2021.07.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.208.2021.2.AW
z 27 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 22 kwietnia), uzupełnionym 19 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalania, czy w związku z otrzymanym Postanowieniem, Wnioskodawca może zaliczyć wartość Wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów roku 2020 na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalania, czy w związku z otrzymanym Postanowieniem, Wnioskodawca może zaliczyć wartość Wierzytelności odpisanej jako nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów roku 2020 na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższy wniosek nie spełnia wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 lipca 2021 r. Znak 0111-KDIB1-1.4010.208.2021.1.AW wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 16 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2013 roku spółka X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) produkowała i dostarczała dla Firmy Y (wykonującej zadaszenia membranowe na stadiony; dalej: „Spółka niemiecka”; Spółka niemiecka była wspólnikiem Wnioskodawcy) konstrukcje stalowe oraz aluminiowe na budowę stadionów. W związku z tym Wnioskodawca w 2013 r. wystawił na rzecz Spółki niemieckiej faktury za wyżej opisaną produkcję i dostarczenie dla Spółki niemieckiej konstrukcji stalowych oraz aluminiowych. Spółka niemiecka nie zapłaciła należności z w/w faktur. Należności wynikające w w/w faktur Wnioskodawca zarachował jako przychody należne. W 2014 roku Spółka niemiecka złożyła wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego w sądzie w (…) (dalej: „Sąd w Niemczech”) zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa niemieckiego. Jak już wskazano, Spółka niemiecka nie zapłaciła Wnioskodawcy należności z w/w faktur. Wnioskodawca zgłosił do masy upadłościowej Spółki niemieckiej swoje wierzytelności. W 2018 roku z masy upadłościowej Spółki niemieckiej, Wnioskodawca otrzymał spłatę części wierzytelności. Od tamtego czasu Wnioskodawca nie otrzymał pozostałej części przysługującej mu wierzytelności (dalej: Wierzytelność). Wierzytelność została odpisana jako nieściągalna w 2020 r. (art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W zakresie dokumentacji dotyczącej postępowania upadłościowego Spółki niemieckiej a będącej w posiadaniu Wnioskodawcy wskazuje się, że Wnioskodawca otrzymał przez prawnika niemieckiego postanowienie niemieckiego sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego - Sąd w Niemczech wydał w 10 grudnia 2015 r. postanowienie, zgodnie z którym: „postępowanie upadłościowe zostaje uchylone po prawomocnym potwierdzeniu planu upadłości wg par. 258 pkt 1 InsO (Ustawy o postępowaniu upadłościowym) (...) Postanowienie nie podlega zaskarżeniu przy pomocy środków prawnych” (dalej: „Postanowienie”). Wnioskodawca wyjaśnia, że przekazana treść postanowienia jest tłumaczeniem przysięgłym oryginalnego postanowienia w języku niemieckim. Spółka niemiecka w wyniku zakończonego postępowania nadal działa.

W związku z uzyskaniem w/w postanowienia, Wnioskodawca chciałby uzyskać potwierdzenie w zakresie możliwości zaliczenia Wierzytelności odpisanej jako nieściągalna do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z 16 lipca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że Postanowienie niemieckiego sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego, którym dysponuje Wnioskodawca – w ocenie Wnioskodawcy – potwierdza zaistnienie okoliczności przewidzianych w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem specyfiki wynikającej z prawodawstwa niemieckiego. Celem potwierdzenia powyższego przez tut. Organ podatkowy w ostateczności Wnioskodawca złożył niniejszy wniosek.

Jak stanowi art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Zgodnie z przedstawionym tut. Organowi opisem stanu faktycznego – „W zakresie dokumentacji dotyczącej postępowania upadłościowego Spółki niemieckiej a będącej w posiadaniu Wnioskodawcy wskazuje się, że Wnioskodawca otrzymał przez prawnika niemieckiego postanowienie niemieckiego sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego - Sąd w Niemczech wydał w 10.12.2015 postanowienie, zgodnie z którym: „postępowanie upadłościowe zostaje uchylone po prawomocnym potwierdzeniu planu upadłości wg par. 258 pkt 1 InsO (Ustawy o postępowaniu upadłościowym) (...) Postanowienie nie podlega zaskarżeniu przy pomocy środków

prawnych” (dalej: Postanowienie). Wnioskodawca wyjaśnia, że przekazana treść postanowienia jest tłumaczeniem przysięgłym oryginalnego postanowienia w języku niemieckim. Spółka niemiecka w wyniku zakończonego postępowania nadal działa”.

W świetle przepisów, nieściągalna wierzytelność może być kosztem uzyskania przychodu od tej części należności, która była uprzednio zaliczona do przychodów należnych, a ich nieściągalność została udokumentowana (art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT). Udokumentowaniem takim jest orzeczenie sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego (art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy (choć oczywiście ostateczne rozstrzygnięcie w tym zakresie jest w kognicji tut. Organu), skoro zatem w 2015 r. została zakończona w Niemczech procedura upadłości poprzez wydane Postanowienie, to Wierzytelność odpisaną jako nieściągalna Wnioskodawca może zaliczyć w koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

Dopełniając udzielnie odpowiedzi na niniejsze wezwanie Wnioskodawca wskazuje ponadto dane niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami, Spółki niemieckiej – jako strony transakcji zawartej z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z otrzymanym Postanowieniem, Wnioskodawca może zaliczyć wartość Wierzytelność odpisaną jako nieściągalna do kosztów uzyskania przychodu roku 2020 na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lipca 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020, poz. 1406 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, wierzyciele mogą zaliczać wierzytelności nieściągalne bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jest to możliwe, jeśli łącznie spełnione są warunki:

wierzytelności zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne,
wierzytelności zostały odpisane jako nieściągalne,
nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób wskazany przepisami art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Jak przy tym stanowi art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o CIT, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
zakończeniu postępowania upadłościowego, albo protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Zgodnie z art. 16 ust 1 pkt 20 ustawy o CIT, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu wierzytelności uznanych za przedawnione.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wnioskodawca wskazuje, zgodnie z przedstawionym we wniosku opisem, że wobec Spółki niemieckiej toczyło się postępowanie upadłościowe zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa niemieckiego. Przedmiotowa Wierzytelność odpisana jako nieściągalna, była zarachowana uprzednio jako przychód należny w rozumieniu przepisów ustawy o CIT oraz nie uległa przedawnieniu. W 2020 r. Wnioskodawca otrzymał Postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego.

Skoro zatem w 2015 r. została zakończona w Niemczech procedura upadłości poprzez wydane Postanowienie, to Wierzytelność odpisaną jako nieściągalna Wnioskodawca może zaliczyć w koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit, a ustawy o CIT.

Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Postanowienie zostało wydane przez sąd zagraniczny. Jak czytamy w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lutego 2020 r. (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.466.2019.2.BG), z uwagi na fakt, że dłużnikami wnioskodawcy są podmioty włoskie, wskazać należy, że jeżeli z powodu obiektywnej niemożliwości uzyskania jednego z dokumentów wymienionych w art. 16 ust. 2 updop podstawą do uznania wierzytelności za nieściągalną może być dokument wydany przez zagraniczne organy, o ile odpowiada on merytorycznie dokumentom polskim.

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów Wierzytelności odpisanej jako nieściągalna należy stwierdzić, że ustawa o CIT nie precyzuje momentu, w którym ww. Wierzytelność powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów, wskazaną w przepisach ustawy o CIT.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu nieściągalności wierzytelności. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, stanowiący, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy Wierzytelność odpisana jako nieściągalna może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) - warunek jest spełniony; jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca odpisał przedmiotową Wierzytelność jako nieściągalną w roku 2020.
nieściągalność Wierzytelności powinna być udokumentowana (uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, nieprzedawnionej) - warunek jest spełniony; jak wskazano w stanie faktycznym, w roku 2020 Wnioskodawca otrzymał Postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego. Skoro zatem w 2015 r. została zakończona w Niemczech procedura upadłości poprzez wydane Postanowienie, to Wierzytelność można zaliczyć w koszt uzyskania przychodu także na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy ww. dokument stanowi wystarczającą przesłankę do uznania nieściągalności przedmiotowej Wierzytelności za udokumentowaną. Bez znaczenia pozostaje bowiem okoliczność, że postanowienia te zostały wydane przez sąd zagraniczny.

Gdy warunki te zostają spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wierzytelność odpisano jako nieściągalną w 2020 r. natomiast dokument dokumentujący jej nieściągalność w świetle art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca uzyskał w 2020 kiedy, to otrzymał oryginał Postanowienia. Postanowienie zostało przetłumaczone z języka niemieckiego na język polski.

Wobec tego, zdaniem Wnioskodawcy Wierzytelność odpisana jako nieściągalna może być przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodu roku 2020 - art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Z powołanego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Na podstawie art. 16 ust. 2 tej ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Rozpatrując kwestię zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, należy mieć także na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT). Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawy o CIT, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia w 2013 Wnioskodawca produkowała i dostarczała dla Firmy Y konstrukcje stalowe oraz aluminiowe na budowę stadionów. W związku z tym Wnioskodawca w 2013 r. wystawił na rzecz Spółki niemieckiej faktury za wyżej opisaną produkcję i dostarczenie dla Spółki niemieckiej konstrukcji stalowych oraz aluminiowych. Spółka niemiecka nie zapłaciła należności z ww. faktur. Należności wynikające w ww. faktur Wnioskodawca zarachował jako przychody należne. W 2014 roku Spółka niemiecka złożyła wniosek o wszczęcie postępowania upadłościowego w Sądzie w Niemczech. Jak już wskazano, Spółka niemiecka nie zapłaciła Wnioskodawcy należności z ww. faktur. Wnioskodawca zgłosił do masy upadłościowej Spółki niemieckiej swoje wierzytelności. W 2018 roku z masy upadłościowej Spółki niemieckiej, Wnioskodawca otrzymał spłatę części wierzytelności. Od tamtego czasu Wnioskodawca nie otrzymał pozostałej części przysługującej mu wierzytelności (dalej: Wierzytelność). Wierzytelność została odpisana jako nieściągalna w 2020 r. (art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W związku z uzyskaniem ww. postanowienia, Wnioskodawca chciałby uzyskać potwierdzenie w zakresie możliwości zaliczenia Wierzytelności odpisanej jako nieściągalna do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo, Wnioskodawca wskazuje, że Wierzytelność odpisana jako nieściągalna, której wartość Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów, nie dotyczy wierzytelności przedawnionej. Postanowienie niemieckiego sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego, którym dysponuje Wnioskodawca – w ocenie Wnioskodawcy – potwierdza zaistnienie okoliczności przewidzianych w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem specyfiki wynikającej z prawodawstwa niemieckiego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w związku z otrzymanym Postanowieniem, Wnioskodawca może zaliczyć wartość Wierzytelność odpisaną jako nieściągalna do kosztów uzyskania przychodu roku 2020 na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych .

O możliwości zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów decyduje kumulatywne spełnienie wskazanych wyżej przesłanek, tj.:

wierzytelności muszą być wcześniej zarachowane jako przychody wierzytelności nie uległy przedawnieniu;
wierzytelności powinny być odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT);
wierzytelności powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Z treści wniosku wynika, co jednoznacznie wskazała Spółka, że wierzytelność została przez Spółkę zaliczona do przychodów należnych, nie uległa ona przedawnieniu oraz została odpisana jako nieściągalna.

Natomiast odnosząc się do przesłanki udokumentowania nieściągalności Wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT stwierdzić należy, że skoro (jak wskazał Wnioskodawca) postanowienie niemieckiego Sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego, którym dysponuje Wnioskodawca potwierdza zaistnienie okoliczności przewidzianych w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT, z uwzględnieniem specyfiki wynikającej z prawa niemieckiego (kwestia ta nie była przedmiotem oceny, lecz stanowi element stanu faktycznego), to została spełniona przesłanka udokumentowania ww. wierzytelności.

Przepisy ustawy o CIT nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana.

Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi (tj. późniejszy) z warunków.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że dokumentami na potwierdzenie nieściągalności Wierzytelności jest postanowienie niemieckiego sądu o uchyleniu postępowania upadłościowego.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że Wierzytelność odpisana jako nieściągalna może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) - warunek jest spełniony; jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca odpisał przedmiotową Wierzytelność jako nieściągalną w roku 2020;
nieściągalność Wierzytelności powinna być udokumentowana (uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, nieprzedawnionej) - warunek jest spełniony; jak wskazano w stanie faktycznym, w roku 2020 Wnioskodawca otrzymał Postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego. Skoro zatem w 2015 r. została zakończona w Niemczech procedura upadłości poprzez wydane Postanowienie, to Wierzytelność można zaliczyć w koszt uzyskania przychodu także na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że Wierzytelność odpisana jako nieściągalna może być przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodu roku 2020 na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

Tym samym, stanowisko Spółki, należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie podkreślić, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowego oraz to, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego, co oznacza, że organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego.

Zatem Organ interpretacyjny nie jest uprawniony do dokonywania ustaleń w zakresie niemieckiego postępowania (przykładowo w zakresie przebiegu takiego postępowania, czy też tego jaki organ wydaje rozstrzygnięcia w jego ramach i jakiego rodzaju są to rozstrzygnięcia i jaką ma ona skuteczność świetle prawa tego kraju).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin