2021.07.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.181.2021.4.BS
z 28 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2021 r. (data wpływu 16 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 7 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu, poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawionych przez Sponsorowanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu, poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawionych przez Sponsorowanego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 czerwca 2021 r., Znak: 0112-KDIL1-2.4012.194.2021.2.PG, 0111-KDIB1-1.4010.108.2021.3.BS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 7 lipca 2021 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Zainteresowany”, a także „Spółka”) jest czołowym producentem i dostawcą maszyn, urządzeń, konstrukcji stalowych oraz kompletnych linii produkcyjnych, technologicznych dla wielu branż przemysłowych. Wnioskodawca przeprowadza wszelkie inwestycje przemysłowe, również w formule „pod klucz”, zapewniając Klientom kompleksową ich realizację, począwszy od analizy, doradztwa przez projektowanie i uzgodnienia, a skończywszy na przekazaniu instalacji do eksploatacji. Zainteresowany świadczy także usługi dalszego, bezawaryjnego utrzymania ruchu całej linii.

W ramach reklamy swojego przedsiębiorstwa, Spółka zawarła w 2020 r. umowę sponsoringu (dalej: „Umową") z podmiotem (dalej: „Sponsorowany”) zajmującym się profesjonalną reklamą i obsługą zawodników podczas zawodów kartingowych w kraju i za granicą. Sponsorowany posiada wieloletnie doświadczenie w kompleksowej opiece serwisowej podczas zawodów i treningów (w kraju i zagranicą), zapewniając pełne zaplecze serwisowe i bezpośredni dostęp do wszystkich części zamiennych. Sponsorowany jest promotorem największej serii kartingowej w Polsce. Wobec powyższego, firma ta może zaoferować atrakcyjne formy współpracy, reklamy, a także działalności opartej o społeczną odpowiedzialność biznesu (ang. corporate social responsibility - CSR). Sponsorowany współpracuje z wieloma podmiotami o ugruntowanej pozycji biznesowej. Przykładowo od 2017 r. - wspólnie z B. - Sponsorowany propaguje sport kartingowy i pomaga najzdolniejszym kierowcom w Polsce.

Stosownie do zawartej Umowy Sponsorowany zobowiązał się do działań reklamowych i promocyjnych na rzecz Spółki podczas wszystkich imprez organizowanych przez Sponsorowanego oraz imprez, w których Sponsorowany bierze udział. W szczególności Sponsorowany zobowiązał się do spełnienia na rzecz Sponsora (tj. Wnioskodawcy) następujących świadczeń:

przekazanie Sponsorowi określonej ilości bezpłatnych honorowych kart wstępu na każdy dzień imprezy;
zamieszczenie oznaczeń firmowych Sponsora (m.in. logo) w określonych w Umowie miejscach;
zamieszczenie logo (znaku towarowego) Wnioskodawcy z aktywnym hiperłączem (linkiem) do strony internetowej Zainteresowanego na oficjalnej stronie internetowej Sponsorowanego, wśród innych widniejących sponsorów;
zamieszczenie profilu Sponsora na stronie internetowej Sponsorowanego;
dodanie fanpage’a Sponsora do ulubionych na oficjalnym fanpage’u Sponsorowanego na Facebooku i Twitterze;
zapewnienie eksponowania w trakcie imprez organizowanych przez Sponsorowanego tablic reklamowych lub transparentów z logo Sponsora;
umieszczanie na drukach firmowych i innych wydawnictwach Sponsorowanego, w miejscu przeznaczonym dla sponsorów, logo Sponsora;
umożliwienie Sponsorowi uruchomienia na jego własny koszt punktu informacyjnego dotyczącego Sponsora.

Wyjaśnić należy, iż na obszarze działania Spółki występują konkurencyjne podmioty świadczące usługi tego samego rodzaju. Zawarcie Umowy ze Sponsorowanym ma na celu przede wszystkim wpłynąć na potencjalny wzrost przychodów Spółki z tytułu świadczonych usług i dostaw towarów. W założeniu ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na promocję (reklamę) w ramach umowy sponsoringu mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów oraz usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

W okresie obowiązywania Umowy Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Sponsorowanego wynagrodzenia. Przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane jest w ratach każdorazowo na rachunek bankowy Sponsorowanego wskazany w fakturze VAT, w terminie 7 dni od daty dostarczenia prawidłowo wystawionej faktury. Numer rachunku bankowego, o którym mowa w zdaniu poprzednim, znajduje się w „Wykazie podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT”, dostępnym na stronie podmiotowej Ministerstwa Finansów pod adresem https://www.podatki.gov.pl/wykaz-podatnikow- vat-wyszukiwarka.

Podstawę wystawienia faktury stanowi wykaz zrealizowanych przez Sponsorowanego (określonych Umową) czynności, uprzednio zaakceptowanych przez Wnioskodawcę.

W ramach Umowy Strony zobowiązały się do powstrzymywania się od wszelkich działań, które mogłyby wpłynąć negatywnie na dotychczasową renomę każdej ze stron. Ponadto, Umowa przewiduje kary umowne, które mogą być nakładane na strony, w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania warunków współpracy.

Wskazać należy, iż na chwilę obecną Spółka nie zaliczyła wydatków z tytułu Umowy do kategorii kosztów uzyskania przychodów (w zakresie podatku CIT), jak również nie pomniejszyła podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących usługi wyświadczone przez Sponsorowanego (w zakresie podatku VAT).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 5 lipca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Trudno jednoznacznie wskazać np. w ujęciu procentowym, jaka będzie przewidywana skuteczność świadczeń wynikających z zawartej umowy sponsoringu. Truizmem jest twierdzenie „reklama dźwignią handlu”. Intencją Wnioskodawcy - jak już zostało to wskazane w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku - jest przede wszystkim reklama poprzez rozpowszechnianie informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, a także promowania marki. W wykonywaną przez Spółkę działalność gospodarczą wpisuje się m.in. ryzyko związane ze skutecznością poszczególnych działań gospodarczych. Oznacza to zatem, iż Wnioskodawca, tak samo zresztą jak inne podmioty działające na rynku, nie jest w stanie w momencie zlecania usługi reklamowej określić z całą stanowczością, jaka będzie skuteczność tej usługi - to zawsze jest kwestia ryzyka gospodarczego.
Wydatki ponoszone w ramach realizacji świadczeń wynikających z zawartej umowy sponsoringu mają - zgodnie z intencją Wnioskodawcy - przełożyć się na wzrost przychodów ze sprzedaży lub na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Spółki poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu kontrahentów. W opinii Wnioskodawcy, powinno to wpłynąć na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów oraz usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów. Zaakcentować jednak przy tym należy, iż nie ma żadnych gwarancji, że zamierzony wzrost sprzedaży w ogóle nastąpi - w szczególności w sytuacji załamania rynków, a także ogólnego spowolnienia globalnej gospodarki spowodowanego epidemią COVID-19.
Spółka żywi nadzieję, że poprzez rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, a także promowanie marki zwiększy się krąg odbiorców oferowanych towarów oraz usług. Specyfika branży nakazuje w dzisiejszych realiach biznesowych pozyskiwać kontrahentów w sposób aktywny. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca uznał, iż taka forma reklamy pozwoli dotrzeć do szerszego kręgu kontrahentów. Nie bez znaczenia dla sprawy jest fakt, iż - co również znalazło się w opisie zdarzenia przyszłego sformułowanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca jest czołowym producentem i dostawcą maszyn, urządzeń, konstrukcji stalowych oraz kompletnych linii produkcyjnych, technologicznych dla wielu branż przemysłowych. Branża ta skupia wokół siebie podmioty (osoby), w polu zainteresowania których znajduje się m.in. motoryzacja. Stąd wybór Sponsorowanego, zważywszy na rodzaj świadczonych przez niego usług i doświadczenie w tym zakresie, wydawał się najbardziej trafiony biznesowe - target (krąg odbiorców) tej formy reklamy został dobrany odpowiednio.
Świadczenia stron na podstawie umowy sponsoringu mają charakter ekwiwalentny. Wyjaśnić bowiem należy, iż Wnioskodawca uiszcza należności wynikające z poszczególnych faktur za określone usługi wyświadczone przez Sponsorowanego oraz na podstawie skorelowanych z nimi wykazów wydatków.
Sponsorowany nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą w rozumieniu art. 11a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 5 lipca 2021 r.):

Czy Wnioskodawca będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu, poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawionych przez Sponsorowanego?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku z 5 lipca 2021 r.), Wnioskodawca będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu, poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawionych przez Sponsorowanego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.; dalej: „uCIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 uCIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 uCIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (za: Słownik wyrazów obcych PWN - wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych - żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 353(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także popularyzować nazwę Spółki na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 uCIT, zgodnie z którym, darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju - z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo - skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 uCIT.

Zauważyć przy tym należy, iż powyższy pogląd znajduje oparcie m.in. w orzecznictwie organów podatkowych. Tytułem przykładu można przywołać chociażby interpretacje indywidualne z:

27 lutego 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.548.2019.3.0K;
23 lipca 2012 r., Znak: IPPB5/423-379/12-4/RS,
4 lutego 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.550.2019.1 PB.

Wnioskodawca w pełni aprobuje wykładnię dokonaną w przywołanych wyżej interpretacjach, wobec czego twierdzenia i poglądy w nich zawarte uważa za swoje.

Rekapitulując, stwierdzić zatem należy, iż Wnioskodawca będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawianych przez Sponsorowanego. Niewątpliwie bowiem zawarcie Umowy ze Sponsorowanym nakierowane jest na osiągnięcie potencjalnego wzrostu przychodów Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy ponadto podkreślić, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 ww. ustawy, nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 updop, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 updop, zgodnie z którym, darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju – z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w tym przepisie – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo – skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czołowym producentem i dostawcą maszyn, urządzeń, konstrukcji stalowych oraz kompletnych linii produkcyjnych, technologicznych dla wielu branż przemysłowych. Wnioskodawca przeprowadza wszelkie inwestycje przemysłowe, również w formule „pod klucz”, zapewniając Klientom kompleksową ich realizację, począwszy od analizy, doradztwa przez projektowanie i uzgodnienia, a skończywszy na przekazaniu instalacji do eksploatacji. Zainteresowany świadczy także usługi dalszego, bezawaryjnego utrzymania ruchu całej linii.

W ramach reklamy swojego przedsiębiorstwa, Spółka zawarła w 2020 r. umowę sponsoringu z podmiotem zajmującym się profesjonalną reklamą i obsługą zawodników podczas zawodów kartingowych w kraju i za granicą.

przekazanie Sponsorowi określonej ilości bezpłatnych honorowych kart wstępu na każdy dzień imprezy;
zamieszczenie oznaczeń firmowych Sponsora (m.in. logo) w określonych w Umowie miejscach;
zamieszczenie logo (znaku towarowego) Wnioskodawcy z aktywnym hiperłączem (linkiem) do strony internetowej Zainteresowanego na oficjalnej stronie internetowej Sponsorowanego, wśród innych widniejących sponsorów;
zamieszczenie profilu Sponsora na stronie internetowej Sponsorowanego;
dodanie fanpage’a Sponsora do ulubionych na oficjalnym fanpage’u Sponsorowanego na Facebooku i Twitterze;
zapewnienie eksponowania w trakcie imprez organizowanych przez Sponsorowanego tablic reklamowych lub transparentów z logo Sponsora;
umieszczanie na drukach firmowych i innych wydawnictwach Sponsorowanego, w miejscu przeznaczonym dla sponsorów, logo Sponsora;
umożliwienie Sponsorowi uruchomienia na jego własny koszt punktu informacyjnego dotyczącego Sponsora.

Zawarcie Umowy ze Sponsorowanym ma na celu przede wszystkim wpłynąć na potencjalny wzrost przychodów Spółki z tytułu świadczonych usług i dostaw towarów. W założeniu ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na promocję (reklamę) w ramach umowy sponsoringu mają przyczyniać się m.in. do rozpowszechniania informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, a także promowania marki. Realizacja tych celów może mieć bowiem wpływ na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów oraz usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów.

W okresie obowiązywania Umowy Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Sponsorowanego wynagrodzenia. Przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane jest w ratach każdorazowo na rachunek bankowy Sponsorowanego wskazany w fakturze VAT, w terminie 7 dni od daty dostarczenia prawidłowo wystawionej faktury. Podstawę wystawienia faktury stanowi wykaz zrealizowanych przez Sponsorowanego (określonych Umową) czynności, uprzednio zaakceptowanych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wyjaśnił, że trudno jednoznacznie wskazać np. w ujęciu procentowym, jaka będzie przewidywana skuteczność świadczeń wynikających z zawartej umowy sponsoringu. Wskazał, że nie jest w stanie w momencie zlecania usługi reklamowej określić z całą stanowczością, jaka będzie skuteczność tej usługi - to zawsze jest kwestia ryzyka gospodarczego.

Wydatki ponoszone w ramach realizacji świadczeń wynikających z zawartej umowy sponsoringu mają - zgodnie z intencją Wnioskodawcy - przełożyć się na wzrost przychodów ze sprzedaży lub na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów Spółki poprzez dotarcie do jak najszerszego kręgu kontrahentów. W opinii Wnioskodawcy, powinno to wpłynąć na wzrost sprzedaży oferowanych przez Spółkę towarów oraz usług i w konsekwencji uzyskiwanych przez nią przychodów. Zaakcentować jednak przy tym należy, iż nie ma żadnych gwarancji, że zamierzony wzrost sprzedaży w ogóle nastąpi - w szczególności w sytuacji załamania rynków, a także ogólnego spowolnienia globalnej gospodarki spowodowanego epidemią COVID-19.

Spółka żywi nadzieję, że poprzez rozpowszechnianie informacji na temat Spółki oraz świadczonych przez nią usług, a także promowanie marki zwiększy się krąg odbiorców oferowanych towarów oraz usług. Specyfika branży nakazuje w dzisiejszych realiach biznesowych pozyskiwać kontrahentów w sposób aktywny. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca uznał, iż taka forma reklamy pozwoli dotrzeć do szerszego kręgu kontrahentów. Nie bez znaczenia dla sprawy jest fakt, iż - co również znalazło się w opisie zdarzenia przyszłego sformułowanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Świadczenia stron na podstawie umowy sponsoringu mają charakter ekwiwalentny. Wnioskodawca uiszcza należności wynikające z poszczególnych faktur za określone usługi wyświadczone przez Sponsorowanego oraz na podstawie skorelowanych z nimi wykazów wydatków.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy Spółka będzie mieć prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu umowy sponsoringu, poniesionych w związku z płatnościami dokonywanymi na podstawie faktur wystawionych przez Sponsorowanego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu opisu sprawy, Spółka zawarła w 2020 r. umowę sponsoringu, sposób wyceny świadczeń został uzgodniony przez strony umowy, na podstawie której świadczenia stron mają charakter ekwiwalentny. Sponsorowany zobowiązał się do działań reklamowych i promocyjnych na rzecz Spółki podczas wszystkich imprez organizowanych przez Sponsorowanego oraz imprez, w których Sponsorowany bierze udział. W okresie obowiązywania Umowy Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Sponsorowanego wynagrodzenia. Podstawę wystawienia faktury stanowi wykaz zrealizowanych przez Sponsorowanego (określonych Umową) czynności, uprzednio zaakceptowanych przez Wnioskodawcę.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wskazane we wniosku wydatki z tytułu umowy sponsoringu udokumentowane fakturami wystawionymi przez Sponsorowanego, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić przy tym należy, że w zakresie dotyczącym pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin