Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.177.2021.3.KK
z 23 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 marca 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczna e-PUAP 19 marca 2021 r.), uzupełnione pismem z 12 maja 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 12 maja 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 5 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.177.2021.1.KK (doręczone Stronie 6 maja 2021 r.), ponownie uzupełnione pismem z 7 czerwca 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 7 czerwca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 31 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.177.2021.2.KK (doręczone Stronie 1 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej nr 1 w drodze licytacji komorniczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 12 maja 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 12 maja 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 5 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.177.2021.1.KK (doręczone Stronie 6 maja 2021 r.), ponownie uzupełniony pismem z 7 czerwca 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 7 czerwca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 31 maja 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.177.2021.2.KK (doręczone Stronie 1 czerwca 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej nr 1 w drodze licytacji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 30 września 2020 r. do kancelarii komornika wpłynął wniosek egzekucyjny (KM …) skierowany przez wierzyciela (..) z Kancelarii Prawnej (..) przeciwko dłużnikom : (..), PESEL oraz (..) zam. (..).

We wniosku egzekucyjnym wierzyciel wniósł o egzekucję z nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w (..) prowadzi Księgę Wieczystą (..), której to Komornik dokonał zajęcia w dniu 26 października 2020 r., wzywając dłużników do zapłaty długu pod rygorem licytacji z uwagi na dokonanie prawomocnego opisu i oszacowania w innym, poprzednio prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym.

W związku z brakiem spłaty zadłużenia przez dłużników, w dniu 16 listopada 2020 r. do kancelarii komornika wpłynął wniosek wierzyciela o wyznaczenie terminu licytacji nieruchomości, który to Sąd Rejonowy w (..) wyznaczył na dzień 28 kwietnia 2021 r.

Przedmiot egzekucji stanowi nieruchomość położona w miejscowości (..), na terenie gminy wiejskiej (..), na którą składa się działka nr 1 stanowiąca nieruchomość gruntową zabudowaną o pow. 1,3986 ha, w kształcie wieloboku na planie prostokąta, stanowi teren płaski, częściowo utwardzony i ogrodzony. Na działce posadowiony jest murowany budynek domu weselnego z zapleczem kuchennym, murowany budynek zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, murowany budynek techniczny (kotłownia wraz z pomieszczeniem gospodarczym) oraz dwa murowane budynki gospodarcze. Działka jest uzbrojona w sieć elektroenergetyczną oraz wodociągową.

W ewidencji gruntów - działka określana jest jako „inne tereny zabudowane”. Zgodnie z rejestrem budynków na działce znajdują się budynki :

• murowany budynek o funkcji mieszkalnej z 1970 r. o pow. zabudowy 581 m²,
  

• murowany budynek o funkcji pozostałe budynki niemieszkalne z 1970 r. o pow. zabudowy 86 m²,
  

• murowany budynek o funkcji produkcyjnej usługowej i gospodarczej dla rolnictwa z 2008 r., o pow. zabudowy 28 m²,
  

• murowany budynek o funkcji produkcyjnej usługowej i gospodarczej dla rolnictwa z 2008 r. o pow. zabudowy 29 m².
  
  
  

Rejestr budynków nie zawiera budynku domu weselnego. Nieruchomość stanowi wyłącznie prywatny majątek dłużników - na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Dłużnicy pod adresem nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji nie prowadzą działalności gospodarczej, nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej pod żadnym aspektem - nieruchomość od wielu lat jest niszczejącym pustostanem. Dłużnicy nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

Z informacji uzyskanych przez Komornika w toku innych postępowań (...) NIP (...) miała otwarty obowiązek podatkowy VAT w Urzędzie Skarbowym w (...) od 19 września 2009 r. do 12 grudnia 2013 r. W aktach znajduje się oświadczenie Dłużniczki z dnia 20 września 2017 r. o treści „Ja niżej podpisana oświadczam, iż nieruchomość położoną w (...) nabyłam przed rozpoczęciem działalności gospodarczej bez podatku VAT. W związku ze sprzedażą działki nie było obowiązku odprowadzenia podatku VAT”, natomiast (...) NIP (...) był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT do 31 grudnia 2012 r. Remanent końcowy VAT złożył 9 stycznia 2013 r. o wartość 0,00 zł.

W toku postępowań egzekucyjnych nie ma i nie było możliwości ustalenia czy w stosunku do przedmiotowej nieruchomości Dłużnikom przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pierwsze zasiedlenie, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, mogło nastąpić w przypadku budynku sali weselnej nie wcześniej niż w 2009 r. (dokładna data nie jest znana), gdyż sala weselna była budowana w latach 2008 / 2009 na podstawie decyzji starosty (...) z 26 marca 2008 r., budynek zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego został rozbudowywany, modernizowany oraz adaptowany prawdopodobnie w 2005 r. na podstawie pozwolenia na budowę - decyzji starosty (...) z 16 sierpnia 2004 r. (tak samo jak budynek techniczny - te sama lata rozbudowy oraz decyzja). Dwa budynki gospodarcze tak jak sala weselna powstały w 2008 r.

Nabycie nieruchomości było potwierdzone aktem notarialnym z dnia 15 lipca 2003 r. - gdzie stroną umowy byli Dłużnicy oraz Wójt Gminy (...), przedmiotem sprzedaży była nieruchomość gruntowa rolna zabudowana budynkiem szkoły oraz budynkami gospodarczymi, Komornik nie ma wiedzy na temat faktury odnośnie tego rodzaju czynności. Nieruchomość w przeszłości była wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem - do organizowania uroczystości weselnych. W chwili obecnej budynki nie są wykorzystywane przez Dłużników do wykonywania czynności opodatkowanych. W aktach sprawy (...) (jest to jedno z poprzednio prowadzonych postępowań egzekucyjnych) na karcie 57 znajduje się pismo Dłużnika (...) z dnia 19 maja 2016 r., z treści którego wynika, iż „nieruchomość jest nieużytkowana od 3 lat, budynek nie jest grzany od 3 lat, nie są prowadzone żadne prace konserwacyjne”.

Komornik nie ma wiedzy czy nieruchomość była przedmiotem najmu, dzierżawy, lub innych umów o podobnym charakterze. Komornik nie zna dokładnej daty nastąpienia pierwszego zasiedlenia w trybie art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług i nie wie czy takowe w ogóle nastąpiło. Bez wątpienia Dłużnik lub Dłużnicy ponosili wydatki na ulepszenie nieruchomości dokonali wybudowania sali weselnej oraz 2 budynków gospodarczych, oraz adaptacji pozostałych budynków. Ulepszenia na nieruchomości bez wątpienia przekroczyły 30 % wartości początkowej nieruchomości z uwagi na fakt, iż nieruchomość została nabyta za kwotę wielokrotnie mniejszą od kwoty, na którą została oszacowana nieruchomość przez biegłego.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest wiadome, który z Dłużników wykorzystywał zabudowaną nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej - organizowania uroczystości weselnych, gdyż postępowania egzekucyjne przeciwko Dłużnikom toczyły się po zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczych przez Dłużników.

Natomiast analiza historycznych wpisów w CEIDG prowadzi do wniosku, iż tylko Dłużniczka mogła prowadzić tego rodzaju działalność. Dłużniczka tylko i wyłącznie mogła korzystać z budynków w zakresie swojej działalności gospodarczej. Dłużnik jak wynika z wpisów historycznych w CEDIG nigdy nie wykonywał działalności gospodarczej, której przedmiotem było organizowanie uroczystości weselnych lub innego rodzaju działalności - podczas której Dłużnikowi mogłoby być potrzebne budynki sali weselnej, budynek pielęgnacyjno-opiekuńczy wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Wobec czego przyjąć należy, iż tylko (...) wykorzystywała budynki posadowione na nieruchomości. Działalność ta była prowadzona wiele lat przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, dlatego też Komornik nie ma i nie miał osobistej możliwości stwierdzenia faktu prowadzenia tej działalności. Nie wszystkie budynki posadowione na nieruchomości były wykorzystywane do celów działalności gospodarczej polegającej na organizacji wesel. Bez wątpienia w działalności gospodarczej były wykorzystywane budynek sali weselnej oraz budynek zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, gdyż ich wyposażenie oraz stan wykazywały ślady zużycia. Na działce posadowiony jest murowany budynek domu weselnego z zapleczem kuchennym, murowany budynek zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, murowany budynek techniczny (kotłownia wraz z pomieszczeniem gospodarczym) oraz dwa murowane budynki gospodarcze - które z uwagi na swoje przeznaczenie nie mogły służyć bezpośrednio do celów działalności gospodarczej tj. organizacji wesel. Wnioskodawczyni nie jest wiadome, czy wszystkie budynki po ich wybudowaniu lub modernizacji były wykorzystywane przez dłużników do celów działalności gospodarczej - z uwagi na ich charakter - zwłaszcza w zakresie kotłowni czy budynków gospodarczych.

