2021.07.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.351.2021.2.AWO
z 7 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.), uzupełnionym 1 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony 1 lipca 2021 r., o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej, jednak dopuszcza możliwość, że w przyszłości zacznie ją prowadzić.

Wnioskodawca powziął informację, że właściciel nieruchomości hotelowej położonej w .... przy ul. .... (dalej jako: „Budynek”) zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale w celu ich dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca zakłada możliwość nabycia jednego lub kilku lokali (dalej jako: „Lokal”), które będą wykorzystywane w działalności gospodarczej, np. do celów wynajmu.

Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy Budynek został posadowiony na początku XX wieku. Z przedłożonej Wnioskodawcy dokumentacji wynika, że w 1966 r. podmiot trzeci – inny niż Wnioskodawca i obecny właściciel Budynku - był użytkownikiem przedmiotowej nieruchomości, co potwierdza, że przynajmniej od tego roku Budynek był posadowiony. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem, ani współwłaścicielem Budynku.

Budynek stanowi budynek niemieszkalny, który, zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, do tej pory był amortyzowany stawką 2,5% rocznie.

W związku z takim zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy ma możliwość amortyzacji Lokalu ustaloną indywidualnie stawką amortyzacji, wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., jeśli po nabyciu Lokalu zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano natomiast, że:

„Nadmienić należy, że budynek opisany we wniosku jest budynkiem niemieszkalnym. W chwili obecnej jest w nim prowadzona działalność hotelarska. Właściciel nieruchomości zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale co do zasady w celu ich dalszej odsprzedaży. Lokale w ten sposób wyodrębnione nie będą lokalami mieszkalnymi, tj. odpowiadając bezpośrednio na zapytanie Organu - będą miały charakter niemieszkalny. Na moment nabycia takich lokali przez Wnioskodawcę i po nabyciu tych lokali przez Wnioskodawcę od dotychczasowego właściciela w dalszym ciągu lokale te nie będą miały statusu lokali mieszkalnych. Lokale te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, a następnie na podstawie umowy z operatorem hotelu zostaną oddane w wynajem temu podmiotowi. Okres trwania umowy pomiędzy a nabywcą wyniesie dziesięć lat. Za wynajem tych lokali będzie wystawiana co miesiąc faktura do operatora przez okres trwania umowy”.
„Jak już wskazano - po nabyciu Lokali ich status i charakter nie ulegnie zmianie - tj. nie będą lokalami mieszkalnymi. Odpowiadając bezpośrednio na pytanie Organu - Wnioskodawca nie planuje/zamierza dokonać zmiany charakteru tych nieruchomości, tj. cały czas będą to Lokale niemieszkalne. Ich przeznaczenie będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę do celów wynajmu. Najem ma być prowadzony według modelu, w którym wynajmującym ma być operator zarządzający hotelem, który zgodnie z przedmiotem swojej działalności prowadzić ma działalność hotelarską”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w przypadku:

nabycia Lokalu w Budynku,
rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej,
wprowadzenia Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,
oraz wykorzystywania Lokalu w działalności gospodarczej

będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem stawki indywidualnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że w przypadku nabycia Lokalu w Budynku, rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej, wprowadzenia Lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz wykorzystywania Lokalu w działalności gospodarczej, będzie uprawniony do jego amortyzacji z wykorzystaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „Ustawa o PIT”).

Uzasadniając własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca wskazał, że stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., składniki majątku, o których mowa
w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 Ustawy o PIT podatnicy, co do zasady, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z zastrzeżeniem minimalnego okresu amortyzacji określonego w dalszej części przepisu. Natomiast na podstawie ust. 3 pkt 1 wyżej wskazanego przepisu środki trwałe uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy. W przypadku budynków okres amortyzacji nie może być jednak krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w kolejnym punkcie - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT)

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 Ustawy o PIT).

Wnioskodawca zwrócił uwagę, że w Jego ocenie podział nieruchomości oraz wyodrębnienie w niej Lokali pod względem prawnym nie oznacza wytworzenia nowych, dotychczas niewykorzystywanych lokali. Lokale nadal będą bowiem stanowić część budynku, który został wzniesiony i oddany do używania już na początku XX wieku, a przynajmniej zgodnie z przedłożonymi Wnioskodawcy dokumentami w roku 1966.

Wnioskodawca podkreślił, że pomimo dokonania takiego podziału zakupiony przez Wnioskodawcę Lokal stanowi nadal powierzchnię niemieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca powołał również interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 kwietnia 2019 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.48.2019.1.MPŁ, gdzie organ interpretacyjny wprost wskazał, że: dokonanie podziału nieruchomości i wyodrębnienie lokali nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Pomimo dokonania takiego podziału zakupiony przez Wnioskodawcę lokal stanowi nadal powierzchnię mieszkalną wykorzystywaną co najmniej przez okres 60 miesięcy, a tym samym należy go uznać za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opinii Wnioskodawcy powyższe stanowisko potwierdzają również inne wypowiedzi organu interpretacyjnego, w tym m.in.:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2020 r., sygn. 0112-KDIL2-2.4011.178.2020.1.WS,
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2019 r., sygn. 0114-KDIP3-2.4011.437.2019.2.AC,
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2018 r., sygn. 0114-KDIP3-1.4011.501.2018.1.MT,
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 15 września 2017 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.144.2017.1.JP,
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 września 2017 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.446.2017.1.JM,
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 20 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.76.2017.1.MS.

Przenosząc tak postawioną tezę na grunt analizowanego pytania, Wnioskodawca doszedł do wniosku, że wszystkie samodzielne lokale wydzielone z Budynku, który jest używanym środkiem trwałym również powinny być traktowane jako używane środki trwałe. W konsekwencji możliwe byłoby zastosowanie przy ich amortyzacji stawek indywidualnych.

Mając zatem na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca stwierdził, że dla Lokalu dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej - w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT w przypadku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykorzystywania Lokalu w tej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
być właściwie udokumentowany,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22c pkt 2 wskazanej ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22n ust. 4 wskazanej wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej ustawy), podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Na podstawie art. 22j ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;
dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle art. 22j ust. 3 wskazanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej, jednak dopuszcza możliwość prowadzenia jej w przyszłości. Właściciel nieruchomości hotelowej położonej w .... (dalej jako: „Budynek”) zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale w celu ich dalszej odsprzedaży. Budynek stanowi budynek niemieszkalny. Wnioskodawca zakłada możliwość nabycia jednego lub kilku lokali (dalej jako: „Lokal”), które będą wykorzystywane w działalności gospodarczej, np. do celów wynajmu. Właściciel nieruchomości zamierza wyodrębnić pod względem prawnym lokale, co do zasady w celu ich dalszej odsprzedaży. Lokale w ten sposób wyodrębnione nie będą lokalami mieszkalnymi, tj. będą miały charakter niemieszkalny. Na moment nabycia takich lokali przez Wnioskodawcę i po nabyciu tych lokali przez Wnioskodawcę od dotychczasowego właściciela w dalszym ciągu lokale te nie będą miały statusu lokali mieszkalnych. Lokale te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, a następnie na podstawie umowy z operatorem hotelu zostaną oddane w wynajem temu podmiotowi. Po nabyciu Lokali ich status i charakter nie ulegnie zmianie, tj. nie będą lokalami mieszkalnymi - Wnioskodawca nie planuje/zamierza dokonać zmiany charakteru tych nieruchomości, tj. cały czas będą to Lokale niemieszkalne. Ich przeznaczenie będzie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę do celów wynajmu. Budynek został posadowiony na początku XX wieku. Z przedłożonej Wnioskodawcy dokumentacji wynika, że w 1966 r. podmiot trzeci – inny niż Wnioskodawca i obecny właściciel Budynku – był użytkownikiem przedmiotowej nieruchomości, co potwierdza, że przynajmniej od tego roku Budynek był posadowiony. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem, ani współwłaścicielem Budynku. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, do tej pory Budynek był amortyzowany stawką 2,5% rocznie.

Przedstawione przez Wnioskodawcę wątpliwości dotyczą możliwości zastosowania – do nabytego Lokalu – stawki amortyzacyjnej ustalonej zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności należy więc zauważyć, że – jak słusznie zauważa Wnioskodawca –wyodrębnienie pod względem prawnym lokali z nieruchomości (w celu ich dalszej odsprzedaży) nie jest równoznaczne z wytworzeniem nowych lokali, które nie były do tej pory wykorzystywane. Stosownie do wskazania Wnioskodawcy po nabyciu Lokali ich status i charakter nie ulegnie zmianie, tj. nie będą lokalami mieszkalnymi. Wnioskodawca nie planuje/zamierza przy tym dokonać zmiany charakteru tych nieruchomości, tj. cały czas będą to Lokale niemieszkalne.

Tym samym może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla nabytego Lokalu.

Ustosunkowując się wprost do zadanego pytania należy jednak podkreślić, że skoro:

opisany Budynek stanowi budynek niemieszkalny,
na moment nabycia lokali przez Wnioskodawcę i po nabyciu tych lokali przez Wnioskodawcę od dotychczasowego właściciela w dalszym ciągu lokale te nie będą miały statusu lokali mieszkalnych. Po nabyciu Lokali ich status i charakter nie ulegnie zmianie, tj. nie będą lokalami mieszkalnymi,
Wnioskodawca nie planuje/zamierza dokonać zmiany charakteru tych nieruchomości, tj. cały czas będą to Lokale niemieszkalne,
Budynek został posadowiony na początku XX wieku. Z przedłożonej Wnioskodawcy dokumentacji wynika, że w 1966 r. podmiot trzeci – inny niż Wnioskodawca i obecny właściciel Budynku – był użytkownikiem przedmiotowej nieruchomości, co potwierdza, że przynajmniej od tego roku Budynek był posadowiony,
Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem, ani współwłaścicielem Budynku,
zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy do tej pory Budynek był amortyzowany stawką 2,5% rocznie

- to w analizowanym przypadku Wnioskodawca nie może stosować stawki amortyzacyjnej wynikającej z treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż dyspozycją tego przepisu objęte są wyłącznie „budynki (lokale) i budowle, inne niż wymienione w pkt 4”. Uregulowanie punktu 4 tego przepisu (art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy) wskazuje natomiast na: „budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%”. Wobec tego, mając na względzie przedstawiony opis i charakter nieruchomości (Budynku oraz Lokalu), niemożliwym jest stosowanie (przez Wnioskodawcę) – do wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych środa trwałego (Lokalu) – stawki amortyzacyjnej ustalonej w oparciu o treść art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla środka trwałego – opisanego Lokalu – dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak już wspomniano, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli wskazane budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone (art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, Podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany.

Tym samym, skoro z przedłożonej Wnioskodawcy dokumentacji wynika, że w 1966 r. podmiot trzeci – inny niż Wnioskodawca i obecny właściciel Budynku – był użytkownikiem przedmiotowej nieruchomości, to Wnioskodawca ma możliwość - do opisanego we wniosku Lokalu – stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości ustalonej indywidualnie, jednakże w oparciu o regulację wskazaną w treści art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego „dla Lokalu dopuszczalne będzie ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej – w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT w przypadku rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykorzystywania Lokalu w tej działalności gospodarczej” – należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo zastrzec należy, że to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazany we wniosku Budynek był wcześniej używany. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, Podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, Podatnik musi liczyć się również z koniecznością - mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych - przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.

Podkreślić również należy, że przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Przedstawiany przez Wnioskodawcę zakres żądania (zadane pytanie) zakreśla granice w jakich tutejszy organ jest władny wydać przedmiotowe rozstrzygnięcie. Tutejszy organ nie odniósł się więc do wskazanych przez Wnioskodawcę okoliczności (cech) charakteryzujących najem, który zamierza/planuje prowadzić, gdyż kwestia ta nie stanowiła przedmiotu wniosku. Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga również o kwestiach związanych z wybranym przez Wnioskodawcę modelem prowadzenia (tego) najmu, gdyż – jak wskazano wyżej – zakres wniosku dotyczył wyłącznie uprawnienia do amortyzacji Lokalu z wykorzystaniem stawki indywidualnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie maja zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zaistniałego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem
faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin