2021.07.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-3.4011.373.2021.2.RR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.373.2021.2.RR
z 20 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 2 kwietnia 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 6 lipca 2021 r. (data wpływu 13 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu umowy o zarządzanie i pobrania podatku u źródła – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu umowy o zarządzanie i pobrania podatku u źródła. Wniosek uzupełniono pismem z 6 lipca 2021 r. (data wpływu 13 lipca 2021 r.).

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: X Spółka z o.o., (dalej: „Spółka”),

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Y Spółka z o.o., (dalej: „Spółka Serwisowa”)

przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: „Wnioskodawca”) jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług doradczych i konsultingowych. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w Hiszpanii. Wnioskodawca jest hiszpańskim rezydentem podatkowym i zarejestrowanym w tym kraju czynnym podatnikiem VAT.

Dnia 14 grudnia 2020 r. Wnioskodawca został mocą uchwał Rad Nadzorczych Spółki oraz Spółki Serwisowej (Spółka oraz Spółka Serwisowa zwane będą dalej łącznie jako: „Spółki”) powołany ze skutkiem od stycznia 2021 r. na Prezesa Zarządu Spółki oraz Spółki Serwisowej.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług polegających na profesjonalnej obsłudze podróży służbowych. Obsługa podróży obejmuje między innymi sprzedaż biletów na środki transportu, w tym biletów lotniczych, kolejowych, promowych, rezerwację miejsc w hotelach, wynajem samochodów i autokarów oraz zadbanie o stosowne ubezpieczenia na czas podróży. Usługi świadczone przez Spółkę obejmują również obsługę wyjazdów służbowych takich jak konferencje, kongresy, targi czy szkolenia. Przeważającą działalnością gospodarczą Spółki jest działalność agentów turystycznych (PKD 79.11.A).

Spółka Serwisowa jest czynnym podatnikiem VAT oraz polskim rezydentem podatkowym. Spółka Serwisowa ma siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Przeważającą działalnością gospodarczą Spółki Serwisowej jest działalność rachunkowo-księgowa oraz doradztwo podatkowe (PKD 69.20.Z).

Dnia 14 grudnia 2020 r. Wnioskodawca zawarł ze Spółką oraz Spółką Serwisową umowę o zarządzanie (dalej również: „umowa menedżerska” lub „kontrakt menedżerski”). Zgodnie z postanowieniami tej umowy, Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowej działalności gospodarczej zobowiązał się do zarządzania przedsiębiorstwem Spółek jako Prezes Zarządu Spółki oraz Spółki Serwisowej.

Do obowiązków Wnioskodawcy wobec Spółek należą w szczególności:

zarządzanie i koordynowanie prac Zarządu Spółek;
sprawowanie strategicznego i operacyjnego zarządu nad Spółkami wraz z innymi kluczowymi pracownikami i Członkami Zarządu Spółek oraz we współpracy z Radą Nadzorczą;
przyczynianie się do dalszego rozwoju Spółek oraz ustalenia strategii gospodarczej Spółek;
zarządzanie Spółkami, reprezentowanie Spółek w kontaktach z osobami trzecimi, sądami i organizacjami rządowymi;
ustalanie i wdrażanie strategii sprzedażowych Spółek oraz monitorowanie ich skuteczności;
wdrażanie różnorodnych nowych inicjatyw biznesowych w celu pobudzenia sprzedaży;
podejmowanie starań w celu utrzymania i wzmacniania relacji Spółek z ich kluczowymi klientami oraz przystępowanie do umów z potencjalnymi klientami.

Wnioskodawca będzie wykonywał przedmiotowe usługi z terytorium Rzeczpospolitej. Okres przebywania przez Wnioskodawcę na terenie Rzeczpospolitej w żadnym roku nie przekroczy 183 dni. Przez cały okres trwania kontraktu menedżerskiego pozostanie hiszpańskim rezydentem podatkowym.

Z tytułu świadczenia ww. usług zarządczych Wnioskodawca otrzymuje określone w kontrakcie menedżerskim wynagrodzenie. Podstawą wypłaty wynagrodzenia jest faktura, jaką na podstawie umowy Wnioskodawca jest zobowiązany wystawiać za wykonane w danym miesiącu usługi. Przedstawi On Spółkom stosowny certyfikat rezydencji potwierdzający, że jest hiszpańskim rezydentem podatkowym.

W piśmie z 6 lipca 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, że zgodnie z art. 5 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej: „Umowa”), określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Stosownie do art. 5 ust. 2 Umowy, Określenie zakład obejmuje w szczególności:

miejsce zarządu,
filię,
biuro,
zakład fabryczny,
warsztat,
kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Artykuł 5 ust. 3 Umowy zawiera listę okoliczności, które z uwagi na ich pomocniczy i przygotowawczy charakter nie są uznawane za zakład w rozumieniu postanowień Umowy.

Zgodnie z tym art. 5 ust. 3 Umowy:

placówki, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa.
zapasy dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania,
zapasy dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa, utrzymywanych wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo,
stałe placówki, utrzymywane wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla przedsiębiorstwa,
stałe placówki utrzymywane przez przedsiębiorstwo wyłącznie w celu reklamy, dostarczenia informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności o przygotowawczym lub pomocniczym charakterze dla przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 5 ust. 4 Umowy, osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu postanowień ustępu 5, działająca w Umawiającym się Państwie na rzecz przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, będzie uważana za posiadającą status zakładu w tym pierwszym Państwie, jeżeli ta osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie zwykle wykonuje, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do wymienionej w ust. 3.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 5 Umowy, nie będzie się uważać przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa za posiadające zakład w drugim Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje tam czynności przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela, jeżeli te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Z kolei stosownie do art. 5 ust. 6 Umowy, sam fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę mającą siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie przez posiadany tam zakład albo w inny sposób, nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Pojęcie „zakładu” zostało użyte w artykule 7 Umowy. Artykuł ten reguluje kwestie dotyczące zysków przedsiębiorstw. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Oznacza to, że pojęcie zakładu jest na gruncie Umowy ściśle związane z pojęciem przedsiębiorstwa.

Artykuł 3 ust. 1 pkt d) Umowy stanowi, że jeżeli z jej treści nie wynika inaczej określenia „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa” oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie albo przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Z wyżej przytoczonych postanowień Umowy należy wywieść wniosek, że co do zasady, uregulowania umowne dotyczące zakładu będą miały zastosowanie jeżeli właściwy w sprawie będzie artykuł 7 Umowy (tj. artykuł zawierający regulacje dotyczącej zasad opodatkowania zysków powstających w wyniku działań przedsiębiorstw o charakterze transgranicznym).

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy wyrażonym we wniosku wspólnym z 2 kwietnia 2021 r., dochody Wnioskodawcy uzyskiwane z tytułu świadczenia usług zarządczych na podstawie kontraktu menedżerskiego powinny traktowane jako wynagrodzenie o którym mowa w art. 14 Umowy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Umowy, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonaniem wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności podobnego rodzaju, będą opodatkowane tylko w tym Państwie, chyba że dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona zwykle stałą placówką. Jeżeli rozporządza ona taką stałą placówką, wówczas dochody mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane tej stałej placówce.

Na wstępie należy wskazać, że pojęcie stałej placówki nie zostało na gruncie Umowy zdefiniowane. Artykuł 14 Umowy, w którym to pojęcie zostało użyte, reguluje zasady transgranicznego opodatkowania osób uzyskujących dochody z wolnych zawodów. Analizując ten artykuł, po pierwsze należy wskazać, iż jego odpowiednik został skreślony w 2000 r. z Modelowej Konwencji OECD. Przyczyną wykreślenia tego przepisu było, iż pojęcie stałej placówki oraz zasady obliczania zysku i podatku opisane w tym przepisie były analogiczne do regulacji przepisu art. 7 Modelowej Konwencji OECD oraz do pojęcia zakładu. W raporcie Komitetu Spraw Podatkowych OECD zwrócono uwagę, że w praktyce czasami trudno było rozgraniczyć, jaka działalność wchodzi w zakres przepisu art. 7, a jaka objęta jest zakresem przedmiotowym art. 14.

W przypadku osób fizycznych prowadzących jednoosobową działalność, obok osób kwalifikowanych jako przedsiębiorstwa, pojawia się kategoria osób wykonujących wolne zawody albo inną działalność o charakterze samodzielnym. Reguły opodatkowania tych osób opisane w art. 14 Umowy są analogiczne do reguł opodatkowania dochodów z przedsiębiorstwa opisanych w przepisie art. 7 Umowy. Regulacji zawartej w art. 14 Umowy nie podlegają działalność przemysłowa i handlowa oraz działalność zawodowa wykonywana na podstawie umowy zatrudnienia.

Znaczenie określenia „wolne zawody” zostało w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zilustrowane na kilku przykładach typowych wolnych zawodów (działalność naukowa, literacka, artystyczna itd.). Wyliczenie to ma charakter wyłącznie objaśnienia i nie jest wyczerpujące. Nie jest definiowane natomiast pojęcie działalności wykonywanej samodzielnie, pod którym to pojęciem należy rozumieć taką samodzielną działalność, która nie może być zaliczona jako działalność przedsiębiorstwa, czyli działalność nie będącą działalnością przemysłową lub handlową.

Postanowienia omawianego art. 14 Umowy są podobne do postanowień dotyczących zysków przedsiębiorstwa i w istocie bazują na tych samych regułach, które leżą u podstaw postanowień art. 7 Umowy. Zwłaszcza zawiera on analogiczną do art. 7 zasadę podziału zysku między siedzibę główną przedsiębiorstwa a jego zakład, która może być stosowana również przy podziale zysków między państwem miejsca zamieszkania osoby wykonującej wolny zawód a państwem, w którym działalność jest wykonywana w oparciu o stałą placówkę. Zasada tam zawarta głosi, że dochód z tego tytułu może być opodatkowany tylko w państwie rezydencji podatnika, chyba że osoba ta posiada stałą placówkę w miejscu wykonywania działalności.

W tym miejscu powstaje kwestia zdefiniowania pojęcia stałej placówki. Należy podkreślić, że w Umowie przyjęto odrębne od „zakładu” pojęcie „stałej placówki”. Pojęcie „zakład” jest bowiem zastrzeżone dla działalności handlowej i przemysłowej. „Stała placówka” dotyczy natomiast wolnych zawodów i samodzielnej działalności. Pojęcie stałej placówki nie zostało w Umowie zdefiniowane, niemniej przyjmuje się, że podobnie jak w przypadku zakładu dotyczy ono pewnej wyodrębnionej przestrzeni na terytorium danego państwa, w której wykonywany jest wolny zawód lub samodzielna działalność. Istotne jest aby taka stała placówka nosiła cechę stałości – tzn., że w danym miejscu wolny zawód lub samodzielna działalność wykonywana jest w sposób stały.

Stwierdzenie, że Wnioskodawca będzie wykonywał przedmiotowe usługi z terytorium Rzeczpospolitej należy rozumieć w ten sposób, że Wnioskodawca będzie wypełniał obowiązki, o których mowa w kontrakcie menedżerskim podczas swojego pobytu na terytorium Rzeczpospolitej.

Zgodnie z postanowieniami kontraktu menedżerskiego do obowiązków Wnioskodawca należy:

zarządzanie i koordynowanie prac Zarządu Spółek;
sprawowanie strategicznego i operacyjnego zarządu nad Spółkami wraz z innymi kluczowymi pracownikami i Członkami Zarządu Spółek oraz we współpracy z Radą Nadzorczą;
przyczynianie się do dalszego rozwoju Spółek oraz ustalenia strategii gospodarczej Spółek;
zarządzanie Spółkami, reprezentowanie Spółek w kontaktach z osobami trzecimi, sądami i organizacjami rządowymi;
ustalanie i wdrażanie strategii sprzedażowych Spółek oraz monitorowanie ich skuteczności;
wdrażanie różnorodnych nowych inicjatyw biznesowych w celu pobudzenia sprzedaży;
podejmowanie starań w celu utrzymania i wzmacniania relacji Spółek z ich kluczowymi klientami oraz przystępowanie do umów z potencjalnymi klientami.

Wnioskodawca powyższe czynności będzie wykonywał w okresach przebywania na terytorium Rzeczpospolitej w danym roku podatkowym. Wnioskodawca będzie wykonywał opisane w kontrakcie obowiązki w siedzibie Spółek. Jak wskazano we wniosku wspólnym z 2 kwietnia 2021 r., okres przebywania przez Wnioskodawcę na terenie Rzeczpospolitej w żadnym roku nie przekroczy 183 dni. Wnioskodawca przez cały okres trwania kontraktu menedżerskiego pozostanie hiszpańskim rezydentem podatkowym.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, mając na względzie opisany we wniosku wspólnym oraz w jego uzupełnieniu stan faktyczny, nie będzie posiadał na terytorium Rzeczpospolitej stałej placówki, o której mowa w art. 14 Umowy.

Niemniej jednak Wnioskodawca wskazuje, że kwestia posiadania na terytorium Rzeczpospolitej stałej placówki jest kwestią, która powinna być przedmiotem oceny Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w ramach analizy opisanego stanu faktycznego.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że łączna kwota dokonanych przez Spółki, o których mowa we wniosku wspólnym z 2 kwietnia 2021 r., na Jego rzecz wypłat na podstawie umowy o zarządzanie nie przekroczyła i nie przekroczy w roku podatkowym kwoty 2 000 000 złotych.

Wnioskodawca, oprócz wynagrodzenia za świadczenie usług na podstawie umowy o zarządzanie z tytułu pełnienia funkcji Prezesa Zarządu, nie otrzymuje/nie otrzymywał/nie będzie otrzymywał odrębnego wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie za świadczenie przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek usług zarządczych z tytułu kontraktu menedżerskiego powinno być traktowane jako wynagrodzenie, o którym mowa w art. 14 Umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, które powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Hiszpanii, jako państwie rezydencji podatkowej Wnioskodawcy, a tym samym Spółki nie są zobowiązane do pobrania podatku u źródła od tego wynagrodzenia?

Zdaniem Zainteresowanych, wynagrodzenie za świadczenie przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek usług zarządczych na podstawie kontraktu menedżerskiego powinno zostać zakwalifikowane jako dochód, o którym mowa w art. 14 Umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej: „Umowa”), które powinno podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Hiszpanii, jako państwie rezydencji podatkowej Wnioskodawcy, a tym samym Spółki nie są zobowiązane do pobrania podatku u źródła od tego wynagrodzenia.

Zdaniem Zainteresowanych, do ustalenia miejsca opodatkowania przedmiotowego wynagrodzenia konieczna jest analiza polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, dalej: „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Powołane wyżej przepisy – w myśl art. 4a ustawy o PIT – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 16 Umowy, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej albo radzie zarządzającej spółki mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z tym artykułem, wynagrodzenie uzyskiwane z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej albo radzie zarządczej danej spółki mogą być opodatkowane w kraju siedziby tej spółki. Kontrakt menedżerski, który jest podstawą do wypłaty Wnioskodawcy wynagrodzenia za świadczenie usług zarządczych nie może, w ocenie Wnioskodawcy, zostać zakwalifikowany do wynagrodzenia osiąganego z tytułu członkostwa w radzie zarządzającej Spółek. Kontrakt menedżerski stanowi inne źródło przychodu niż wynagrodzenie osiągane z tytułu członkostwa w radzie zarządzającej, dlatego też właściwy do zastosowania, zdaniem Wnioskodawcy, będzie w niniejszej sprawie art. 14 Umowy.

Określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, techników, inżynierów, architektów oraz dentystów (art. 14 ust. 2 Umowy).

Należy jednak pamiętać o art. 3 ust. 2 Umowy, zgodnie z którym przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej każde określenie, o ile nie zostało w inny sposób zdefiniowane, ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy.

W świetle zasady wyrażonej w art. 3 ust. 2 Umowy, w celu określenia właściwej kwalifikacji wynagrodzenia za wykonywanie usług zarządczych dla celów podatkowych należy odwołać się do właściwych przepisów ustawy o PIT.

Ustawa o PIT wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów ustawy o PIT, odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT – działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 9 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się również przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Wnioskodawca zaznacza w tym miejscu, że nawet gdyby przyjąć że przedmiotowe wynagrodzenie z umowy menedżerskiej zakwalifikowane zostałoby do art. 13 pkt 7 ustawy o PIT, to nie miałoby to wpływu na fakt, że zarówno wykonywanie usług w ramach kontraktu menedżerskiego, jak i pełnienie funkcji członka zarządu w ramach kontraktu menedżerskiego mieszczą się pojęciu działalności wykonywanej osobiście.

Wyodrębnienie w ustawie o PIT, w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów jest zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT. Tym samym, przychody uzyskane z tytułu tego rodzaju umów stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli umowy te zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Bez znaczenia pozostaje forma prawna w jakiej podatnik prowadzi działalność gospodarczą.

W świetle wewnętrznych uregulowań podatkowych obowiązujących w Polsce – dochody z kontraktów menedżerskich zalicza się do działalności wykonywanej osobiście, czyli do tzw. wolnych zawodów. Takiej samej kwalifikacji należało zatem dokonać w świetle uregulowań przywołanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Art. 14 Umowy dotyczy dochodów osiąganych w związku z wykonywaniem wolnych zawodów. Co prawda w art. 14 ust. 2 Umowy nie zostały literalnie wymienione kontrakty menedżerskie niemniej jednak przywołane wyliczenie wolnych zawodów nie stanowi katalogu zamkniętego. Wskazane w opisie stanu faktycznego wynagrodzenie z tytułu kontraktu menedżerskiego powinno zostać zakwalifikowane w oparciu o art. 13 ust. 9 ustawy o PIT w związku z art. 14 Umowy. Podkreślić należy, iż kwalifikacji danego dochodu w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dokonuje się co do zasady według państwa źródła, w którym te dochody są uzyskiwane. Jak wyżej wskazano, w świetle wewnętrznych uregulowań podatkowych obowiązujących w Polsce – dochody z kontraktów menedżerskich zalicza się do działalności wykonywanej osobiście, czyli do tzw. wolnych zawodów. Takiej samej kwalifikacji należało zatem dokonać w świetle uregulowań przywołanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 14 Umowy, dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Hiszpanii z tytułu działalności wykonywanej osobiście (kontraktu menedżerskiego) podlega opodatkowaniu w Polsce wówczas, gdy osoba ta dysponuje stałą placówką służącą do prowadzenia tej działalności, położoną na terytorium Polski. W takim przypadku opodatkowaniu w Polsce podlega dochód, jaki może być przypisany tej stałej placówce. Wskazać należy, że użyte w art. 14 Umowy pojęcie stałej placówki odpowiada terminowi zakładu użytego w art. 7 Umowy. W ocenie Zainteresowanych, w analizowanym stanie faktycznym nie są spełnione warunki pozwalające na uznanie, że Wnioskodawca posiada w Polsce stałą placówkę.

Mając na uwadze podane wyżej przepisy, w ocenie Zainteresowanych, dochód za świadczenie przez Wnioskodawcę na rzecz Spółek usług zarządczych na podstawie kontraktu menedżerskiego powinien zostać zakwalifikowany do dochodu z wykonywania działalności osobiście i opodatkowany w państwie rezydencji Wnioskodawcy, tj. w Hiszpanii.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, na Spółkach nie będą również ciążyły obowiązki w zakresie poboru podatku u źródła od wypłacanego na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 2 ustawy o PIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Natomiast w myśl art. 4a ustawy o PIT, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PIT (nierezydentów), przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 ustawy o PIT – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jednak stosownie do art. 29 ust. 2 ustawy o PIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Przenosząc powołane powyżej przepisy ustawy o PIT na opisany przez Wnioskodawcę stan faktyczny, należy stwierdzić, że co do zasady przy wypłacie przez Spółki przedmiotowego wynagrodzenia z tytułu kontraktu menedżerskiego, powinny one pobierać z tego wynagrodzenia zryczałtowany podatek w wysokości 20%. Stosownie jednak do zasady wyrażonej w art. 29 ust. 2 ustawy o PIT przedstawienie ważnego certyfikatu rezydencji, uprawnia do ustalenia stawki zgodnej z przepisami właściwej umowy o unikaniu opodatkowania.

Zatem, zdaniem Zainteresowanych, po przedstawieniu ważnego certyfikatu rezydencji, Spółki będą mogły zastosować do przedmiotowego wynagrodzenia stawkę wynikającą z Umowy. W związku z tym, że jak wskazano powyżej, wynagrodzenie z tytułu kontraktu menedżerskiego należy zakwalifikować jako przychód, o którym mowa w art. 14 Umowy, Spółki po uzyskaniu od Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji będą mogły odstąpić od pobierania zryczałtowanego podatku w wysokości 20% wynikającego z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy – uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z kolei, w myśl art. 3 ust. 2a cyt. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Przepis ten wskazuje, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonego na jej terytorium. Jest to tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że przepis art. 3 ust. 2b ww. ustawy wymienia tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce, w tym przychody z działalności wykonywanej osobiście. Użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności” wskazuje, że ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody:

otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ww. ustawy),

uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7 (art. 13 pkt 9 ww. ustawy).

Mając powyższe na uwadze, przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu), stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w art. 13 pkt 9 ww. ustawy). Należy bowiem mieć na uwadze, że jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 17 czerwca 2015 r., sygn. akt III UZP 2/15 „w spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki”.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 83/15 podzielił pogląd wyrażany w piśmiennictwie, że „pozycja członka zarządu, z którym spółka zawarła kontrakt menedżerski (umowę o zarządzanie) jako przedsiębiorcą, jest szczególna. W następstwie kontraktu menedżerskiego (umowy o zarządzanie) członek zarządu nie przejmuje zarządzania spółką we własnym imieniu i na własny rachunek. Zarządzanie spółką nadal jest realizowane przez członka zarządu w ramach członkostwa w zarządzie. Rola kontraktu menedżerskiego (umowy o zarządzanie) ograniczona jest do ustalenia wynagrodzenia za wykonywanie funkcji w zarządzie (czy jeszcze innych czynności określonych w umowie), szczególnych (kwalifikowanych i dodatkowych - w porównaniu z regulacją Kodeksu spółek handlowych i wewnętrznego prawa spółki) obowiązków dotyczących zarządzania spółką, zakazów w zakresie konkurencji oraz podejmowania dodatkowej działalności (Z. Kubot, Kwalifikacje prawne kontraktów menedżerskich członków zarządu spółek kapitałowych, PiZS 2002, nr 2, s. 2 i n)”.

Z uwagi na to, że Zainteresowany będący stroną postępowania jest rezydentem Hiszpanii, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą regulacje Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127).

Stosownie do treści art. 16 ww. Umowy, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej albo radzie zarządzającej spółki mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak z powyższego wynika uzyskiwane przez rezydenta Hiszpanii przychody z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu (Prezesa) podlegają opodatkowaniu zarówno w Hiszpanii, jak i w Polsce. Do uzyskanych z tego tytułu przychodów należy zaliczać wszelkie świadczenia uzyskane z tytułu pełnienia funkcji. Jednocześnie należy podkreślić, że użyte sformułowanie „mogą być” nie oznacza dowolności miejsca opodatkowania danych przychodów, lecz zezwala państwu źródła na opodatkowanie dochodów w nim osiągniętych. Zatem wynagrodzenie i podobne płatności będą zawsze opodatkowane w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskiwanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Przy czym, jak stanowi art. 5a pkt 21 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

W świetle powyższych przepisów, certyfikat rezydencji stanowi wyłączny środek dowodowy posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu.

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym postanowienia art. 16 ww. Umowy wskazują na możliwość opodatkowania przychodów uzyskanych przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania w Polsce.

Zatem, w związku z przedłożeniem przez Niego certyfikatu rezydencji, Spółki powinny wziąć pod uwagę cyt. powyżej art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uwzględnić zapisy ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Uwzględniając powyższe, Spółki jako płatnicy są obowiązane do pobrania podatku u źródła, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ciążą na Nich obowiązki określone w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Przy czym, stosownie do art. 41 ust. 9 cyt. ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, płatnik pobiera zryczałtowany podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 29 bez względu na to, czy podatnik ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a, jeżeli uzyska od tego podatnika certyfikat rezydencji.

W myśl art. 41 ust. 12 ww. ustawy, jeżeli łączna kwota dokonanych temu samemu podatnikowi wypłat (świadczeń) lub postawionych do jego dyspozycji pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29 i art. 30a ust. 1 pkt 1-5a przekracza w roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł, płatnik jest obowiązany pobierać zryczałtowany podatek dochodowy, stosując stawki podatku określone w art. 29 ust. 1 i art. 30a ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł, z pominięciem stawki podatku, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Zaznaczyć należy, że w myśl art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wynagrodzenie za świadczenie przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania na rzecz Spółek usług zarządczych z tytułu kontraktu menedżerskiego stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, stosownie do art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinno być traktowane jako wynagrodzenie, o którym mowa w art. 16 , które podlega opodatkowaniu zarówno w Hiszpanii, jak i w Polsce.

W związku z powyższym na Spółkach ciążą obowiązki płatnika, tzn. że są One obowiązane na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 41 ust. 4 i art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobrania i przekazania od wypłaconego Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania wynagrodzenia 20% zryczałtowanego podatku dochodowego oraz do przesłania Mu oraz właściwemu urzędowi skarbowemu informacji IFT-1/IFT-1R, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu Stroną postępowania (art. 14r § 2 ustawy Ordynacja podatkowa) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin