Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.41.2017.11.KF
z 26 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2306/18, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 marca 2017 r. (data wpływu 31 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 5 maja 2017 r. (data wpływu 10 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 27 kwietnia 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.1.KF, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane 27 kwietnia 2017 r., skutecznie doręczono 4 maja 2017 r., natomiast 10 maja 2017 r. do tut. organu wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w polskiej placówce pocztowej 8 maja 2017 r.).

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 15 maja 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.2.KF, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie wystąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe, tym samym nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez firmę windykacyjną, a Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika – Pana (…), na interpretację przepisów prawa podatkowego z 15 maja 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.2.KF wniósł pismem z 25 maja 2017 r. (data wpływu 31 maja 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, pismem z 28 czerwca 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.4.KF stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca, reprezentowany przez pełnomocnika – Pana (…), na interpretację przepisów prawa podatkowego z 15 maja 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.2.KF złożył skargę z 28 lipca 2017 r. (data wpływu 4 sierpnia 2017 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 21 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 966/17 oddalił skargę w całości.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną z 9 lutego 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 15 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2306/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił w całości zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 21 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Po 966/17 oraz uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 15 maja 2017 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.41.2017.2.KF.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 28 czerwca 2007 r. Wnioskodawca zawarł umowę kredytową z X (umowa nr 1). Następnie w dniu 29 lutego 2008 r. Wnioskodawca zawarł z Y (obecnie Z) umowę kredytową nr 2. W związku z pogorszeniem sytuacji materialnej Wnioskodawca przestał dokonywać spłat wynikających z ww. umów. Następnie wierzytelności te zostały kupione przez P z siedzibą w (…). Dalej P wystąpiła do Zainteresowanego z wezwaniem do zapłaty ww. świadczeń. Wobec powyższego Wnioskodawca podniósł zarzut przedawnienia. Pismem datowanym na dzień 31 października 2016 r. Wnioskodawca otrzymał informację od P, iż uznają zarzut przedawnienia dot. umowy kredytowej nr 2 za zasadny i rezygnują z dochodzenia przedawnionego zobowiązania. Tożsame pismo datowane na dzień 18 stycznia 2017 r. dot. umowy nr 1 Wnioskodawca otrzymał od P. Zainteresowany nie odpowiedział na wspomnianą korespondencję. Następnie pismem z dnia 24 lutego 2017 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-8C dot. ww. przedawnionych roszczeń, a P wezwała Wnioskodawcę do rozliczenia z Urzędem Skarbowym.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie Wniosku wskazano, że:

• zawarta umowa kredytowa nr 1, jak i umowa kredytowa nr 2 nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca działał jako osoba fizyczna,
• zobowiązanie z tytułu zawartej umowy kredytowej nr 1 przedawniło się najpóźniej z dniem 30 grudnia 2013 r.,
• zobowiązanie z tytułu zawartej umowy kredytowej nr 2 przedawniło się najpóźniej z dniem 1 marca 2014 r.,
• w momencie przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy kredytowej nr 1 wierzycielem Wnioskodawcy był wierzyciel pierwotny, tj. X,
• w momencie przedawnienia roszczenia wynikającego z umowy kredytowej nr 2 wierzycielem Wnioskodawcy był wierzyciel pierwotny, tj. Z (dawniej: Y).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy obecny wierzyciel ma podstawę do wystawienia PIT-8C?
2. Czy Wnioskodawca podlega obowiązkowi opodatkowania takiego przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedawnione roszczenie opisane wyżej nie stanowi przychodu, a więc nie aktualizuje obowiązku zapłaty podatku przez Zainteresowanego. Po stronie Wnioskodawcy nie wystąpiło bowiem trwałe przysporzenie majątkowe, a co za tym idzie nie powstał przychód, tak jak to występuje w przypadku umorzenia przez bank.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku odchodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFIZU), przychodem z działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań – z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów i pożyczek. „Przychód o jakim mówi art. 14 ust. 2 pkt 6 PDOFIZU zostaje osiągnięty w tym roku, w którym do podatnika – pożyczkobiorcy dotarło oświadczenie pożyczkodawcy o zwolnieniu z długu (umorzeniu) przy akceptacji dłużnika na zwolnienie go z długu” – wyrok NSA z 11 kwietnia 1997 r. (SA/Gd 3500/95). Takie same reguły rządzą przychodem osiągniętym wskutek przedawnienia.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego przedawnione roszczenie nie gaśnie, a jedynie nie może być przymusowo zrealizowane. Znajduje to wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełni świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że mimo rezygnacji przez nowego wierzyciela z dochodzenia przedawnionego długu – zobowiązanie nadal istnieje, dłużnik ma obowiązek wykonać ciążące na nim zobowiązanie, natomiast wierzyciel nie może dochodzić przymusowego jego wykonania.

Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie wystąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu – tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank. Samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia – w świetle art. 11 ust. 1 PDOFIZU (tak też w interpretacji nr ILPB2/4511-1-608/16-3/BC; interpretacji nr IPPB4/4511-765/15-2/MP).

Tym samym w niniejszym przypadku nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez firmę windykacyjną, a Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2306/18.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Jak natomiast stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu.

Na podstawie art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z zaprezentowanego w treści wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał informację PIT-8C wystawioną przez obecnego wierzyciela P, w związku z przedawnieniem długów i uznaniu przedawnienia przez wierzyciela jako zasadne. Zobowiązania z tytułu zawartych umów kredytowych przedawniły się odpowiednio 30 grudnia 2013 r. oraz 1 marca 2014 r., przy czym w momencie przedawnienia przedmiotowych roszczeń wierzycielem Wnioskodawcy był wierzyciel pierwotny, tj. odpowiednio X oraz Z (dawniej: Y).

Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei zgodnie z art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W światle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Brak możliwości skutecznego dochodzenia roszczenia na drodze sądowej nie oznacza jednak, że zobowiązany nie ma obowiązku wykonania swojego przedawnionego świadczenia. Taki obowiązek pozostaje nadal aktualny – mimo przedawnienia zobowiązania. Prawo cywilne nadal traktuje zobowiązanego z przedawnionej wierzytelności jako dłużnika, z tą tylko różnicą, że odmawia wierzycielowi ochrony prawnej, w tym w szczególności odmawia zastosowania przymusu państwowego w celu wyegzekwowania wierzytelności. Prawo cywilne jednak nie uznaje spełnienia takiego świadczenia za świadczenie nienależne, które skutkowałoby bezpodstawnym wzbogaceniem wierzyciela. Co istotne, prawo cywilne przewiduje możliwość potrącenia długu wierzyciela z przedawnionym długiem dłużnika (art. 502 Kodeksu cywilnego). Ponadto roszczenia przedawnione mogą być przedmiotem odnowienia (art. 506 Kodeksu cywilnego) i ugody (art. 9176 Kodeksu cywilnego).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 grudnia 2020 r. sygn. akt II FSK 2306/18 wskazał, że skoro zobowiązania cywilnoprawne – inaczej niż podatkowe – nie wygasają na skutek przedawnienia, to nie można twierdzić, aby samo przedawnienie rodziło dla dłużnika wymierną korzyść. Prawo podatkowe nie może całkowicie abstrahować od cywilnoprawnej sytuacji dłużnika. Wobec tego w związku z samym przedawnieniem roszczenia wierzyciela, nie następuje u dłużnika trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu. Na skutek przedawnienia dłużnik nie uzyskuje żadnej realnej i definitywnej korzyści majątkowej, ponieważ formalnie nadal jest zobowiązany do wykonania tego świadczenia.

Tym samym u dłużnika nie powstaje przychód z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w rezultacie wierzyciel nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-8C.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, powyższe stanowisko znajduje wsparcie w wykładni systemowej wewnętrznej. W art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca zawarł ogólną definicję przychodów z działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 tej ustawy uzupełnia tę definicję wskazując między innymi w pkt 6, że za przychód z działalności gospodarczej należy uznać również „wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z wyjątkiem (...)”. Użycie określenia „również” oznacza, że bez tego przepisu przedawnione zobowiązania przychodem by nie były i do tego potrzebna była wyraźna, wyartykułowana wola ustawodawcy, aby zaliczyć je do przychodów. Takiego zastrzeżenia, że przychodem są „również” przedawnione zobowiązania – ustawodawca nie zawarł ani w art. 11, ani w art. 20 ww. ustawy. Należy zatem z tych regulacji wyciągnąć jednoznaczny wniosek, że przedawnione zobowiązania są przychodami tylko wtedy, gdy ustawodawca wyraźnie tak wskazał. Gdyby przedawnione zobowiązania były przychodami co do zasady, to przepis art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy byłby zbędny. Jakkolwiek więc wartość przedawnionego zobowiązania z tytułu kredytu stanowi przychód z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to nie można uznać, że stanowi również przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 tej ustawy.

W świetle powyższego należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, w myśl którego w niniejszym przypadku nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez firmę windykacyjną, a Wnioskodawca nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.