Działka nr 1, stanowiąca nieruchomość gruntową zabudowaną, o powierzchni 1,3986 ha, w kształcie wieloboku na planie prostokąta, stanowi teren płaski, częściowo utwardzony, ogrodzony. Na działce są urządzone trawniki z licznymi nasadzeniami zieleni ozdobnej (świerki, tuje, inne niskie krzewy ozdobne), pojedyncze sztuki wierzby.

Komornik nie posiada więcej informacji odnośnie nieruchomości oraz Dłużników. Dłużnicy zamieszkują poza obszarem właściwości Komornika. Są rozwiedzeni i skonfliktowani. Nie udzielają żadnych informacji na żądanie Komornika, ani pisemnych ani ustnych do protokołu, czy też telefonicznie. Wszystkie uzyskanej informacje wynikają z odpowiedzi urzędów, do których Komornik kierował stosowne zapytania.

W ocenie organu egzekucyjnego stwierdzenia faktu prowadzenia działalności gospodarczej nie można dokonać na podstawie oświadczeń ustnych, zwłaszcza dłużników - gdyż nie muszą być one prawdziwe. Dłużnicy nie współpracują z Komornikiem i nie dostarczyli żadnych dokumentów w tym przedmiocie. Podczas dokonywania oględzin nieruchomości w egzekucji z nieruchomości zostało odnalezione całe zaplecze techniczne (sztućce, naczynia, stoły, krzesła, sprzęt AGD) - służące do prowadzenia tego rodzaju działalności. Na miejscu odnaleziono również fotografie uroczystości weselnych, które odbyły się na nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Komornik sądowy zobowiązany jest do odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji w sądowym postępowaniu egzekucyjnym.

Zdaniem Wnioskodawczyni: podatek VAT nie jest należny od sprzedawanej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i budynek spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów.

Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Natomiast w myśl art. 36 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby w ramach określonych transakcji podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Ponadto z treści orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenia, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł również, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiot egzekucji stanowi nieruchomość nr 1. Na działce posadowiony jest murowany budynek domu weselnego z zapleczem kuchennym, murowany budynek zakładu pielęgnacyjno - opiekuńczego, murowany budynek techniczny (kotłownia wraz z pomieszczeniem gospodarczym) oraz dwa murowane budynki gospodarcze. Działka uzbrojona jest w sieć elektroenergetyczną oraz wodociągową.

Nieruchomość stanowi wyłącznie prywatny majątek Dłużników - na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Dłużnicy pod adresem nieruchomości stanowiącej przedmiot egzekucji nie prowadzą działalności gospodarczej, nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej pod żadnym aspektem - nieruchomość od wielu lat jest niszczejącym pustostanem. Dłużnicy nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

Dłużniczka była czynnym podatnikiem podatku VAT od 19 września 2009 r. do 12 grudnia 2013 r. Natomiast Dłużnik był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT do 31 grudnia 2012 r. Remanent końcowy VAT złożony przez Dłużnika 9 stycznia 2013 r. wyniósł 0,00 zł.

Przy zakupie ww. nieruchomości nie był odliczony podatek VAT. Do pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, doszło w przypadku budynku sali weselnej nie wcześniej niż w 2009 r., budynku zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego w 2005 r. i tak samo budynku technicznego, dwóch budynków gospodarczych w 2008 r.

Nieruchomość w przeszłości była wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem - do organizowania uroczystości weselnych. W chwili obecnej budynki nie są wykorzystywane przez Dłużników do wykonywania czynności opodatkowanych. Nieruchomość jest nieużytkowana od 3 lat, budynek nie jest grzany od 3 lat, nie są prowadzone żadne prace konserwacyjne.

Komornik nie ma wiedzy czy nieruchomość była przedmiotem najmu, dzierżawy, lub innych umów o podobnym charakterze. Bez wątpienia Dłużnik lub Dłużnicy ponosili wydatki na ulepszenie nieruchomości dokonali wybudowania sali weselnej oraz 2 budynków gospodarczych, adaptacji pozostałych budynków. Ulepszenia na nieruchomości bez wątpienia przekroczyły 30 % wartości początkowej nieruchomości z uwagi na fakt, iż nieruchomość została nabyta za kwotę wielokrotnie mniejszą.

Dłużniczka wykorzystywała zabudowaną nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej. Dłużnik nigdy nie wykonywał działalności gospodarczej, której przedmiotem było organizowanie uroczystości weselnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania licytacyjnej sprzedaży nieruchomości.

Aby ustalić, czy Wnioskodawca, jako Komornik Sądowy, będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, należy dokonać analizy, czy Dłużnicy w okolicznościach opisanych we wniosku są podatnikami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wskazano wyżej, autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem nie każda czynność, która wywołuje skutki na gruncie prawa cywilnego, będzie takie skutki wywoływała na gruncie prawa podatkowego.

W rozpatrywanej sprawie, pomimo że Dłużnicy nabyli przedmiotową nieruchomość na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, to jednak cała nieruchomość wykorzystywana była przez Dłużniczkę w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Mimo, że Dłużniczka obecnie nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, to w odniesieniu do transakcji sprzedaży zabudowanej działki nr 1, będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zauważyć bowiem należy, że nieruchomość była w całości wykorzystywana przez Dłużniczkę do działalności gospodarczej.

Skoro nieruchomość zabudowana budynkami była wykorzystywana przez Dłużniczkę do prowadzenia przez Nią działalności gospodarczej, to należy stwierdzić, że to Dłużniczka w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej nieruchomości i to Ona dokona w efekcie dostawy nieruchomości – przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel.

Uwzględniając powyższe w kontekście analizowanej sprawy, należy stwierdzić, że to Dłużniczka jako prowadząca działalność gospodarczą na tej nieruchomości, wypełniła przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. W konsekwencji dostawa tej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa transakcja będzie dotyczyła bowiem towaru w rozumieniu ustawy, tj. nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej Dłużniczki oraz dokonana będzie przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że Dłużniczka w odniesieniu do sprzedaży całości nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej działa jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a jej sprzedaż przez Wnioskodawcę – Komornika Sądowego – w drodze licytacji publicznej podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z ww. przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie budynku, budowli lub ich części do używania. Zatem aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, budowli lub ich części, ich używania, w tym na potrzeby własne. Pierwsze zasiedlenie budynku, budowli lub ich części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynek, budowlę lub ich części oddano w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku, budowli lub ich części na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika czy też potrzeby własne osoby fizycznej – bowiem w obydwu przypadkach dochodzi do korzystania z budynku, budowli lub ich części.

Zatem, w przypadku, gdy po wybudowaniu budynek, budowla lub ich część jest wykorzystywana, w tym używana na potrzeby własnej działalności, okoliczność ta powoduje, że ma już miejsce pierwsze zasiedlenie tego obiektu.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów tj. zarówno nieruchomości, jak i ruchomości, przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT oraz wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stanie się bezzasadne.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Dłużniczka wykorzystywała całą nieruchomość od 19 września 2009 r. do 12 grudnia 2013 r., do prowadzonej działalności gospodarczej. Na działce nr 1 posadowiony jest murowany budynek domu weselnego z zapleczem kuchennym, murowany budynek zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, murowany budynek techniczny (kotłownia wraz z pomieszczeniem gospodarczym) oraz dwa murowane budynki gospodarcze. Jak wynika z wniosku do pierwszego zasiedlenia, o którym mowa w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku budynku sali weselnej doszło nie wcześniej niż w 2009 r., budynku zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego oraz technicznego w 2005 r. oraz dwóch budynków gospodarczych w 2008 r.

Dłużniczka ponosiła wydatki na ulepszenie nieruchomości, dokonała wybudowania sali weselnej oraz 2 budynków gospodarczych, adaptacji pozostałych budynków. Ulepszenia na nieruchomości przekroczyły 30 % wartości początkowej nieruchomości z uwagi na fakt, iż nieruchomość została nabyta za kwotę wielokrotnie mniejszą, przy czym ulepszenia te miały miejsce w latach 2008-2009. W chwili obecnej budynki nie są wykorzystywane przez Dłużniczkę do wykonywania czynności opodatkowanych. Nieruchomość jest nieużytkowana od 3 lat oraz nie są prowadzone na niej żadne prace konserwacyjne.

Zatem mając na uwadze powyższe należy uznać, że dla dostawy budynków tj. murowanego budynku domu weselnego z zapleczem kuchennym, murowanego budynku zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, murowanego budynku technicznego (kotłownia wraz z pomieszczeniem gospodarczym) oraz dwóch murowanych budynków gospodarczych znajdujących się na działce nr 1 zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W stosunku bowiem do ww. budynków doszło już do ich pierwszego zasiedlenia (używania) i od tego momentu do chwili ich sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Tym samym, w analizowanej sprawie bezzasadne stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 2 ustawy dla dostawy budynków znajdujących się na działce nr 1.

Ponadto, zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy, grunt przyporządkowany do ww. budynków również będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że sprzedaż budynków położonych na działce nr 11 będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż zabudowanej działki nr 1 w trybie egzekucji komorniczej, będzie stanowić dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy dokonaną przez podatnika podatku VAT. Przy czym, sprzedaż działki nr 1 wraz z budynkami, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy i Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT w związku z tą transakcją.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.