Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.480.2021.1.MK
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 22 kwietnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia kwoty zwróconej bonifikaty do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia kwoty zwróconej bonifikaty do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 8 czerwca 2018 r. Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie od dziadka mieszkanie w …. Mieszkanie zostało wcześniej wykupione przez dziadka Wnioskodawcy, który uzyskał od Gminy bonifikatę na jego wykup. W maju 2020 r., kontaktując się z Urzędem Miasta …, Wnioskodawca uzyskał informację, że mieszkanie to może sprzedać pod warunkiem wydania całej kwoty ze sprzedaży na nabycie innej nieruchomości na własne cele mieszkaniowe w ciągu 12 miesięcy.

W dniu 17 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny za kwotę … zł, co potwierdza akt notarialny, Rep. A. Nr ….

Pismem z dnia 14 kwietnia 2021 r. Miasto … wezwało Wnioskodawcę do zwrotu bonifikaty, udzielonej przy wykupie mieszkania, w wysokości … zł. W świetle uzasadnienia i wezwania Gminy do zapłaty ww. kwoty, żądanie Gminy było zasadne. W świetle obowiązującego prawa, Wnioskodawca był zobowiązany do zwrotu tej kwoty natychmiast z momentem sprzedaży nieruchomości, jednak pierwotnie został wprowadzony w błąd. Wiedzę tę uzyskał w kwietniu 2021 r. Część środków ze sprzedaży (wysokość bonifikaty) przekazał Gminie. Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć dochód ze sprzedaży mieszkania na zakup nieruchomości na własne cele mieszkaniowe i skorzystać z ulgi mieszkaniowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwotę, którą Wnioskodawca zwraca Gminie w 2021 r. może uznać jako koszt uzyskania przychodu, związany ze sprzedażą lokalu mieszkalnego i powinien dokonać korekty zeznania PIT-39 za rok 2020?

Zdaniem Wnioskodawcy, oczywiste jest, że kwota, którą oddaje Gminie jest kosztem uzyskania przychodu i niezaliczenie jej do takiego byłoby wysoce niesprawiedliwe społecznie, ponieważ wiązałoby się z koniecznością zapłacenia podatku dochodowego w wysokości … zł od środków, które dochodem faktycznie nie są, ponieważ są środkami należnymi Gminie. Gdyby nie błędne informacje Gminy udzielone pierwotnie, o możliwości dokonania obrotu tym lokalem mieszkalnym, Gmina i wysokość bonifikaty byłaby ujęta w akcie notarialnym, i nie widniałaby jako dochód. Znaczna część gmin wpisuje tę bonifikatę jako hipotekę do księgi wieczystej, w przypadku Wnioskodawcy tak się nie stało, dlatego też Gmina otrzymuje po czasie należne sobie środki. Spłacając taką hipotekę w akcie notarialnym jej wysokość nie widnieje jako przychód i sprzedający nie wykazuje jej jako przychód w zeznaniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie; w przypadku zamiany okres ten odnosi się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw następuje po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, a także nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw.

Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Stosownie do art. 155 § 1 ww. Kodeksu umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 8 czerwca 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od dziadka w darowiźnie mieszkanie. Mieszkanie zostało wcześniej wykupione przez dziadka Wnioskodawcy, który uzyskał od Gminy bonifikatę na jego wykup. W maju 2020 r, kontaktując się z Urzędem Miasta, Wnioskodawca uzyskał informację, że mieszkanie to może sprzedać pod warunkiem wydania całej kwoty ze sprzedaży na nabycie innej nieruchomości na własne cele mieszkaniowe w ciągu 12 miesięcy. W dniu 17 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny za kwotę 216 500 zł, co potwierdza akt notarialny.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2021 r. Miasto wezwało Wnioskodawcę do zwrotu bonifikaty udzielonej przy wykupie mieszkania w wysokości 69 319 zł 85 gr. W świetle uzasadnienia i wezwania Gminy do zapłaty ww. kwoty, żądanie Gminy jest zasadne. W świetle obowiązującego prawa, Wnioskodawca był zobowiązany do zwrotu tej kwoty natychmiast z momentem sprzedaży nieruchomości, jednak pierwotnie został wprowadzony w błąd. Wiedzę tę uzyskał w kwietniu 2021 r. Część środków ze sprzedaży (wysokość bonifikaty) przekazał Gminie. Wnioskodawca ma zamiar przeznaczyć dochód ze sprzedaży mieszkania na zakup nieruchomości na własne cele mieszkaniowe i skorzystać z ulgi mieszkaniowej.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy kwota udzielonej bonifikaty, która zostanie zwrócona ze względu na niewypełnienie przez Wnioskodawcę zobowiązania do niedokonywania sprzedaży lokalu przez okres pięciu lat od chwili jego zakupu, może obniżać podstawę opodatkowania przy sprzedaży tego lokalu.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W świetle art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena określona w umowie, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W myśl art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadku i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku zalicza się również udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia poniesione przez spadkodawcę oraz przypadające na podatnika ciężary spadkowe, w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub zbywanego prawa odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych nabytych przez podatnika. Przez ciężary spadkowe, o których mowa w zdaniu drugim, rozumie się spłacone przez podatnika długi spadkowe, zaspokojone roszczenia o zachowek oraz wykonane zapisy zwykłe i polecenia, również w przypadku, gdy podatnik spłacił długi spadkowe, zaspokoił roszczenia o zachowek lub wykonał zapisy zwykłe i polecenia po dokonaniu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c).

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy, wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

W myśl art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 1990, z późn. zm.), w przypadku zbywania nieruchomości osobom fizycznym i prawnym pierwszeństwo w ich nabyciu, z zastrzeżeniem art. 216a, przysługuje osobie, która spełnia wskazane w tym przepisie warunki. Na mocy art. 37 ust. 1 tejże ustawy ¬– z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu. O możliwości zbywania nieruchomości w drodze bezprzetargowej stanowi art. 37 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy – właściwy organ może udzielić za zgodą, odpowiednio wojewody albo rady lub sejmiku, bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana jako lokal mieszkalny.

W myśl art. 68 ust. 2 przywołanej ustawy – jeżeli nabywca nieruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem pięciu lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu.

Zgodnie z art. 68 ust. 2a pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku zbycia na rzecz osoby bliskiej, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Stosownie do art. 68 ust. 2b ww. ustawy, przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do osoby bliskiej, która zbyła lub wykorzystała nieruchomość na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia pierwotnego nabycia.

Natomiast definicję kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego (udziału w nim) ustawodawca precyzuje w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jego posiadania.

Do nakładów zwiększających wartość nieruchomości, poczynionych w czasie jej posiadania, można zaliczyć właściwie udokumentowane wydatki poniesione np. na remont tej nieruchomości.

Natomiast zwrot bonifikaty nie jest nakładem na ten lokal zwiększającym jego wartość, a więc kosztem uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zwrotu bonifikaty miał dokonać już po sprzedaży, na żądanie właściwego Organu. Wydatek ten z nabyciem lokalu nie ma nic wspólnego. Jest sankcją związaną z niedotrzymaniem warunków udzielenia bonifikaty, którą Wnioskodawca poniesie w okresie kiedy nie jest już posiadaczem lokalu.

Wydatek związany ze zwrotem bonifikaty nie jest kosztem nabycia lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny nieodpłatnie na podstawie umowy darowizny.

Tym samym poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany ze zwrotem bonifikaty, na rzecz organu, który jej udzielił, w żadnym wypadku nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Nie ma żadnych podstaw, aby twierdzić, że długi i ciężary stanowiące zobowiązania podatnika można zakwalifikować jako koszty uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości (udziału w nieruchomości). Zwrot wartości bonifikaty udzielonej z tytułu zakupu nieruchomości przez darczyńcę jest długiem stanowiącym zobowiązanie Wnioskodawcy względem organu, który warunkowo udzielił prawa do skorzystania z ulgi przy wykupie mieszkania. Dokonanie zwrotu bonifikaty po sprzedaży nie może więc mieć żadnego wpływu na ustalenie podstawy opodatkowania, od której liczony jest podatek dochodowy od osób fizycznych.

Każdy podatnik, który dokonuje odpłatnego zbycia nieruchomości (lokalu mieszkalnego, udziału w nim) musi brać pod uwagę, że odpłatne zbycie może okazać się dla niego źródłem przychodu. Natomiast nabywca lokalu mieszkalnego łamiąc zasady udzielenia bonifikaty musi brać pod uwagę konieczność jej zwrotu. Sam fakt, że Wnioskodawca musi zwrócić bonifikatę nie uprawnia go jeszcze do odliczenia tej zwróconej bonifikaty od podstawy opodatkowania z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego. Wydatek na zwrot po sprzedaży bonifikaty nie może być przyjęty jako koszt obniżający podstawę opodatkowania, nie jest to bowiem koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży lokalu, a jedynie rodzaj sankcji za sprzedaż lokalu wbrew postanowieniom umowy nabycia lokalu mieszkalnego.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.). Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Stosownie do art. 81 § 1 cyt. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji – o czym stanowi § 2 tego artykułu.

Podsumowując, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany ze zwrotem bonifikaty udzielonej darczyńcy przy nabyciu lokalu mieszkalnego – jako zobowiązanie względem organu, który udzielając bonifikaty ma prawo żądać jej zwrotu w sytuacji, kiedy nieruchomość zostanie zbyta przed upływem pięciu lat, licząc od dnia nabycia – nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 6c i ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie jest kosztem nabycia lokalu mieszkalnego, ani też nakładem na lokal mieszkalny zwiększającym jego wartość. Tym samym zwrócona bonifikata nie będzie mogła być zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu. Zatem, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku 2020 (PIT-39).

Organ podatkowy w niniejszej interpretacji odniósł się tylko do kwestii możliwości zaliczenia wydatku związanego ze zwrotem bonifikaty udzielonej przez gminę do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego, nie odniósł się natomiast do wydatkowania uzyskanego ze sprzedaży lokalu mieszkalnego przychodu na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy, gdyż nie było to przedmiotem Jego zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.