Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDSB1-1.4019.117.2021.3.MF
z 16 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że Państwa stanowisko przedstawione we wniosku z 8 stycznia 2021 r. (data wpływu 11 stycznia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 11 maja 2021 r. (data wpływu 13 maja 2021 r.) oraz 8 czerwca 2021 r. (data wpływu 15 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów ustawy o zdrowiu publicznym dotyczącej opłaty od środków spożywczych, w zakresie objęcia opłatą zaprawy BIB – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

11 stycznia 2021 r. złożyli Państwo do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych w związku z uznaniem, że zaprawa BIB nie stanowi napoju podlegającego opłacie od środków spożywczych.

Z tytułu wniosku z 8 stycznia 2021 r. uiścili Państwo opłatę w wysokości (…) zł na rachunek Krajowej Informacji Skarbowej (…).

W związku w przekazaniem ww. wniosku 21 stycznia 2021 r. do Ministra Zdrowia, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zwrócił Państwu wniesioną opłatę.

Na mocy ustawy z 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 694) od 16 kwietnia 2021 r., organem właściwym w sprawie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych przepisów dotyczących opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r. poz. 183 ze zm.) zwanej dalej ustawą, jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

W związku z powyższym, pismem z 18 kwietnia 2021 r. (data wpływu 19 kwietnia 2021 r.), wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych, został przekazany przez Ministra Zdrowia, Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 28 kwietnia 2021 r. znak 0111-KDSB1-1.4019.117.2021.1.MF oraz 27 maja 2021 r. znak 0111-KDSB1-1.4019.117.2021.2.MF wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełnili Państwo 11 maja 2021 r. (data wpływu 13 maja 2021 r.) oraz 8 czerwca 2021 r. (data wpływu 15 czerwca 2021 r.), wnosząc jednocześnie brakującą opłatę do wniosku.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawili Państwo następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest (…) podmiotem przygotowującym i rozlewającym napoje oraz dystrybutorem napojów gazowanych, niegazowanych, wody butelkowanej i napojów owocowych (…).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka przygotowuje i rozlewa oraz dystrybuuje m.in. tzw. „zaprawę BIB”. Zaprawa BIB to ciecz (dalej nazywana zaprawą) sprzedawana przez Spółkę w opakowaniach typu Bag in Box.

Proces przygotowania Zaprawy BIB polega na zmieszaniu w odpowiednich proporcjach:

• koncentratu, nabywanego od podmiotu zewnętrznego (…)
• wody oraz
• substancji słodzących.
  
  

Uzyskana ciecz jest następnie rozlewana do (…) opakowań typu BIB i w takiej postaci jest dostarczana do klientów. Typowymi finalnymi odbiorcami Zaprawy BIB są restauracje, które przy wykorzystaniu instalacji (…) mieszają Zaprawę znajdującą się w opakowaniach BIB ze schłodzoną wodą gazowaną (…). W ten sposób powstaje gotowy napój (…), który jest następnie sprzedawany przez klientów Spółki (lub w określonych przypadkach - przekazywany nieodpłatnie) bezpośrednio do ostatecznych konsumentów.

Zaprawa BIB nie jest zdatna do bezpośredniego spożycia, ani też nie jest do bezpośredniego spożycia przeznaczona.

Dla każdej zaprawy BIB wystawiana jest SDS - Karta Charakterystyki zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz. Urz. UE L 353 z 31 grudnia 2008 roku). Zgodnie z ww. rozporządzeniem, produkty, które nie są przeznaczone dla konsumentów końcowych i uważane za potencjalnie niebezpieczne, podlegają wymogom dostarczania etykiety zgodnie z zasadami GHS (globalne zharmonizowane bezpieczeństwo) i na żądanie karty charakterystyki GHS.

W efekcie, Zaprawa BIB nie jest - i ze względu na swoją specyfikę, nie może być – sprzedawana do konsumentów w żadnej postaci (w tym również jako baza do samodzielnego przygotowania napoju przez rozcieńczenie zaprawy poza instalacją (…)).

Zgodnie z (…) klasyfikacjami statystycznymi, zaprawy BIB:

• mieszczą się w grupowaniu PKWiU 10.89.19.0 „Pozostałe różne artykuły spożywcze, gdzie indziej niesklasyfikowane”
• do 2008 r. mieściły się w klasie PKWiU 15.89.14-99.00 tj. "Ser fondue oraz pozostałe artykuły spożywcze, gdzie indziej niesklasyfikowane.
  
  

Doprecyzowali Państwo wniosek o następujące informacje:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji oraz handlu hurtowego. Klienci Spółki to z reguły sieci handlowe, czy punkty gastronomiczne - kanał sprzedaży zwany HoRcCa (co w rozwinięciu zawiera Hotele/Restauracje/Kafeterie). Ponadto Spółka prowadzi sprzedaż dla swoich pracowników (…).

Koncentrat zużywany do przygotowania zaprawy BIB jest dostarczany do Spółki w kilku komponentach w postaci płynnej lub stałej. Z informacji jakie przekazał dostawca Spółki wynika, że dostawca koncentratu (Spółka zagraniczna) nie wnioskowała o klasyfikację PKWiU dla koncentratu i nie jest w stanie nam jej dostarczyć.

Z uwagi na fakt, że dostawca koncentratu jest podmiotem zagranicznym, udzielamy odpowiedzi według najlepszej wiedzy Spółki i naszym zdaniem taka opłata nie została zapłacona. Pytanie dotyczy działań innego podmiotu, do ksiąg którego Spółka nie ma dostępu.

(…) Spółka nie posiada klasyfikacji PKWiU dla koncentratu, a jedynie dla swojego produktu w postaci zaprawy BIB (…).

W składzie koncentratu zużywanego do przygotowania zaprawy BIB znajdują się cukry i/lub substancje słodzące, ale dostawca Spółki nie udzielił informacji Spółce powołując się na tajemnicę przedsiębiorstwa. (…)

Wnioskodawca nie będzie „zamawiającym”, gdyż nie jest to produkcja na zlecenie Spółki, a jedynie zakup gotowego produktu od dostawcy koncentratu.

Zaprawa BIB i jej klasyfikacja została przez Spółkę opisana we wniosku o interpretację z dnia 8 stycznia b.r. w pozycji 74 (…).

W zaprawie BIB zawarte są niżej wskazane cukry i/lub substancje słodzące, zamieszczone na etykiecie produktu (tabela wartości odżywczych w 100 ml napoju gotowego do spożycia):

(…)

W składzie Zapraw BIB dla napoju:

1.(…):

1. w tej zaprawie znajduje się tylko cukier i nie występują substancje słodzące;
2. nie znajdują się tauryna i kofeina;

2.(…):

1. w tej zaprawie znajduje się substancja słodząca (…);
2. nie znajdują się tauryna i kofeina;

3.(…):

1. w tej zaprawie znajduje się tylko cukier i nie występują substancje słodzące;
2. znajduje się kofeina (…)

4.(…):

1. w tej zaprawie zawarte substancje słodzące to: (…);
2. znajduje się kofeina (…)
   
   

Proporcja wody i koncentratu jest różna w zależności od specyfiki produktu (…).

Wnioskodawca nie będzie „producentem” dla zamawiającego produkt w postaci BIB, gdyż przedmiotowa sytuacja nie dotyczy produkcji na zlecenie. (…) przedmiotem umowy jest sprzedaż konkretnego produktu, a nie świadczenie usługi produkcyjnej na zlecenie.

Klientami Spółki, którzy dokonują zakupu zaprawy BIB są niżej wskazane podmioty: 

• hurtownik (…);
• punkty gastronomiczne (…);
• punkty gastronomiczne (…).
  
  

W związku z powyższym opisem zadali Państwo następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym Zaprawa BIB nie stanowi napoju podlegającego opłacie od środków spożywczych, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym?

Zdaniem Państwa.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Zaprawa BIB nie stanowi napoju podlegającego opłacie od środków spożywczych, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym.

a) Dopuszczalność wydania interpretacji indywidualnej

Przedmiotem niniejszego wniosku nie jest dopuszczalność wydania interpretacji indywidualnej w odniesieniu do opłaty od środków spożywczych, o której mowa w art. 12a - 12k ustawy o zdrowiu publicznym, niemniej przed przedstawieniem swojego stanowiska odnośnie do zadanych pytań, Wnioskodawca odniesie się również do tej kwestii.

Zgodnie z art. 12j ustawy o zdrowiu publicznym, do opłaty od środków spożywczych i dodatkowej opłaty, o której mowa w art. 12i ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r poz. 900, ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa).

Do opłaty od środków spożywczych zastosowanie znajdują również zatem regulacje rozdziału 1a Działu 1 Ordynacji podatkowej - Interpretacje przepisów prawa podatkowego. Ustawodawca nie ograniczył możliwości wydawania interpretacji indywidualnych prawa podatkowego w odniesieniu do przepisów o opłacie przy odwoływaniu się do regulacji Ordynacji podatkowej.

Literalną wykładnię art. 12j ustawy o zdrowiu publicznym wzmacnia również wykładnia celowościowa: skoro do opłaty zastosowanie znajdą przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące zaległości podatkowych oraz odsetek od zaległości, nie ma uzasadnienia dla wyłączenia stosowania do opłaty przepisów Ordynacji podatkowej o wydawaniu interpretacji i mocy ochronnej interpretacji indywidualnych, zabezpieczających wnioskodawców przed zapłatą daniny oraz odsetkami od zaległości w sytuacji zastosowania się do interpretacji.

Ustawodawca, definiując pojęcie ustaw podatkowych, przyjął szerokie znaczenie tego pojęcia, odnosząc je do aktów rangi ustawy, które regulują funkcjonowanie nie tylko podatków, ale również innych należności, do których Ordynacja podatkowa ma zastosowanie. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 3 pkt 3 lit. c Ordynacji podatkowej przez podatki rozumie się także opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe.

Jednocześnie, nie budzi wątpliwości, że rozdział 3a ustawy o zdrowiu publicznym, który w art. 12a - 12k określa, jakie podmioty są obowiązane do zapłaty opłaty od środków spożywczych, jakie towary są objęte opłatą, sposób obliczenia wysokości opłaty, terminy i sposób jej zadeklarowania oraz zapłaty - stanowi „przepisy prawa podatkowego" w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Regulacje te stanowią zatem przepisy rangi ustawowej dotyczące opłat, określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe - w konsekwencji czego ustawa o zdrowiu publicznym, w zakresie w jakim przepisy jej rozdziału 3a określają konstrukcyjne elementy opłaty od środków spożywczych, stanowi ustawę podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Podkreślić również należy, że w dotychczasowej praktyce organów administracji skarbowej dopuszczalność wydawania interpretacji indywidualnych w przedmiocie różnego rodzaju opłat, na podstawie analogicznie zredagowanych przepisów odsyłających do odpowiedniego stosowania Ordynacji podatkowej nie budzi wątpliwości.

Przykładowo organy administracji skarbowej wydawały i wedle wiedzy Wnioskodawcy nadal wydają interpretacje indywidualne w przedmiocie:

• opłaty paliwowej, o której mowa w art. 37h ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 72 ze zm.) - w oparciu o odesłanie do odpowiedniego stosowania do opłaty paliwowej przepisów Ordynacji podatkowej (art. 37q tej ustawy),
• opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 6h ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1439 ze zm.) - w oparciu o odesłanie do odpowiedniego stosowania do opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi przepisów Ordynacji podatkowej (art. 6q ust. 1 tej ustawy).
  
  

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że obowiązek udzielania interpretacji indywidualnych nie może zostać zawężony jedynie do przepisów ustawy podatkowych, które weszły w życie przed dniem złożenia wniosku. Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem wniosku o interpretację mogą być także przepisy ustawy w okresie tzw. vacatio legis, tj. między publikacją danego aktu a jego wejściem w życie (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 157/14).

b) Przedstawienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 14 lutego 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów (Dz. U. poz. 1492, dalej: Ustawa Nowelizująca) od 1 stycznia 2021 r. wchodzą w życie m.in. przepisy ustawy o zdrowiu publicznym dodane przez art. 7 pkt 2 ustawy nowelizującej, tj.: art. 12a - art. 12k zawarte w dodanym rozdziale 3a „Opłata od środków spożywczych”.

Stosownie do treści art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym wprowadzenie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności
2. kofeiny lub tauryny

podlega opłacie od środków spożywczych (dalej również: opłata).

Zgodnie z art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym, za napój podlegający opłacie uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11. w którego składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Zatem aby wyrób w postaci napoju lub syropu podlegał opłacie od środków spożywczych, musi on łącznie spełniać warunki:

• musi stanowić „środek spożywczy”,
• musi zostać ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 lub 10.89 lub w dziale 11,
• w jego składzie musi znajdować się co najmniej jedna z substancji: cukry, substancje słodzące, kofeina lub tauryna - z wyłączeniem substancji występujących w tych wyrobach naturalnie.
  
  

Ustawa o zdrowiu publicznym nie definiuje jednak pojęcia „środka spożywczego”, kluczowego dla ustalenia, czy określony wyrób stanowi napój podlegający opłacie. Ponadto ustawa o zdrowiu publicznym nie odsyła do przyjęcia definicji środka spożywczego zawartej w innych ustawach.

W tych okolicznościach pojęcie „środek spożywczy” znajdujące się w art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym należy interpretować zgodnie ze zwykłym znaczeniem w języku potocznym tworzących je wyrazów, przy jednoczesnym uwzględnieniu kontekstu, w którym wyrazy te zostały użyte, i celów uregulowania, którego owe wyrazy są częścią.

Przyjmując zwykłe znaczenie w języku potocznym wyrazów tworzących to pojęcie (reguła wykładni języka potocznego), „środki spożywcze” to środki „przeznaczone do spożycia przez ludzi” (definicja Słownika Języka Polskiego PWN: https://sjp.pwn.pl/slowniki/spozywczy.html). Zatem środkami spożywczymi byłyby wszelkie wyroby zawierające substancje odżywcze pełniące w organizmie ludzkim funkcje budulcowe, energetyczne i regulujące, które są niezbędne do utrzymania, funkcjonowania i rozwoju tego organizmu, spożywane w celu dostarczenia organizmowi tych substancji.

Przy wykładni pojęcia „napoju podlegającego opłacie” zawartego w art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym nie można pomijać art. 1 ust. 1a ustawy o zdrowiu publicznym, zgodnie z którym ustawa ta określa zasady ustalania i pobierania opłaty od napojów z dodatkiem substancji o właściwościach słodzących, o których mowa w art. I2a ust. 1 pkt 1, oraz kofeiny lub tauryny w produkcie gotowym do spożycia.

Przepis ten jasno wskazuje cel ustawodawcy, którym jest objęcie opłatą wyłącznie „produktów gotowych do spożycia” - czyli produktów zdatnych i przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi. Nie są zaś „produktami gotowymi do spożycia” wyroby służące wyłącznie wytwarzaniu napojów w kolejnych etapach procesu produkcji.

Wykładni językowej nie przekreśla wykładnia systemowa. Przyjęcie istniejących definicji „środka spożywczego” w ramach innej gałęzi prawa, tj. prawa żywnościowego nie byłoby adekwatne, gdyż celem prawa żywnościowego jest zapewnienie bezpieczeństwa żywności, a nie promocja i ochrona zdrowia oraz profilaktyka chorób (będące z kolei celami ustawy o zdrowiu publicznym). Zakres pojęciowy „środka spożywczego” w przepisach prawa żywnościowego musi być więc jak najszerszy, tak aby dotyczyć mógł wszelkich substancji współdziałających w zapewnieniu bezpieczeństwa żywności.

W tym kontekście Wnioskodawca wskazuje na następujące regulacje z zakresu prawa żywnościowego:

• w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia; (Dz.U. z 2019 r., poz. 1252.), odsyłającym w zakresie definicji żywności (środka spożywczego do art. 2 Rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w sprawie bezpieczeństwa żywności; Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej nr 463, poz. 15/t. 6, (dalej: „Rozporządzenie 178/2002).
• art. 2 Rozporządzenia 178/2002, zgodnie z którym żywność (środek spożywczy) oznacza jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub, których spożycia przez ludzi można się spodziewać. Środek spożywczy „obejmuje napoje, gumę do żucia i wszelkie substancje, łącznie z wodą, świadomie dodane do żywności podczas jej wytwarzania, przygotowania lub obróbki”.
  
  

Rozporządzenie 178/2002 dotyczy zatem, poprzez szczególnie szerokie pojęcie „środków spożywczych”, wszelkich substancji przeznaczonych do spożycia przez ludzi lub których spożycia przez ludzi można się spodziewać, w tym substancji dodawanych do żywności. W konsekwencji zakres tego pojęcia przekracza zakres pojęcia „środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi”, którymi są produkty gotowe do spożycia, o których mowa w art. 1 ust. 1a ustawy o zdrowiu publicznym.

Podsumowując, w świetle art. 12a ust. 1 oraz 12b ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1a ustawy o zdrowiu publicznym, jeśli dany wyrób nie jest produktem gotowym do spożycia, nie stanowi on napoju podlegającego opłacie od środków spożywczych.

Zatem zaprawa BIB, która nie jest zdatna ani przeznaczona do bezpośredniego spożycia przez ludzi nie stanowi napoju podlegające opłacie od środków spożywczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uznania, że zaprawa BIB nie stanowi napoju podlegającego opłacie od środków spożywczych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",
2. kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą".

Stosownie do art. 12a ust. 2 ustawy, przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Natomiast przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w art. 12a ust. 2 ustawy, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej (art. 12a ust. 3 ustawy).

W myśl art. 12b ust. 1 ustawy za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Na podstawie art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1) podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;

2) zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Jak stanowi art. 12e ust. 1 ustawy, obowiązek zapłaty opłaty powstaje z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że produkujecie Państwo, rozlewacie i dystrybuujecie zaprawę BIB przeznaczoną do rozcieńczenia w instalacjach (…). Zaprawa BIB to ciecz sprzedawana przez Państwa w opakowaniach typu Bag in Box. Zaprawa jest ujęta w PKWiU 10.89 oraz zawiera w swoim składzie cukry, i/lub substancje słodzące oraz kofeinę.

Typowymi finalnymi odbiorcami Zaprawy BIB są restauracje, które przy wykorzystaniu instalacji (…) mieszają Zaprawę znajdującą się w opakowaniach BIB ze schłodzoną wodą gazowaną. W ten sposób powstaje gotowy napój (…), który jest następnie sprzedawany przez Państwa klientów bezpośrednio do ostatecznych konsumentów. W uzupełnieniu wniosku wskazaliście Państwo ponadto, że Państwa klienci to z reguły sieci handlowe, czy punkty gastronomiczne – kanał sprzedaży zwany HoReCa (co w rozwinięciu zawiera Hotele/Restauracje/Kafeterie). Państwa kontrahentami będą zarówno hurtownicy jak i punkty gastronomiczne.

Zaprawa BIB nie jest zdatna do bezpośredniego spożycia, ani też nie jest do bezpośredniego spożycia przeznaczona oraz ze względu na swoją specyfikę, nie może być – sprzedawana do konsumentów w żadnej postaci (w tym również jako baza do samodzielnego przygotowania napoju przez rozcieńczenie zaprawy poza instalacją (…)).

Wątpliwości Państwa, budzi to, czy zaprawa BIB stanowi napój podlegający opłacie zgodnie z art. 12a ust.1 ustawy.

Przenosząc wyżej cytowane przepisy ustawy na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że opłacie od środków spożywczych podlegają wyroby w postaci napojów oraz syropy będące środkiem spożywczym ujęte w PKWiU w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w składzie których znajduje się co najmniej jedna z substancji wymienionych w art. 12a ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na zapis art. 1 ust. 1a ustawy, w którym wskazano, że ustawa określa także zasady ustalania i pobierania opłaty od napojów z dodatkiem substancji o właściwościach słodzących, o których mowa w art. 12a ust. 1 pkt 1, oraz kofeiny lub tauryny w produkcie gotowym do spożycia.

Wyżej wymieniony przepis nie oznacza, że opłacie podlegają wyłącznie produkty gotowe do spożycia, ale że w produkcie gotowym do spożycia muszą być zawarte określone substancje (wskazane w art. 12a ust. 1 ustawy). Jednocześnie zaprawa BIB stanowi bazę, przeznaczoną po rozcieńczeniu, do bezpośredniego spożycia.

Jak trafnie Państwo zauważyli, definicja „środka spożywczego” nie występuje w przepisach ustawy o zdrowiu publicznym. W związku z powyższym powołują się Państwo na regułę wykładni języka potocznego, przytaczając definicję ze Słownika Języka Polskiego PWN. W pierwszej jednak kolejności wyjaśnienia należy szukać w innych regulacjach prawnych.

Zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 031 z 1.2.2002, s. 1, ze zm.), „żywność” (lub „środek spożywczy”) oznacza jakiekolwiek substancje lub produkty, przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi lub, których spożycia przez ludzi można się spodziewać.

„Środek spożywczy” obejmuje napoje, gumę do żucia i wszelkie substancje, łącznie z wodą, świadomie dodane do żywności podczas jej wytwarzania, przygotowania lub obróbki.

Powyższe wskazuje na to, że każdy surowiec stanowiący składnik produktu gotowego do bezpośredniego spożycia stanowi „środek spożywczy”. Takim surowcem niewątpliwie jest zaprawa BIB produkowana przez Państwa, która po rozcieńczeniu wodą, w specjalnie przystosowanym do tego urządzeniu, przeznaczona jest do bezpośredniego spożycia przez konsumenta.

Nie można zgodzić się z Państwem, że przytoczone powyżej definicje przekraczają zakres pojęcia „środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi”, którymi są produkty gotowe do spożycia, o których mowa w art. 1 ust. 1a ustawy o zdrowiu publicznym.

Jednocześnie jak wskazano w piśmie Ministerstwa Zdrowia z 23 lutego 2021 r. znak ZPN.611.55.2021 będącym odpowiedzią na zapytanie Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorstw w sprawie opłaty od środków spożywczych:

Wobec powyższego w opinii Ministerstwa Zdrowia (…) opłacie podlegają syropy (jeżeli zawierają dodatek substancji o właściwościach słodzących, kofeiny lub tauryny) z których przygotowywane są napoje z automatów.

Napój sporządzony przez rozcieńczenie syropu wodą nie podlega ponownej opłacie.

Podsumowując, zaprawa BIB klasyfikowana jest do pozycji PKWiU 10.89.19.0 jako Pozostałe różne artykuły spożywcze, gdzie indziej niesklasyfikowane, zawiera w swoim składzie cukry lub substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu nr 1333/2008, a także może zawierać kofeinę.

W świetle przytoczonych uregulowań należy uznać, że zaprawa BIB spełnia definicję napoju wskazaną w art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym i podlega opłacie zgodnie z art. 12a ust. 1 tej ustawy.

W związku z powyższym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). To Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.