazowej za ustanowienie służebności pod kątem kosztu podatkowego. Zgodnie z przywołaną interpretacją, podatnik powinien uznać jednorazowe wynagrodzenie za koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego ta opłata dotyczy: „Gdyby umowy ustanawiające służebność przesyłu były zawarte na czas określony, np. na 10 lat, wówczas wydatki z tym związane byłyby kosztami uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu zawartego w umowie, czyli po 1/10 ustalonego wydatku rocznie.”

Uwzględniając powyższe, w przypadku opisanego stanu faktycznego, zarówno Pierwsza Umowa o Użytkowanie, jak i Druga Umowa o Użytkowanie zawarta została na czas określony, tj. 9 lat, przy czym nie jest możliwe określenie, jaka część opłaty za ustanowienie użytkowania dotyczy danego roku podatkowego. Wobec tego, opłaty te będą kosztami uzyskania przychodów do długości okresu przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta.

W świetle powyższej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone jednorazowo wynagrodzenie za ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego - prawa użytkowania Nieruchomości które będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę (jako Użytkownika) w ramach prowadzonej działalności - stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, który powinien być zaliczany do kosztów uzyskania przychodów w poszczególnych latach obowiązywania danej Umowy o Użytkowanie proporcjonalnie do długości okresu wykonywania Umowy przypadającego w danym roku podatkowym do całkowitego okresu na jaki dana Umowa została zawarta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku nr 1 jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu zdarzenia przyszłego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na wnioskodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.