2021.08.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.240.2021.1.MF
z 24 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2021 r. (data wpływu 24 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce będzie dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny wynikający z wystawionych faktur za zrealizowane na terytorium Wielkiej Brytanii dostawy towarów – jest nieprawidłowe,
czy w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie kwota zawierająca brytyjski podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć zarówno kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur odnoszących się do nabycia towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytanii, jak i podatek VAT zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce będzie dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny wynikający z wystawionych faktur za zrealizowane na terytorium Wielkiej Brytanii dostawy towarów oraz czy w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie kwota zawierająca brytyjski podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć zarówno kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur odnoszących się do nabycia towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytanii jak i podatek VAT zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji (…), jak również działalność handlową w zakresie materiałów (…).

Spółka sprzedaje swoje produkty i towary zarówno na rynku polskim jak i rynkach zagranicznych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce.

Spółka zamierza sprzedawać swoje produkty na rynku brytyjskim dokonując ich dostawy z magazynów zlokalizowanych w Wielkiej Brytanii. W związku z powyższym Spółka została zarejestrowana do celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii i uzyskała nadany w Wielkiej Brytanii brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT.

Dostawy towarów Spółki z magazynów zlokalizowanych w Wielkiej Brytanii opodatkowane zostaną brytyjskim podatkiem VAT. Wykazany na fakturze sprzedaży podatek VAT (po odliczeniu podatku naliczonego) odprowadzony zostanie przez Spółkę do brytyjskiego organu skarbowego.

Spółka nie jest i nie będzie podatnikiem podatku dochodowego w Wielkiej Brytanii, gdyż jej działalność na terytorium Wielkiej Brytanii nie spełnia definicji zakładu wynikającej z Konwencji zawartej w dniu 20 lipca 2006 r. pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce będzie dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny wynikający z wystawionych faktur za zrealizowane na terytorium Wielkiej Brytanii dostawy towarów?
Czy w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania podatkiem (dochodowym - przypis Organu) od osób prawnych będzie kwota zawierająca brytyjski podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć zarówno kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur odnoszących się do nabycia towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytanii, jak i podatek VAT zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Naliczony przez Spółkę w Wielkiej Brytanii podatek VAT z tytułu dostawy towarów stanowi podatek tożsamy z podatkiem VAT w rozumieniu 12 ust. 4 pkt 9 oraz odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji podatek ten nie stanowi przychodu podatkowego, podobnie jak nie stanowi kosztu uzyskania przychodu naliczony podatek VAT wynikający z faktur dokumentujących nabycie towarów na terytorium Wielkiej Brytanii.
W przypadku uznania, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest kwota zawierająca brytyjski podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć zarówno kwotę brutto, tj. powiększoną o VAT z faktur odnoszących się do nabycia towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytanii, jak i zapłacony do brytyjskiego organu podatkowego podatek VAT.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, ze zm. - dalej: „Ustawa o pdop”), do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług, zwróconej, na podstawie odrębnych przepisów, różnicy podatku od towarów i usług (pkt 10), a także zwolnionych od wpłat należności z tytułu podatku od towarów i usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług (pkt 10a). Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, chyba że spełnione są warunki szczególne ustalone w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a, b, c tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma podstaw aby z powyżej przytoczonych przepisów wywodzić, że zawarte w Ustawie o pdop sformułowanie „podatek od towarów i usług” ogranicza się wyłącznie do podatku od towarów i usług pobieranego na terytorium Polski.

W użytym w art. 12 ust. 4 pkt 9 Ustawy o pdop określeniu „podatek od towarów i usług” nie chodzi konkretnie o polski podatek VAT uregulowany Ustawą o podatku od towarów i usług, lecz o rodzaj podatku jakim jest podatek obrotowy oparty na konstrukcji naliczenia i odliczenia, będący obciążeniem publicznym, neutralnym dla podatnika i obciążającym finalnie konsumenta. W mechanizmie podatku obrotowego, podatnik odprowadza do organu skarbowego pobrany przez niego podatek w cenie sprzedawanego towaru lub świadczonej usługi, pomniejszony o podatek naliczony, zawarty w cenie nabywanych przez niego towarów i usług.

Niezależnie zatem od użytego określenia, z samej konstrukcji podatku obrotowego wynika, że podatek naliczany w momencie dostawy towaru lub świadczenia usług nie stanowi żadnego przysporzenia dla podatnika. Z tego też względu, norma wprowadzona art. 12 ust. 4 pkt 9 Ustawy o pdop ma na celu uporządkowanie systemu podatkowego poprzez wyeliminowanie z katalogu przychodów podatkowych pozycji, które pomimo tego, że są elementem ceny sprzedawanego towaru lub usługi to nie stanowią dla podatnika jakiegokolwiek realnego przysporzenia, które można by uznać za przychód podatkowy.

Zagadnienie dotyczące wątpliwości interpretacyjnych zawartego w art. 12 ust. 4 pkt 9 Ustawy o pdop sformułowania „podatek od towarów i usług” stanowiło przedmiot szeregu postępowań toczących się przed sądami administracyjnymi, zakończonymi wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego. Większość wyroków dotyczyła kwestii ustalenia, czy obowiązujący w polskim systemie prawnym „podatek od towarów i usług”, stanowi odpowiednik „podatku od wartości dodanej” funkcjonujący w innych państwach Unii Europejskiej. Należy mieć jednak na uwadze, że ostateczne oparcie się sądu na wykładni systemowej pozwala na twierdzenie, iż zarówno argumentacja jak i wnioski wynikające z tych wyroków mają zastosowanie do każdego innego podatku, który mechanizmem i konstrukcją odpowiada podatkowi od towarów i usług.

W uchwale siedmiu sędziów SN z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt I KZP 27/08 wyrażono pogląd iż podstawową regułą wykładni systemowej jest to, by przy respektowaniu językowej treści przepisów interpretować je w sposób zmierzający do zachowania spójności systemu, nie tylko w ramach regulacji określonej instytucji prawnej i gałęzi prawa, w której on funkcjonuje ale także w relacji do całego hierarchicznie zbudowanego porządku prawnego.

Z tego też względu, zdaniem sądów administracyjnych już na etapie definicji podatku od towarów i usług, nie można tego sformułowania ograniczyć wyłącznie do podatku VAT pobieranego na terytorium Polski. Funkcjonujący w Unii Europejskiej podatek od wartości dodanej nie jest bowiem inną formą opodatkowania w stosunku do polskiego podatku od towarów i usług. Rozróżnienie pomiędzy przedmiotowymi pojęciami jest tym bardziej niezasadne, że mechanizm i konstrukcja prawna tych podatków są identyczne i niewątpliwie, od czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podatek od towarów i usług stanowi krajowy odpowiednik podatku od wartości dodanej określonego przepisami Dyrektywy Rady 2006/112/WE.

W wyrokach NSA z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 i z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16 (w ślad za orzeczeniem NSA z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 307/16), stwierdzono: „(...) wobec tego, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym, w okresie poakcesyjnym, mając na uwadze konieczność stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się metody wykładni. Aktualnie to wykładni celowościowej nadaje się prymat, i w pewnym zakresie stwierdzić można, że umniejsza ona dotychczasowej dominacji wykładni językowej - w omawianym tu, oczywiście, kontekście. Wynika z tego, że na gruncie podatku od towarów i usług użyte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. terminy nabierają autonomicznego znaczenia, swoistego dla tego podatku. Tym samym nie tylko „odrywają” się one od ich rozumienia cywilistycznego, w ujęciu prawodawstwa krajowego, ale także od wykładni dokonywanej na gruncie regulacji, które procesowi harmonizacji, w ścisłym znaczeniu tego sformułowania, nie podlegają. Konsekwencją harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć podatku od wartości dodanej na całym obszarze państw członkowskich (...).”

Podobnie w wyroku NSA z 21 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 576/18 w którym czytamy: „daleko idące rozróżnienie podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm., dalej: „u.p.t.u.”), w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u.

Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Wobec tego definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ze względu na swoją rolę, nie może być uznana za przepis materialny, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. Tym samym, wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej”.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie również w wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15 odwołującego się do wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/11, zgodnie z którym „(...) Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. (adekwatnie regulacji zawartych w art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. - przyp. zgodny z treścią wyroku) (...) brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym. Art. 14 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. (odpowiednio art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. - przyp. zgodny z treścią wyroku) odnoszą się do pewnej konstrukcji podatkowej. Jeżeli podatnik poniósł koszt, który wypełnia znamiona tej konstrukcji, to kwestia tego jak została ona określona, jest drugorzędna. Odmienne ujęcie - przy uwzględnieniu tak horyzontu prawa krajowego, jak i obowiązującego w ramach Unii Europejskiej - godziłoby w sensowność i celowość jakie towarzyszą wprowadzeniu możliwości pomniejszenia przychodu o należny podatek od towarów i usług (...).”

Analogiczne stanowisko przyjął NSA w wyrokach z 21 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 576/18, 26 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2422/17, 31 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 2128/16, 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16, 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 i 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11.

Stanowisko sądów znalazło również odzwierciedlenie w odpowiedzi na interpelację poselską nr 1025 z dnia 20 stycznia 2020 r. W piśmie tym Minister Finansów wyjaśnił, iż dla celów podatku dochodowego sformułowania „podatek od wartości dodanej” i polski „podatek od towarów i usług” stanowią synonimy opisujące tę samą daninę. Oznacza to powinność analogicznego stosowania do obydwu pojęć rozwiązań przewidzianych w przepisach ustaw o podatkach dochodowych (ustawa o CIT i ustawa o PIT) z wszelkimi konsekwencjami, w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów (pismo nr DD6.054.1.2020).

Przyjmując powyższą linię interpretacyjną należałoby uznać, że skoro zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o CIT nie zależy od nazwy podatku lecz od jego konstrukcji, to powyższa argumentacja powinna odnosić się również do brytyjskiego podatku VAT.

W interpretacji z dnia 21 maja 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.70.2020.1.AM dotyczącego brytyjskiego VAT w stanie faktycznym sprzed wystąpienia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej organ podatkowy potwierdził, że „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej (...). Tym samym, uproszczony system rozliczania podatku od wartości dodanej, stosowany przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą oferowanych na terytorium Wielkiej Brytanii wyrobów, nie może stanowić podstawy do odmiennego traktowania tego podatku, a tym samym do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w ww. kraju przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych.”

Skoro podatek od towarów i usług jest oparty na Dyrektywie VAT obowiązującej wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej i nie ma podstaw by dla rozliczenia podatku dochodowego w sposób odmienny kwalifikować podatek VAT obowiązujący w Unii Europejskiej od podatku od towarów i usług, to brak jest racjonalnego uzasadnienia aby obowiązujący w Wielkiej Brytanii podatek VAT, który swoim mechanizmem i konstrukcją odpowiada podatkowi od wartości dodanej, traktować w sposób odmienny tylko z tego powodu że z dniem 1 stycznia 2021 r. Wielka Brytania nie jest członkiem Unii Europejskiej.

Tożsamy charakter unijnego i brytyjskiego podatku od wartości dodanej został potwierdzony również w Umowie z dnia 31 grudnia 2021 r. (winno być: z dnia 24 grudnia 2020 r.) zawartej pomiędzy Unią Europejską a Wielką Brytanią dotyczącej handlu i współpracy, która w Protokole w sprawie współpracy administracyjnej i zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej oraz w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków i ceł, wprost wskazuje, że „VAT” oznacza, w odniesieniu do Unii, podatek od wartości dodanej zgodnie z dyrektywą 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz, w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa, podatek od wartości dodanej zgodnie z Value Added Tax Act 1994 (ustawą o podatku VAT z 1994 r.) (art. 3 pkt t) protokołu).

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o pdop powinny być interpretowane zgodnie z przesłankami wynikającymi z IV Dyrektywy z uwzględnieniem Umowy pomiędzy UE a Wielką Brytanią. Tym samym, zdaniem Spółki należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o pdop odnoszą się do podatku od towarów i usług, jako konstrukcji opodatkowania obrotu towarów i usług obejmującej również tzw. brytyjski VAT.

Powyższą kwestię poruszył również WSA w Gdańsku w wyroku z 16 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 1152/20 dotyczącym kwalifikacji podatkowej obowiązującego w Norwegii podatku VAT. W wymienionym wyżej wyroku sąd podkreślił: „Sam fakt, iż Norwegia nie jest państwem członkowskim Unii Europejskiej, stąd też podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Królestwa Norwegii nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani podatkiem od wartości dodanej, nie jest wystarczającym, by podatnik był zobligowany do wykazywania go w kategorii przychodów podatkowych.” Zadaniem Sądu nie ma podstaw prawnych aby odmiennie rozliczać podatek VAT dla celów Ustawy o pdop skoro zarówno podatek w Norwegii jak i podatek VAT obowiązujący państwa członkowskie UE, w tym podatek od towarów i usług oparte są na tej samej konstrukcji.

W wyroku tym czytamy: Jest oczywiste, że relacje polsko-fińskie różnią się od relacji polsko-norweskich z uwagi na odmienną więź tych państw z Unią Europejską i Polską, to jednak nie sposób pominąć zawartych w przywołanym wyroku jego uniwersalnych tez, które zostały także uwypuklone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie II FSK 926/16, mocą którego zaakceptowane zostało rozstrzygnięcie w sprawie I SA/Gd 1161/15. Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił bowiem uwagę na znamiona konstrukcji podatkowej kosztu podatkowego i wskazał, że jeśli podatnik poniósł koszt, który wypełnia takie znamiona, to kwestia tego, jak została ona określona, jest drugorzędna.” Zdaniem Sądu treść przepisów Ustawy o pdop wyznacza ramy korzystania przez podatników z możliwości odliczania od przychodów kosztów jego uzyskania. Okoliczność, iż sformułowanie „podatek od wartości dodanej” oraz „podatek od towarów i usług” nie są literalnie tożsame, nie może stawiać podatnika w gorszej sytuacji tylko dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określonym.

W tym powyższym wyroku Sąd zwrócił uwagę również na dodatkową kwestię przemawiającą za brakiem podstaw do zaliczenia podatku obrotowego do przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Należy bowiem zauważyć, że w prawie podatkowym obowiązuje mająca swoje źródło w Konstytucji RP zasada konieczności wynikania obowiązku podatkowego wprost z przepisu prawa powszechnie obowiązującego. Zasada ta oznacza, że nie można w drodze interpretacji przepisu wyciągnąć negatywnych dla podatnika wniosków. W tym kontekście, zdaniem Sądu „norweski podatek nie może być traktowany w Polsce jako przychód podatkowy, gdyż nie są to środki, którymi spółka może dysponować w dowolny sposób. Musi je uwzględnić w norweskim rozliczeniu podatkowym i wpłacić do tamtejszego urzędu skarbowego.”

Zarówno w doktrynie, jak w orzecznictwie obowiązuje utrwalona i niekwestionowana wykładnia art. 12 ust. 1 Ustawy o pdop zgodnie z którą, przychodem podatkowym są jedynie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe. Podatki obrotowe oparte są na konstrukcji naliczenia i odliczenia podatku i co do zasady nie kreują żadnego przysporzenia dla podatnika. Należy zatem uznać, że celem zarówno art. 12 ust. 1 jak i art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o pdop jest wprowadzenie mechanizmu, który umożliwi niewprowadzanie do kategorii przychodowych i kosztowych kwot podatku, który nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym podatnika, czy też nie został definitywnie poniesiony (gdyż może nastąpić jego odliczenie).

W tym kontekście, podatek VAT wykazany na fakturach z tytułu dostawy towarów na terytorium Wielkiej Brytanii nie wypełnia ogólnych przesłanek przyjętych przez doktrynę by uznać dane świadczenia za przychód podatkowy, tj. nie stanowi on środków, które podatnik może w dowolny sposób wykorzystać, gdyż musi je uwzględnić w rozliczeniu podatkowym i odprowadzić je do właściwego urzędu skarbowego.

Ad. 2

Jeżeli jednak w ocenie organu interpretacyjnego podatek naliczony z tytułu dostawy towarów na terytorium Wielkiej Brytanii (jako element ceny sprzedaży) stanowi przychód podatkowy Spółki, to odpowiednio należałoby uznać, że ponoszony przez Spółkę podatek naliczony od nabywanych na terytorium Wielkiej Brytanii towarów i usług (jako faktyczny wydatek) stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów. Co więcej za koszt uzyskania przychodów należałoby w takim przypadku również uznać kwotę płaconego przez Spółkę podatku VAT do brytyjskiego urzędu skarbowego.

Z art. 15 ust. 1 Ustawy o pdop wynika, że kosztem uzyskania przychodów, są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o pdop.

Podatki jako obciążenia publicznoprawne związane z prowadzoną działalnością gospodarczą są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów z tej działalności, dlatego co do zasady stanowią koszty uzyskania przychodów (np. podatek od środków transportu, podatek od czynności cywilnoprawnych, cło, akcyza itp.). Jeżeli zatem uznamy, że płacony przez Spółkę podatek w Wielkiej Brytanii nie jest podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 1 jak i w art. 16 ust. 1 pkt 46 Ustawy o pdop, to jako faktyczny ciężar ekonomiczny ponoszony przez Spółkę w związku z jej działalnością na terytorium Wielkiej Brytanii powinien stanowić dla niej koszt uzyskania przychodów.

Koszt uzyskania przychodów Spółki stanowiłby wówczas zarówno podatek uiszczony przez Spółkę w cenie nabywanych towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytania jak i podatek faktycznie odprowadzony przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego. W obu przypadkach bowiem podatek ten stanowi rzeczywisty wydatek ponoszony przez Spółkę w związku z prowadzoną przez nią działalnością na terytorium Wielkiej Brytanii.

Podsumowując powyższą analizę, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę:

tożsamy charakter podatku od towarów i usług, podatku od wartości dodanej oraz brytyjskiego podatku VAT,
brak przysporzenia dla Spółki w kwocie płaconego w Wielkiej Brytanii podatku VAT podatek ten nie stanowi przychodu podatkowego, podobnie jak nie stanowi kosztu uzyskania przychodu naliczony podatek VAT wynikający z faktur dokumentujących nabycie na terytorium Wielkiej Brytanii towarów.

Jeżeli jednak uznamy, że naliczany w Wielkiej Brytanii podatek VAT nie jest podatkiem od towarów i usług o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o pdop, to jako wydatek Spółki związany z realizowanymi na terytorium Wielkiej Brytanii przychodami stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów zarówno w kwocie ujętej na fakturze dokumentującej nabycie towarów na terytorium Wielkiej Brytanii jak i w kwocie faktycznie odprowadzonej do brytyjskiego urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części nieprawidłowe, a w części prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, ze zm. - dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 updop).

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

podatek naliczony:
- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
podatek należny:
- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, ze. zm.).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza sprzedawać swoje produkty na rynku brytyjskim dokonując ich dostawy z magazynów zlokalizowanych w Wielkiej Brytanii. W związku z powyższym Spółka została zarejestrowana do celów podatku VAT w Wielkiej Brytanii i uzyskała nadany w Wielkiej Brytanii brytyjski numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT. Dostawy towarów Spółki z magazynów zlokalizowanych w Wielkiej Brytanii opodatkowane zostaną brytyjskim podatkiem VAT. Wykazany na fakturze sprzedaży podatek VAT (po odliczeniu podatku naliczonego) odprowadzony zostanie przez Spółkę do brytyjskiego organu skarbowego.

Odnosząc powyższe okoliczności na grunt niniejszej sprawy, zauważyć należy, że Wielka Brytania nie jest obecnie państwem członkowskim Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Po „wyjściu” Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie można zgodzić się z argumentami Wnioskodawcy, w których wywodzi, że brak jest racjonalnego uzasadnienia aby obowiązujący w Wielkiej Brytanii podatek VAT, który swoim mechanizmem i konstrukcją odpowiada podatkowi od wartości dodanej, traktować w sposób odmienny tylko z tego powodu że z dniem 1 stycznia 2021 r. Wielka Brytania nie jest członkiem Unii Europejskiej.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019, str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską – w art. 126 przewiduje, że: „obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.”. Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, w okresie przejściowym, o którym mowa w art. 126 Umowy Brexitowej, rozumie się przez to również Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej, o ile Umowa Brexitowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium. W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii (art. 127 ust. 3 Umowy Brexitowej).

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terytorium Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 updop nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Analogicznie należy postąpić w przypadku kosztów uzyskania przychodów. Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terytorium Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdą zasady ogólne zaliczenia wydatków w ciężar kosztów podatkowych określone w art. 15 ust. 1 updop. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT z tytułu wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględniać w przychodach podatkowych - wartość faktur wystawionych na terytorium Wielkiej Brytanii z tytułu sprzedaży towarów w kwocie brutto (przychód należny), tj. w kwocie powiększonej o brytyjski VAT. Natomiast w kosztach uzyskania przychodów może uwzględnić wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii z tytułu zakupu towarów wraz z zapłaconym przez Spółkę podatkiem VAT, czyli koszty poniesione w kwocie brutto, a także zapłacony przez Wnioskodawcę do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT z tytułu wystawionych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych.

W przedstawionej sytuacji nie mają bowiem zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce będzie dla Wnioskodawcy kwota zawierająca podatek VAT należny wynikający z wystawionych faktur za zrealizowane na terytorium Wielkiej Brytanii dostawy towarów – jest nieprawidłowe,
czy w przypadku, gdy przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie kwota zawierająca brytyjski podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć zarówno kwotę brutto tj. powiększoną o VAT z faktur odnoszących się do nabycia towarów i usług na terytorium Wielkiej Brytanii jak i podatek VAT zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego – jest prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytań postawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (kwestia brytyjskiego podatku VAT). Treść pytania (pytań) wyznacza granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądowych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin