Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB3.4510.1122.2016.8.S/JBB/KL
z 28 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2002/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia oraz zwrotu akt sprawy 28 kwietnia 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 24 lutego 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał dla Spółki indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego znak: 1462-IPPB3.4510.1122.2016.1.JBB, w której uznał stanowisko Banku w zakresie kosztów uzyskania przychodów – za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 lutego 2017 r. znak: 1462-IPPB3.4510.1122.2016.JBB, wniósł pismem z 8 marca 2017 r. (data wpływu 10 marca 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po przeanalizowaniu zarzutów Strony organ stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej – pismo z 6 kwietnia 2017 r., znak: 1462-IPPB3.4510.1122.2016.2.JBB

Bank na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 lutego 2017 r. znak: 1462-IPPB3.4510.1122.2016.1.JBB złożył skargę w dniu 28 kwietnia 2017 r. (data wpływu 8 maja 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2002/17 uchylił ww. interpretację indywidualną.

Organ podatkowy, nie zgadzając się z powyższym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie , pismem z 14 września 2018 r., złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W dniu 2 marca 2021 r. do organu wpłynęło orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 3444/18, w którym Sąd oddalił skargę kasacyjną organu.

W dniu 28 kwietnia 2021 r. doręczono prawomocny wyrok z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2002/17 oraz zwrócono akta sprawy dotyczące uchylonej interpretacji z 24 lutego 2017 r., znak: 1462-IPPB3.4510.1122.2016.1.JBB.

W wyżej powołanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że:

„(…) Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 71 updop nie stanowią kosztów uzyskania przychodów składki na fundusz gwarancyjny banków i składki na fundusz gwarancyjny kas, o którym mowa w art. 286 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji oraz składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków i składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji kas, o których mowa w art. 295 ust. 1 i 3 tej ustawy. W ocenie Sądu przepis ten nie obejmuje swym zakresem opłaty ostrożnościowej uiszczanej przez skarżącego na podstawie art. 383 ust. 2 nowej ustawy o BFG w zw. z art. 14a dotychczasowej ustawy o BFG.

W ocenie Sądu wykładnia językowa art. 16 ust. 1 pkt 71 updop nie budzi żadnych wątpliwości. Przepis ten jest jasny w swojej treści, obejmując swym zakresem jedynie wymienione w nim składki. Na gruncie obowiązujących przepisów nie ma zatem żadnych podstaw do utożsamiania opłaty ostrożnościowej z pojęciem składek, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 71 updop. Samo bowiem tylko przeznaczenie opłaty ostrożnościowej, czy też zasilenie opłatą ostrożnościową funduszu przymusowej restrukturyzacji banków nie może skutkować tym, że staje się ona jedną ze składek wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 71 updop.

Należy bowiem wskazać, iż wspomniany przepis wprost odsyła do pojęć składek, o których mowa w art. 286 ust. 2 i 3 nowej ustawy o BFG tj. składek na obowiązkowy system gwarantowania depozytów oraz do składek, o których mowa w art. 295 ust. 1 i 3 tej ustawy tj. składek na przymusową restrukturyzację.

Natomiast zgodnie z treścią art. 383 ust. 1 nowej ustawy o BFG, składki, o których mowa w dziale V rozdziale 2, są pobierane na rzecz Funduszu po raz pierwszy za rok 2017. Z powyższego przepisu wyraźnie zatem wynika, że składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków nie mogły być pobierane za rok 2016. W konsekwencji zatem, w ocenie Sądu, na gruncie nowej i dotychczasowej ustawy o BFG nie ma podstaw, by utożsamiać opłatę ostrożnościową (uiszczaną za rok 2016) ze składką na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków (uiszczaną dopiero począwszy od 2017 roku).

Prowadzi to do oczywistego wniosku, że składka, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 71 updop nie może być uznana za opłatę ostrożnościową, której dotyczył uchylony z dniem 8 października 2016 r. przepis art. 16 ust. 1 pkt 68 updop.

Zdaniem Sądu za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko skarżącego, iż art. 383 ust. 6 nowej ustawy o BFG nie zmienia klasyfikacji opłaty ostrożnościowej na składkę na fundusz przymusowej restrukturyzacji.

Nieprawidłowe zaś jest stanowisko Ministra, zgodnie z którego wynika, iż intencją ustawodawcy w zakresie brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 68 i 71 updop, nie było umożliwienie bankom zaliczenia opłaty do kosztów uzyskania przychodów. Jest to przede wszystkim stanowisko prawnie nieuzasadnione. Należy wskazać, że gdyby intencją ustawodawcy było zachowanie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów opłaty ostrożnościowej, zachowałby przepis art. 16 ust. 1 pkt 68 updop w mocy do dnia 31 grudnia 2016 r. Takiego zabiegu legislacyjnego ustawodawca użył np. w stosunku do opłaty kwartalnej. Przypomnieć zatem w tym miejscu należy, iż przepis art. 38 ust. 2 wskazuje, iż oprócz art. 14a, również i m.in. przepis art. 13 ust. 4 dotychczasowej ustawy o BFG ma być stosowany do 31 grudnia 2016 r. Zgodnie zaś z tą regulacją, obowiązkowa opłata kwartalna, o której mowa w art. 13 ust. 1, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu updop. Należy podkreślić, że również i ta opłata miała być kontynuowana do 31 grudnia 2016 r., tak jak i opłata ostrożnościowa. Jednak ustawodawca przepisem przejściowym art. 383 ust. 2 nowej ustawy o BFG zagwarantował możliwość kontynuowania zaliczania jej do kosztów uzyskania przychodów na czas jej obowiązywania − a zatem do dnia 31 grudnia 2016 r. Skoro zatem ustawodawca nie postąpił analogicznie z wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów opłaty ostrożnościowej, poprzez przedłużenie owego wyłączenia na czas obowiązywania i tej opłaty, należy uznać, iż wyłączenie takie na gruncie updop od 9 października 2016 r. nie jest możliwe.

Należy zatem, w ocenie Sądu, uznać, że biorąc pod uwagę wykładnię literalną analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 71 updop, wspartą wykładnią systemową oraz − zważywszy na uchylenie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 68 updop − historyczną, od 9 października 2016 r. brak jest przepisu, który wprost wyłączałby opłatę ostrożnościową z katalogu kosztów uzyskania przychodów.

Organ natomiast, dokonując wykładni powyższego przepisu, odwołał się jedynie do reguł wykładni celowościowej, pomijając zupełnie jego literalne brzmienie. Zgodnie natomiast z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych poglądem wykładnia celowościowa nie może zaś być stosowana w oderwaniu od wykładni językowej i wbrew tej wykładni (por. wyrok NSA z dnia 21 października 2004 r., sygn. akt FSK 571/04; publ. LEX nr 147910).

Wskazać ponadto należy, że wykładnię celowościową, jako pomocniczą na gruncie prawa podatkowego metodę odczytywania treści przepisu prawnego, można stosować wyjątkowo i tylko wówczas, gdy na tle dopuszczalnych reguł znaczeniowych języka etnicznego sens przepisu jest wieloznaczny.

Sens przepisu jest natomiast wątpliwy tylko wtedy, gdy nie da się bezspornie określić, do jakich stanów faktycznych, zdarzeń lub podmiotów się odnosi, a przy tym nie można powiedzieć, by wątpliwość, co do znaczenia przepisu została jednoznacznie wyjaśniona w orzecznictwie lub doktrynie.

Ma to miejsce na przykład wówczas, gdy sformułowanie przepisu jest niejasne, nieostre lub niepełne, gdy między przepisami istnieją sprzeczności lub przepis jest wieloznaczny (por. orzeczenie SN z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt V KK 337/03, publ. LEX nr 131059).

Należy wskazać, że prawo podatkowe to w większości normy o charakterze ingerencyjnym, które pozbawiają podatników własności środków pieniężnych. Odstępowanie zatem od dosłownego brzmienia przepisów i doszukiwanie się w nich innego sensu, prowadzić by mogło to nieprzewidywalnych − niebezpiecznych − skutków (por. wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 828/15, publ. LEX nr 2283037).

Zwrócić należy uwagę również na to, iż wyjątkowy charakter przepisu art. 16 ust. 1 pkt 71 updop nakazuje, by stosować do niego zasadę exceptiones non sunt extendendae (wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco). Względy zaś słuszności czy celowości, do których zdaje się odwoływać Minister, mogłyby uzasadniać co najwyżej postulaty de lege ferenda. Odejście od sensu językowego przepisu i oparcie się na wykładni funkcjonalnej (celowościowej) może być uzasadnione tylko wyjątkowymi racjami aksjologicznymi, np. ochroną wartości konstytucyjnych. (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt I SA/Wr 594/17, publ. LEX nr 2455212). W niniejszej sprawie Minister takich wyjątkowych racji aksjologicznych w żaden sposób nie wykazał.

Wobec powyższego niezasadne jest, zdaniem Sądu, stanowisko organu interpretacyjnego odmawiające zakwalifikowania opłaty ostrożnościowej uiszczonej przez skarżącego za IV kwartał 2016 roku jako kosztów uzyskania przychodów”.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest bankiem prowadzącym działalność na podstawie przepisów prawa bankowego.

Stosownie do przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1866, dalej jako: „u.b.f.g.”), obowiązującej do dnia 8 października 2016 r. Bank uiszczał kwartalne opłaty na BFG, w tym opłatę ostrożnościową na podstawie art. 14a u.b.f.g. Opłaty te za kwartały I, II oraz III zostały uiszczone na podstawie i w terminach wskazanych w stosownych uchwałach Rady BFG dotyczących poszczególnych kwartałów. Niniejszy wniosek nie dotyczy opłat za kwartały I-III 2016 r.

Natomiast opłaty za IV kwartał, którego dotyczy niniejszy wniosek zostały uiszczone w dniu 2 listopada 2016 r. (opłata ostrożnościową została uiszczona na podstawie uchwały Nr 49/2016 Rady BFG z dnia 20 września 2016r. w sprawie określenia wysokości stawki opłaty ostrożnościowej na IV kwartał 2016 roku wnoszonej na rzecz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego przez podmioty objęte obowiązkowym systemem gwarantowania).

Zapłata opłaty ostrożnościowej za IV kwartał nastąpiła w okresie gdy u.b.f.g. już nie obowiązywała, gdyż została uchylona przez ustawę z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz. U. poz 996); dalej jako: „nowa ustawa o BFG”, która weszła w życie w dniu 9 października 2016 r.

W momencie zapłaty opłaty ostrożnościowej na BFG za IV kwartał nie obowiązywał dotychczasowy art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p. stanowiący jedyną podstawę do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów opłaty ostrożnościowej wnoszonej na rzecz BFG, gdyż przepis ten został na mocy przepisów przejściowych nowej ustawy o BFG uchylony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłata ostrożnościową za IV kwartał 2016 r. w rozumieniu art. 14a u.b.f.g. uiszczona przez Bank w dniu 2 listopada 2016r. na podstawie uchwały Nr 49/2016 Rady BFG z dnia 20 września 2016 r. stanowi koszt uzyskania przychodów?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Opłata ostrożnościową za IV kwartał 2016 r. w rozumieniu art. 14a u.b.f.g. uiszczona przez Bank w dniu 2 listopada 2016 r. na podstawie uchwały Nr 49/2016 Rady BFG z dnia 20 września 2016 r. stanowi koszt uzyskania przychodów.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 8 października 2016 r, na podstawie u.b.f.g. opłata ostrożnościową nie stanowiła kosztu podatkowego, co wynikało wprost z treści art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p. Oznacza to, że opłaty ostrożności owe za kwartały IV 2016 r. nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów.

W wyniku uchwalenia nowej ustawy o BFG ustawodawca zmienił podejście zarówno co do nazewnictwa opłat (określające je „składkami”) oraz co do skutków podatkowych ich uiszczenia.

W zakresie skutków podatkowych uiszczanych składek, do u.p.d.o.p. został dodany nowy przepis - art. 16 ust. 1 pkt 71, który to przepis całkowicie wykluczył z katalogu kosztów uzyskania przychodów: składki na fundusz gwarancyjny banków o których mowa w art. 286 ust. 2 nowej ustawy o BFG oraz składki na fundusz przymusowej restrukturyzacji banków o których mowa w art. 295 ust. 1 nowej ustawy o BFG. Jako koszt uzyskania przychodów uznano jedynie obowiązkową wpłatę podmiotu objętego systemem gwarantowania (zgodnie z art. 369 ust. 17 nowej ustawy o BFG). Przepisy przejściowe nowej ustawy o BFG uchyliły jednocześnie dotychczas obowiązujący art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p. wyłączający z katalogu kosztów uzyskania przychodów opłatę ostrożnościową.

Bank uiścił opłatę ostrożnościową w terminie i na zasadach wyznaczonych przez uchwałę Nr 49/2016 Rady BFG. Płatność została zrealizowana w dniu 2 listopada 2016 r., a więc w okresie obowiązywania już nowej ustawy o BFG, gdy nie obowiązywał już dotychczasowy przepis art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p. wyłączający z kosztów uzyskania przychodów opłatę ostrożnościową. W ocenie Wnioskodawcy dla oceny czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów, decydujące znacznie ma to, jakie przepisy obowiązywały w momencie uiszczenia danej opłaty. Skoro zaś przepisu wyłączającego takiej opłaty z katalogu kosztów podatkowych w momencie jej uiszczenia nie było (dawny art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p.), a jednocześnie wydatek ten generalnie spełniał definicję kosztu uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. to musi być on uznany za koszt uzyskania przychodów.

Istnieją co najmniej dwa argumenty za stanowiskiem, iż opłata ostrożnościową jako taka spełnia definicję kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Po pierwsze, środki zgromadzone przez BFG z opłat pobranych od banków służą Wnioskodawcy, a wydatek ma związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością i służy uzyskaniu przychodu podatkowego, a co najmniej zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Wsparcie otrzymane z BGK z założenia ma pomóc zrestrukturyzować dany banie, któremu udzielane jest wsparcie, a tym samym zapewnić dalsze funkcjonowanie na rynku, w konsekwencji więc uzyskiwanie przychodów podatkowych z bieżącej działalności bankowej. Gdyby więc to Wnioskodawcy wypłacone zostało przez BFG wparcie finansowe pozwalające mu na dalsze funkcjonowanie, to nastąpiłoby to dzięki uiszczaniu opłat na BFG.

Jednocześnie jest to koszt obowiązkowy takiego samego typu jako koszt opłat ponoszonych przez inne instytucje finansowe na zbliżonego rodzaju systemy gwarantowania jak np. w zakresie wpłat do systemu rekompensat dla biur maklerskich, o których mowa w art. 137 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 94 ze zm.), czy też składek na Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wnoszone przez zakłady ubezpieczeniowe, o których mowa w art. 117 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 392).

Po drugie, argument za uznaniem opłaty ostrożnościowej za opłatę spełniająca generalnie warunki uznania jej za koszt uzyskania przychodów, wynika też z systematyki art. 16 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.p., który wstanie prawnym obowiązującym do dnia 8 października 2016 r. wyłączał z katalogu kosztów uzyskania przychodów ten rodzaj opłaty. Zgodnie z regułami konstrukcji przepisów prawnych koszty wskazane w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. co do zasady są kosztami spełniającymi definicję kosztu uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a jedynie poprzez ingerencję ustawodawcy wyłączona została możliwość potrącenia ich od przychodów podatkowych. Tylko przy takim założeniu istnienie katalogu negatywnego ma sens, tj. nie byłoby bowiem sensu wyłączać z katalogu kosztów uzyskania przychodów konkretnego kosztu, który nie jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przy założeniu, że ustawodawca jest racjonalny, nie można dojść do innego wniosku. W konsekwencji, skoro z konkretnym dniem (tutaj 9 października 2016r.) ustawodawca zdecydował się na usunięcie z negatywnego katalogu kosztów podatkowych konkretnego wydatku (tutaj: opłaty ostrożnościowej) a jednocześnie zapewnił możliwość uiszczenia tej opłaty na dotychczasowych zasadach to jego zamiarem było, aby taki wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów. Charakter tej opłaty nie uległ bowiem zmianie.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy nie istnieją argumenty przemawiające za wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów opłaty ostrożnościowej za IV kwartał 2016 r. uiszczonej przez Wnioskodawcę na mocy uchwały Rady BFG w terminie wyznaczonym przez tą uchwałę. Dlatego też wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodów.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2002/17 w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.